Deze week hoorden we van de dood van Anton Yelchin, die werd gedood bij een tragisch auto-ongeluk. Toen hij slechts 27 jaar oud was, brak Yelchin alleen maar het oppervlak van zijn filmsterrencarrière; het feit dat hij in staat was om een ware goudmijn van gedenkwaardige prestaties te verzamelen in een breed scala aan films, is een duidelijk bewijs van zijn ontzagwekkende talent.
We zullen nooit weten wat voor toekomstige rollen Anton zou hebben gespeeld als hij de jaren dertig, veertig en later had gezien. Het enige wat we hebben is wat hij ons heeft nagelaten, een enorm werk, dat zal blijven groeien, zelfs in de dood. De eerste postume rol van Yelchin zal zijn in Star Trek Beyond in juli, waarna hij te zien zal zijn in Rememory, tegenover Peter Dinklage van Game of Thrones. Yelchin gaf ook de stem voor het hoofdpersonage in de familievriendelijke originele Netflix-serie van Guillermo Del Toro, Trollhunters, die ook de stemmen van Kelsey Grammer en Ron Perlman zal bevatten. De animatieserie voor avonturen zal in december op de streamingdienst verschijnen.
Laten we ter ere van zijn leven en carrière eens kijken naar enkele van de meest opmerkelijke rollen van Anton Yelchin, in chronologische volgorde.
16 harten in Atlantis
Een van de eerste rollen van Yelchin was in de vaak over het hoofd gezien aanpassing van Stephen King, Hearts in Atlantis, ver terug in 2001. Dit is niet een van die griezelige Stephen King horror-aanpassingen, zoals Cujo of Carrie; nee, Hearts in Atlantis lijkt erg op de minder bekende, oprechte drama's die King ook schreef, zoals The Green Mile of The Shawshank Redemption.
In Hearts in Atlantis speelt Yelchin een jonge jongen (gespeeld door David Morse als volwassene) die bevriend raakt met een man (Anthony Hopkins) met speciale krachten. De film is prachtig geschoten, als te overdreven sacharine voor sommige doelgroepen. De film haalde zijn budget niet terug aan de kassa en wordt meestal genegeerd in het pantheon van aanpassingen van King's werk, wat jammer is, want Yelchin, zelfs op slechts 12 jaar oud, krijgt veel kansen om zijn voelbare dramatische show te presenteren dapperheid.
Leuk weetje: de film, Hearts in Atlantis, is niet gebaseerd op het korte verhaal met dezelfde naam, dat verschijnt in een bloemlezing getiteld Hearts of Atlantis. Het is eigenlijk gebaseerd op het verhaal, Low Men in Yellow Coats, dat elders in het Stephen King-boek met korte verhalen voorkomt.
15 Bedek je enthousiasme
Toen hij nog maar een jongen was, speelde de jonge Anton Yelchin ondergeschikte rollen in verschillende televisieshows, van het legendarische misdaaddrama NYPD Blue tot het post-CSI-procedurele Zonder een spoor en juridisch drama The Practice, onder andere. Onze favoriete tv-gastplek van de eendaagse A-lister kwam echter uit zijn kleine rol in een aflevering van 2004 van Larry David's schandalige sitcom, Curb Your Enthusiasm.
In The Blind Date van seizoen 4 speelt Yelchin een jonge jongen, Stewart, die David en zijn vrouw imponeert met een goocheltruc, maar vervolgens weigert het geheim van zijn 'goochelaar' te onthullen. Natuurlijk blijft David proberen het probleem op te lossen, zonder effect, door een leuke goocheltruc in een hilarisch gespannen situatie te veranderen. In de klassieke Curb-stijl zijn de scènes van Yelchin meestal incidenteel met de rest van de aflevering, maar Anton is gedenkwaardig omdat hij Stewart tot de liefste kleine snotaap in de geschiedenis van de show heeft gemaakt.
