TheFast & The Furious-filmserie is aanzienlijk geëvolueerd sinds het debuut in 2001. In april 2017 verschijnt de achtste film in de saga, The Fate of the Furious, die de meest bizarre inzending tot nu toe wil zijn. Als ik er nu op terugkijk, kan het moeilijk zijn te doorgronden hoe Fast & Furious in de loop van slechts een paar vervolgjes overging van een tamelijk zelf-serieuze film over straatracers naar criminele actie-extravaganza. Hoe het ook gebeurde, het heeft gefunctioneerd als een perfect contrapunt voor de recente koersverandering voor de James Bond-filmserie.
Vanaf zijn debuut in Dr. No, 1962, was James Bond altijd de belangrijkste bestemming geweest voor hoogvliegend actie- / avonturenspektakel. In de loop van meer dan twintig films legde 007 consequent de lat in termen van globetrotting filmisch toerisme en massieve actiescènes verankerd door realistisch leven. Omgekeerd was Fast & Furious vanaf het begin eigenlijk slechts een dun gesluierde remake van Point Break met weinig ambitie voorbij de lancering van de carrières van sterren zoals Paul Walker, Vin Diesel en Michelle Rodriguez.
Maar op de een of andere manier heeft Fast & Furious de afgelopen vijftien jaar de plaats van James Bond ingenomen als de dominante globetrotting-actiereeks, terwijl de favoriete superspion van Engeland zich in iets van een kleine bron bevindt. Dus hoe is dit precies gebeurd? Doe mee en onderzoek de omstandigheden en redenen achter deze ongekende omkering van het fortuin.
Snel en furieus door de jaren heen
Zoals eerder vermeld, leende The Fast & The Furious veel van het Point Break-speelboek, naar aanleiding van een undercoveragent toen hij een bende straatracende criminelen infiltreerde die gebonden waren aan een strenge erecode en familiale plicht. De bescheiden gebudgetteerde film bleek een enorme hit en verdiende wereldwijd meer dan $ 200 miljoen, en dat succes wordt vaak toegeschreven aan de combinatie van sterren Vin Diesel en Paul Walker, evenals de gestileerde weergave van de film van de wereld van illegale straat racing. Twee jaar later werd een vervolg (de humoristische titel 2 Fast 2 Furious) uitgebracht, zonder Diesel, in plaats daarvan de terugkerende kampioen Paul Walker te koppelen aan nieuwkomer Tyrese Gibson. De door John Singleton geregisseerde film deed behoorlijk zaken aan de kassa, maar is verdeeld over fans, die klagen over de afwezigheid van Vin Diesel en de merkwaardig hoge niveaus van CGI-effecten.
Paul Walker weigerde terug te keren voor de weinig herinnerde The Fast & The Furious: Tokyo Drift, die sputterde naar een lage wereldwijde opname van slechts $ 158 miljoen. Het vervolg uit 2009, simpelweg getiteld Fast & Furious, herstelde de serie echter naar de box office-glorie, dankzij een coole slogan ("Nieuw model, originele onderdelen") en de terugkeer van de cast uit de eerste film, inclusief Walker en Diesel. Hoewel die film uitstekend werkte en een serie van $ 363 miljoen opleverde, werd de Fast & Furious pas in 2011 een echte kaskraker. Die film bracht de cast van alle voorgaande films samen en verlegde de focus weg van eenvoudige straatraces en was in plaats daarvan een overvalfilm met brede actiescènes en dood-tartende stunts. Fast & Furious 6 zette deze focus op adrenaline-gestimuleerd spektakel voort en won lof bij bioscoopbezoekers over de hele wereld, en de resultaten van de box office werden alleen maar hoger en hoger.
Veranderende tijden voor 007
Vanaf het allereerste begin ging James Bond altijd over explosieve actie, sexy meisjes en de wereldberoemde exploits van Engeland's favoriete superspion. Het lijkt misschien tam volgens de normen van vandaag, maar in 1963 kreeg From Russia With Love zware kritiek op het niveau van geweld, met dank aan regisseur Terence Young en redacteur Peter Hunt (die een van de beste 007-uitjes ooit zou regisseren, Over de geheime dienst van Hare Majesteit).
