20 adembenemende filmscènes die je voor het leven blijven achtervolgen

Wanneer we aan bepaalde films denken, herinneren we ons vaak één enkele, bijzonder impactvolle scène die onze volledige kijkervaring samenvat. Het zal ons herinneren hoe de film ons op dat specifieke moment liet voelen, of hoe het ons gedurende de rest van de week, maand of zelfs jaar heeft beïnvloed.

Of het nu gaat om een ​​onvergetelijke uitvoering door een van onze favoriete acteurs, donkere achtergronden, een spookachtige soundtrack of een explosief moment met talloze speciale effecten, sommige scènes blijven je een leven lang bijblijven.

Dit geldt met name voor thrillers en horrorfilms - genres die net zo beroemd zijn om hun angstaanjagende visuals als om hun vermogen om ons op een psychologisch verontrustend niveau te bereiken, vaak door onze perceptie van schijnbaar onschuldige wezens te verstoren. Eén blik erop en onze vroegere herinneringen aan vrolijke, gelukkige clowns worden voor altijd gewist.

Bekijk The Sixth Sense voorbij je bedtijd en je voelt je weer als je zesjarige zelf, gedwongen om onder het bed te controleren of je dode meisjes kotst. Maar dat hoort allemaal bij het plezier, toch? Bovendien, wanneer een scène zo lang bij je blijft, is het in de meeste gevallen waarschijnlijk onderdeel van een goede film.

Hier zijn de 20 Bone-chilling filmscènes die je voor het leven zullen achtervolgen.

20 De exorcist

De exorcist van William Friedkin bevat tal van wervelende momenten, maar er is er maar één die echt opvalt in zijn huiveringwekkende subtielheid - en het gebeurt vóór de boze geest van Pazuzu die volledig het lichaam van Regan (Linda Blair) bezit.

Na het spelen met een Quija-bord verandert het gedrag van Regan drastisch. De 12-jarige, die eerder verlegen en welgemanierd was, begint plotseling te vloeken als een zeeman en ontwikkelt abnormale kracht, waardoor de bejesus uit haar moeder Chris (Ellen Burstyn) wordt afgeschrikt.

In het begin probeert Chris het te beperken tot typische puberteitssymptomen - uiteindelijk handelen tieners allemaal op een of ander punt. Regan's gedrag wordt echter al snel zorgelijk.

Op een avond organiseert Chris een feestje in hun woonkamer wanneer Regan vanuit haar kamer in haar nachtjapon komt. Regan wijzend naar Chris 'vriend en kondigt aan: "Je gaat daar dood, " voordat hij op de vloer ging plassen. Onnodig te zeggen dat dit verontrustende moment het meezingen tot stilstand brengt.

19 The Shining

The Shining van Stanley Kubrick, dat voor het eerst in 1980 in première ging, heeft al lang de cultstatus bereikt en zal de geschiedenis ingaan als een van de grootste horrorfilms ooit gemaakt. Alles over de film - van de sfeervolle Oregon-setting tot de ongelooflijke cast waaronder Jack Nicholson en Shelley Duvall - toont de ware markeringen van een filmisch meesterwerk. Tot op de dag van vandaag blijft The Shining een enorme invloed hebben op moderne filmmakers die proberen de beroemde stijl van Kubrick als hun eigen stijl aan te scherpen.

The Shining zat vol met een nachtmerrie-inducerende scène, maar degene waarnaar in verschillende tv-series, films en literatuur het meest is verwezen, is degene die Danny (Danny Lloyd) ziet "The Grady Twins" in de gangen van het Overlook Hotel.

