Seizoen 3 van Hulu's The Handmaid's Tale blijft het oorspronkelijke concept van Margaret Atwood uitrekken tot een geserialiseerd verhaal van onderdrukking en onderstreept daarmee de grenzen van het verhaal dat Atwood oorspronkelijk vertelde. De serie kreeg in 2017 talloze onderscheidingen voor zijn weergave van een Verenigde Staten die zijn getransformeerd door pernicieuze religieuze ideologieën en een corrupte regering die vrouwen wil onderdrukken en een destructieve patriarchale heerschappij wil instellen. Toen het maanden na de presidentsverkiezingen van 2016 aankwam, voelde de serie vooral een moment, een feit waar het en vele anderen van profiteerden, terwijl de rode gewaden en witte mutsjes die door de dienstmeisjes van de fictieve Gilead werden gedragen een symbool van protest werden over de hele natie. Helaas blijven die symbolen en de verwaandheid van het verhaal bijzonder scherp voelen in 2019 nadat verschillende staten onlangs absurd beperkende abortuswetgeving hebben aangenomen.
Dus hoewel de serie ongetwijfeld weer een verontrustende spiegel zal zijn waaraan delen van het land worden vastgehouden, en de serie nog net zo bedreven is in het voortzetten als altijd, suggereren de eerste paar uren van seizoen 3 een tijd is gekomen voor The Handmaid's Tale om dingen in te pakken.
Meer: NOS4A2 Review: een plooibare aanpassing die de horror vergeet
Seizoen 2 eindigde met de verbijsterende beslissing van juni (Elisabeth Moss) om in Gilead te blijven, maar haar pasgeboren dochter (vader van Joseph Fiennes 'Fred Waterfor) te laten ontsnappen naar Canada met Emily (Alexis Bledel). Hoewel het kon worden verklaard door het feit dat haar andere dochter nog steeds in Gilead was en dat June zeker een plaats in de groeiende verzetsbeweging zou vinden, voelde de keuze duidelijk als de serie die de beslissing voor een derde seizoen rechtvaardigde (en mogelijk daarna)). En dit gebeurde door zichzelf weer aan te kondigen, net als aan het begin van seizoen 2 toen June ogenschijnlijk de eerste keer was ontsnapt, om vervolgens tijdens de zwangerschap in hechtenis te worden genomen bij de Waterfords. En terwijl serie-maker Bruce Miller en zijn schrijverskamer enkele krachtige afleveringen leverden, inclusief een verkenning van het verleden van Serena Joy (Yvonne Strahovski) en haar schuld in het cultiveren van de ideologieën waarop Gilead was gegrond, begon te veel van het verhaal als recursief aan te voelen ellende betaald aan de vrouwen in het verhaal om een punt te onderstrepen dat het publiek al heel goed kende.
Met dank aan de première van seizoen 3, 'Night' - evenals de twee andere afleveringen aangeboden door Hulu op dezelfde dag - leveren ze een gezamenlijke inspanning om de serie weg te schuiven van de masochistische ellendeporno die het soms kan worden. Dat betekent juni een paar overwinningen bezorgen en een gevoel van hoop - hoe klein ook - in de procedure brengen. Wat verrassend is, is het gemak waarmee de serie de verschuiving maakt, waardoor het voor juni mogelijk wordt om ongezien en ongestraft Gilead terug te sluipen, voordat ze haar hetzelfde laat zien in het huis van de vrouw (gespeeld door Amy Landecker) die haar nu als eerste opvoedt -geboren kind.
Het vermogen van June om te bewegen is, net als haar keuze om in Gilead te blijven, grotendeels een functie van The Handmaid's Tale die een manier vindt om verder te gaan dan een duidelijk eindpunt. Maar het geeft de serie ook de gelegenheid om te verkennen hoe het eruit zou kunnen zien als iemand zoals June zich in een positie zou bevinden om verandering aan te brengen. Hoe die verandering eruit zal zien is onzeker vanaf de eerste paar uur, maar het zal gebruik maken van de tot nu toe mysterieuze commandant Joseph Lawrence van Bradley Whitford, die in een rebellerende gemoedstoestand lijkt te verkeren als June, iets wat Moss bevestigt met haar griezelige vermogen om een breed scala aan menselijke emoties overbrengen door haar gelaatsuitdrukking nauwelijks te veranderen.
Terwijl de serie op weg is naar een onderzoek naar het vermeende verzet dat achter de schermen in Gilead werkt, roept het een aantal vragen op over de hoofdrolspelers in het verhaal. In het bijzonder Fred en Serena Joy. Tot op heden is Strahovski belast met het omgaan met een deel van het moeilijkste materiaal van de serie, een niet-berouwvolle schurk die desondanks enige sympathie kan wekken omdat haar karakter botst tegen de ergste aspecten van ideologie die ze niet alleen heeft helpen opbouwen, maar ook hielp verspreiden, en profiteerde van. In 'Night' krijgt Serena de kans om op een destructieve manier tegen Gilead te schelden. Dit is misschien de meest verrassende wending van elk personage in de serie tot nu toe, en het suggereert hoe prominent de scheuren in de principes van Gilead zijn, die mogelijk het toneel vormen voor de ondergang ervan.
Ondanks het aanbieden van het absolute minimum van hoop, voelt het verhaal van The Handmaid's Tale alsof het op dampen draait. Een deel daarvan is te wijten aan de eindige aard van het bronmateriaal (ondanks het vervolgboek) en hoe de serie niet veel te zeggen lijkt te hebben buiten de afbeelding van de verschillende ellende die de vrouwen hebben opgelopen die in Gliead woonden. Misschien zal de serie nieuw leven vinden in de vernietiging van het onderdrukkende regime en zijn systemen. Als dat het geval is, zou The Handmaid's Tale er goed aan doen om er eerder in plaats van later te komen.
The Handmaid's Tale seizoen 3 gaat in première op woensdag 5 juni op Hulu.
