Helaas maakt Ghost Rider zijn pre-release buzz waar: saai en grenzend aan cheesy.
Zoals ik eerder bij Screen Rant had geschreven, ging ik naar Ghost Rider zonder enige vooroordelen over het personage, omdat ik het stripboek nog nooit had gelezen. Ik was ook licht optimistisch (gebaseerd op een van de trailers) dat het op zijn minst goed, zo niet geweldig zou blijken te zijn.
Ach ja…
Voor degenen die niet bekend zijn met het personage, Ghost Rider is eigenlijk Johnny Blaze (serieus) die hier wordt gespeeld door Nicolas Cage. Ik kijk graag naar Cage op het scherm, hoewel zijn uitvoeringen van film tot film een "gelijkheid" vertonen die me een beetje dun begint te worden. Niets persoonlijks tegen de man, maar hij heeft zo'n opvallende eigenzinnige levering dat het de personages die hij speelt begint te overschaduwen.
Ghost Rider opent met een verhaal waarin wordt uitgelegd hoe de duivel in de 19e eeuw een deal sloot met een man om zijn "Ghost Rider" te worden: in wezen een premiejager voor de duivel, zielen verzamelend die bestemd waren om verdoemd te worden. Het bleek dat er een stad was met duizend mensen die corrupt werden door hebzucht en ongelooflijk slecht werden. De Ghost Rider van die tijd ging zich verzamelen en kreeg een contract ter waarde van alle 1.000 zielen.
Om de een of andere reden zouden deze 1000 zielen de duivel ongelooflijk krachtig hebben gemaakt, waardoor hij de mogelijkheid had gekregen om over de aarde te regeren of zoiets. Waarom slechts 1000 zielen op een planeet met miljarden mensen, of gezien het aantal zielen dat de duivel waarschijnlijk al had, zo'n verschil zou maken, is mij te boven. Hoe dan ook, deze Ghost Rider, wetende wat de gevolgen van het overhandigen van het contract zouden zijn, verzaakte zich aan zijn instemming en 'overtrof de duivel'. Nette truc, dat.
Dus, gesneden naar een veel jongere Johnny Blaze, die motorstunts uitvoert in reizende carnavals met zijn vader. Johnny is verliefd op Roxanne, van wie we niets weten behalve het feit dat ze echt schattig is, van Johnny houdt en haar vader met haar meegaat om ze uit elkaar te houden, want Johnny is niet goed genoeg voor haar. Ze besluiten samen weg te rennen, maar dat gebeurt natuurlijk niet.
Het blijkt dat Johnny's vader extreem ziek is en dat Mephistopheles (die blijkbaar de "duivel" was in de proloog en wordt gespeeld door Peter Fonda) langskomt en Johnny een deal aanbiedt: hij zal zijn vader genezen in ruil voor Johnny's ziel. En ja hoor, de volgende ochtend is zijn vader gezond als een os, maar omdat hij die vervelende agent van Satan kent, kan het goede nieuws niet lang duren.
Johnny wordt een Evel Knievel-motorstuntrijder op superster, die geobsedeerd is door de donkere kant van religie en het occulte. Net wanneer hij denkt dat hij een kans krijgt om opnieuw te beginnen zonder de dreigende roep van het kwaad boven zijn hoofd te hangen, verschijnt de grote M om de marker van Johnny op te roepen. Natuurlijk, zoals gebeurt in dit soort film, lijkt het erop dat een jonge'un (Blackheart genaamd) dingen wil overnemen die denkt dat het tijd is voor de 'oude man' om opzij te stappen. Hij wil het verloren gewaande contract met 1.000 zielen en neemt demonen mee die aarde, lucht en water vertegenwoordigen. Ik neem aan dat "vuur" al in handen is van Ghost Rider.
Er volgen veldslagen, goede triomfen over het kwaad, yadda yadda yadda.
Wat cool is: de eerste transformatie van Johnny Blaze in Ghost Rider, de helikopter, die hem ziet rijden en de omgeving verscheuren. Sam Elliot verschijnt kort als verzorger van de begraafplaats waar het contract zich bevindt. Nogmaals, Elliot is een ander personage dat ik leuk vind, maar het voelde alsof hij Kris Kristofferson van Blade hier channelde. Oh, en Eva Mendes die de liefdesbelang speelt, is natuurlijk heel knap.
Wat niet cool is: het had niet moeten zijn, maar ik vond de film ongelooflijk saai. Je kent het gevoel, je zit daar de film te kijken en je wordt je plotseling scherp van het verstrijken van de tijd. "Hoe lang is dit al zo ver?" "Hoe lang moet het nog duren?" "WANNEER is het voorbij?" Ik haat het echt als dat gebeurt. Het leek er ook op dat de regisseur echt probeerde te gaan met een "oud westers" motief. Er waren foto's die duidelijk oude westerns probeerden na te bootsen, zoals close-ups van de ogen van de goeden en slechteriken tegenover elkaar en andere kleine details. Helaas, in combinatie met de muziek, kwam het over als kaasachtig en maakte het me bijna aan het lachen.
En dan is er de CGI. Het herinnerde me vooral aan de vreselijke film Van Helsing. De korte glimp van de demonenkant van Blackheart en Mephistopheles leek op het spookeffect van de Disney-rit 'The Haunted Mansion'. Het zag eruit als een 2D-projectie op het gezicht van de acteur. Het was een duidelijk horroreffect van de PG-13, niet te eng om de vele 4-jarigen in het publiek niet in paniek te laten raken (wat het niet deed), maar dan zo "schoon" te lijken dat het helemaal nep leek.
Ik haatte Ghost Rider niet, maar vond het ook niet leuk. Meer dan wat dan ook liep ik weg met een gevoel van onverschilligheid.