Alsof geconfronteerd worden met twee griezelige tweelingen die hem uitnodigen om 'met ons te spelen' niet angstaanjagend genoeg is, ziet Danny flitsen van hen op de gangvloer vermoord, de muren vol bloed. Ja, we zouden in die situatie ook wegrennen op onze kleine driewieler …

18 Het geschenk

We hebben allemaal momenten gehad waarop we wensten dat we de gave van buitenzintuiglijke waarneming hadden, maar natuurlijk denken we alleen maar aan alle positieve kennis die we eruit kunnen halen. Visies op bijvoorbeeld de wiskundetestantwoorden van morgen of de winnende lotnummers. Dat is echter meestal niet het geval voor mensen met paranormale begaafdheden, en hetzelfde geldt voor Annie (Cate Blanchett) in Sam Raimi's The Gift.

Annie helpt regelmatig mensen met haar voorgevoelens, maar wanneer Jessica (Katie Holmes), de verloofde van de populairste lerares van de stad, vermist raakt, worden haar visioenen plotseling angstaanjagend donker en leiden ze haar uiteindelijk om Sheriff Pearl Johnson's (JK Simmons) bij te staan ​​in zijn onderzoek in haar verdwijning.

Op een nacht ontwaakt Annie uit een levendige droom en stapt ze naar buiten om wat frisse lucht te krijgen. Terwijl ze knielt om haar hond te aaien, ziet ze water van boven op haar druppelen. Als ze opkijkt, ziet ze het levenloze lichaam van Jessica zweven in troebel water.

Zou je nog willen dat je The Gift had?

17 IT

Deze scène is misschien nog vers in je hoofd als je de remake van Lawrence D. Cohen's iconische minireeks It al hebt gezien, nu met in de hoofdrol Bill Skarsgǻrd als Pennywise de dansende clown. De kans is groot dat hij je nog vele maanden in je dromen zal bezoeken. Het zou ons echt niet verbazen als psychologen de komende maanden een toename van coulrophobia zullen constateren.

We weten allemaal dat er niets goeds kan komen van een clown die zich verstopt in het riool, wachtend op nietsvermoedende kinderen, alleen om het levende daglicht uit hen te laten schrikken. Maar als we Georgie de riolering zien naderen in een poging zijn boot te stoppen om erin te verdwijnen, kunnen we niet anders dan hopen dat hij er op de een of andere manier in slaagt om aan Pennywise te ontsnappen.

Het volstaat te zeggen dat als je kijkt naar Georgie die naar de diepten van het ondergrondse rioleringssysteem wordt gesleept, je in je stoel gaat kronkelen.

16 16.Het zesde zintuig

The Nightth Sense van M. Night Shyamalan heeft op verschillende niveaus met onze geest geknoeid, vooral in de laatste scène. De film volgt de 9-jarige Cole (Haley Joel Osment), een verlegen, lief kind dat regelmatig door geesten wordt bezocht - en ze zijn niet allemaal vriendelijk.

Deze geesten zijn zich niet bewust van het feit dat ze dood zijn en proberen wanhopig zaken op te lossen die ze nog niet hebben achtergelaten in de wereld van de levenden. Ze willen de hulp van Cole, maar weten niet hoe ze het moeten communiceren en maken hem meestal bang.

Met de hulp van kinderpsycholoog Malcom (Bruce Willis) begint Cole met hen te praten om hun behoeften beter te begrijpen. Een van de meest memorabele geesten die hij tegenkomt, is die van Kyra (Mischa Barton), een slachtoffer van het syndroom van Munchausen door Proxy.

Kyra verschijnt voor het eerst als hij zich midden in de nacht verstopt in zijn kleine geïmproviseerde tent. De tent valt plotseling uit zijn frame en ze verschijnt recht naast hem, overgeven, huilen en wanhopig. Niet aanbevolen voor nachtelijke weergave.

15 De ring

De Ring, geregisseerd door Gore Verbinski, was de eerste remake van een Japanse horrorfilm en leidde al snel tot een trend van "J-horror" remakes. Zoals vaak het geval is in het Japanse horrorgenre, gaat The Ring minder over gore en bloederige beelden, dan over sfeer, psychologie en artistieke beelden die je op het puntje van je stoel houden.