Gedurende de jaren zestig en zeventig was het doel van elke James Bond-film exotische nieuwe locaties en ongekend stuntwerk te presenteren. Van het rennen van de alligatorhandschoen in Live en Let Die tot de legendarische skischans in The Spy Who Loved Me, naast zoveel andere ongelooflijke voorbeelden, een van de meest duurzame kwaliteiten van klassieke 007-films is dat hun speciale effecten bijna allemaal werden vastgelegd in camera en kan nog steeds echte opwinding inspireren, zelfs in het jonge publiek van vandaag.
De laatste jaren is de focus in de 007-serie echter verschoven, weg van het grote spektakel en meer naar een introspectieve look met de nieuwste films. Nadat Die Another Day de lijn overschreed met zijn vreselijke CGI-windsurfvolgorde, werd het personage onmiddellijk opnieuw opgestart, met Pierce Brosnan vervangen door de jongere Daniel Craig als een minder ervaren versie van de spion. Hoewel Casino Royale werd gezien als een terugkeer naar vorm, waarbij het personage werd gemoderniseerd met behoud van alles wat de serie in de eerste plaats geweldig maakte, zijn Craig's volgende beurten als Bond bijna onherkenbaar als 007-films. Quantum of Solace kwam dichter in de buurt van Jason Bourne dan James Bond, en toen regisseur Sam Mendes de franchise in handen kreeg, herstartte hij deze praktisch opnieuw.
Skyfall was een enorm kritisch en commercieel succes, maar veel old-school 007-fans namen umbrage met zijn onnodige honen in op de intieme details van de opvoeding van het personage, zelfs het instellen van zijn climactische laatste act in Bond's jeugdhuis. Bond was niet langer een vrolijke ravotten met gekke gadgets en kleurrijke schurken; het was een zelf-serieuze, donkere, zanderige, vreugdeloze oefening in traag, karakter-gedreven drama, met ingepakte intermezzo's verspreid over.
Spionfilm versus actie-avontuur
Het geheim achter Bond's vroege succes was dat 007-films zelden als 'spionagefilms' konden worden geclassificeerd. De beste inzendingen van Bond, waaronder Goldfinger, Thunderball en The Spy Who Loved Me, waren allemaal pure actie-avonturen. Er was nooit enige twijfel over de identiteit van de schurk, en ze gingen allemaal over hoeveel coole one-liners Bond zou spuiten, hoeveel vrouwen hij zou najagen, en hoeveel handlangers hij zou verslaan op zijn zoektocht om de wereld te redden van de kwaadaardige plannen van de megalomane. Af en toe zou een Bond-entry zich houden aan de meer cerebrale plotwendingen van het spionagenre, maar items zoals The Living Daylights en For Your Eyes Only zijn relatief weinig en ver tussen.
Niemand zou klassieke 007-ravijnen ooit beschuldigen als intelligente spionagekappertjes, en dat is prima. Bond streefde zelden iets meer dan escapistisch plezier na. Zelfs in inzendingen waar het personage op unieke manieren naar voren werd gebracht (On Her Majesty's Secret Service, License To Kill, Goldeneye, The World Is Not Enough), waren deze ontwikkelingen meestal subtiel en op de achtergrond van het hoofdverhaal, met nuance en lagen aan het personage zonder afbreuk te doen aan de coole kern van het 007-archetype. De openlijke deconstructie van het personage door Sam Mendes daarentegen werd door sommige uithoeken van het fandom als onwelkom beschouwd.