14 snuif
Huff is een weinig herinnerde televisieserie die twee seizoenen op Showtime werd uitgezonden, waar het sterke recensies verdiende, maar geen sterk publiek kon aantrekken buiten de fanatici van Hank Azaria, en werd stilletjes geannuleerd. Azaria speelt een psychiater die een mid-life crisis doormaakt nadat een tienercliënt zichzelf op zijn kantoor heeft gedood. De ensemble-cast omvatte Oliver Platt als de smakeloze maar toch vindingrijke beste vriend, Blythe Danner als de complexe moeder van Huffstodt, Paget Brewster als zijn liefhebbende vrouw en Anton Yelchin als zijn zoon, Byrd.
Byrd was een opvallend personage in die zin dat hij een volkomen normaal kind was, zij het een beetje aan de kleine kant. Hij behaalde goede cijfers op school en was over het algemeen niet betrokken bij de psychoanalytische capriolen van zijn familie. "Het normale kind met een gekke familie" -karakter wordt vrij goed gedragen in de televisiewereld, maar Yelchins onnavolgbare oprechtheid en wild schattig krullend kapsel hielden zijn karakter altijd interessant, in plaats van oubollig.
13 Alpha Dog
De Alpha Dog van 2006 was controversieel voor het ogenschijnlijk stileren van de echte moord op Nick Markowitz, gespeeld door Anton Yelchin met zijn naam veranderd in Zack Mazursky. De waarheid van de film is echter dat het respectvol is voor het slachtoffer en zijn gezin, en in feite een vernietigende aanklacht is tegen de glamour van een misdaadleven, en hoe een stel kinderen die te ver zijn gegaan, zijn geëngageerd. een gruwelijke criminele daad.
Hoewel de film waarschijnlijk bedoeld was als lanceerplatform voor de carrière van Justin Timberlake, brak zijn zogenaamde filmcarrière snel uit. Hij heeft hier en daar sterke recensies verdiend, maar Timberlake is er nooit in geslaagd om in de A-lijststatus te komen en zijn filmrollen worden door de meesten gezien als meer een nieuwsgierigheid dan iets anders. Ondertussen zouden Yelchin en Emile Hirsch, de andere twee jonge sterren van Alpha Dog, al snel leidinggevende mannen worden.
12 Charlie Bartlett
De eerste opvallende hoofdrol van Yelchin was als het titelpersonage in Charlie Bartlett in 2007, waarin hij speelde als een zelfbenoemde psychiater op de middelbare school die advies uitdeelde en medicijnen stal aan zijn medestudenten, tot grote ergernis van de faculteit van de school., met name de opdrachtgever. Gevuld met intiem drama, hardop lachen momenten en een sterke cast met Kat Dennings en een up-upswing Robert Downey Jr, Charlie Bartlett, als de tweede helft van een "one-two punch" met Alpha Dog, bevestigde de status van Yelchin als een rijzende ster om naar te kijken. De film kreeg gemengde recensies en bombardeerde aan de kassa, maar voor ons geld is het een moderne klassieker op de middelbare school waarvan zowel tieners als volwassenen kunnen genieten.
Leuk weetje: de moeder van Anton Yelchin in deze film wordt gespeeld door Hope Davis, die ook zijn moeder speelde in Hearts of Atlantis, zes jaar eerder uitgebracht. Houd dat in gedachten voor trivia-avond in uw plaatselijke bar.
11 New York, I Love You
New York, I Love You, de tweede inzending in de irritante, overdreven anthology filmreeks "Cities of Love", bestaat uit een tiental korte verhalen die zich in New York City afspelen, elk door een andere regisseur, en elk met liefde als centraal thema. In een hoofdstuk van de bloemlezing speelt Yelchin een recent gedumpt middelbare scholier die naar het bal gaat met Olivia Thirlby, een gehandicapte vrouw die beperkt is tot een rolstoel. Antics, hilariteit en romantiek volgen. Hun segment is subtiel, lief en oprecht en wordt afgesloten door een amusante wending.
