In de wereld van Hollywood-beroemdheden blijft Jared Leto een raadsel. De inheemse Louisiana, zowel acteur als muzikant (30 Seconds to Mars), heeft een carrière opgebouwd op één kernprincipe: het verkennen van 'het ongemakkelijke en het politiek incorrecte'. Artistieke uitdaging is de naam van Leto's spel en is al sinds zijn vroegste acteerperiode in de jaren negentig. Hoewel aanvankelijk gezien als een tienerhartslag, onderbrak de acteur zijn uiterlijk snel met een reeks obsessieve personages, die het woord 'commitment' in het proces vrijwel allemaal opnieuw definieerden.
In de decennia daarna is Leto gestegen van cultfavoriet tot bonafide ster, en werd hij geprezen voor zijn Oscar-winnende beurt in Dallas Buyers Club (2013). Tegengesteld aan Matthew McConaughey, bevestigde de film Leto's vice-greep op outcasts van films - het trieste, het slechte en het mooie. Nu, op de vooravond van zijn meest beruchte outcast tot nu toe, The Joker, lijkt Leto te voldoen aan onmogelijk hoge verwachtingen. Suicide Squad kan een teaminspanning zijn, maar er valt weinig te ontkennen dat de acteur die zoemt over prestaties het grootste deel van het gewicht zal dragen. Gelukkig is ongemak precies waar Leto woont, en deze moordende rollen bewijzen het.
Hier zijn de 15 Jared Leto-uitvoeringen van Screen Rant om te bekijken voor het zelfmoordpeloton.
15 My So-Called Life (1994-95)
My So-Called Life , dat slechts een seizoen op ABC duurde, werd alom geprezen om zijn weergave van het tienerleven. De serie, die zich afspeelt in Pittsburgh, Pennsylvania, draaide rond Angela Chase (Claire Danes) en haar middelbare schoolvrienden, waarbij zware onderwerpen aan de orde kwamen zoals kindermishandeling, homofobie en tieneralcoholisme. Maar zoals elk goed tienerdrama, had So-Called ook een hartenklop en die rol ging naar Leto, in wat zijn breakout-prestaties bewees.
Als Jordan Catalano, de broeierige vriend van Angela, bracht de acteur het leven tot een onderdeel dat al vroeg de bijl kreeg. "Jordan zou alleen in de piloot verschijnen, " onthulde serie-maker Winnie Holzman, "Maar zodra we Jared op film kregen, wisten we dat hij een doorlopend karakter moest zijn." Het instinct van de showrunner bleek perfect en de songwriting van Leto met een leesstoornis liet velen hopeloos verliefd. Plus, gedwongen worden om lijnen te verkopen als "het hele gesprek is helemaal overschat", bewees dat de drieëntwintig jaar oud al een behoorlijk goede acteur was.
14 Urban Legend (1998)
Een schreeuw (1996) afzetterij in elke betekenis van het woord, Urban Legend (1998) sloeg het op met een cast waarin Tara Reid, Joshua Jackson en Lex Luthor zelf, Michael Rosenbaum, waren opgenomen. De film maakt zijn titel goed, scheurt door een heleboel stedelijke legendes en de resulterende sterfgevallen zorgen voor een aantal inventieve gore. Urban Legend is absoluut het soort film dat je zou verwachten, maar gekke personages en een paar slimme moorden voorkomen op zijn minst dat het oud wordt.
Leto, nog steeds op zoek naar zijn acteergroove, speelt een verslaggever op de middelbare school met een paar sluipende vermoedens. Gezien zijn ondankbare rol wordt gespeeld tegenover de luidruchtige Rosenbaum en professor Robert Englund, doet Leto verdomd goed werk om dit plein te laten opvallen. Anders dan zijn opstandige tv-beeld, hielp Leto's gespannen charme Urban Legend om een vroege kassa te worden. Wat de kritische lof betreft, dat was iets dat later zou komen - onscherpe beelden als "enorm inferieur" waren niet bepaald gloeiend.
