Toen Showtime aankondigde dat ze de nieuwe serie Homeland van 24 producent Howard Gordon zouden beginnen, had het gevoel dat deze kijk op het Amerikaanse terrorisme iets te zwaar zou kunnen lenen van de superheldinnen van Jack Bauer van Kiefer Sutherland. Bijna onmiddellijk na zijn première bleek Homeland echter veel meer te zijn dan een doorsnee 24-kloon of een actieprogramma tegen terrorisme. In de loop van het eerste seizoen heeft Homeland bewezen niet alleen de beste serie op Showtime te zijn, maar ook een van de beste drama's op televisie, periode.
Een van de unieke aspecten van de serie ligt in de manier waarop het de fragiele levens en psyches verkent van degenen die zijn belast met het voorkomen of plegen van een terroristische daad. Het hele seizoen lang is het spel van achterdocht en verraad tussen de drie leads van Homeland Damian Lewis, Claire Danes en Mandy Patinkin erin geslaagd om de interesse in hun afzonderlijke verhalen even meeslepend te houden als de algehele dreiging van een Amerikaan in het geheim tegen zijn land door de mensen zelf hij had de taak het te beschermen tegen.
Wat Homeland zo'n succes maakt, is de manier waarop het de mysteries rond de drie leads en hun zoektocht in bescherming, verlossing of mogelijk wraak legt, door het publiek net lang genoeg in het donker te laten om spanning op te bouwen - maar wanneer de lichten worden ingeschakeld, elke onthulling laat de kijker slim ademloos en vraagt zich af wat er zal gebeuren. Een goed voorbeeld: Lewis 'Nicholas Brody, als de keer op keer weer terroristische dreiging die in eerste instantie een onrustige POW lijkt die onherkenbaar is gehersenspoeld, is kortstondig vrij van argwaan, om later te worden onthuld als de ultieme dreiging.
Wat de ommekeer en het Brody-personage zo interessant maakt, is de onthulling dat hij op een plaats van angst komt vanuit een plaats van liefde en vreselijke hartzeer.
Evenzo wordt de rol van Claire Danes van Carrie Matheson ook gedreven door conflicten; een die gelijk is aan haar onvermogen om een mislukking uit het verleden te verwerken en een strijd om een verwoestende geestesziekte te bevatten. Net als Brody had Carrie een boekkarakter kunnen zijn met een eenvoudig, duidelijk doel, maar hier wordt elk personage niet alleen verheven door de geweldige uitvoeringen van de acteurs, maar ook door de subtiele verschuivingen veroorzaakt door de verwarring, zelftwijfel en schuldgevoel Denen en Lewis hebben de vrijheid gekregen om dit eerste seizoen te onderzoeken en uit te voeren.
Laten we echter Patinkin's Saul Berenson niet vergeten, die de serie uitstraalt als de rustig lijdende, maar plichtmatige CIA-agent die zo gedreven is door zijn werk dat hij niet in staat is om daarbuiten een aanwezigheid te behouden. Net als Carrie of Brody is Saul gevoelig voor extremen, maar wat hem drijft, wordt niet zo gemakkelijk bestempeld als schuld, angst of wraak. Het is iets niet te identificeren omdat het in hem leeft. In essentie is Saul de beste van de personages omdat hij wordt voortgestuwd door iets puurs; het enige probleem is dat, in tegenstelling tot Carrie of Brody, er geen einde in zicht is voor Saul.
In plaats van de verschillende standaardwaarden van personages te exploiteren, kiest Homeland ervoor om ze te verkennen en zich te verdiepen in het gescheurde leven van degenen die gebonden zijn aan de noodzaak om een bepaalde vorm van actie uit te voeren - of deze nu schadelijk of preventief is - die uiteindelijk de serie aanjaagt en eindspel des te krachtiger - ongeacht het resultaat.
