In de eerste plaats is de filmindustrie precies dat: een bedrijf. Hollywood heeft meer dan een eeuw besteed aan het uitzoeken van de beste manier om mensen naar bioscopen te lokken, en gezien de hoeveelheid geld die het genereert, heeft het behoorlijk goed gewerkt. Maar een lucratieve film is niet hetzelfde als een goede. Enkele van de meest invloedrijke, memorabele films aller tijden zijn kleine successen (of zelfs mislukkingen) geweest aan de kassa.
De keerzijde van die medaille is dat enkele van de grootste kassuccessen aller tijden volledig vergeetbaar waren, slechts blips op de popcultuurradar. In deze lijst zullen we de grootste kassuccessen aftellen die net zo snel uit het culturele bewustzijn zijn geglipt als ze binnenkwamen. Dit zijn niet de slechtste films aller tijden, omdat ze niet zo notoir slecht kunnen zijn dat je ze niet herinnert, en ze zijn niet de minst populaire films aller tijden, omdat ze een serieuze winst hadden moeten maken op de kassa om hier te komen.
Dit zijn 17 Box Office-hits zo erg dat je ze helemaal bent vergeten.
17 Big Daddy (1999)
Houd van hem of haat hem, er is een reden waarom Adam Sandler films blijft maken, en dat is het resultaat. Studio's zullen hem altijd steunen omdat mensen zijn films blijken te zien waar hij schittert als een onvolwassen eikel die op de een of andere manier in een relatie terechtkomt met een spectaculair mooie vrouw - en vanwege zijn lucratieve deals voor productplaatsing.
Big Daddy uit 1999 is misschien wel de meest vergeetachtige vermelding in de Sandler-formule.
Opscheppend noch de hilarische momenten van Happy Gilmore noch de bedachtzaamheid van Funny People noch de gedenkwaardige eigenaardigheid van The Waterboy, het eindigt een ongemakkelijke, sentimentele vervaging. Verrassend genoeg is het ook de op een na meest succesvolle film waar Sandler deel van uitmaakte in termen van bruto binnenlandse kassa's (nummer één is Hotel Transylvania 2). Gezien het feit dat Sandler een carrière van solide kassuccessen heeft gemaakt, is dat geen sinecure.
16 Terminator: Genisys (2015)
Nooit heeft een film zoveel hype opgebouwd voorafgaand aan de release om daarna zo volledig te verdwijnen. De Terminator-filmfranchise kent een bewogen geschiedenis - na de eerste twee schitterende afleveringen heeft elke opeenvolgende inzending steeds minder lof van critici gekregen. De onhandig genoemde Genisys is hier geen uitzondering, omdat deze werd geopend voor negatieve beoordelingen van zowel critici als fans.
Toch was Genisys op de een of andere manier een van de meest winstgevende inzendingen in de franchise, met wereldwijd meer geld ($ 440 miljoen) dan elke andere Terminator-film behalve Terminator 2: Judgement Day. Gehinderd door een verwarrend plot met een alternatieve realiteit, is de dwaze naam van Genisys meer gedenkwaardig dan de film zelf, terwijl hij voorbij komt in een slog van sci-fi jargon en Jai Courtney.
15 Alvin and the Chipmunks: The Squeakquel (2009)
Net als Terminator: Genisys, is de belangrijkste reden waarom het publiek zich herinnert dat deze film is vanwege de indringende titel, in plaats van de film zelf. Zelfs fans van Alvin and the Chipmunks kunnen zich waarschijnlijk niet teveel details over deze film herinneren, omdat het zo gemakkelijk opgaan in de andere vervolgjes van Chipmunks. Verrassend genoeg was The Squeakquel eigenlijk de meest succesvolle van de vier films in de franchise, met ruim $ 400 miljoen.
Elk opeenvolgend vervolg van Chipmunks verdiende minder geld aan de kassa, maar ze konden niet veel slechter doen dan The Squeakquel in termen van kritische ontvangst. Met zijn 20% op Rotten Tomatoes, telden alleen de kinderen met de meeste entertainment zichzelf als fans van de film. Alle anderen deden hun best om het zo snel mogelijk te vergeten.
