David Farr en Esme Creed Miles Interview: Hanna

De nieuwste originele serie van Amazon Prime is Hanna, gebaseerd op de Joe Wright-film uit 2011. Scenarist David Farr neemt zijn originele ideeën voor de film en ontwikkelt ze tot een geheel nieuwe versie van het originele verhaal. Met een geheel nieuwe cast en een meer gefundeerde esthetiek wil Hanna een nieuwe ervaring bieden voor fans van de originele film, terwijl het bereik van het verhaal enorm wordt uitgebreid.

Op een recente persdag voor de serie sprak Screen Rant met maker en schrijver David Farr en ster Esme Creed Miles, die het titelpersonage speelt. Esme Creed Miles vertelt over hoe ze is gecast en de moeite die ze doet om het kopiëren van de film te vermijden, terwijl David Farr zijn favoriete moment in de show deelt, deze versie in zijn eigen richting neemt en schrijfopdrachten geeft aan Anna Ingeborg Topsoe voor aflevering vijf.

Gerelateerd: Mireille Enos en Joel Kinnaman Interview

Ik hou van deze show!

David Farr: Geweldig!

Esme Creed Miles: ziek!

Je hebt dit waarschijnlijk een miljoen keer gevraagd en aan het eind van de dag nog een miljoen meer, maar wanneer kwam het idee om dit verhaal voor het eerst uit te breiden?

David Farr: Het gaat terug naar de film. De film is afkomstig uit mijn scenario, toen Joe Wright, iedereen kent het werk van Joe, hij is een zeer visuele, enorm briljante regisseur. Hij vertrok in een heel bijzondere richting, met een grote sprookjesversie ervan, behoorlijk verhoogd, vrij extreem. En tijdens het proces herinner ik me dat hij me belde en zei: "Ik ga het einde niet helemaal doen of waar het gaat, ik ga het iets anders doen", wat ik cool vond. Ik bedoel, dat is wat film is, het is een regisseursmedium. Maar het liet in zekere zin een geweldige mogelijkheid in mijn hoofd over. Het hele politieke thrillerelement van wie is zij? Waar kwam ze echt vandaan? Wat gebeurde er eigenlijk in het verleden? Wat is het geheim? Dat verhaal had daar gezeten, en ik dacht: ik had dat niet zo volledig verteld als ik maar kon. Dus toen werd het duidelijk dat NBC, zij het eigendom en de rechten bezitten, er was een mogelijkheid dat ze geïnteresseerd zouden zijn, met deze New Golden Age of TV, om daar een beetje naar te kijken. En die twee dingen gingen gewoon samen en we besloten het te doen. De twee dingen die naar voren kwamen, waren een veel sterker politiek thrillerelement over de waarheid van de identiteit van deze jonge vrouw, en dan denk ik dat het stuk waar ik van hield, om eerlijk te zijn, het coming-of-age-element is dat Ik denk dat het sterker is in de televisieserie omdat je meer tijd hebt om het te vertellen. Dit idee van een jonge vrouw die in het bos is opgegroeid en die plotseling de wereld ingaat en het voor het eerst op de juiste manier moet ontdekken en tegenkomen, een beetje zoals elke tiener, gewoon veel extremer.

Op welk moment in het ontwikkelingsproces van de show kwam de naam van Esme op de proppen?

David Farr: Nou, we kwamen op het punt waarop we de show maakten, en …

Esme Creed Miles: Ik heb net mijn tape gestuurd! Ik hou van dit idee dat het is, "ooh, Esme!" Maar nee, zo werkt het niet!

David Farr: We moesten onze Hanna vinden, en daar was ik het meest nerveus over, daar zal ik eerlijk over zijn. Saoirse is geweldig in de film, heel etherisch, heel specifiek. Ik wist zeker dat ik iets heel anders wilde, maar … Je kunt zeggen "we willen dit", maar het is onzin. Tot je iemand ziet … Het is achteruit. Je ziet het ding en je gaat, "dat is het." Esme deed haar zelftape in Bethnal Green … Was het in Bethnal Green, jouw flat? In elk geval ergens in Londen.

Esme Creed Miles: Hackney! Je blijft maar Bethnal Green zeggen en ik heb je nog niet gecorrigeerd, het is prima.

David Farr: Hackney. Voor degenen die het niet weten, bevindt Hackney zich naast Bethnal Green.

Esme Cred Miles: (lacht)

David Farr: En ze stuurde het in, en het was geweldig. Het was gewoon deze prachtige, waarheidsgetrouwe weergave van het personage. Zeer instinctief. We hebben honderden mensen bekeken, uit Zweden en Duitsland en alle soorten, omdat we aan het accent dachten, maar Esme heeft geen probleem met accenten, dus dat was goed. En het was het grootste moment waarop we allemaal opgelucht ademden toen we zeiden: "Ja, het komt wel goed."

Had je de film van tevoren gezien?

Esme Creed Miles: Ja! Ik hield van de film! Ik moet elf of twaalf zijn geweest toen het uitkwam. Het is geweldig, ja. Ik deed auditie voor verschillende dingen, maar toen ik dit kreeg, zei ik: "Oh, wacht even, is dat? Cool, dat zou geweldig zijn!" Dus ja, ik denk dat dat een bonus voor mij was, omdat het al zo'n cool verhaal was en zo opwindend om dat opnieuw te interpreteren. En Saoirse is een geweldige actrice die me echt heeft geïnspireerd als jonge vrouw. Dat was echt cool, ja.