2015: Kingsman, Furious 7 en Spectre
Tegen 2015 was het duidelijk geworden dat de nieuwe richting van de James Bond-serie een gat in de markt had achtergelaten dat moest worden opgevuld. In februari werd de R-rated actiekomedie Kingsman: The Secret Service uitgebracht, waarin regisseur Matthew Vaughn in wezen Sam Mendes en zijn controversiële versie van 007 riep. Kingsman, terwijl hij zeker in zijn eigen richting begon, bespotte recente 007-films openlijk om te serieus te zijn, terwijl tegelijkertijd de gekke capriolen en overdreven gevoeligheden van de Bond-films van weleer worden omarmd.
Spectre verscheen in november van dat jaar, en werd verscheurd tussen eer betuigen aan het verleden en de follow-up van de thema's Skyfall, aantoonbaar als gevolg daarvan. De film was een hit in het bespreekbureau, hoewel het niet overeenkwam met de franchise-high van zijn voorganger. Dankzij een beruchte onrustige productiecyclus steeg het budget van Spectre bovendien naar $ 245 miljoen.
Tussen het uitkomen van deze twee concurrerende spionagekappertjes, verscheen Furious 7 echter aan de kassa-administratie en verdiende het wereldwijd meer geld dan Kingsman en Spectre samen.
Furious 7 is een klassieke 007-film met het hoofdpersonage verdeeld over Vin Diesel, Paul Walker en hun gecombineerde 'familie'. De actie is ongelooflijk en verankerd in echte stunts, met overal minimaal gebruik van CGI (ja, ze hebben echt een bus van een klif laten vallen). Bovendien speelt de actie zich af op verschillende locaties, variërend van de straten van Los Angeles tot het zandparadijs van Abu Dhabi. Zelfs de vreemde opnames van dansende meisjes tijdens feesten en straatraces hebben hun wortels in 007 films; wat er ook gebeurt, vrijwel elke Bond-film heeft ten minste één scène met een menigte van in bikini geklede meisjes die sexy rondhangen, om maar te zwijgen van die legendarische openingscredits.
Fate of the Furious Carries The Torch
Met Furious 7 heeft de Fast & Furious-serie officieel Bond's erfenis overgenomen. Terwijl 007 tegenwoordig een meer "volwassen" kijk op het spionagenre biedt, zag Fast & Furious de leegte achtergelaten door Bond een nieuwe richting inslaan en nam zijn plaats in en bood kijkers wereldwijd avontuur, fantasierijke setpieces en ongeëvenaard stuntwerk. Volgens alle accounts lijkt het aanstaande Fate of the Furious deze erfenis van easy-going excellentie voort te zetten.
Als we niet beter zouden weten, zou Fate of the Furious gemakkelijk kunnen worden aangezien voor een 007-film. De trailer begint met wat voelt als een klassieke James Bond pre-credits reeks en gaat snel verder met het hoofdverhaal. Dominic Toretto is een malafide agent in de geest van Goldeneye's Alec Trevelyan, en Mr. Nobody dient als vervanging voor de baas en de controle over de missie van M, 007. Ludacris 'karakter is Q, de meester van gadgets en computers, en de rest van het team komt in wezen op voor Bond zelf. De trailer culmineert zelfs in een explosieve achtervolging op een bevroren meer, dat rechtstreeks uit 2002's Die Another Day komt - hoewel het de ante verhoogt door de slecht geadviseerde CGI-windsurfen te vervangen door een gigantische onderzeeër die uit het water stijgt en achtervolging geeft aan onze helden.
De toekomst van de officiële James Bond-serie is momenteel in de lucht; het is nog steeds onduidelijk of de Britse thespian terug zal keren naar de rol, en een herschikking kan in de kaarten zijn. Bovendien liep de deal van Sony Pictures met MGM en EON af met de release van Spectre, en een andere studio kan uiteindelijk optreden om het 25e Bond-uitje te co-produceren. Als dat gebeurt, kan de toekomst van 007 er inderdaad heel anders uitzien. Hoe dan ook, als onze vermoedens kloppen, zou The Fate of the Furious de beste James Bond-film kunnen zijn sinds The Spy Who Loved Me.
