Laten we even ingaan op de basis: als je zowel een film wilt zien die je laat raden wat er echt gebeurt EN Christina Ricci naakt - dan is After.Life iets voor jou.
Screen Rant beoordelingen After.Life
Ik weet zeker dat de bovenstaande samenvatting niet meer is dan wat veel gezonde jonge mannen moeten lezen voordat ze naar After.Life gaan kijken. De film is duidelijk een klein stukje werk en ik was echt verrast om Liam Neeson erin te zien. Moet een van die films zijn geweest die er in scenario-vorm erg intrigerend uitzag.
Paul (Justin Long) en Anna (Christina Ricci) zijn een jong stel met een beetje een verstoorde relatie. Anna lijkt … problemen te hebben. Ze is koud en afstandelijk en gebruikt een soort voorgeschreven medicatie alsof het uit de mode raakt. Hij is een aankomende jonge directeur en zij is lerares, en het is onduidelijk wat een van hen nog steeds met de ander doet, omdat de relatie duidelijk ver naar het zuiden is gegaan.
Anna voelt zich beschermend voor een kleine jongen genaamd Jack (Chandler Canterbury) die een rustige, gevoelige jongen is die wordt opgepikt door zijn grotere klasgenoten. Hij voelt een gehechtheid aan haar en lijkt nieuwsgierig te zijn naar de dood (ze moet een begrafenis bijwonen - van een heel oud familielid of vriend van de familie). Hoewel ze geen ruzie krijgt met haar vriend (die om een vreemde reden een huwelijk wil voorstellen) lijkt ze te hallucineren - ze ziet overheadlichten achter haar uitgaan terwijl ze door een gang loopt en een lijk in een kist beweegt.
Zij en Justin hebben een groot uitbarstingsargument in een restaurant, en nadat ze wegstormt krijgt ze een auto-ongeluk dat haar doodt … of toch?
Dat is de grote vraag waarop de hele film draait. Liam Neeson speelt Eliot Deacon, een mortier die afwisselend medelevend en dreigend griezelig lijkt. Hij beweert dat hij kan communiceren met de doden direct nadat ze zijn gestorven, en is er om hen te helpen met de overgang van de wereld van de levenden naar het hiernamaals.
Het lijkt erop dat het doel van de film is om het publiek heen en weer te bewegen tussen geloven dat Anna in feite dood is en dat zij dat niet is en dat hij haar gevangen houdt om een of andere reden die alleen hij kan doorgronden. Over dat doel zal ik zeggen dat de film effectief is: het ene moment merkte ik dat ik dacht: "Natuurlijk is ze dood" en het volgende moment: "Wacht even, er is hier iets aan de hand met zijn gedrag." Als je naar de film kijkt, zul je vaak heen en weer bewegen tussen deze twee gezichtspunten.
Als alternatief troost en bespot Anna Anna en zegt dat het elke keer hetzelfde is - hij is er gewoon om te helpen en de meeste mensen geloven niet of kunnen niet accepteren dat ze dood zijn, ook al zijn ze dat wel.
Ondertussen heeft Paul het moeilijk om te accepteren dat Anna weg is, vooral sinds de laatste keer dat hij haar zag hadden ze een ruzie. Hij gaat geloven dat ze niet dood is, en kleine Jack verergert dat wanneer hij zegt dat hij haar in een raam bij het mortuarium zag staan.
Liam Neeson is een acteur die ik gewoon heel graag op het grote scherm zie. Hier wordt zijn uitvoering gedempt, wat me herinnert aan het eerste telefoontje tussen hem en de ontvoerder in Taken: Zeer gelijkmatig, rustig, ingehouden en een beetje hout (geschikt voor een mortier, neem ik aan). Christina Ricci doet goed werk in de rol en gaat over van ontkenning dat ze echt dood is naar acceptatie (of het waar is of niet). Ze besteedt het grootste deel van de film in een rode slip, maar uiteindelijk schrijver / regisseur Agnieszka Wojtowicz-Vosloo slaagt erin om haar voor een groot deel van de film naakt te krijgen. Hoewel dat niet echt een reden tot klagen is, heeft het (voor mij hoe dan ook) de "legitieme" factor van de film geslagen en leek het meer uitbuitend.
Dus er is naaktheid en wat gore in de film (soms gecombineerd, wat altijd verontrustend is). Uiteindelijk wilde ik gewoon een oplossing voor het ding en om te weten of Eliot eigenlijk een goede man was of een enge, snode slechte kerel - en of Anna echt dood was of niet. Er was zeker spanning in de hele film, maar ik ben een van die mensen die alleen maar zo vaak door een verhaal wil worden rondgetrokken door een "is het of niet" -verhaal. Na een tijdje wordt het gewoon oud.
Kortom, als je van het soort film houdt dat je laat gissen naar wat er echt aan de hand is of als je Christina Ricci naakt hebt gezien sinds Black Snake Moan - dan is After.Life misschien anderhalf uur van je tijd waard.