De film volgt Rachel (Naomi Watts), een journaliste die de dood van haar zus Katie (Amber Tamblyn) onderzoekt, die stierf na het kijken naar een videoband verbonden aan een stedelijke mythe: wie deze bekijkt sterft binnen zeven dagen.

Haar onderzoek leidt haar naar Moesko Island, waar ze de oorsprong van de tape ontdekt: het werd opgenomen door een psycholoog die een jong meisje behandelde met de naam Samara (Daveigh Chase), die haar ouders kwelde door psychisch verontrustende beelden in hun gedachten te etsen.

Wanhopig om aan haar kwaad te ontsnappen, verdrinkt Samara's adoptiemoeder Anna (Shannon Cochran) haar in een put. Telkens wanneer iemand de tape bekijkt, roepen ze Samara uit de put op - haar onhandige lichaam kruipt uit de put en door het scherm word je gek.

14 Stad van God

Weg van het horror-genre en in de wereld van criminaliteit, is onze volgende film net zo gruwelijk als het is vooral te wijten aan het besef van de kijker dat, de scènes afgebeeld in City of God, niet zo ver van de waarheid zijn zo ver als de onderbuik van de meest beruchte sloppenwijken van Brazilië.

Fernando Meirelles en Kátia Lund, gebaseerd op de roman van Paulo Lins, volgen de levens van georganiseerde misdaadbendes in de favela's van Cidade de Deus door de jaren '60 tot de jaren '80 en worden verteld door Rocket (Alexandre Rodrigues).

De verhaallijnen in de film zijn echter geen verzonnen scenario's. In feite zijn ze allemaal losjes gebaseerd op real-life gebeurtenissen, waardoor City of God een uitdagende kijkervaring is. Een van de moeilijkste scènes om naar te kijken, toont een jonge jongen, niet ouder dan tien, die in het gangleven is geïnitieerd door gedwongen te worden om een ​​ander, jonger kind in de voet te schieten. Het is een van de meest hartverscheurende scènes in de filmgeschiedenis.

13 Requiem voor een droom

Het Requiem voor een droom van Dan Aronofsky heeft een manier om je weg te sijpelen in je psyche, en zijn beelden zullen je nog jaren achtervolgen. Gebaseerd op de roman van Hubert Selby Jr. onderzoekt de film de kracht van eenzaamheid en verslaving door vier hoofdpersonen: Sarah Goldfarb (Ellen Burstyn), haar zoon Harry (Jared Leto), zijn vriendin Marion (Jennifer Connelly) en zijn beste vriend Tyrone (Marlon Wayans).

Terwijl Harry, Marion en Tyrone afhankelijk zijn van de heroïne op straat, wordt Sarah afhankelijk van dieetmedicijnen.

Requiem for a Dream is een diepgaande, psychologische studie van verslaafde mentale toestanden en de aangrijpende momenten van rauwe soberheid, gericht op een kleine groep mensen die allemaal wanhopig zijn voor hetzelfde - liefde en verbinding.

De hoofdrolspelers vernietigend hun kansen om ooit te vinden, hetzij door hun drugsmisbruik, houden vast aan hun dromen van liefde en erkenning terwijl ze langzaam uit de hand lopen en alles en iedereen verliezen waar ze ooit voor zorgden onderweg.

Hun slotverhalen worden prachtig weergegeven door de chaos van geluid en intieme visuals in de laatste tien minuten van de film, waardoor ze echt het gevoel van volledige en totale hopeloosheid van de personages naar huis brengen.

12 Trainspotting

De cultklassieker Trainspotting van Danny Boyle is in veel opzichten een komedie. In vele andere is het een harde blik op de heroïnecultuur van Edinburgh in de vroege jaren 90. Hoewel het de perfecte balans heeft gevonden tussen humor en authenticiteit, maakt het geen licht aan de ernst van verslaving, maar toont het eerder op een nuchtere manier: "het is wat het is".

Het beste voorbeeld daarvan is de meest schokkende scène van de film. Na een meerdaagse heroïne-aanval ontwaken Rent Boy (Ewan McGregor), Sick Boy (Jonny Lee Miller) en Spud (Ewen Bremner) met het hysterische geschreeuw van Allison (Susan Vidler).

