The Irishman van Martin Scorsese is nu beschikbaar om te streamen op Netflix, en daarmee kwam veel lof maar ook veel kritiek, vooral over het personage van Anna Paquin, Peggy Sheeran. En niet omdat haar prestaties niet goed waren, maar omdat ze weinig tot geen dialoog had en het grootste deel van haar acteerwerk afhankelijk was van gezichtsuitdrukkingen. Veel kijkers hebben hun teleurstelling (en in sommige gevallen woede) uitgesproken over het 'onderbenutte' talent van Paquin in The Irishman, terwijl vele anderen haar vermogen hebben geprezen om een 'spookachtige' uitvoering te leveren zonder veel te zeggen.
De Ier markeert Scorsese's terugkeer naar maffiafilms na het verkennen van andere genres voor meer dan een decennium. De film volgt vrachtwagenchauffeur Frank Sheeran (Robert De Niro), die betrokken raakt bij Russell Bufalino (Joe Pesci) en zijn criminele familie in Pennsylvania. Sheeran wordt uiteindelijk zijn top huurmoordenaar en gaat werken met Jimmy Hoffa (Al Pacino), een krachtige Teamster gelinkt aan georganiseerde misdaad. Hoewel het verhaal meer gericht is op de bovengenoemde personages, leren kijkers ook Franks dochter, Peggy, kennen die het morele anker wordt, zelfs al zegt ze maar een paar woorden.
Blijf scrollen om te blijven lezen Klik op de onderstaande knop om dit artikel in een snel overzicht te starten.
Begin nu
Het talent van Anna Paquin valt niet te ontkennen, en het is volkomen begrijpelijk dat kijkers teleurgesteld waren dat ze niet veel dialoog had - maar dat was precies het punt.
Anna Paquin had geen dialoog omdat haar karakter het vereiste
Kijkers ontmoeten Peggy Sheeran als kind voor het eerst en zien (samen met haar) hoe haar vader de eigenaar van een supermarkt die haar heeft geduwd omdat ze een product had omvergeworpen, bruut slaat. Dit was het begin van een zeer gespannen vader-dochterrelatie, omdat Peggy haar vader nooit meer vertrouwt en bang voor hem wordt. Haar wantrouwen groeit elke keer als ze haar vader ziet vertrekken voor "werk", wetende dat hij betrokken is bij gevaarlijke bedrijven. Peggy vertrouwt Russell Bufalino ook niet, maar ze bouwt een sterke band op met Jimmy Hoffa, van wie ze gaat houden als vaderfiguur en meer dan haar echte vader. Wanneer Hoffa verdwijnt, vermoedt Peggy dat Frank erachter zit, en dat zet haar ertoe aan haar vader te confronteren - en dat zijn de enige woorden die ze zegt.
Paquin had niet meer lijnen omdat haar karakter bang was voor haar vader, tot het punt dat ze bang was om te spreken, en eigenlijk geen relatie met hem had. Ze schreeuwt alleen tegen hem aan het einde van de film omdat ze om Jimmy Hoffa geeft, haar enige vaderfiguur. Natuurlijk had ze iets te zeggen kunnen hebben in de (korte) scènes die ze met Hoffa had, waardoor het contrast tussen haar gedrag tegenover de twee mannen nog meer werd benadrukt, maar dat was niet het geval. Zelfs zonder een substantiële dialoog, leverde Paquin een geweldige prestatie in The Irishman die spanning bracht in het gezinsleven van Frank en liet zien dat sommige familiale banden, eenmaal verbroken, niet altijd kunnen worden hersteld.