Ik denk dat dit een klassieke vraag is, maar kijk je naar de film om je uitvoering ooit te informeren? Of werp je het opzij om het je eigen te maken?

Esme Creed Miles: Nee. Ik denk dat het bijna moeilijker en een beetje respectloos zou zijn voor hun kunstenaarschap. Voor mij heb ik het niet vooraf opnieuw bekeken. Ik ben een zeer instinctief persoon, ik vertrouw mezelf graag en ik heb niet echt iets bedacht met betrekking tot de uitvoering. Ik zou gewoon de lijnen leren en zien wat er op de dag gebeurde.

David Farr: Dat was een algemene regel voor het ding. Mireille Enos, die Marisa speelt, heeft de film nooit gezien. Ik denk dat dat goed is, want die rol wilden we bijvoorbeeld helemaal anders gaan. We wilden heel rustig beginnen, een normale vrouw die denkt dat ze haar leven terug heeft en alles in orde is, en dan komt uit het bos haar verleden, in wezen in de vorm van deze jonge vrouw. Ik denk dat het voor Mireille echt heeft geholpen om te zeggen: "Dit is het script, hier heb ik deze zeven uur scripts." Als een toneelstuk krijg je je script en je doet het. Het feit dat iemand anders die productie op een compleet andere manier in een andere stad heeft gedaan, maakt niet uit, het is dezelfde aanpak.

Achtergrondverhaalelementen waar we het net over hadden, die in de show zijn en niet noodzakelijk in de film zijn, waren die altijd in je gedachten voor de film?

David Farr: Ja. Dat is het interessante. Er is niet veel, als ik eerlijk zou zijn - er is een klein beetje - maar er is niet veel in termen van dat deel dat niet in de verbeelding was van de opvatting van wat het oorspronkelijk was. Maar, zoals ik al zei, het was gewoon niet mogelijk om alles in dat uur en veertig minuten te doen. Dat beetje was daar best wel, maar wat me naar voren schoof en verbaasde tijdens het schrijven waren de karakterontwikkelingen, met name tussen de twee jonge vrouwen, de relatie met Hanna en Sophie, het meisje dat ze in aflevering twee ontmoet. Toen ik begon te schrijven, dacht ik: "Ik geniet hier erg van", wat betekent dat dit een rijk terrein is, ze werken gewoon. Toch is mijn favoriete scène vrijwel overal het moment dat ze elkaar in de woestijn ontmoeten. Ik hou echt heel veel van de manier waarop Sarah Adina Smith het heeft geregisseerd. Ik hou van de kostuumkeuzes, ik hou gewoon van dat moment. Voor mij is dat de serie. Het is een heel eenvoudige scène, maar het vertelt je alles wat je moet weten.

Die hele aflevering is ongelooflijk, aflevering twee is waarschijnlijk mijn favoriet van degene die ik tot nu toe heb gezien. Ik heb nog een laatste vraag. Je hebt deze show helemaal opnieuw opgebouwd. Je schreef elke aflevering behalve aflevering vijf. Kun je een beetje praten, zonder iets te bederven, waarom er behoefte was aan die aflevering om er een andere hand aan te hebben?

David Farr: Oorspronkelijk zouden er twee andere schrijvers komen. En toen kreeg mijn lieve vriendin Mika, die heel getalenteerd is, een hele eigen show. En ze verontschuldigde zich het meest. Op dat moment, dacht ik, zou het een beetje gek zijn om te proberen iemand anders te vinden. Het was niet de bedoeling om er maar één te hebben, maar om er twee te hebben. Ingeborg is een geweldige Deense scenarioschrijver die voornamelijk in de Deense bioscoop werkt. Ze heeft een ongelooflijk gevoel voor karakter, en ik was gewoon enthousiast, A, om een ​​pauze te houden, en ook om … Ze is een jonge vrouw, en we waren ons zeer bewust, denk ik, allemaal, en dit is een moeilijke om over te praten, maar ik dacht dat de film op de een of andere manier nogal een mannelijke film was, het heeft veel "Joe" -achtige energie. Ik dacht, er is een manier waarop je misschien met Hanna meer door haar heen en door haar zou kunnen zijn in plaats van haar te vieren, maar iets meer van een afstand, als dat logisch is. En dat is een heel subtiel, instinctief iets dat moeilijk uit te pakken is, maar ik denk dat Sarah dat heel erg goed doet in bijvoorbeeld afleveringen één en twee, en Esme's optreden heeft deze prachtige, stille intensiteit gekregen. Het is niet opzichtig. Ik denk dat het schrijven van Ingeborg hetzelfde is. Die aflevering is toevallig een zeer emotionele, vrij rustige aflevering van herstel. Het is moeilijk om over te praten zonder het verhaal te verpesten, maar Hanna is aan het herstellen van iets. Ik denk dat ze het met zo'n mooie gevoeligheid heeft geschreven. Het was heel leuk om … Ik denk dat het een van de eerste dingen was die ze in het Engels schreef. Dat was best … Haar Engels is fantastisch, maar het was leuk om haar die kans te geven en ze is een briljante schrijfster.