Spud is nog niet op de hoogte van de situatie en belooft 'alles komt goed', maar wanneer hij de reden vindt dat Allison's tranen het verwaarloosde lijk van haar dochter Dawn zijn, beseft hij dat er niets minder waar kan zijn. Niets zal ooit weer "prima" zijn.

Alsof het angstaanjagende beeld van de dode baby niet genoeg was, zien we haar weer tijdens een van Rent Boy's koortsachtige terugtrekkingsdromen, kruipen boven hem langs het plafond en draaien haar hoofd 360 graden als Regan in The Exorcist.

11 Ichi de moordenaar

Japanse literatuur en cinema hebben een vreemde manier om seks en geweld samen te brengen in verontrustende kunstvormen, en Ichi de moordenaar van Takashi Miike is geen uitzondering. Hieruit volgt Ichi (Nao Omori), een psychologisch gestoorde man die geen onderscheid kan maken tussen woede en seksuele opwinding, en wordt gedwongen de leden van een rivaliserende yakuza-bende te martelen.

In een bijzonder gruwelijke scène hangt Suzuki (Susumu Terajima) aan het plafond door middel van lichaamspiercings en continu gemarteld door Kakihara (Tadanobu Asano).

Kakihari vermoedt dat Suzuki zijn baas Anjo heeft vermoord, maar wanneer hij zich realiseert dat Suzuki onschuldig is, biedt hij zijn boete aan door zijn eigen tong af te snijden. De visuals zijn zo expliciet, je kunt het niet helpen om je de sensatie voor te stellen, dus als je gevoelig bent voor bekommernis, doe jezelf dan een plezier en kijk weg.

10 excisie

Sommige critici hebben naar Richard Bates 'Excision verwezen als een' splatter-film ', en hoewel bloed een centrale rol speelt in de film, doet het in de splatter-box niet helemaal recht. Omdat onder het samenvoegen, rood bloed een dieper verhaal is dat gaat over de psychologie van zijn hoofdpersoon, Pauline (AnnyLynne McCord).

Pauline is een vreemde, zeer gestoorde tiener die veel moeite doet om de goedkeuring van haar moeder te krijgen. Ze is vastbesloten om een ​​stijgende te worden, een droom die is veranderd in een seksuele fantasie.

Ze is geobsedeerd door bloed en geniet van beelden van zichzelf of anderen die worden verminkt - en deze visuals worden openlijk gedeeld met de kijker. Hoewel deze scènes lijken te zijn gemaakt met het pure doel om te shockeren, vertellen ze echt een verhaal over het karakter van Pauline en de oorsprong van haar fascinatie.

9 Dogtooth

Deze film zou best grappig zijn als hij niet zo verkeerd was. Geregisseerd door Yorgos Lanthimos richt Dogtooth zich op een gezin van drie volwassen kinderen en hun ouders, die in een omheind terrein wonen waarin ze - letterlijk - hun eigen wereld hebben gecreëerd.

In een poging hun kinderen te beschermen tegen 'slechte invloeden', houden de ouders hun tieners volledig geïsoleerd van de moderne wereld en laten ze geloven dat ze niet alleen op pad kunnen gaan totdat ze een 'hondentand' verliezen.

Geen van de kinderen twijfelt echt aan hun opvoeding totdat hun vader zijn collega Christina (Anna Kalaitzidou) thuisbrengt en haar met zijn zoon in slaap brengt. De oudste dochter (Angeliki Papoulia) ziet verschillende Hollywood-dvd's in de tas van Christina en ruilt ze in voor andere geneugten.

Ze bekijkt ze stiekem en realiseert zich dat ze een leugen heeft geleefd en besluit haar hondentand eruit te halen om zichzelf van haar familie te bevrijden. Een vriendelijk advies: let niet op deze scène als u binnenkort naar de tandarts gaat.

