De Baywatch-film is (soort van) in de continuïteit van het tv-programma

Baywatch heeft eindelijk de slow-motion op het grote scherm laten lopen, maar hoe is de versie van The Rock verbonden met het originele tv-programma? Het door David Hasselhoff geleide televisiefenomeen was een dominante factor in de jaren 1990, die het hele decennium doorging en dankzij internationale syndicatie die onvergelijkbare kijkcijfers publiceerde. In die tijd leidde het fenomeen tot verschillende direct-to-VHS-films, maar Mitch Buchannon, CJ Parker en de rest van de LA Lifeguards zijn er nooit in geslaagd bonafide filmsterren te worden - tot nu toe.

Dat verandert allemaal met Baywatch 2017. Met in de hoofdrol Dwayne Johnson en Zac Efron bracht Seth Gordon de serie naar een nieuwe generatie met een passend moderne twist. Er is een grotere raunch dan primetime televisie toestaat - Johnson loog niet toen hij zei dat de R-rated film "veel viezer" zou zijn dan zijn inspiratie - maar de film voelt nog steeds liefdevol in dezelfde marge. Maar de toon is er slechts een deel van - in het landschap van legacy-quels is de grote vraag hoe alles canoniek in lijn staat met de show, iets dat zelfs na het bekijken van de film een ​​beetje dubbelzinnig is.

De trailers, leunend op grappen over hoe het neerhalen van het plan van een drugbaas om de onroerendgoedprijzen van de baai te tanken, de taak was van de politie (of tv-icoon uit de jaren 80 The Equalizer), liet doorschemeren dat we iets vergelijkbaars hadden met de Jump Street-films. Phil Lord en Chris Miller's opstanding van een show herinnerde zich alleen omdat hij Johnny Depp zijn eerste hoofdrol in de meta-vertelling had gegeven; De capriolen van Channing Tatum en Jonah Hill vonden niet alleen plaats in dezelfde continuïteit (Depp had zelfs een verrassende cameo) maar werden uitgevoerd met een sluw zelfbewustzijn, waarbij alle betrokkenen commentaar gaven op het aangeboren cynisme van een reboot. Dit werd versterkt in het vervolg, dat zich flagrant herhaalde.

Baywatch gaat niet zoiets hooghartigs of zelfs coherent. Op het eerste gezicht bevinden we ons in puur remake-gebied. Elk van de hoofdrolspelers speelt iemand uit de oorspronkelijke serie en vervult een soortgelijke verhalende rol: The Rock is Mitch Buchannon van The Hoff; Efron's neerslachtige Olympian is nieuwkomer Matt Brody, voor het eerst gespeeld door David Charvet in seizoen 3; Kelly Rohrbach is Anderson's CJ Parker; Alexandra Daddario neemt Summer Quinn over van Nicole Eggert; Ilfenesh Hadera is Stephanie Holden; zelfs ondersteunende spelers Sgt. Ellerbee en Captain Thorpe zijn gebaseerd op originele terugkerende onderdelen. Het enige originele hoofdpersonage is Jon Bass 'Ronnie, en dat is waarschijnlijk alleen omdat de oorspronkelijke run geen schlubby-held miste.

Ze verwijzen zelfs naar evenementen uit de show als onderdeel van hun vorige avonturen - wanneer de groep hun vorige escapades praat, vermelden ze het stoppen van een diamantsmokkelaar die de rotsen in een surfplank verborg, direct het belangrijkste plot van seizoen 3 aflevering "Strangers Among Us" - het bevorderen van de perceptie van een overdoen.

Dit was de standaardinstelling voor tv-aanpassingen (zie alles van Starsky & Hutch tot, ja, de Equalizer) en is voor Baywatch nauwelijks een slechte zet. Het grootste deel van de demografische doelgroep voor de film zal niet zijn geboren toen de show begon, dus de herkenbare roeppunten van de franchise zijn minder tastbare momenten dan de terugkerende elementen - slow-motion, veel huid, zonovergoten stranden - en dat is waar Gordon echt in stuurt.

Daarbinnen zijn er echter ook cameeën. We weten al lang dat zowel Hasselhoff als Anderson in een bepaalde vorm terug zouden zijn, en in tegenstelling tot Ghostbusters 2016, waar de originele cast terugkeerde maar in totaal nieuwe rollen, hier zijn ze hun oorspronkelijke personages aan het vergelden. En als je twee Mitch Buchannons tegelijkertijd op het scherm hebt, wordt het interessant.

Volgende pagina: Baywatch's David Hasselhoff en Pamela Anderson Cameos Explained

1 2