14 Clash of the Titans (2010)
Het is moeilijk om een oorlog tussen goden en mensen te maken waarbij gigantische monsters flauw zijn, maar Hollywood heeft een manier gevonden. Deze remake van de klassieker uit 1981 had een sterke cast (Liam Neeson als Zeus, net om te beginnen) en een groot budget, en het vertaalde zich in een wereldwijde box office bruto van bijna $ 500 miljoen.
Publiek vragen om het verhaal te herinneren waar ze net getuige van waren, was echter een andere uitdaging.
Clash of the Titans speelt als een tribute band-cd van de grootste Griekse mythen, vertrouwde figuren zoals de Kraken en Medusa, zodat de held, Sam Worthington, ze onmiddellijk kan doden. Critici waren hard tegen regisseur Louis Leterrier en gaven de film 28% op Rotten Tomatoes, omdat ze klaagden over een verwarde plot en verrassend saaie visuals.
13 Angels and Demons (2009)
Misschien is de beste manier voor een kaskraker om zijn weg te vinden naar deze lijst door een vervolg te zijn dat niet ambitieus genoeg is om iets te doen om de formule van de originele film te innoveren. Angels and Demons vallen zeker in deze categorie (hoewel het technisch gezien een prequel is). Het heeft misschien bijna $ 500 miljoen verdiend, maar de meeste mensen kunnen er niet echt een onderscheid tussen maken, The Da Vinci Code, en Inferno - de drie films gebaseerd op de boeken van Dan Brown.
In elk van de drie films speelt Tom Hanks een universitair docent wiens expertise uitstekend van pas komt bij een avontuur rond kunstgeschiedenis en dubieuze wetenschap. In elke film ziet Hanks een boosdoener stoppen met de kracht om geschiedenisprofessor te worden en eindigt ze bij een andere, veel jongere vrouw. Angels and Demons was succesvoller dan Inferno en meer vergeetbaar dan de Da Vinci Code, dus het vindt hier zijn weg.
12 Troy (2004)
Oude Griekse epische gedichten zijn meestal niet het spul van blockbusters, maar Hollywood heeft een lange geschiedenis van proberen de oude mythen om te zetten in box office goud.
Er zijn veel succesverhalen geweest, zoals de film Troy uit 2004 van Wolfgang Peterson, een bewerking van de Ilias van Homer. Troy nam bijna $ 500 miljoen mee naar huis dankzij de hoge productiewaarde en A-lijst-cast, maar de kritische ontvangst was niet zo warm.
Eigenlijk werd Troy, mede omdat Amerikaanse critici en het publiek de film als middelmatig doorbrachten, gezien als een box office flop. De film nam slechts $ 133 miljoen mee naar huis, en verdiende zelfs zijn productiebudget niet terug. Het was de wereldmarkt die Troy redde en naar een indrukwekkend totaal bracht. In Amerika wordt de film nog steeds gezien als een te lange, overdreven saaie teleurstelling.
11 Sherlock Holmes: A Game of Shadows (2011)
Het vervolg op Sherlock Holmes uit 2009, A Game of Shadows, leek te zijn gemaakt - niet alleen waren Guy Ritchie, Robert Downey Jr., Rachel McAdams en Jude Law allemaal terug, maar ze brachten Jared Harris binnen om Holmes 'archnemesis, Moriarty te spelen. Dit beroep heeft zeker kijkers binnengehaald. Hoewel A Game of Shadows achterbleef bij zijn voorganger in binnenlands bruto, presteerde het zelfs beter dan het origineel wereldwijd, met een coole $ 545 miljoen.
Een film laat geen sporen achter in de popcultuur met alleen kassabonnen.
Waar Sherlock Holmes nieuw en verfrissend was geweest met zijn ruige en klaargestane kijk op de legendarische detective, voelde het vervolg oud aan. Voeg meer dan een paar ongeloofwaardige plotapparaten toe, en je hebt een recept voor een film die vermakelijk was zolang hij duurde, maar niet te onthouden was toen het publiek het theater verliet.
10 Mission: Impossible II (2000)
John Woo is een legendarische actieregisseur, bekend om zijn overdreven esthetiek met slow motion en veel geweervuur. Hij bracht hem binnen om het vervolg te richten op Brian De Palma's klassieke spionagenthriller Mission: Impossible leek destijds een no-brainer.
Helaas vonden de meeste kijkers Mission: Impossible II een slog, met een paar leuke actie-set-stukken maar geen echte substantie.
