Co-makers Kevin Eastman en Peter Laird introduceerden de wereld in 1984 met Teenage Mutant Ninja Turtles met Teenage Mutant Ninja Turtles # 1. Drie jaar later zou de strip - die een paar flagrante knikken naar Marvel's Daredevil had - worden omgezet in een geanimeerde show gericht op een jonger publiek. Toen werd de populariteit van de franchise nog groter dan die van het Technodrome. Er waren Ninja Turtles-strips te lezen, een enorme hoeveelheid merchandise om te kopen en geanimeerde afleveringen om te bekijken. Het was gewoon een kwestie van tijd totdat de Heroes in a Half Shell op het grote scherm verscheen, en dat gebeurde uiteindelijk in 1990.
De franchise blijft enkele decennia een begrip nadat het zijn debuut maakte. Een nieuwe film, Teenage Mutant Ninja Turtles: Out of the Shadows, komt eraan en dit zal het live-actiedebuut van het fanfavoriete duo Bebop en Rocksteady markeren. Maar voordat die twee goofy powerhouses in theaters verschijnen, willen we terugkijken op de eerste live-actie TMNT-film uit 1990. Geregisseerd door Steve Barron, de stripboekfilm is duidelijk gedateerd in sommige gebieden en er zijn natuurlijk enkele kleine kritieken die kunnen worden gemaakt, maar de film houdt verrassend goed stand en het zou een geweldige ervaring moeten zijn voor elke fan van de franchise. Niet overtuigd?
Hier zijn 10 redenen waarom de TMNT-film uit 1990 nog steeds geweldig is.
11 Vermakelijke actie
Teenage Mutant Ninja Turtles zit vol met plezierige actiescènes. Zijn ze besprenkeld met gekke momenten? Ja, maar dat hoort erbij! De film is gemaakt met kinderen in gedachten, en die luchtige en goofy delen in de gevechten kunnen ook dienen als een mooie herinnering dat deze gemuteerde ninja's nog steeds tieners zijn die veel opgroeien te doen. Wat echt belangrijk is, is dat de lichtzinnigheid en gekte niet al het andere overschaduwen. Zoals je waarschijnlijk al weet, kan dat niet gezegd worden voor het vervolg, Teenage Mutant Ninja Turtles II: The Secret of the Ooze.
Ja, er zijn dingen in de film uit 1990 zoals Donatello die tijdelijk een ninja verslaat door water in zijn oog te spugen, maar dat neemt niet weg dat dingen als Raphael proberen zich staande te houden tegen overweldigende kansen, Casey Jones op de voet, of de Heroes in a Half Shell confronteert Shredder eindelijk op een dak, net zoals in de allereerste strip. Het uit elkaar halen en bekritiseren van de gevechten zou eenvoudig zijn, maar aan het einde van de dag zijn de actiescènes nog steeds erg leuk; ze zijn een goede mix van komisch materiaal en solide choreografie van mensen in praktische kostuums. Is het daar met The Raid ? Duidelijk niet. Maar is het vermakelijk? Absoluut.
10 Komedie voor kinderen en volwassenen
Teenage Mutant Ninja Turtles mengde twee verschillende incarnaties van de franchise: de Mirage-stripboeken en de cartoon, die was gericht op kinderen. Terwijl de Ninja Turtles hun kenmerkende persoonlijkheden hebben in de strip van Eastman en Laird, zette de geanimeerde show de komedie op scherp en concentreerde zich op kindvriendelijke humor boven al het andere.
De film uit 1990 doet goed werk door de twee stijlen van humor te combineren om memorabele stukjes komedie te leveren voor TMNT-fans van elke leeftijd. Van slapstick gags tot opmerkingen die alleen door oudere kijkers worden gewaardeerd, er zijn een aantal legitieme grappige momenten verspreid over de film: Michelangelo ontmoet een "collega-chucker"; Casey Jones begrijpt het woord "claustrofobisch" verkeerd; Mikey's strikte beleid ten aanzien van late pizza; de reactie van de taxichauffeur op Raphael. De lijst gaat maar door. Er is een behoorlijke hoeveelheid slapstick-materiaal en vang zinnen hier voor kinderen om van te genieten, maar er is ook meer dan voldoende licht voor oudere kijkers om ook te waarderen. "Ninja-trap het verdomde konijn!"
9 Brengt duisternis en plezier verrassend goed in balans
Teenage Mutant Ninja Turtles wordt soms verrassend emotioneel. Het ene moment hebben ze een dansfeest en het volgende moment vraagt Donatello zich af hoe het leven zou zijn als hun vader er niet meer was. Mikey had natuurlijk al zijn aandacht op pizza, maar het punt bleef: konden ze omgaan met het verlies van hun mentor? Omgaan met verlies speelt een grote rol in deze film - het gebeurt twee keer met de Ninja Turtles. Splinter is ontvoerd en geketend door de voet, en Rafaël is arbeidsongeschikt na een zware mishandeling van de handen van hun vijanden.
