The Legend of Bum-Bo is een verslavende combinatie van puzzels die passen bij tegels en roguelikes, met een tactiel visueel ontwerp dat het concept dient.
De geruchten klopten: Ed McMillen, kunstenaar en ontwerper achter zulke heerlijk scatologische indiehits als Super Meat Boy en The Binding of Isaac, werkte de hele tijd echt aan een puzzelspel. The Legend of Bum-Bo manifesteerde zich vorige week in de Steam-winkel als een bedrieglijk diepe match-4-tegelpuzzel in een turn-based RPG-verpakking, van de onwetende theatrale bug-gekwelde theatrics tot de huidige stabiele versie. Voor alle gamers die de McMillen-trein tot nu toe hebben gemist, is zijn nieuwste een vreemde introductie tot de buitengewoon schattige (maar altijd doordachte en oprechte) esthetiek die hij zelf heeft gemaakt, maar het is nog steeds een boeiende head-scratcher tijdzinken smekend om worden gespeeld en opnieuw gespeeld. De vraag blijft echter: hoe ziet deze game er over zes maanden uit?
The Legend of Bum-Bo, gefactureerd als de directe prequel voor Isaac, begint op dezelfde manier met een geanimeerde cartoon in de stijl van een koelkast-kunst die zich afspeelt tot rinkelende muziekdozen en een donker grillige verteller. Je maakt kennis met Bum-Bo, een knorrige maar vredige zwerver wiens Gollum-achtige obsessie met 'munt' wordt onderbroken wanneer deze onmiddellijk wordt gestolen door schimmige ne'er-do-wells. Bum-Bo achtervolgt ze in de riolen en vecht tegen deze schepen in de jacht op zijn kostbare, dieper en dieper in een labyrint van een kartonnen doos.
Hoewel de verbindingen die het spel aangaat met het (op dit moment) behoorlijk uitgebreide en esoterische Isaac-verhaal een verrassing zijn om niet te worden verwend, zal de iconografie van het spel onmiddellijk bekend zijn bij fans van McMillen's monolithische roguelike meesterwerk. Identieke snuisterijen, tarotkaarten en vele andere Isaac-totems verschijnen allemaal, samen met een paar nieuwe - om eerlijk te zijn, het is verrassend dat er niet zoveel nieuwe items en hulpmiddelen zijn, hoewel hun toepassing in Bum-Bo functioneel anders als vanzelfsprekend.
De meest opvallende afwijking hier is de esthetiek van het kartonnen fantasieontwerp, een visuele presentatie die gelijke delen verrukkelijk en afleidend is. In wezen ziet de wereld van Bum-Bo er allemaal uit alsof hij is geverfd en / of haastig op ruw gescheurde stukjes karton is gelijmd, van de tegels op het speelveld tot de niveaugeometrie, het menu en de personages zelf. Reizen naar elk nieuw gebied wordt voorafgegaan door een popsicle-stick avatar die over het scherm botst op hun treurige reis en, buiten de cartoon intermezzo's, worden acties meer fysiek nagebootst dan frame voor frame geanimeerd. Het is allemaal duidelijk bedoeld om een soort smerig fantasietheater op te roepen, aangedreven door de eenzame verbeelding en artistieke toewijding van een kind, maar het is ook iets van een technisch wonder. Er zijn zoveel denkbare manieren dat deze esthetiek op een goedkope of gruwelijke manier had kunnen worden gepresenteerd, maar de lichamelijkheid ervan werkt, met bazen en vijanden die eruit zien als charmante en / of walgelijke papieren monsters met werkende gewrichten. Het is een intiem vitaal aspect van de ervaring dat het pakket zou hebben verpest als het er niet zo glad uitzag.
Visuals alleen maken geen effectief puzzelspel en de mechanica van The Legend of Bum-Bo verwijst absoluut naar de Bejeweleds en Candy Crushes van onze tijd, maar ook met hun eigen betekenisvolle uitwerkingen op die formule. Op een 10x4 raster schuiven spelers rijen en kolommen om 4+ wedstrijden te maken van boogers, plassen, kakstapels, botten en tanden, samen met wildernis en andere speciale tegels. De vreemde afmetingen van het raster zorgen ervoor dat verticale overeenkomsten altijd op vier vallen, waarbij zijlijnen een groter matchingspotentieel hebben (overeenkomsten van 6+ tegels geven unieke speciale effecten, afhankelijk van het type). Als alternatief kunnen verticale overeenkomsten gelaagde combo's activeren door slim gebruik van de "coming-next" rij, samen met ronduit geluk.
Dit vertegenwoordigt echter slechts één zijde van de Bum-Bo-munt. De andere omvat zorgvuldig gebruik van puzzel-geactiveerde projectielen, specifieke spreuken en oplaadbare items in combinatie met het onvoorspelbare puzzelbord om vijanden te beschadigen en te verslaan in elke ontmoeting. Wedstrijden bieden gekleurde mana die kunnen worden gebruikt om een reeks spreuken te activeren en de beste match / spell combo-ritmes te theoretiseren om de specifieke vijanden aan te pakken voordat je vallen en opstaan onder de knie krijgt.