8 blauw fluweel

Je zult veel verontrustende scènes tegenkomen in Lynchiaanse klassiekers zoals Lost Highway, Wild at Heart en Mullholland Drive. David Lynch staat erom bekend dat hij de mysterieuze wereld heeft gecreëerd die Twin Peaks is, waar beruchte personages zoals BOB (Frank Silva) zijn bewoners kwellen vanuit de Black Lodge.

Zelfs de engste BOB-momenten kunnen echter niet helemaal worden vergeleken met de bizarre ontmoeting tussen Dorothy (Isabella Rossellini) en Frank (Dennis Hopper) in zijn klassieke neo-noir-film, Blue Velvet.

Frank Booth is een gestoorde man met heel bijzondere voorkeuren. Dorothy manipuleren om te fungeren als zijn levende speelgoed door haar man en zoon te ontvoeren, krijgt hij zijn fantasieën over haar waar.

Hij noemt zichzelf zowel de "baby" als de "papa", terwijl hij herhaaldelijk een vreemd gas inhaleerde en dingen deed met een schijnbaar instemmende Dorothy. Deze scène is zowel koel als verschrikkelijk ongemakkelijk.

7 Un Chien Andalou

Toen de twee verwrongen meesterbreinen van Luis Buñuel en Salvador Dalí fuseerden om Buñuel's eerste film, Un Chien Andalou, te maken, resulteerde dit in een nachtmerrieachtige, stille droom vol met extreme en mooie visuals die niet noodzakelijkerwijs logisch zijn - wat volgens Buñuel, was het punt van het hele experiment.

De invloed van zijn dromen is terug te vinden in het meeste van Buñuel's werk, maar het bekijken van deze iconische korte film voelt als het kijken naar een live-opname van Buñuel en Dalí's geest op een zure trip.

Un Chien Andalou werd vertoond op een Dalí-tentoonstelling in Berlijn, en toen het beruchte tafereel van een scheermes in een oog van een dier sneed - bewerkt op een manier die suggereert dat het eigenlijk het oog van een vrouw is - het scherm sierde, kon je zichtbaar het hele publiek zien krimpen. Het is een scène die u niet wilt onthouden maar altijd zal blijven.

6 Benny's video

Als je helemaal bekend bent met het werk van Michael Haneke, weet je dat hij niet iemand is voor luchthartige cinema. Zijn films kijken kritisch naar de moderne samenleving en hoe deze de menselijke psyche beïnvloedt, en worden vaak gepresenteerd met behulp van filmische stijlen die complementair zijn aan de onderzochte hoofdverhalen.

Benny's Video volgt Benny (Arno Frisch), een sociopathische tiener, die gefascineerd is door het maken van films. Zijn allereerste film, en trotsste prestatie, is een korte afbeelding van het doden van een varken.

Hij wil zijn volgende project graag beginnen en gaat nog een stapje verder met Pilot en Passenger, door een meisje bij hem thuis uit te nodigen en haar uit te dagen om op hem te schieten. Als ze dat niet doet, beschuldigt hij haar ervan een lafaard te zijn.

Ze draait de tafels om en daagt hem uit haar neer te schieten; hij bewijst dat hij geen lafaard is, haalt de trekker over en schiet haar in de maag. De toeschouwer ziet het tafereel op het scherm van een kleine televisie op het politiebureau spelen en brengt dezelfde emotieloosheid naar de afbeelding van de misdaad als de dader zelf voelde.

5 Christiane F.

Toen Christiane F. - Wir Kinder vom Bahnhof Zoo voor het eerst werd gepubliceerd in 1978, werd het snel overgenomen in het curriculum van de Duitse school als een waarschuwend verhaal over drugsgebruik. Terwijl het boek zelf een ruwe weergave bood van het leven van de dertienjarige straatwerker en heroïneverslaafde, sloeg Christiane, de filmaanpassing van Uli Edel, net zo hard toe.