Er zit veel smile-inducerend materiaal in de film, maar het totale beeld is veel donkerder en veel emotioneler dan de twee live actiefilms die erna kwamen. Er zijn pizza-gags, zinnen vangen en gekke momenten in de gevechten, maar er is ook te maken met het potentiële verlies van een ouder en een broer of zus. Het is misschien niet de meest meeslepende film die er is, maar het biedt zeker meer dan pizza-opmerkingen en schoppen in het gezicht.
8 Judith Hoag als april
Judith Hoag is April O'Neil. Van de kroeshaar van het stripfiguur tot de passie van de stripfiguur als onderzoeksverslaggever, Hoag's performance is een goede mix van de twee prominente versies van april (op dat moment). Haar dynamiek met de Ninja Turtles is vriendelijk, niet griezelig en ze had een geweldige chemie met Casey Jones van Elias Koteas.
De film gaf haar carrière ook behoorlijk wat aandacht zonder de tijd die ze met de Ninja Turtles doorbrachten in de weg te staan; haar verlangen om de waarheid met succes te onthullen draagt bij aan het grotere plaatje in plaats van als een flagrante uiteenzetting. Niet alleen krijgt ze haar baan terug nadat ze is ontslagen, maar ze is ook in staat om de best betaalde verslaggever in de stad te worden. Helemaal niet armoedig, april. Plus, je moet haar de eer geven voor de manier waarop ze probeerde een groep vijandige ninja's in de metro af te weren. Ze faalde volledig (om eerlijk te zijn, ze was ernstig overtroffen), maar ze probeerde in elk geval een gevecht op te zetten!
7 Een boodschap over het belang van familie
De Teenage Mutant Ninja Turtles is meer dan alleen mutaties, one-liners en ninja-actie. Dat zijn misschien de dingen die mensen in eerste instantie interesseren voor de franchise (en waar het het best om bekend staat), maar familie is waar het team echt om draait. Of het nu gaat om een conflict met een nieuwe excentrieke, gemuteerde schurk of om een lid van het team wat meer inzicht te geven, het thema familie speelt altijd een rol - of dat zou het tenminste moeten zijn. Bij de Ninja Turtles gaat het om bij elkaar blijven, hoe somber de kansen ook zijn en ongeacht hoe drastisch je persoonlijkheid kan verschillen van de andere mensen om wie je geeft.
Het belang van deze band wordt in de film talloze keren duidelijk gemaakt, vooral door toespraken van Master Splinter en hoe de groep reageert op het harde slaan van hun broer. Niet alleen werpt de film een schijnwerper op de dynamiek tussen de vier broers en hun vader, maar het brengt deze boodschap ook verder naar huis met zijn weergave van de Foot Clan.
6 Stealth wordt niet vergeten
"We slaan hard toe en verdwijnen in de nacht!" De vaardigheden van de Ninja Turtles, zoals je weet, ninja's, worden soms vergeten. Dat is begrijpelijk, omdat de franchise vaak een comedy moet combineren en deze personages meestal nog steeds hun vaardigheden beheersen, maar gelukkig is stealth niet iets dat de film uit 1990 vergat. Barron's film herinnert zich om te laten zien hoe stiekem deze burgers kunnen zijn wanneer ze hun training echt goed willen gebruiken.
Hoewel de film een hoop luchtig materiaal heeft tijdens de gevechtssequenties en de manier waarop de vier broers met elkaar omgaan, maken de Heroes in a Half Shell hun debuut in een scène die helemaal draait om hun vermogen om in de duisternis aan te vallen en te verdwijnen voordat ze worden opgemerkt door hun vijanden. Hun training komt later van pas als ze zich ook voor twee mensen in het appartement van april moeten verstoppen. Leonardo, Raphael, Donatello en Michelangelo worden misschien niet altijd gepresenteerd als de meest tactische en getalenteerde vechters in de film, maar er zijn zeker momenten die de populaire personages de eer geven.
5 Elias Koteas als Casey Jones
Teenage Mutant Ninja Turtles doet geweldig werk om de brutale burgerwacht Casey Jones tot leven te brengen. Dankzij een trouw kostuumontwerp en de grappige uitvoering van acteur Elias Koteas is de eerste live-actieversie van Casey Jones onvergetelijk. (Veel succes na deze act als de tweede live-actie Jones, Stephen Amell!)
Terwijl de originele geanimeerde versie van Jones hilarisch overdreven was en non-stop woordspelingen bood in zijn eerste optreden, voelt de versie van Koteas veel meer gegrond en relatabel. Zijn missie blijft trouw aan de strips - net als een groot deel van zijn ontwerp - maar hij komt niet altijd af als een intimiderende burgerwacht. Zijn bewaker wordt een paar keer verlaagd en Koteas gaat heel goed met die scènes om.
De film maakt duidelijk dat Casey niet iemand is waarmee je wilt vechten, maar het ontwikkelt hem ook zonder het verhaal met de Turtles and the Foot echt in de weg te staan. Het is jammer dat Koteas nooit de kans heeft gekregen om "goongala" - wat de vangzin van Casey Jones uit de strips is - tijdens een gevecht uit te roepen, maar we zullen de film daarvoor vergeven omdat al het andere met het personage zo leuk is.