13 Lonely Hearts (2006)
Lonely Hearts (2006) droeg een spectaculaire cast: John Travolta, James Gandolfini, Salma Hayek en Laura Dern. Gebaseerd op de beruchte "Lonely Hearts Killers" uit de jaren 1940, deed de film het ook slecht met critici, die zijn luie tempo en verwarde plot veroordeelden. En hoewel deze klachten grotendeels klinken, maken de gung-ho-uitvoeringen van Hayek en Jared Leto deze weelderige neo-noir nog steeds de moeite waard om te bezoeken. Als titulaire moordenaars Martha Beck en Raymond Fernandez, creëren de acteurs een charismatische combinatie, even op hun gemak met moord als ze een chique nachtclub zijn.
Kauwend op het landschap tegenover Travolta en Gandolfini, is Leto's besnorde slickster een bijzonder hoogtepunt. Niet alleen haalt de acteur een flinke leeftijdscategorie (inclusief terugtrekkende haarlijn), hij vult Fernandez met zo'n ouderwetse charme dat zijn afdaling in tragedie des te oprechter klinkt. Lonely Hearts arriveerde hetzelfde jaar als een ander waargebeurd misdaadverhaal, The Black Dahlia , maar deze verankerende wending is veel beter geworden dan die van de arme Josh Hartnett.
12 Girl, Interrupted (1999)
Een ander gemengd beeld bij de release, Girl, Interrupted (1999) is sindsdien een cultklassieker geworden. De film vertelt een verblijf in een psychiatrische inrichting in de jaren zestig, gezien door de ogen van Susanna Kaysen (Winona Ryder) en haar cohorten Lisa (Angelina Jolie), Polly (Elisabeth Moss) en Daisy (Brittany Murphy). Het wentelt zich in stoere tienermeisjes en onstabiele intensiteit, terwijl het sterkste emotionele vuurwerk aankomt via Oscar-winnaar Jolie.
Leto, opnieuw gecast als vriendje, krijgt de zeldzame kans om een gemiddelde Joe te spelen. Het gedeelte draait vooral om het willen dat Susanna met hem wegloopt, hoewel zelfs met een indrukwekkend bossige baard de toegewijde (op meer dan één manier) Susanna hem afwijst. Het is een subtiele wending, maar wel een die het verdriet doet om afgewezen te worden door een geliefde. Temidden van de verwarring en angst, laten Leto's expressieve ogen de kijker voelen voor hem, ondanks het feit dat hij zijn karakter minder dan een paar minuten kent. Heet van de hielen van Fight Club , bevestigde het dat Leto kon schitteren in bijna elke rol, ongeacht de grootte.
11 Highway (2002)
Deze film is daar. In tegenstelling tot de meeste items op deze lijst, is Highway (2002) een film die er cool uit ziet, plezier heeft en het snel doet. Het begint meteen met Jack (Leto), een man met een zwembad die wordt betrapt op het spelen met de vrouw van een gangster. Gedwongen om op de vlucht te gaan met zijn motormouthed vriend Pilot (Jake Gyllenhaal), slingeren de twee goofballs door een Seattle-gebonden road trip met een verouderende stoner (John C. McGinley) en een foxy drifter (Selma Blair).
Het is geen high art, of iets dat er zelfs maar op lijkt, maar de film heeft een aanstekelijke dwaasheid die gewoon werkt. Gyllenhaal is hilarisch temidden van de zenuwachtige capriolen en spintatoeages, terwijl Leto, over het algemeen shirtless (of op zijn minst mouwloos), deze stuntelige pooljongen op de een of andere manier echt voelt. Het is het soort onderdeel dat tegenwoordig voor Zac Efron is ontwikkeld; bewijst dat Leto, al in 2002 een veelgeprezen artiest, vrijwel alles aan kon - inclusief vreemd haar.