Verrassend genoeg is dit hoofdstuk van de film geregisseerd door niemand minder dan Brett Ratner, wiens films (Rush Hour, Tower Heist, X-Men: The Last Stand) zich nooit aan de kant van subtiliteit hebben vergist. Toch is Thirlby een vreugde in haar rol, en op dit punt had Yelchin zijn "schaapachtig gefrustreerde tiener" -oefening tot een kunst gemaakt. Het segment krijgt ook een prestigieuze boost van James Caan, die verschijnt als de oude man die het plot in gang zet.
10 Star Trek
Waarschijnlijk was de beroemdste rol van Yelchin in 2009 Quasi-reboot Star Star. Hij vervulde de rol van Walter Koenig (die recent hulde bracht aan de jonge acteur) in het tweede seizoen van het originele Star Trek televisieprogramma. Vanwege de tijdreizen van de film is de versie van Yelchin van ensign Pavel Chekov nog jonger dan die van Koenig, en Yelchin's verwonderde gevoel van verwondering maakte hem al snel een favoriet bij fans.
Anton keerde terug naar de rol in 2013 Star Trek Into Darkness, waarin hij kortweg Simon Pegg's Scotty als Chief Engineer van de Enterprise verving en deelnam aan enkele opwindende stuntsequenties, op een gegeven moment zelfs Captain Kirk zelf van een zekere dood redde. De eerste postume rol van Yelchin zal zijn in de derde film in de reboot-serie, Star Trek Beyond. Welke rol het personage verder kan spelen, is onbekend, hoewel we liever zouden zien dat het personage wordt uitgeschreven in plaats van herschikt, uit respect voor de geliefde uitvoering van Yelchin als het residentiële genie van de Enterprise.
9 Terminator Salvation
Bijna onmiddellijk nadat hij in Star Trek was verschenen, speelde Anton de hoofdrol in een nieuwe science fiction-opleving met een groot budget - hoewel Terminator Salvation op zijn zachtst gezegd niet zo goed bleek te zijn als Star Trek. Geregisseerd met workmanlike gracelessness door McG (Charlie's Angels, This Means War), was Terminator 4 boordevol verbijsterende creatieve beslissingen, van het irriteren van een irritant norse Christian Bale als John Connor tot het concentreren van het verhaal op serie nieuwkomer Marcus Wright (Sam Worthington).
Ondanks al zijn fouten is het optreden van Anton Yelchin als een jonge Kyle Reese een zeldzaam lichtpuntje in een overigens niet te evenaren film. In tegenstelling tot Bale, die van John Connor een Batman-parodie maakt met weinig aandacht voor zijn karakterisering in eerdere films, doordrenkt Yelchin zijn jeugdige Reese met tinten van de legendarische uitvoering van Michael Biehn uit de originele 1984-klassieker.
Het grootste jammer van alles is dat producenten voor Terminator Genisys ervoor kozen om de positieve ontvangst door fans te negeren die Yelchin ontving en verving door Jai Courtney, die bovenaan niemand staat. Serieus, Courtney had een geweldige Terminator kunnen maken, maar Kyle Reese? Echt niet.
8 Zoals gek
Films zoals Charlie Bartlett maakten van Yelchin een tienerdroom, en franchisetarieven zoals Star Trek en Terminator maakten hem draagbaar in ondersteunende rollen, maar het was Like Crazy dat zijn plaats als een van de beste jonge acteurs van zijn generatie verstevigde.
Het uitgangspunt is tot een fout overschreden, maar het is een monument voor de chemie tussen Yelchin en co-ster Felicity Jones dat de film niet uit elkaar valt in een overdadige puinhoop en van begin tot eind te bekijken en boeiend blijft. Felicity is Brits en Yelchin is Amerikaans, en ze worden meteen verliefd. Haar visum verloopt echter en ze wordt gedeporteerd. Vandaar, romantisch drama. Like Crazy is hoe een Nicholas Sparks-film eruit zou zien als het niet allemaal vreselijke stukken afval waren.