4 Zeer trouw aan het bronmateriaal
Teenage Mutant Ninja Turtles toont de stripreeks en de geanimeerde show veel liefde. Veranderingen in het verhaal worden natuurlijk onderweg aangebracht, maar elke fan van de franchise kan zien hoeveel knikken het verhaal van de film naar de andere incarnaties geeft.
Een merkbaar stuk van het verhaal is overduidelijk geïnspireerd door wat eraan voorafging, maar het komt niet los als een opgewarmde navertelling vanwege kleine veranderingen die in het hele verhaal worden aangebracht. Zoveel cruciale momenten worden getrokken uit de geschiedenis van de franchise. Een schildpad is zwaargewond door de voet; Het gebouw van april werd in brand gestoken na een gevecht; de helden ontvluchtten de stad om te herstellen in het landhuis van april; Casey wordt geïntroduceerd door tegen Rafaël te vechten; een showdown op het dak met Shredder eindigde met de schurk die een oneerlijke nederlaag leed; Meester Splinter bootste de vechtsportbewegingen van zijn meester na! We kunnen echt doorgaan, maar we denken dat je het nu wel begrijpt.
Het is begrijpelijk dat er geen ruimte was voor dingen zoals de Triceratons, Fugitoid of Utroms, maar het lijkt erop dat een van die aliens kan verschijnen in Teenage Mutant Ninja Turtles: Out of the Shadows …
3 Dit is niet alleen de show van Raphael en Leonardo
Soms kunnen TMNT-verhalen moeite hebben om elk van de herkenbare broers in evenwicht te houden. Immers, met succes jongleren met de vier helden, Splinter, een paar mensen, en de schurken kan niet de gemakkelijkste taak zijn die er is voor een film van 90 minuten. De animatiefilm van 2007, TMNT, was bijvoorbeeld sterk gericht op de dynamiek tussen Leonardo en Raphael en Michelangelo en Donatello bleven hierdoor in het stof.
Ondanks dat de film uit 1990 een verhaal over de oorsprong is dat ook de schurkorganisatie en een paar menselijke leads in evenwicht houdt, krijgt elk van de Ninja Turtles een merkbare hoeveelheid aandacht en elk heeft absoluut een opvallend moment of twee. Raphael verdient zeker een beetje meer van de aandacht dan de anderen, maar zijn verhaal overschaduwt niet wat er aan de hand is met Donnie, Mikey en Leo. In feite genereerde zijn verhaal een manier om de anderen wat meer inzicht te geven. Hoe ze omgaan met de blessure van Raphael bood nog een nieuwe kijk op hoe elk van hen zo heel anders is, en dit creëerde zelfs een aantal echt heerlijke dynamiek (bijv. Donnie binding met Casey; Casey probeerde te flirten met april).
2 De praktische kostuums en karakterontwerpen
Er is veel kritiek op de nieuwste reboot van Teenage Mutant Ninja Turtles. Van het generieke verhaal tot het gebrek aan tijd met de Ninja Turtles, er is echt geen tekort aan negatieve opmerkingen over de film. Eén klacht is echter de meest voorkomende en voor sommigen de belangrijkste: de karakterontwerpen. In de nieuwe reboot hebben de Ninja Turtles drastische veranderingen ondergaan in zowel hun lichaamsbouw als hun kleding.
De film uit 1990 heeft dat probleem niet - helemaal niet! Het enige opmerkelijke verschil is hun lengte; ze zijn vrij kort in de strips, en in de film zijn ze ongeveer even lang als mensen. Afgezien daarvan is al het andere perfect. De Ninja Turtles zijn direct herkenbaar als de klassieke personages. Casey Jones lijkt op Casey Jones. Master Splinter is uitstekend nagebouwd. Shredder is zwaar geïnspireerd door zijn tegenhanger van het stripboek.
Het is duidelijk dat veel respect werd gegeven aan het bronmateriaal bij het maken van deze ontwerpen en gelukkig werden de Ninja Turtles en Master Splinter gemaakt door Jim Henson's Creature Shop. Afgezien van enkele problemen met het synchroniseren van lippen, zien de creaties er nog steeds solide uit. Sommige jargon, stijlen en muziek zijn misschien merkbaar gedateerd, maar de praktische kostuums houden zeker stand.
1 Eervolle vermeldingen
Een paar andere redenen waarom de originele TMNT nog steeds rockt:
- Partners in Kryme ("TURTLE power!")
- Sam Rockwell ("Normaal of menthol?")
- MC Hammer ("Dit is wat we doen!")
- Een deel van de cinematografie (de grote ingang van Shredder!)
Dat zijn slechts 10 van de redenen waarom we denken dat de Teenage Mutant Ninja Turtles-film uit 1990 nog steeds geweldig is … als je een fan bent van de franchise, natuurlijk! Wat vind je van de eerste live-actie TMNT-film?