10 The Thin Red Line (1998)
Hoewel nog steeds een Hollywood-nieuwkomer, liet Leto bijna een kans lopen om te verschijnen in Terrence Malick's oorlogsdrama The Thin Red Line (1998):
“De directeur van de casting wierp een bank omver en we moesten ons erachter verstoppen en denkbeeldige geweren schieten! Ik stond letterlijk op, nam een paar denkbeeldige kogels en duwde [de casting director]. Ik zei: 'Ik kan dit niet. Dit is als een slechte middelbare school spelen ', en ik liep weg. En toen belde Terrence me en hij zei: 'Eh, Jared? Ik zou graag willen dat je in mijn film bent '.'
Het deel dat Malick in gedachten had, was natuurlijk extreem klein en zou slechts een van de vele voetsoldaten in dit epische WO II uitmaken. Toch maakte Leto optimaal gebruik van zijn veeleisende schermtijd, met angst, angst en ondergang in een tijdsbestek van twee minuten - twee, ongelooflijk intense minuten. Als 2e luitenant William Whyte hield de opkomer zich gemakkelijk staande tegen co-sterren als George Clooney, Sean Penn en Jim Caviezel. Maar goed dat Malick hem terugbelde.
9 Lord of War (2005)
Lord of War (2005) negerend het feit dat noch Nicolas Cage noch Jared Leto eruit zien als jongens met de naam Yuri en Vitaly, is een behoorlijk solide uiteenzetting over geweerlopen. Cage staat centraal als Yuri Orlov, een wapenhandelaar die over de hele wereld trapt, terwijl Jack Valentine (Ethan Hawke) van Interpol hem op de voet volgt. Leto, als jongere broer Vitaly, mag het losse kanon spelen dat subtiliteit vervangt voor een cocaïneverslaving.
Of het nu gaat om het vormen van poeder om op Europese landen te lijken of om uitgehaald te worden omdat het überhaupt betrokken is, de rol maakt Leto emotioneel extreem en hij nagelt het zoals alleen een koning (of, in dit geval, grappenmaker) acteur dat kan. Vitaly's schuldgevoel, geagiteerd door het zien van een vrouw en haar kind dat dood wordt gehackt met Orlov-wapens, besluit in reactie daarop een wapenwagen te vernietigen. Kort daarna neergeschoten, speelt Leto zijn laatste momenten met kronkelende frustratie - een man die gedwongen is alleen goed te doen als het te laat is.
8 Hoofdstuk 27 (2007)
De pure lichamelijkheid van hoofdstuk 27 is ontzagwekkend. Geselecteerd om Mark David Chapman te spelen, de man die John Lennon in 1980 neerschoot, vervulde Leto zijn grootste rol tot nu toe - zowel figuurlijk als letterlijk. De acteur pakte 67 kilo in om Chapman te portretteren, meestal door te nippen aan in de magnetron gebakken pinten ijs gemengd met sojasaus en olijfolie. Tegen de tijd dat Leto verscheen, waren cast en crew verbaasd over zijn transformatie, die zelden werd gezien of uitgevoerd. "Het is een ongelooflijke toewijding en was voor mij essentieel, " verklaarde Leto in 2013, "het verandert de manier waarop je loopt, de manier waarop je praat - de manier waarop mensen je behandelen."
Onverschrokken Chapman channelend, isoleerde de acteur zich ook van de rest van de cast en dwong de doorsnee psyche van de moordenaar. Dat de film uiteindelijk gemengde beoordelingen kreeg, deed Leto's kritische lof niet teniet, zo velen citeerden hem als de reddende gratie van hoofdstuk 27. Helaas had deze verbluffende toewijding zijn consequenties: de acteur kreeg later de diagnose jicht vanwege zo'n snelle gewichtstoename. Sindsdien is hij duidelijk afgeslankt, maar vetmesten is iets dat hij 'nooit meer zou doen'.
