Sinds Lucasfilm werd gekocht door Disney, waarmee de iconische Star Wars- franchise voor een nieuwe generatie nieuw leven werd ingeblazen, zijn de keuzes van regisseurs door Lucasfilm-president en merkmanager Kathleen Kennedy interessant, zo niet bijzonder avontuurlijk. De beslissing om het Han Solo prequel-project aan Phil Lord en Christopher Miller (The Lego Movie) te geven, bleek een van hun meer excentrieke selecties te zijn, maar met een gerucht over drie weken tot het einde van de hoofdfotografie, is het paar uit de zetels van de bestuurders. Veel vragen blijven over wat tot deze rommelige splitsing heeft geleid - geruchten wervelen rond creatieve controle en een botsing van persoonlijkheden met Kennedy en scenarioschrijver Lawrence Kasdan (de schrijver achter Raiders of the Lost Ark, met credits op drie Star Wars-films en het Solo-project). We weten misschien nooit de waarheid achter de beslissing, maar met minder dan een maand te gaan voordat Disney's D23 Expo en San Diego Comic-Con op de horizon staan, werd Lucasfilm gedwongen om snel een beslissing te nemen over de vervangende directeur, en hun keuze was niemand anders dan Ron Howard.
De Oscar-winnende regisseur achter A Beautiful Mind, Frost / Nixon en Rush stond niet op de top van veel Star Wars-fanslijsten voor het project, hoewel hij de kans kreeg om The Phantom Menace van George Lucas zelf te regisseren (een kans hij noemde "een eer, maar het zou te ontmoedigend zijn geweest"). Hij gaf ook toe dat hij verschillende mogelijkheden had gekregen om superheldenfilms te regisseren, maar helaas niet omdat ze niet veel ruimte zouden bieden voor experimenten. De kans dat hij met Han Solo van de kudde mag afdwalen is klein, maar dat is waarschijnlijk de reden dat hij aan boord is gebracht. Voor alle fans en kritische zorgen dat Howard te saai of een werkmanachtige keuze is om dit soort projecten aan te nemen, negeren dergelijke woorden een gevarieerd oeuvre dat laat zien hoe bekwaam hij is voor het Star Wars-universum.
Ron Howard groeide op in de filmindustrie en debuteerde op negenjarige leeftijd voordat hij in de populaire tv-serie The Andy Griffith Show verscheen, hoewel zijn meest iconische tv-rol waarschijnlijk Happy Days is (of de verteller van Arrested Development). Het jaar voordat hij zich bij die serie aansloot, speelde hij in American Graffiti, het coming-of-age drama dat George Lucas maakte voor Star Wars. Howard's regiedebuut, een low-budget actie-komedie genaamd Grand Theft Auto, werd uitvoerend geproduceerd door veteraan B-filmregisseur Roger Corman, een man die erom bekend staat dat hij veel van de beste talenten van de industrie hun eerste optredens in Hollywood gaf (inclusief Francis Ford Coppola, James Cameron en wijlen Jonathan Demme).
Het was Corman die Howard het advies gaf productief en efficiënt te zijn, alle markers van de productieve output van zijn studio. In een interview merkte Howard een gesprek op dat hij met Demme had over het enthousiasme van Corman voor het aanmoedigen van bestuurders om te experimenteren zolang ze het werk op tijd klaar hadden, wat voelt als een solide samenvatting van Howard's leidende ethos. Dit is een man, geboren uit het systeem uit de jaren 70 waar de oude studio's uitstierven, die opzettelijk teruggaat naar beide periodes in zijn stijl.
Genoemde stijl wordt vaak afgedaan als vastberaden of voorspelbaar, wat oneerlijk is en het soort werk dat Howard doet vermindert. Zijn bereidheid om oprechte sentimentaliteit te omarmen, met werk als Parenthood, heeft een duidelijk Capra-achtige sfeer en roept terug naar werk als It's a Wonderful Life en een Gouden Eeuw-teken van bombastische emoties. Splash, een van zijn vroegste films, houdt verrassend genoeg stand als een brutale rom-com die plezier heeft met een dwaze premisse, zorgt ervoor dat hij veel vreemder wordt dan veel films uit die tijd ooit zou durven, en gebruikt zijn cast met het grootste effect. Frost / Nixon is een gelikt, scherp geconstrueerd drama dat dialoog verandert in pittige sparring, terwijl de crimineel onderschatte Assepoester Man enkele van de beste boksscènes in de moderne film choreografeert.
Net als zijn cinematografische voorouders is Howard een publiekstrekker en het publiek stroomt naar zijn output (met een levenslange kassa van meer dan $ 1, 8 miljard), uit de allegaartje "laat je hersens achter bij de deur" entertainment van de Robert Langdon trilogie (de beste is Angels and Demons) voor complexe thrillers zoals Backdraft en Apollo 13. Zijn dieptepunten zijn talrijk - A Beautiful Mind blijft een van de meest grove keuzes van de Academie voor Best Picture, terwijl The Dilemma een zinloze niet-inspanning is voor iedereen betrokken - maar op zijn hoogtepunt is Howard een stevig talent, een behendige hand met detail en ensembles, evenals een scherpe focus op verhaal en karakter. Hij is geen auteur, baanbrekend voor grote ogen, maar het is moeilijk om te argumenteren met een robuuste back-catalogus.
Volgende pagina: Han Solo heeft een Workman Director nodig
1 2