Een goede manier om te beoordelen wat het publiek van een inzending in een kaskraker vond, is door naar de kassa te kijken, bruto van de film die erna komt. Mensen vonden De Palma's Mission: Impossible leuk, dus Mission: Impossible II verkocht nog meer tickets en nam $ 546 miljoen op. Maar mensen hielden niet van die film, dus Mission: Impossible III deed het slechter dan zijn voorgangers.
Hoewel Mission: Impossible II misschien heel veel tickets heeft verkocht, heeft het bijna alle enthousiasme voor de franchise gedood tot Ghost Protocol in 2011.
9 The Day After Tomorrow (2004)
Beschouw The Day After Tomorrow als een soort proto-2012. Een van de vele bombastische rampenfilms van Roland Emmerich, deze speelde uit angst voor opwarming van de aarde om een ecologische catastrofe te dramatiseren. Misschien omdat het de discussie voerde over de vraag of klimaatverandering echt en door de mens veroorzaakte was, verdiende The Day After Tomorrow ruim $ 500 miljoen.
Net als 2012 slaagde The Day After Tomorrow erin om drukte te trekken met zijn flitsende CGI-visuals, maar uiteindelijk is zijn marketingcampagne gericht op het in ijs bevroren Statue of Liberty meer memorabel gebleken dan de film zelf.
Critici hameren op de gebrekkige dialoog en onzinnige plot, en het publiek was gewoon niet zo vermaakt als ze waren door Emmerich's vorige poging, Independence Day. Uiteindelijk was The Day After Tomorrow misschien winstgevend, maar de grootste impact op de popcultuur was de poster.
8 World War Z (2013)
De nieuwe World War Z van Max Brooks is een uniek werk in de geschiedenis van zombieverhalen. In plaats van een nagelbijtende thriller of een allegorisch horrorverhaal, is de roman een mondelinge geschiedenis, een interviewer die de wereld rondreist nadat de mensheid de uitbraak van de zombie al heeft overleefd.
De filmaanpassing van de roman bleef niet bij die benadering, maar veranderde het in een actiefilm met een groot budget, met de bedoeling om vervolg te genereren.
Critici waren verdeeld over deze keuze en Rotten Tomatoes scoort een gemiddelde score van 6, 2 / 10, een middelmatige score als er ooit een was. Hoewel Paramount zich een weg heeft gebaand door een moeilijke ontwikkelingscyclus voor het vervolg, lijkt het publiek de Tweede Wereldoorlog grotendeels te zijn vergeten, ondanks het feit dat dit wereldwijd 540 miljoen dollar kostte.
7 The Smurfs (2011)
Les Schtroumpfs, de Belgische stripfranchise, is een geliefde kinderklassieker, bekend om zijn schattige kunst. De Smurfen daarentegen is een luide, raspende blockbuster-film die Neil Patrick Harris en Hank Azaria dwingt om het gemakkelijkste, goedkoopste kinderentertainment mogelijk te maken.
The Smurfs, met 22% op Rotten Tomatoes, is nog een andere vergeetbare kinderfilm; de aardige ouders nemen hun kinderen uit wanhoop mee.
Toch lijkt het erop dat veel ouders wanhopig genoeg waren om The Smurfs te doorstaan, omdat het wereldwijd $ 563 miljoen binnenhaalde, meer dan genoeg om vervolg te genereren. Om welke reden dan ook, in plaats van een normaal Smurfs-verhaal te presenteren, besloot de film van Raja Gosnell uit 2011 de Smurfen naar het huidige New York City te sturen in een onhandig, onaardig vis-uit-water-scenario. De aanpak was zo slecht dat Sony Pictures Animation de franchise slechts zes jaar later opnieuw startte met Smurfs: The Lost Village.
6 The Hangover Part II (2011)
De Hangover, een buddy-komediefilm over een vrijgezellenfeest dat vreselijk mis is gegaan wanneer de bruidegom vermist raakt en zijn vrienden zich niet kunnen herinneren waar ze hem hebben achtergelaten, is een klassieke komedie. Met lachstraten die onuitwisbare delen van de popcultuur zijn geworden, was het de slaperige hit van 2009.