7 American Psycho (1999)
Patrick Bateman is een wervelend personage om te aanschouwen en Christian Bale is trots op zijn onbezonnen bronmateriaal. Even belangrijk in de eerdere scènes van de film is echter yuppie Paul Allen (Leto). Met een effectenmakelaar die geluk heeft als Bateman's eerste moordslachtoffer, bewijst Leto opnieuw de oude kastanje van 'geen kleine onderdelen, alleen kleine acteurs'. Bateman en Allen ruilen weerhaken en bruiningstips te midden van een stijgende dranktab, terwijl de laatste onbewust zijn gastheer links en rechts beledigt - wat resulteert in een aantal zeer enge blikken. Die opzichtige Bateman-grijns houdt niemand voor de gek - behalve Paul natuurlijk.
De volgende moordscène, opgeluisterd door Huey Lewis & The News '' Hip to be Square '', is even quotable als gek geworden. Bateman baant zich een weg door een muziekles, terwijl Leto zonder idee Allen daar zit als een zelfvoldane eend in het water. Wanneer hij eindelijk de krantenstukken in elkaar zet, is het enige dat overblijft een spastische "Hey Paul!" en een afzender die nog steeds geldt als de meest iconische death scene van de acteur. American Psycho wordt zelfs zo vereerd dat Leto's Squad-co-ster Margot Robbie ook aan het plezier begon.
6 Panic Room (2002)
Herenend met regisseur David Fincher, laat Panic Room (2002) Leto onder andere een volle kop cornrows trekken. "Ze waren aanvankelijk erg pijnlijk, " lachte de acteur, "en het was allemaal honderd procent menselijk haar. Mijn haar, 'alsof een filmbezoeker Leto's inzet durfde te betwisten. De echte trekking was natuurlijk de uitvoering die bij het kapsel kwam, terwijl hij en collega-tegens Burnham (Forest Whitaker) en Raoul (Dwight Yoakam) inbreken in het huis van gescheiden Meg Altman (Jodie Foster).
Geslagen met de naam Junior, kletst Leto's landschapsgezicht, of hij nu bevelen blaft of zijn gezicht laat afblazen door een gaslek. Fincher, die eerder de acteur voor Fight Club heeft vervormd, heeft er duidelijk veel plezier in om het opnieuw te doen en de spelacteur reageert met een sterkere, smarmere uitvoering. Toen hem werd gevraagd naar de rol, grapte Leto: 'Ik speel een compleet gat. Natuurlijk denkt hij niet dat hij een a-hole is, maar we weten allemaal dat hij dat is. " Ik hoop dat hij en Fincher samen kunnen komen en meer boeiende gaten kunnen maken in de komende jaren.
5 Fight Club (1999)
De verliefdheid van Jared Leto met misvorming bereikte zijn hoogtepunt in de Fight Club van 1999. De blonde vechter wordt lid van de geheime organisatie als Angel Face en lijdt een traumatische slag door toedoen van de niet nader genoemde verteller van Edward Norton. Zozeer zelfs dat de 20th Century Fox van regisseur David Fincher eiste dat hij de scène zou recupereren om het minder gruwelijk te maken. De ongesneden versie, zoals Fincher later beschreef, had de neus van Angel Face in het midden opengespleten, waar een "soort gelei-achtige bel van bloed eruit stroomt als een vulkaan."
Yikes. Cast en crew hebben naar verluidt die dag Leto vermeden, omdat zijn prothese "te weerzinwekkend" werd geacht om te verdragen. Ongehinderd door deze reactie, geeft de acteur een zeer memorabele uitvoering, gespeeld door het fineer van misvormde make-up voor de hele tweede helft van de film. Deze bereidheid om lelijke diepten te zuiveren was zowel verrassend als verfrissend, een weerspiegeling van de gedraaide reden van The Narrator: "Ik had zin om iets moois te vernietigen." De voormalige mooie jongen deed precies dat en creëerde tegelijkertijd een van de meest spookachtige vuistgevechten van de bioscoop.
