American Horror Story neemt afstand van het visuele overschot van eerdere afleveringen met Cult, een uitgekleed, tijdig verhaal van terreur in post-Trump Amerika.
Als een show die vooral bekend staat om zijn liefde voor overdaad, extravagantie, weelderige visuals en complete en volslagen onzin, heeft American Horror Story de laatste tijd een verandering ondergaan. Het is niet gepast om het een creatieve heropleving te noemen, omdat de serie nog steeds loyaal blijft aan de "go spaghetti naar de muur en zie wat blijft" -methode voor verhaalontwikkeling, maar met de laatste twee seizoenen, de langlopende bloemlezing van Ryan Murphy en Brad Falchuk is een nieuwe fase in zijn evolutie ingegaan, eerst met Roanoke en nu met American Horror Story: Cult.
Zoals het vanaf het begin heeft gedaan, draagt de serie zijn politiek op de huls, maar in Cult, Murphy en Falchuck duwt American Horror Story in een openlijk politieke ruimte, een waar het doel van bijna elke scène is om aan te pakken, in alles van de show- en-the-sink-manier om iets uit te drukken, precies hoe de show en zijn personages denken over het huidige politieke klimaat van de Verenigde Staten. Hier speelt Sarah Paulson Ally, een Michigan-restauranthouder getrouwd met Allison Pill's Chef Ivy. Een helikopterouder verwoestte met talloze fobieën en werd door de huidige angsten overspoeld en de ervaring van Ally om een aanval van negatieve stimuli na de verkiezingen het hoofd te bieden, fungeert ook als de motor die het gevulde en vaak overdreven duidelijke verhaal van dit seizoen aandrijft.
Ondanks het uitgeklede karakter van Cult, dat in de voetsporen treedt van Roanoke, de semi-heruitvinding van de serie vorig seizoen, is het scala aan onderwerpen waarop het verhaal betrekking heeft net zo breed als altijd. Veel van wat er gebeurt, gebeurt via een bekend soort ruimtelijke droomlogica die het hoofd van de show in de wolken houdt, ongeacht hoe vaak de politieke referenties proberen de serie dichter bij de grond te plaatsen. Zoveel wordt duidelijk gemaakt in de setting van het seizoen. Van alle locaties die de seizoenen van American Horror Story hebben gespeeld, lijkt Michigan een onwaarschijnlijke plek om de aandacht van Ryan Murphy te trekken, omdat Pyongyang de Olympische Winterspelen organiseert (misschien wel Nuclear Winter Olympics). Maar gezien de rol die de staat speelde bij de recente verkiezingen, en met de watercrisis die zich blijft ontvouwen in Flint, bevindt Michigan zich plotseling als voer voor American Horror Story.
Aangevallen door sociale media en de 24-uur durende nieuwscyclus in de nasleep van de verkiezingen waarbij een persoonlijkheid van een reality-tv-programma werd gekozen in het hoogste kantoor van het land, worden de fobieën van Ally nog versterkt door haar inspanningen om de wereld om haar heen te beheersen, die angsten wegnemen. Maar de behoeften van zowel een televisieserie als een seizoen van het Amerikaanse horrorverhaal verhinderen dat Cult al zijn tijd besteedt aan het kijken naar mensen die reageren op verkiezingsverslaggeving, het laatste nieuws of onophoudelijke tweets van Trump. Die behoefte is zowel een zegen als een vloek, omdat het onzeker is dat de stem van American Horror Story is dat mensen schreeuwen om te horen boven het geroezemoes van de sombere stand van zaken van het land. Maar het dwingt ook de hand van het verhaal om Kvan Anderson, de kelderwoning van Evan Peters, en een subplot over moorddadige clowns te introduceren, omdat niemand naast recent in het nieuws is, niemand van clowns houdt.