Hoewel we allemaal minstens een paar opnamescènes hebben gezien in populaire films zoals Trainspotting en dergelijke, is degene die wordt getoond in Christiane F. de moeilijkste die je ooit hebt gezien.

Dit is niet alleen omdat het zo waar is aan de realiteit en de uitvoeringen van Natja Brunckhorst (Christiane) en Thomas Haustein (Detlef) zijn zo echt, maar ook omdat je geest steeds weer dezelfde mantra zal doorlopen: ze is pas dertien jaar oud.

4 De geliefden

Het eenzame, impopulaire high-school meisje dat in een razende psychopaat verandert, is misschien inmiddels een beetje een cliché geworden - Carrie, Excision, enz. - maar de Australische regisseur, Sean Byrne, slaagde erin om een ​​bekend verhaal met zijn debuut nieuw leven in te blazen film, The Loved Ones.

Lola (Robin McLeavy) is van streek wanneer Brent (Xavier Samuel) haar afwijst als een date voor het bal. Blijkbaar heeft Brent echter geen keus, want met de hulp van haar vader (John Brumpton) krijgt Lola altijd haar zin.

Brent wordt tijdens een nachtelijke wandeling over het hoofd geslagen en wordt wakker gebonden aan een stoel in de woonkamer van Lola - het geheel is ingericht om eruit te zien als haar eigen bal, compleet met slingers en glitterballen. Wat volgt is een martelende avond waarin Lola haar favoriete feeststunt kan uitvoeren: een gat boren in haar slachtoffer.

Maak je geen zorgen, ze heeft geoefend - hun hele kelder is gevuld met lobotomized gevangenen die zich voeden met roadkill. Het maakt deze scène echter niet eenvoudiger om te bekijken.

3 Onomkeerbaar

Zoals vaak het geval is met Franse horror drama's, is Irparéversible van Gaspar Noé een verhaal over wraak en ultrageweld. Wanneer de vriendin van Marcus (Vincent Cassel) Alex (Monica Bellucci) op ​​brute wijze wordt aangevallen en in coma terechtkomt vanwege een straatmisdadiger die bekend staat als Le Tenia, nemen Marcus en zijn vriend Pierre (Albert Dupontel) het op zich om hem te vinden. Hun zoektocht leidt hen naar een louche BDSM-club genaamd The Rectum.

Wanneer Marcus denkt Le Tenia te hebben gezien, gaat hij voor hem met een brandblusser, bashen in zijn schedel, terwijl sinistere geluiden de ruimte omhullen. De combinatie van ziekmakend geweld, de donkere en dodgy omgeving en het spookachtige geluid van de man die uitademt, hoewel het lijkt alsof geen enkel deel van zijn schedel intact is gebleven, zal je misselijk maken.

Oh, en trouwens: Marcus heeft de verkeerde man. Le Tenia stond achter Marcus en zag hem de hele tijd de onschuldige man verslaan.

2 harde snoepjes

Hard Candy werd geadverteerd als extreem hardcore in zijn weergave van zijn beroemde castratiescène, maar echt, het gaat vooral over psychologische marteling - in eerste instantie hoe dan ook. Hayley (Ellen Page) heeft de taak op zich genomen om het internet te bevrijden van roofdieren die rondhangen in chatrooms en proberen hun volgende slachtoffer te vinden door zich voor te doen als een tiener.

Haar nieuwste 'slachtoffer' is Jeff (Patrick Wilson), een modefotograaf met wie ze online salaciously babbelt alvorens hem uit te nodigen voor koffie. Wanneer ze in zijn appartement terechtkomen, drogeert ze hem, bindt hem vast en begint haar scalpel te scherpen, klaar om hem te snijden.

Ze vervalst de hele procedure zo briljant, het is absoluut zenuwslopend om te zien. Bovendien speelt deze film echt met je emoties op vrijwel dezelfde manier als de uitstekende aflevering van Black Mirror, "Shut Up and Dance" - aan het einde van dit alles kun je geen van beide kanten kiezen.