4 Prefontaine (1997)
Gezien zijn eerste prominente rol in 1997, veranderde Jared Leto zichzelf in Olympisch atleet Steve Prefontaine. De acteur vestigde zijn nu beroemde methode onmiddellijk, waarbij hij de Jordan Catalano-schimmel nix die nog steeds tieners in het hele land bezwoer. Leto ontmoette Prefontaine's familie en vrienden voor karakteronderzoek, samen met het verven van zijn haar blond en het aanpassen van de rechtop lopende stijl van het pictogram. "Ik opereerde vrijwel in de veronderstelling dat ik achter de Olympische Spelen aanging, " lachte Leto, "ik was zo opgewonden en probeerde alles te doen wat ik kon om deze kerel te zijn. Plus, de familie van Prefontaine was er vaak, dus het was een ontroerende ervaring. ”
Leto was niet de enige die bewogen was - de vastberadenheid van de acteur zowel op het scherm als daarbuiten zorgde voor een briljante biopic. Hoewel relatief subtiel in vergelijking met latere rollen, verbaasde Leto de massa en vestigde hij zich als een aanwezigheid om rekening mee te houden. In feite ving hij Prefontaine zo bekwaam op dat toen de zus van de hardloper, Linda, hem voor het eerst zag aankomen, ze het begaf en huilde. Dat, dames en heren, is overtuiging.
3 Mr. Nobody (2009)
Mr. Nobody (2009) is een psychologische ervaring. Het plot, gecentreerd rond 's werelds laatst overgebleven sterveling, Nemo (Leto), is een verhalenvertellende mobiusstrook, compleet met filosofie en verschillende wereldbeelden. Onnodig te zeggen dat regisseur Jaco Van Dormael een speciaal talent nodig had om deze dichte soufflé van een film te verkopen, en hij vond het bij Leto. Tijdens de film speelt Leto een 118-jarige man en verschillende versies van een 34-jarige - in de ene tijdlijn is hij dakloos en in de andere is hij ernstig getekend.
Meer dan het typische ondersteunende deel voor Leto, draaide Mr. Nobody uitsluitend af van zijn prestaties, en de verhoogde druk werd opgemerkt. "Dit is zonder twijfel het meest complexe personage dat ik ooit heb gespeeld, " onthulde de acteur, "het was een uitdaging om al deze levens geconcentreerd te houden in één personage voor de duur van het filmen zonder mezelf te verliezen." Indrukwekkend, levert Leto zijn meest ambitieuze acteercyclus, waarbij hij elke realiteit met de broodnodige duidelijkheid aanpakt. "Dhr. Niemand is iedereen en niemand tegelijkertijd, 'mijmerde Leto en zijn uitvoering weet op de een of andere manier zoveel te vangen.
2 Dallas Buyers Club (2013)
Dallas Buyers Club (2013) markeerde een comeback voor Leto, die bijna vier jaar vrij had genomen om zich te concentreren op zijn muziekcarrière. Hij spaarde echter geen tijd om terug te keren naar de gang van zaken en nam de rol aan van Rayon, een transgender vrouw met de diagnose AIDS in de jaren tachtig. Zwaar rondgezoem vanwege Leto's gewichtsverlies (hij liet dit keer “slechts” 39 pond vallen) en controversieel onderwerp, de rol was een andere kans voor de acteur om fysiek te transformeren. Leto, nu in zijn vroege jaren '40, sprak ook over de gevaren van de methodebenadering:
“Er waren veel fysieke dingen aan de hand, wat ook gevaarlijk is, een valkuil, omdat het in de weg kan zitten. Je zou dit reclamebord kunnen worden voor 'Kijk naar mij, kijk naar mij, kijk naar mij en zie al deze dingen die ik heb gedaan.'
Vermoeid van het maken van een karikatuur, presenteerde Leto in plaats daarvan kijkers zijn meest delicate karakter tot nu toe. Elk van de scènes van Rayon, of het nu met Dr. Saks (Jennifer Garner) of Ron Woodruff (Matthew McConaughey) is, is zeer dicht, tot de hartverscheurende knuffel met Woodruff die Academy Awards voor beide acteurs behaalde. Voor Leto was Rayon een perfect hoogtepunt van zijn carrière: een eerbetoon aan degenen die 'zich ooit onrecht hebben gevoeld' en een schijnwerper van erkenning voor tientallen jaren toegewijd werk.