Peters 'Kai is een trol met een aantal MRA- en Jim Jones-neigingen die voor een goede maatregel worden ingezet. Zoals de meeste trollen voedt Kai de negatieve energie die voortkomt uit zijn pogingen om te beledigen en "de waarheid te spreken". Zoals gewoonlijk komt dat stoere praatje uit onder een dunne huid waarvan de favoriete, vaak herhaalde zin een variatie is op: "Een vernederde man is het engste ter wereld." Cult gaat voluit in zijn inspanningen om Kai illustratief te maken voor het merk van de giftige blanke Amerikaanse reu die blijkbaar aangemoedigd is na de verkiezingen, maar de resulterende karakterisering is een verzameling van betekenaars die voornamelijk op het oppervlakniveau wordt aangelegd en die voornamelijk grip krijgt op een sterke uitvoering door Peters. Kai handelt vooral in angst. Hij trapt erin terwijl hij de bouwangst van anderen gebruikt om zijn agenda van het terroriseren van Ally te bevorderen met de hulp van zijn zus Winter (Billie Lourd), en door een zoveelste ongekwalificeerde kandidaat te zijn om een openbaar ambt te zoeken dat op een platform vertrouwt dat op zijn platform vertrouwt cultus van persoonlijkheid en het vermogen om te profiteren van de kracht van angst.
De indruk is natuurlijk dat Kai een clown is. Dit opent de deur voor Cult om te illustreren hoe gevaarlijk dergelijke clowns kunnen zijn door een moorddadige groep van hen te introduceren, vermoedelijk geleid door Kai. Het geeft het seizoen ook een kans om dit verhaal te verbinden met afgelopen seizoenen door Twisty, die een soort onofficiële mascotte voor de serie is geworden, opnieuw te introduceren als een fictief personage in een schijnbaar populaire lijn van horrorstrips van Ally en Ivy's jong zoon. Twisty's inclusie is minder een viering van voorbije seizoenen en meer een reactie op de recente clowning rond van degenen die anderen bang willen maken en misschien een paar vluchtige seconden van virale bekendheid in het proces willen verdienen.
Het is een beetje onhandig om een lijn tussen dergelijke seizoenen te trekken, maar het dient een groter doel. De degradatie van Twisty naar het land van make believe onderscheidt Cult van andere afleveringen in de serie. Wat betreft de eerste vier afleveringen die naar critici worden gestuurd, is er niets bovennatuurlijks aan de hand, wat dit het meest gebaseerde (in de praktijk weinig) seizoen van de bloemlezing maakt. Het geeft ook een interessante draai aan de marketing voor Cult, met afbeeldingen van bleke figuren in clownmake-up met honingraten in plaats van hun blootgestelde hersenen, en het opvallende beeld van een vrouw met een blauwe huid die haar ogen met geweld door een paar heeft geopend van vergelijkbare gearceerde handen. Voor het eerst op de lange termijn van American Horror Story lijkt de marketing puur metaforisch te zijn - dit keer voorstellingen van Ally's fobieën - in plaats van een verzameling losjes verbonden beelden die nooit helemaal hun weg op het scherm hebben gevonden.
Dat is in overeenstemming met de American Horror Story-manier om dingen te doen. De serie heeft altijd zijn verhaal uitgewerkt via een reeks onderling verbonden schetsen die soms helpen het overkoepelende verhaal vooruit te helpen en soms slechts een excuus zijn om verontrustende beelden te leveren, of een bepaald sentiment in onzekere bewoordingen over te brengen. Maar na de eerste vier afleveringen legt Cult de meest consistente lijn van elk seizoen in de serie tot nu toe, omdat het openlijk politieke karakter geleidelijk plaats maakt voor een focus op de ideologische kloof die de nachtmerrieachtige cultus van Kai tot leven brengt en tot leven brengt. persoonlijkheid, de schadelijke aantrekkingskracht waarvan zelfs Ally niet volledig immuun is voor.
Als vervolg op Roanoke levert Cult nog een kleine heruitvinding van de serie, een die beoogt een meer uitgeklede en meer gerichte benadering van de relatieve waanzin van een typisch seizoen van American Horror Story te hanteren. Hoewel de kenmerkende maximalistische stijl van Murphy merkbaar afwezig is vanuit visueel oogpunt, is het nog steeds aanwezig in het verhaal zelf, waardoor Cult een interessante afwijking is van de norm en mogelijke blauwdruk van toekomstige seizoenen. Of nieuwsgierigheid rond de serie voldoende zal zijn om kijkers te overtuigen van de eindeloze nieuwscyclus om af te stemmen op een subtiliteitloze kijk op het huidige politieke klimaat valt nog te bezien.
American Horror Story: Cult gaat aanstaande dinsdag verder met 'Don't Be Bang of the Dark' @ 22:00 op FX.
Foto's: FX-netwerk