Regisseur Drake Doremus (regisseur van het aanstaande romantische sci-fi drama Equals) zei dat het grootste deel van de dialoog in de film geïmproviseerd was, maar dat is echt niet te zeggen, omdat Yelchin en Jones zich zo volkomen natuurlijk voelen in hun rol als het met sterren gekruiste paar.
7 Fright Night
Deze comedy / horror-remake uit 2011 van de kampklassieker uit 1985 was vanaf het begin gedoemd te mislukken, waarbij velen ervoor kozen om het bestaan ervan te negeren, en we kunnen ze niet echt de schuld geven dat ze bevooroordeeld zijn tegen nog een andere horror-remake, een subgenre met een vreselijke staat van dienst. Fright Night 2011 heeft ons echter echt verrast met zijn geestige script, uitstekende speciale effecten en geweldig acteerwerk. Colin Farrell schrikt als de spookachtig hedonistische vampier, David Tennant hamert het op de beste manier als een aangespoelde vampierjager, en Yelchin schijnt zoals altijd als de dappere en onhandige tiener in de weg boven zijn hoofd. Ondanks de gekte die hem omringt, dwingt de vastberadenheid van onze jonge held hem om zijn strijd tot een bitter einde te brengen.
Het is misschien een controversieel standpunt, maar we zijn ervan overtuigd dat Fright Night 2011 net zo klassiek is als het origineel uit 1985, verdomd haters! De film is behoorlijk hard gebombardeerd aan de kassa, maar we zijn ervan overtuigd dat het de komende jaren met veel plezier zal worden herinnerd.
6 Odd Thomas
Odd Thomas is een van die rare films die een paar jaar geleden op Netflix verscheen, waarbij velen zich afvroegen waar het vandaan kwam. Het speelt Yelchin en Willem Dafoe, is gebaseerd op de geliefde roman van Dean Koontz, en wordt geregisseerd door Stephen Sommers. De film had een brede release moeten hebben, maar een reeks rechtszaken leidde er uiteindelijk toe dat de film in veel gebieden rechtstreeks naar video ging.
Dit is jammer, want de film is erg leuk en duidelijk niet slordig, hoewel hij graag zijn inherent B-filmprincipe aannemelijk maakt. Odd Thomas (Yelchin) is een klein stadje dat geen dode mensen kan zien, in Sixth Sense-stijl. Zoals de slogan van de film luidt: "God, ik doe er iets aan." Thomas raakt snel verstrikt in een winnaar-neemt-alles strijd tussen goed en kwaad. Stephen Sommers weet hoe hij geld moet uitrekken, en de film heeft een aantal indrukwekkende speciale effecten, vooral gezien het relatief bescheiden budget van $ 27 miljoen.
Odd Thomas is momenteel beschikbaar om te streamen op Netflix, dus waar wacht je nog op?
5 Begraven van de Ex
De geweldige (als roestige) door Joe Dante geregisseerde Burying the Ex, een romantische zombiekomedie over een dominante jonge vrouw die niets - zelfs haar eigen dood - haar wurggreep op haar vriendje niet in de weg zal staan. Yelchin speelt Max, de kippenvel van Ashley Greene's (van Twilight roem) Evelyn, en wordt alleen uit haar greep bevrijd wanneer ze wordt gedood bij een auto-ongeluk, wat nu aanzienlijk minder grappig is dan vóór Yelchin's eigen auto-gerelateerde dood. Na uiteindelijk verder te gaan met een nieuw en veel leuker meisje (Alexandra Daddario), staat Evelyn op uit haar graf om haar man terug te eisen.