Gedurende het eerste seizoen is de strekking van Homeland de kwestie geweest van Brody's trouw aan de terrorist Abu Nazir (Navid Negahban). Het antwoord op deze vraag is net zo langzaam en ijverig ontrafeld als het plan van de terroristische leider om de vice-president van de Verenigde Staten William Walden (Jamey Sheridan) te vermoorden. Het meest indrukwekkende deel van Homeland is dat, zelfs bij het begin van de seizoensfinale, getiteld 'Marine One', de kijker nog steeds niet zeker weet hoe de gebeurtenissen zullen ontrafelen.
RECENSIE
De 90 minuten durende aflevering loopt snel en volgt de voorbereidingen van Brody en zijn vermeende dode tegenhanger Tom Walker (Chris Chalk) om te staken als het hart van de Amerikaanse regering. Ondertussen probeert Saul Carrie te helpen het feit te verzoenen dat het leven dat ze kende, effectief voorbij is, en dat het haar nu gaat om het behandelen van haar onbehandelde aandoening.
Zonder al te veel ophef vindt Walker een geschikt en veilig uitkijkpunt van waaruit zijn deel van de staking kan worden uitgevoerd. Ondertussen wacht Brody, met een bomvest, op de moord op Walker van Elizabeth Gaines (Linda Purl) - bedoeld om eruit te zien als een poging in het leven van de vice-president - helpt Brody een besloten ruimte in te leiden met niet alleen de VP, maar verschillende hoge rangorde leden van de Amerikaanse overheid.
Na het zien van Brody's aankomst en achtervolgd door de dreiging van arrestatie, merkt Carrie dat ze hulp zoekt bij Dana Brody (Morgan Saylor) - in de hoop dat een telefoontje van haar Brody ervan zal overtuigen om door te gaan met de aanval. Hoewel Carrie er niet is om het te zien, neemt Dana contact op met haar vader en weet ze in een van de meest meeslepende scènes van het seizoen haar vader te praten - terwijl ze zich volledig niet bewust is van het feit dat ze dat doet, of dat hij bijna gepleegde massamoord.
Terug in Langley ontdekt Saul een geredigeerd dossier waarin zijn superieur David Estes (David Harewood) en de vice-president betrokken zijn bij de drone-aanval waarbij meer dan 80 schoolkinderen zijn omgekomen - en resulteerde in de huidige impasse waarin ze zich allemaal bevinden.
Het zijn de laatste momenten voor Carrie en Brody, waarin Brody Abu Nazir ervan overtuigt dat zijn intrede in de regering krachtiger zal zijn dan welke bom dan ook, en Carrie's bereidheid om een elektroshockbehandeling te ondergaan die het seizoen (en de serie) met een nieuwe betekenis onderstreept. Terwijl Abu Nazir instemt met Brody's suggestie, vraagt hij retorisch: "Waarom een man doden, wanneer je een idee kunt doden?"
Wat het publiek overblijft is een gespannen, goed geschreven en uitstekend geacteerde seizoensfinale van 90 minuten die niet alleen de dringende punten van dubbelzinnigheid en reden beantwoordt, maar ook het vermogen van Homeland introduceert om verder te gaan dan wat mogelijk als de hoek wordt gezien was in geverfd.
Het ontwapenen van de bom die letterlijk en figuurlijk Nicholas Brody was, diende als een van de meest meeslepende en beangstigende aspecten van een programma dat in wezen een anti-terroristische thriller is. Door de kracht van uitstekende verhalen, werd de climax het schip waarin een meer tot nadenken stemmende en verontrustende daad van terreur kan worden ontketend.
Homeland heeft een indrukwekkende reeks creatievelingen die erin slaagden een kronkelend en spannend verhaal te vertellen, dat vooral verraste door de bereidheid om eerlijk te zijn tegenover het publiek, in plaats van hen te trakteren op een reeks trucs en off-screen transacties om het verhaal dat was verteld te ondermijnen.
Howard Gordon, Claire Danes en Damian Lewis worden ongetwijfeld erkend voor wat een overtreffend eerste seizoen was. Dergelijke lofbetuigingen zijn zeker verdiend en brengen hoge verwachtingen van het tweede seizoen van Homeland.
-
Homeland keert terug naar Showtime voor seizoen 2 in het najaar van 2012.
