Wanneer we denken aan horrorfilms, neigt onze geest naar het paranormale te springen. Geesten, monsters, demonen, enz. Er is echter een ander type film dat onze nachtmerries domineert om zeer verschillende redenen. Bepaalde films zijn eng, niet alleen vanwege hun jump-angsten en griezelige sfeer. Ze zijn eng omdat ze plausibel lijken. Dit zijn de films die bij ons blijven omdat we ons zo gemakkelijk kunnen voorstellen dat ze ons overkomen. De gedoemde protagonisten van deze films houden zich bezig met activiteiten die we allemaal kennen. Douchen in een nieuw hotel, vliegen in een vliegtuig, zelfs zwemmen op het strand.
We hebben 15 van de engste plausibele films verzameld die ooit zijn gemaakt. Om voor de hand liggende redenen probeerden we films te vermijden die zeer direct waren gebaseerd op werkelijke gebeurtenissen. Niet alleen konden die films gebeuren, ze gebeurden ook, wat een heel ander soort angstaanjagende is. We hebben dat hier al besproken.
Dus voordat u een duik in de oceaan neemt of voordat u uw voordeur ontgrendeld laat, bekijkt u deze lijst voor een herinnering aan de engste worst case scenario's. Hier zijn 15 angstaanjagende films die jou kunnen overkomen.
14 grappige spellen
Misschien wel de meest verontrustende thuisinvasiefilm aller tijden (als niet alleen een van de meest verontrustende films aller tijden), zetten Funny Games een nieuwe standaard voor angstaanjagend plausibele films. Gecentreerd op een gemiddeld gezin, vertelt de film het nachtmerrieachtige verhaal van twee jonge mannen die inbreken in het huis en het gezin martelen, gewoon omdat ze dat kunnen.
Of je nu Michael Haneke's originele Oostenrijkse film bekijkt, of zijn eigen remake tien jaar later met Naomie Watts en Tim Roth, je staat op het punt om een ondraaglijke ervaring te beleven. De sadistische, nihilistische toon van de film is vermoeiend somber. Het geweld is grafisch en intens en de gruwelijkheid is onverbiddelijk. De hele ervaring is des te gruwelijker door het feit dat er geen reden is voor de misdaden. De familie heeft de jonge mannen op geen enkele manier kwaad gedaan. Ze worden niet gestraft voor overtredingen. Ze zijn een normaal, gezond gezin dat helaas de aandacht trok van twee maniakken. Funny Games houden je wakker voor nachten nadat je het hebt gezien, en laten je de sloten aan je deuren dubbel en drievoudig controleren.
13 Rode ogen
Er is een moment van angst dat iedereen ervaart direct na het instappen in een vliegtuig. Bij wie ga je naast zitten? Het antwoord op deze vraag betekent het verschil tussen een aangename vlucht en een pijnlijke reis. De film Red Eye , geregisseerd door Wes Craven, presenteert het ondubbelzinnige worst case scenario voor zitpartners in een vliegtuig. Wat als de charmante jongeman met wie je praatte voordat het vliegtuig vertrok zichzelf een psychopaat bleek te zijn, die erop uit was je baas en mogelijk jou te vermoorden?
Red Eye vloog onder de radar bij de eerste release, maar het heeft een flinke cult-aanhang ontwikkeld, en met goede reden. Craven roept Hitchcock-niveaus van spanning op, vakkundig gebruik makend van de enkele locatie en inherente claustrofobie van het zijn in een vliegtuigcabine. De film bevat ook geweldige beurten van Rachel McAdams, en vooral Cillian Murphy als de betoverende boef. Nadat je Red Eye hebt gezien, denk je twee keer na over koetjes en kalfjes met de persoon die naast je zit tijdens je late vlucht naar huis.
12 Het verdwijnen
De film The Vanishing uit 1988 onderzoekt de verwoestende effecten die een ontvoering kan hebben met een grimmige, onverbiddelijke openhartigheid. De film volgt Rex en zijn vriendin, Saskia, terwijl ze op vakantie reizen in Frankrijk. Ze stoppen bij een rustplaats, waar Saskia binnenkomt en dan nooit meer terugkeert. Jaren later is Rex geobsedeerd door haar verdwijning en laat hij zijn leven om hem heen desintegreren terwijl hij zich fixeert op zijn genomen vriendin.
Deze Nederlands-Franse film is een bewerking van de novelle The Golden Egg . De film wordt meer en meer verwoestend en verontrustend als we de gruwelijke details leren over de verdwijning van Saskia en de frustratie die haar ontvoerder motiveerde. The Vanishing is een film die ons eraan herinnert hoe snel ons hele leven kan veranderen. Het is een sombere, enge ervaring die je nog jaren zal bijblijven na het zien. Doe jezelf gewoon een plezier en vermijd de remake van 1993.