De Hangover Part II had echter niet zoveel geluk. Fans van het origineel stonden te popelen om de volgende aflevering te zien, en dus scoorde het aan de kassa - totdat mensen de film daadwerkelijk zagen. The Hangover Part II claimt 33% op Rotten Tomatoes (een enorme daling van 79% van zijn voorganger) en heeft misschien bijna $ 600 miljoen verdiend, maar het was gewoon niet grappig genoeg om zo goed of zo memorabel te zijn als de eerste.
5 Look Who's Talking (1989)
Jongere lezers weten misschien niet eens dat deze film bestond, maar geloof ons alsjeblieft als we zeggen dat ja, John Travolta en Kirstie Alley echt een film hebben gemaakt waarin ze een stel spelen wiens zoontje wordt geuit door Bruce Willis. En ja, die film is echt een wild succes geworden aan de kassa.
Tegen een gerapporteerd budget van $ 7, 5 miljoen verdiende Look Who's Talking bijna $ 300 miljoen - wat bijna het dubbele waard zou zijn als gecorrigeerd voor inflatie.
Hoewel de film succesvol genoeg was om een vervolg te genereren, verdiende Look Who's Talking Too aanzienlijk minder geld. Misschien is dat omdat Amerika bij zinnen kwam, zichzelf in de spiegel keek en besloot dat het geen geld zou uitgeven om een tweede film te zien waarin de hele gimmick was dat baby's aan het praten waren.
4 Hancock (2008)
Net toen de rage van de superheld echt begon op te warmen, kwam Will Smith met een dronken versie van het genre. Het uitgangspunt van Hancock is eenvoudig: wat als Superman een alcoholische verliezer was die er niet echt om gaf wat voor materiële schade hij tijdens zijn avonturen veroorzaakte? Hoewel dat uitgangspunt sterk is, leidde een vreemde draai tot een onbevredigend einde dat critici en publiek liet hangen.
Uiteindelijk was het misschien intrigerend, maar het was slechts een middelmatig verhaal, gemakkelijk te vergeten.
Hancock had echter op zijn minst het bewijs moeten hebben geleverd dat superheldenfilms met een zwarte ster kunnen slagen, aangezien de film meer dan $ 600 miljoen mee naar huis nam in zijn wereldwijde box office bruto. Het is misschien niet de beste film, maar studio's hadden er rekening mee moeten houden: niet elke superheld heeft een witte kerel op de poster nodig om lucratief te zijn.
3 Robin Hood: Prince of Thieves (1991)
Hollywood probeert nu al een eeuw de mythe van Robin Hood opnieuw uit te vinden, omdat leidende man na leidende man een klap heeft gekregen bij het spelen van Robin of Locksley. Net als Russell Crowe, Taron Egerton, Errol Flynn en vele anderen, probeerde Kevin Costner zijn geluk - maar het ging niet zo goed met hem.
Ondanks het winnen van uitvoeringen van Alan Rickman en Morgan Freeman, viel Robin Hood: Prince of Thieves plat dankzij een verward optreden van Costner en een saaie, weinig inspirerende plot. Maar het kwam op het hoogtepunt van Costner en verdiende wereldwijd $ 390 miljoen. Dat lijkt misschien niet zoveel als sommige van de andere inzendingen hier, maar vergeet niet dat het in 1991 uitkwam. Gecorrigeerd voor inflatie verdiende het vandaag meer dan $ 700 miljoen.
Ondanks het succes, vergat het publiek het grotendeels, en wachtte tot de volgende A-lister zijn hand op de rol probeerde.
2 2012 (2009)
21 december 2012 zou een groot probleem zijn. Vermoedelijk was dat de dag waarop de oude Maya-kalender op was en het einde van de wereld voorspelde. Natuurlijk kreeg dit verhaal het populaire bewustzijn te pakken en inspireerde het alles van echte apocalyptische culten tot Hollywood-films.
De grootste en luidste van deze films was 2012 van Roland Emmerich.
2012 had een geweldige cast en geavanceerde speciale effecten dankzij een budget van $ 200 miljoen, en die factoren plus de culturele fascinatie brachten de film naar een wereldwijde box office bruto van meer dan $ 750 miljoen. Critici en publiek genoten niet van hun tijd besteed aan het kijken naar John Cusack die de apocalyps probeerde te ontlopen, aangezien 40% van de critici op Rotten Tomatoes en 46% van het publiek zeiden dat ze de film leuk vonden.
Toen bleek dat de wereld in feite niet eindigde, verdween 2012 heel snel uit ons hoofd.
