Interview met Horror Icon Tony Todd

Om het Halloween-seizoen te beginnen, nemen regisseur Adam Green en horrorsterren Kane Hodder (vrijdag de 13e) en Tony Todd (Candyman) het publiek mee op een opwindende sensationele rit met de nieuwe slasherfilm Hatchet II. De film, die een vervolg is op de film Hatchet uit 2006, volgt de moorddadige uitbarsting van een gek half-mens, half-moerasachtig wezen uit de Bayou genaamd Victor Crowley.

Onlangs was Tony Todd, die het personage Eerwaarde Zombie speelt in zowel Hatchet als Hatchet II, in de stad voor een persreis ter ondersteuning van de film. Tijdens zijn korte verblijf kreeg ik de kans om met meneer Todd te praten en te praten over zijn karakter, zijn gedachten over de toestand van het genre van de horrorfilm en waarom hij denkt dat het kijken naar Hatchet II kan leiden tot een vrij groot drinkspel.

Ik ben altijd een grote fan van Tony Todd geweest, zowel in zijn horrorrollen als in zijn diverse tv-carrière (waaronder optredens op 24, Star Trek en vele andere shows), dus dit interview was voor mij persoonlijk erg leuk. Bekijk hieronder mijn transcriptie van onze chat.

Screen Rant: Is Hatchet II net zo leuk als Hatchet was om te filmen?

Tony Todd: Nou, ik denk het wel. Maar Hatchet Ik had er maar één dag op. Je weet wel, een scène, waar ik plezier in had. Ik vond het leuk om ernaar te kijken. In Hatchet II begint alles bovenaan. En Adam Green heeft zo'n aanstekelijke vreugde over wat hij doet dat hij het niet kan helpen maar besmettelijk naar iedereen te verspreiden. Ik bedoel, dat vind ik echt zo leuk aan hem, hij is niet gek.

Ik heb gewerkt met regisseurs die het te veel hebben gedaan, met name op televisie, weet je, "ok we hebben het, laten we verder gaan, de volgende setup." "Wel, hoe zit het, we zouden het misschien kunnen onderzoeken?" "Mmm … nee, laten we gaan." Hij is niet zo, en hij houdt echt van zijn genre en ik denk dat dat te zien is.

SR: Je personage is veel meer uitgebreid voor Hatchet II, dus vertel me wat de dominee van plan is in Hatchet II?

TT: Toen ik de rol de eerste keer accepteerde, accepteerde ik hem op voorwaarde dat, als alle dingen bereid waren, de film werd gemaakt, de rol in de tweede groter zou worden - anders waarom? Daar verzekerde hij mij van. Eén ding dat ik aan hem bewonder is dat hij een man van zijn woord is, weet je? Dat is helaas een zeldzaamheid in Hollywood.

Dominee Zombie is een rare kerel, want zoals je al eerder zei, weet je dat dat niet eens zijn echte naam is. Zijn naam is Clive Washington. Hij is een charlatan, hij is een verkoper, hij is slechts één stap verwijderd van het verkopen van tweedehandsauto's. En hij verdient een behoorlijk inkomen door toerisme te verkopen, snuisterijen te verkopen. Maar ik denk dat hij het zo lang heeft gedaan dat hij zijn eigen hype gelooft. Dat kan, best interessant sardonisch humoristisch zijn, ondanks de ernstige dingen die er aan de hand zijn. En hij is ook de verteller. Ik ben de man die de expositie moet vertellen, dat hopelijk doe ik op een manier die niet te saai is.

SR: Ja, ik denk niet dat je je daar zorgen over hoeft te maken.

TT: Nou, ik hoop het niet, maar dat was mijn zorg. Het hele verhaal over Victor Crowley [en zijn oorsprong] was aan het einde van de dag, en we zaten op het podium, en Adam deed het licht uit en hij zegt dat dit het verhaal was dat hij altijd verzon toen hij een kleine jongen in het kamp. Ik weet niet of het Boy Scouts was of wat dan ook. Hij zegt, laten we het zo doen.

En het rare was dat niemand het podium verliet. Ik had de DP daar, ik had de camera-operator daar. Danielle [Harris, die de rol van Marybeth voor de film overnam] was er nog steeds. De garderobe persoon. Ze bleven allemaal … En dus, ik denk dat de kwaliteit daarvan doorkwam, weet je tijdens het bewerken.

En Adam was gewoon zo opgewonden. Hij lag op zijn rug als een kleine ontheemde kakkerlak, weet je? Hij gaat, 'ja, dat is waar ik van droomde' sinds hij 8 jaar oud was, of 12 jaar oud, weet je. Dus zulke momenten zeggen: "Oké, hier doe je dit voor."

SR: Ik denk dat ik het leukste aan hem vind [Adam Green] is dat hij ervoor kiest om praktische effecten in deze film te gebruiken.