11 bevroren
Voordat Elsa en Ana zongen het los te laten, werd een andere film genaamd Frozen uitgebracht met een beslist andere toon. De 2010 Frozen vertelt het verhaal van drie vrienden die zich 's nachts op een skilift bevinden, alleen en koud op een berghelling. Deze Frozen omvat aanzienlijk meer zelfverminking en aanvallen van wolven dan de Disney-film.
Geregisseerd door Adam Green gaf Frozen ons een reden om bang te zijn voor skiliften. Door een reeks ongelukkige gebeurtenissen raken de drie vrienden gestrand en steeds wanhopiger, hangend boven een met sneeuw bedekte berg, met een naderende winterstorm. De film is een masterclass in het opbouwen van spanning. Het publiek vraagt zich echt af wat ze zouden doen in dat vreselijke scenario. Is het de moeite waard om te springen? Om de touwen te beklimmen? Om te wachten? De engste plausibele films geven ons geen eenvoudig antwoord op deze vragen. We blijven onze gelukkige sterren bedanken dat het een fictieve film is en we zijn veilig thuis, warm en gezellig op de bank.
10 Besmetting
Besmetting is de zeldzame uitbraakfilm die niet resulteert in zombies. In de film worden degenen die getroffen zijn door de nieuwe ziekte niet dood, of vampieren of beesten. Ze worden ziek en ze sterven. Dat is het. Dit maakt Contagion een van de meest realistische en meest angstaanjagende ziektefilms die ooit zijn uitgebracht.
Steven Soderbergh jongleert vakkundig met meerdere verhaallijnen, waardoor we op wereldniveau over de uitbraak kunnen leren. We nemen contact op met iedereen, van de CDC, tot het leger, tot de kleine binnenlandse families die door de ramp zijn getroffen. We krijgen een volledige en authentieke kijk op deze wijdverbreide catastrofe. Horrorfilms geven de protagonisten vaak iets om tegen terug te vechten. Met Contagion is er geen fysiek wezen om tegen te vechten. Hoe verdedig je jezelf tegen een ziekteverwekker in de lucht? Dit maakt Contagion uiterst plausibel en gruwelijk. Het feit dat de uitbraak niet eindigt in een post-apocalyptisch scenario maakt het nog realistischer. Zodra de film eindigt, gaat het leven verder, hoewel verwoest en ernstig verminderd. Dat is eng.
9 Castaway
Castaway is duidelijk geen horrorfilm. Het bevat echter een van de meest gruwelijkste gebeurtenissen die ooit op film zijn afgebeeld. De vliegtuigcrash die Tom Hanks op het eiland achterlaat, wordt op zo'n viscerale, schokkende manier gepresenteerd dat het in onze gedachten is blijven zitten sinds we het meer dan tien jaar geleden voor het eerst zagen.
Tom Hanks zit in de badkamer van het vliegtuig en kijkt naar iets in de spiegel. Hij heeft small talk met de piloot en co-piloot gedeeld. Ze hebben een aantal mogelijke opkomende turbulentie genoemd. Plots barst de cabine in chaos los. Hanks wordt rondgegooid als een lappenpop. De achterkant van het vliegtuig scheurt open. Binnen enkele seconden kelderen ze regelrecht de open oceaan in.
Deze scène faalt nooit illegaal en springt uit het publiek. Het is moeilijk om de schrijnende scène niet te bekijken zonder je nagels in je armleuning te graven. Het is enorm stressvol. En het is heel moeilijk om deze scène te vergeten als je tijdens een vliegreis wat kleine turbulentie ervaart.
9. De gast
Na het presenteren van zijn oneerbiedige en vrolijk gewelddadige kijk op het thuisinvasiegenre met You're Next , koos Adam Wingard ervoor om ons vervolgens zijn unieke riff te tonen op John Carpenter type B-horrorfilms met The Guest . De film presenteert het slechtst denkbare scenario dat je je maar kunt voorstellen. Wanneer een jonge soldaat (Dan Stevens) op de veranda van de Peterson verschijnt en beweert een vriend van zijn overleden zoon te zijn, hebben ze geen andere keuze dan hem een tijdje op te zetten. Maar al snel veranderen de charmes van de vreemdeling in meer en meer verontrustende neigingen. Al snel is de familie betrokken bij een levende nachtmerrie, vechtend voor hun leven.
Een vreemde aan je deur zien kan altijd een beetje verontrustend zijn. Ze nog meer in je huis laten. De gast doet geweldig werk en zet geloofwaardig een scenario op waarin deze familie deze man toestaat bij hen te blijven. We zouden hetzelfde doen in hun situatie. Dus wanneer geweld uitbreekt, is het nog angstaanjagender en schokkend. Dat hadden wij kunnen zijn, denken we. Gelukkig zijn de meest vreselijke huiselijke verhalen waar we bekend mee zijn, slobbish gedrag en onreine kamers, geen massale moordpartijen en een tornado-achtig pad van vernietiging.