De film duurt weliswaar te lang om tot de goede dingen te komen, maar als dat eenmaal het geval is, is de tweede helft puur Joe Dante-escapisme, met uitbarstingen van zijn karakteristiek overdreven geweld. Yelchin en Greene vormen een geweldige combinatie op het scherm, met het schaapachtige gebrek aan mannelijkheid van Max en Evelyns controle-freakneigingen die elkaar perfect aanvullen voor komisch effect, vooral nadat de laatste een vleesetende zombie wordt. Het is een zeer ongelijke film, maar Burying the Ex zorgt nog steeds voor een geweldige date night viewing.
4 gebroken paarden
Dit moderne western verdiende gemengde recensies toen het in 2015 uitkwam voor zijn meanderende plotthreads en beschuldigingen van overdreven hammy-acteren, maar we zijn er dol op vanwege zijn brede drama, visuele panache en resonerende thema's over geweld en broederschap.
Een remake van de Hindi-film uit 1999, Parinda, Broken Horses vertelt het verhaal van Jacob (Anton Yelchin), die probeert zijn oudere broer vrij te houden van de klauwen van de gemene gangster, Julius Hench, gespeeld door Vincent D'Onofrio. Hoewel de term zo overmatig wordt gebruikt, is er geen andere manier om de film te beschrijven dan als een 'visuele krachttoer'. Verder is het een scherp verdeeld filmpje, met fans en tegenstanders die het in gelijke mate krachtig aanprijzen of verdoemen. Is het acteren te hammy? Is de dialoog te ongelooflijk of past het bij de verhoogde toon van het verhaal? We raden je aan dit zelf te bekijken en je eigen oordeel te vellen, misschien in het commentaargedeelte.
3 Het driftloze gebied
De bioscopen zijn overbevolkt met eindeloze misdaaddrama's, waarvan er enkele behoorlijk goed zijn. Sommige van deze films worden terecht verdedigd (koud in juli), maar andere gaan verloren in de shuffle en worden snel vergeten, om zo nu en dan op de kabel te verschijnen. The Driftless Area is voorbestemd om een van deze films te worden.
Anton speelt als een jonge barman die terugkeert naar zijn geboortestad en liefde en gewelddadig drama vindt. De liefde wordt verzorgd door een on-point Zooey Deschenel, en het gewelddadige drama komt in de vorm van John Hawkes, die een komisch onbekwaam, maar toch gevaarlijk, crimineel speelt. De drie personages komen samen in een mysterieus thrillerplan met een tedere romantiek en echte sensaties.
De film is in dezelfde week uitgebracht op video-on-demand als de top van onze lijst, dus het kan een tijdje duren voordat velen het bestaan ervan ontdekken. Maar zodra ze dat doen, zijn we ervan overtuigd dat het zal worden omarmd als een strakke en snelle thriller met off-beat elementen die zorgen voor een onvoorspelbare en bevredigende rit.
2 groene kamer
De laatste film van Anton Yelchin om tijdens zijn leven theatrale releases te zien, is een stralende herdenking aan zijn talent als acteur. We zullen de vele wendingen in de film niet bederven, maar het feit dat Yelchin het scherm deelt met de grote Patrick Stewart en zo sterk schijnt als altijd is een verder bewijs van zijn acteerkracht.
Green Room vertelt het verhaal van een rockband, geleid door Yelchin, die in de verkeerde club speelt en vecht tegen de eigenaars van de club, een pak witte supremacists onder leiding van Patrick Stewart. De film is geregisseerd door Jeremy Saulnier (die eerder de fenomenale Blue Ruin van 2013 helde) en lijkt een rock-and-roll horroruitbuiting te zijn, en dat is het tot op zekere hoogte ook. Het gaat echter echt om de strijd tussen punk rock gerechtigheid tegen de krachten van haat en kwaad.
Om een lang verhaal kort te maken, Green Room is misschien wel de coolste film van 2016. Bekijk ons recente interview met Yelchin over het project hier.