TT: Absoluut. Dat is wat deze film laat werken. En iedereen die ernaar kijkt en op afstand iets weet over het filmproces, weet dat dit geen CGI is … weet dat dit ouderwets is, zet het maar op. En ik denk dat daarom elke moord de laatste met succes overtroeft, weet je. En nadat ik het twee keer in een openbare omgeving had gezien, voor het eerst in Londen, met 1600 mensen die schreeuwden alsof ze in een achtbaan zaten - en het was geen middernachtvertoning, het was een zevenuurvertoning - toen kreeg ik echt dat "Wow, als niets anders, dit de komende jaren een traditionele bierbongfilm zal zijn."

[Gelach]

TT: En het kan zijn hoe vaak de bijl slaat, of hoeveel domme mensen domme dingen doen …

SR: We gaan nu de regels voor dit spel opschrijven: "Tony Todd's Rules to Hatchet II Drinking."

TT: Het wordt een synoniem man. Ik zeg je dat je tegen het einde zou willen dat je niet gedronken had.

SR: Ik kan het me voorstellen.

[Gelach]

SR: Dus, als je zelf een fan bent van het genre, wat vind je dan van films die niet slashergedreven zijn, gewoon meer gericht zijn op het geweld zelf - de zogenaamde 'Torture Porn'-films zoals Hostel?

TT: Ja, ik denk dat die op een rare manier gevaarlijker zijn. Omdat daarin geen ruimte is voor lichtheid. Dat zijn allemaal gewoon recht omhoog, weet je, soort dodelijke sensaties. Je weet wat ik bedoel. Maar volgens mij is dat ook een reflectie op de samenleving en niet noodzakelijkerwijs de filmmakers. Ik denk niet dat de filmmakers dat zouden maken als ze niet dachten dat er een markt voor was. Ik herinner me onlangs, een paar jaar geleden, dat ik een vergadering had met een bedrijf, ik zal niet vermelden wie ze zijn, maar ik had een geweldig idee voor iets en ze luisterden naar me en aan het eind zeiden ze: "Tony wat we zijn geïnteresseerd in, wat we willen, zijn tiener sensatie films. Dat is wat we willen. " Ik zei: "Ik weet niet hoe ik dat moet schrijven." Echt niet. Ik zou kunnen. Ik kan het eraf halen. Maar ik weet niet of ik het wil, snap je wat ik bedoel? Je hebt een kind nodig.

[Gelach]

Je hebt een kind nodig dat weet en begrijpt, weet je, kinderen die gevangen zitten in een funhouse dat wordt geslacht. Ik moet wel op mijn tong bijten, want ik maak me klaar om Eindbestemming 5 te gaan doen.

SR: Ik stond op het punt om naar eindbestemming te vragen.

TT: Ik ben een acteur te huur [gelach] en ik moet deze baan aannemen, vertrouw me. Omdat het me daarvoor veel te veel geeft en ik er mee kan leven.

SR: Nou, weet je, ik ben eigenlijk blij te horen dat je terugkomt voor Final Destination 5 -

TT: Ja, ik ook. [Gelach]

SR: - omdat ik Final Destination, de eerste film, erg leuk vond. De allereerste film was slim, had een geweldig script en je had eigenlijk je rol die het een bovennatuurlijk dreigend element gaf.

TT: Maar ook daarin was ik de expositiefan.

SR: Ja, dat klopt.

TT: Maar ik had een scalpel en mortiergereedschap in mijn handen, dus het maakte hem zo. Iemand, een ander bedrijf dat naamloos zal blijven, had een ontmoeting met wie zei dat wat die film was, en een paar anderen, ik kan me niet herinneren wat hij zei, een Tony Todd-moment was, wat dat ook is. Weet je, je ziet deze kerel en je weet dat hij iets gaat doen dat, weet je, manisch sinister is of wat dan ook.

SR: Dus is het personage in Final Destination 5 hetzelfde personage uit Final Destination?

TT: Ja, het is Bludworth, alleen deze keer zie je hem drie keer. Ik weet dat ik je de eerste kan vertellen, er is een knevel om wat er aan het einde gebeurt, maar de eerste 20 minuten zijn op een hangbrug.

SR: Oh, oké.

TT: 20 minuten.

SR: Wow, ik bedoel, de film kan niet meer dan 90 minuten duren, neem ik aan. 20 minuten op de openingscatastrofe?

[Gelach]

TT: Omdat het een behoorlijke ramp is.

SR: Nou, ze worden steeds intenser, zo lijkt het. Rechtsaf? Je moet.

TT: Ik denk dat mensen steeds meer - helaas - gewond raken aan geweld. Mensen zijn minder gevoelig voor dingen waar ze wakker van moeten worden. De horrorfilm die ik uiteindelijk ga maken, komt dichter in de buurt van de babyader van Rosemary. Niet noodzakelijk hetzelfde satanische ding, maar iets dat echt onder je huid kruipt, echt. Ik wil niet dat je weggaat met lachen, ik wil je laten beven. Dat is voor mij - zoals toen je Night of the Living Dead voor het eerst zag, en je wist niet dat er een moment was dat "dit echt kon zijn". Dat is voor mij echte gruwel.

1 2