8 Wees
Ok, met dit bericht kunnen we de lijn volgen van wat als "plausibel" kan worden beschouwd. Toch is het adopteren van een kind een ervaring die miljoenen mensen elk jaar meemaken, en deze film presenteert zeker een worst case scenario voor die levenservaring.
Nadat ze hun ongeboren baby hebben verloren, wenden Kate (Vera Farmiga) en John (Peter Sarsgaard) zich tot adoptie. Ze kiezen ervoor om een lieve jonge meid te adopteren die Esther heet. De dingen worden echter snel griezelig nadat ze Esther thuis hebben gebracht, en al snel beseft het jonge paar dat ze meer hebben gekregen dan ze hadden verwacht.
Orphan heeft een leuke, campy kwaliteit en de wending aan het einde is heerlijk absurd. We kunnen niet met zekerheid zeggen dat dit exacte geval met iemand is gebeurd, maar het speelt wel in op enkele primaire angsten die de meeste adoptieouders ervaren. Een kind adopteren is een liefdevolle, opwindende, prachtige ervaring, maar er is zeker een zekere mate van bezorgdheid bij betrokken, net als bij elke nieuwe belangrijke levenservaring. Het onbekende kan eng zijn. Orphan speelt in op deze angst voor het onbekende en speelt deze op vreugdevol verontrustende wijze af. Nieuwe ouders doen er waarschijnlijk goed aan dit kleine schrikbeeld over te slaan.
7 Groene kamer
We zijn allemaal op een bepaald punt in ons leven in een minder dan gerenommeerde bar of restaurant terechtgekomen. We zoeken een leuke tijd en we eindigen op een plek die misschien een beetje vaag aanvoelt. Gelukkig laten de meeste van deze ervaringen ons niets meer toe dan een gespannen avond en een verhaal om achteraf te vertellen. Green Room stelt zich een veel meer afschrikwekkende uitkomst voor dit soort nacht voor.
Een punkrockband speelt voor een ander smerig wegrestaurant in een afgelegen stadje in Oregon. In de groene kamer na de show beseffen ze echter dat ze de weg zijn gekruist met een groep moordende blanke supremacisten. Hun slechte avond went snel in een gewelddadige strijd om te overleven.
Green Room is een aangrijpende, verontrustend groteske vreugde rit door de onderbuik van de hel. Voor artiesten die hun brood verdienen door op de openbare weg te touren, kan het bijzonder diep resoneren. Je weet nooit wie er in het publiek van je show zit.
6 Stilte
Deze rustige kleine thriller ging eerder dit jaar in première in South by Southwest en werd kort daarna op Netflix uitgebracht. Sindsdien heeft het een indrukwekkende fanbase van horrorfilms gegenereerd. De film, briljant geregisseerd door Mike Flanagan, speelt in op een aantal zeer primaire menselijke angsten om alleen en kwetsbaar te zijn.
Kate Siegel speelt Maddie, een dove schrijver die naar een afgelegen huis in het bos is verhuisd om vrede te vinden. Die vrede wordt verstoord door een gemaskerde indringer die op een avond aan haar deur verschijnt. Van daaruit weeft de film schokkende wendingen en verandert het in zijn kader terwijl Maddie vecht voor haar overleven.
Elke film die speelt uit angst om thuis te worden aangevallen, resoneert altijd met kijkers. Thuis wordt verondersteld een plaats van comfort en veiligheid te zijn, en wanneer die veiligheid wordt geschonden door een slechte aanwezigheid, schommelt het onze fundamenten ernstig. Om nog maar te zwijgen van het feit dat de meeste mensen die Hush kijken het op Netflix zullen bekijken, in hun eigen huis. Laten we hopen dat er geen gemaskeerd gezicht in uw venster verschijnt nadat u de tv hebt uitgeschakeld.
5 kamer
Room is gebaseerd op de gelijknamige roman en vertelt het sombere verhaal van een jonge vrouw en haar zoon, die zeven jaar lang opgesloten zitten in de schuur van de man die haar aanviel en gevangen hield. De film was een hit bij critici toen het vorig jaar werd uitgebracht en eindigde met een eerste Oscar voor de prachtige Brie Larson.
Room slaat een akkoord met iedereen die ernaar kijkt. Het onderzoekt, in soms pijnlijke details, de effecten die een dergelijke zinloze daad van kwaad op onschuldigen kan veroorzaken. Het is moeilijk om onszelf niet te zien als het 'Ma'-karakter van Brie Larson. Het is zeldzaam in de film om zo lang met een ontvoering te blijven hangen. Vaak zijn ontvoeringen in films gericht op de schokkende eerste daad, en dan vaak op de succesvolle ontsnapping. Ruimte is een beetje een afwijking, omdat het grootste deel van zijn tijd doorbrengt met de tragische omstandigheden waarin de personages zich tussen deze twee grote gebeurtenissen bevinden. De gevangenschap wordt het leven van dit personage, vooral voor Jack, die nooit iets heeft geweten behalve de schuur. Dat is een diep verontrustende angst, en het is moeilijk om er niet door te worden beïnvloed.
4 De afdaling
We weten wat je denkt. Deze lijst zou over realistische horrorfilms moeten gaan! Wat is realistisch aan demonische kleine ondergrondse kobolden?
Hoewel het goblin-gedeelte van The Descent zonder twijfel angstaanjagend is, gaan we ons richten op de littekens die in gang zijn gezet vanaf de openingsmomenten van de film: de handeling van spelunking in een ondergrondse grot en snel verdwaald. De claustrofobie die te zien is in de aangrijpende thriller van Neil Marshall is bijna ondraaglijk. Het is gemakkelijk om je voor te stellen dat we ons in een vergelijkbare situatie bevinden. We hebben een heerlijk buitenweekend gepland met onze vrienden. We gaan iets nieuws en avontuurlijks doen. Dingen veranderen snel van spannend en leuk naar nachtmerrieachtig en ondraaglijk. Voor iedereen die lijdt aan claustrofobie, is The Descent misschien te veel om mee om te gaan. Het intense camerawerk van dichtbij laat ons nooit vergeten dat er bijna geen ademruimte is in deze ondergrondse grotten. De onderdrukkende rotswerken smoort en dwergen de hoofdrolspelers. Net als zij willen wij als kijker niets meer dan een zucht naar frisse lucht en de aanblik van een blauwe lucht. Wat ze in plaats daarvan krijgen, is een helse middag doorgebracht in de ingewanden van de aarde. En, oh ja, ze worden aangevallen door kobolden.
3 Schreeuw
In sommige opzichten is Scream de meest realistische horrorfilm die ooit op het scherm is gezet. De personages in Scream zijn allemaal goed thuis in horrorfilmtropen, net zoals de meeste normale mensen in het echte leven zouden zijn. We herkennen enge filmclichés, en we denken graag dat als we die in het echt zouden tegenkomen, we slim genoeg zouden zijn om niet de donkere kelder in te gaan of naar buiten te gaan om te vragen "wie is daar?". Schreeuw beweert dat wetende deze tropen zijn niet genoeg. De personages in Scream kennen de ins en outs van elke horrorfilm en zijn nog steeds het slachtoffer van de gemaskerde moordenaar.
Met name de openingsscène kan worden gebruikt als een grondige cursus over het opbouwen en ondersteunen van spanning. Drew Barrymore is alleen thuis, bereidt popcorn op het fornuis en maakt zich klaar om een enge film op te zetten. Een situatie die we ons allemaal tientallen keren in ons leven hebben voorgedaan. Haar telefoon gaat. Wat eerst een grapbeller van haar school lijkt, onthult zichzelf al snel als iets veel onheilspellers. Al snel beseft ze dat ze niet alleen in haar huis is.
De terreur in deze scène is voelbaar. Het is volledig herkenbaar voor iedereen in het publiek. We hebben allemaal onze telefoon 's avonds laat zien oplichten, een vreemd nummer op het scherm. En hoewel we graag denken dat we genoeg horrorfilms hebben gezien om te voorkomen dat we iets doms doen, kunnen we merken dat we de oproep accepteren en timide vragen stellen "wie is het?"
2 kaken
Beroemd als de film die ons bang maakte om het water in te gaan, ving Jaws op briljante wijze de inherente horror van het stappen in de oceaan. Meer dan alleen een pakkende slogan, het idee om bang te zijn om het water in te gaan, is een historische trend die werd geïnitieerd door de film van Steven Spielberg. Strandbezoek nam echt dramatisch af in de zomer van 1975. Vraag het aan iedereen die op dat moment leefde, en zij zullen het je vertellen. Niemand wilde het water in gaan na het zien van die film.
En wie kan hen dat kwalijk nemen? Jaws legde het angstaanjagende onbekende van de oceaan vast als geen film ervoor en geen film erna. De zwervende onderwatercamera van Spielberg laat ons zien hoe we eruit kunnen zien als een grote witte die over het water onder onze kwetsbaar bengelende benen scheert. In het water ben je helemaal hulpeloos. Je bent een smakelijke hap voor een willekeurig aantal monsters die in de uitgestrekte zeeën leven. Het is zo gemakkelijk om ons voor te stellen als Chrissy of de jonge jongen. De gedachte aan een 25 voet haai die ons uit onze dobber plukt, is voldoende om het bloed te koelen en ons jarenlang uit het water te houden.