Er is een interessant ecosysteem van die vijanden, die meestal beginnen als kanonnenvoer, maar uiteindelijk verdedigingen en tellers ontwikkelen om je vertrouwde routines te activeren. Sommige vijanden ontploffen bijvoorbeeld bij de dood, wat betekent dat ze moeten worden weggeslagen voordat ze worden verzonden of gescheiden door het defensieve afschermende aspect van je kak (een absurde zin, maar nauwkeurig). Anderen ontvangen alleen schade van puzzel-gebaseerde schade of spreuken, die een anders succesvolle zes-tegels wedstrijd in een dud play kunnen veranderen.
Een reeks personages kan worden ontgrendeld met verschillende statistieken en strats, en individuele builds ontwikkelen zich meteen als je nieuwe spreuken en snuisterijen krijgt, waardoor het spel dat Slay the Spire, slechts één-meer-run-to-see- krijgt wat-gebeurt-deze-tijd-aantrekkingskracht. Wanneer je de willekeurige drops combineert met de individuele startpersonages gedurende verschillende games, bloeit Bum-Bo's opnieuw gespeelde potentiële bloeit uit de kartonnen fracas. Dit betekent dat zelfs diegenen die normaal gesproken uitgeschakeld zijn voor dit soort puzzelspel, toch een houvast kunnen vinden, en de ritmes van het spel zijn opmerkelijk bedreven in het steken van de papieren haken in jou. RNG kan een gegeven run ronduit uithalen, maar je zult ook schitterende momenten tegenkomen waarop je in het vuur danst, een half hart van gezondheid tussen je in staat en een herstart. Geavanceerde speelstadia bieden dat bevredigende gevoel van wankelen op het punt van falen, al is het niet om een paar zetten vooruit te plannen. Bovendien is er nooit een vervelende timer aan het tikken om haastige acties te veroorzaken, en de fijn afgestemde complexiteit geeft het spel uiteindelijk veel meer het gevoel van intelligent schaken dan van schijven.
En nu komen we aan bij de olifant in de kamer: The Legend of Bum-Bo was buggy. Launch-day bugs waren natuurlijk memorabel tragisch, waaronder soft-locks, bevriest, vaardigheden die niet werkten, snuisterijen die het spel onderbraken en een herstart dwingen, en meer. Dag-één fans van Super Meat Boy zullen een paar Xbox Live-shenanigans herinneren tijdens die specifieke lancering (vooral glitched leaderboards), of The Binding of Isaac's originele Adobe Flash-patchwork-wreedheid. De problemen van Bum-Bo overschaduwden deze handig, en hoewel ons huidige recensie-exemplaar nu is gemarkeerd als v1.0.6, lag de weg naar deze staat vol klachten.
Sommigen hebben erop gewezen dat het voltooide spel bestaat in een staat die herkenbaar is als Early Access, wat een redelijke kritiek is. Zelfs de allerbeste componenten van de kwaliteit van het leven, zoals een functie voor opslaan en afsluiten of een menu met functionele opties, zijn nog steeds nergens te vinden een week nadat Bum-Bo in de verkoop ging [update: geluidsopties zijn nu beschikbaar]. Ontwikkelingsdrama (inclusief een natuurramp die het team terugbrengt met wekenlang voltooid werk kwijt) is misschien de schuldige, maar het is geen vergissing dat er een duidelijke smet op de reeds stinkende verzameling lichaamsfuncties van Bum-Bo is gesmeerd.
Net als Isaac, kunnen runs slechts enkele minuten duren (als je het slecht doet) of meer dan een uur met competent spel. Het verliezen van de voortgang van een bug of fout op een van deze laatste runs was volkomen demoraliserend en leidde ongetwijfeld tot een paar teleurgestelde terugbetalingen. Het getuigt van de razende aard van het spel dat veel spelers ondanks deze struikelen bleven herstarten. Dat komt omdat de kernsystemen en het spelgevoel betrokken en verleidelijk zijn, en het bedenken van strategieën voor oneindige bewegingen en rare benaderingen van een build blijft 20 en 30 uur dwingen, net als de beste deck-builders. Dat gezegd hebbende, niets in The Legend of Bum-Bo voelt zo uitgebreid en opwindend als zelfs Isaac van vanille-niveau en, ontgrendelbare personages en snuisterijen opzij, de game is veel eenvoudiger, schijnbaar ondieper en mogelijk beperkter in zijn diepte en mysterie.
Er is iets te zeggen over het volledig transformeren van de mechanica van één spel om het bijbehorende stuk te dienen … en, nog belangrijker, dit met succes te doen. De magie van de Legend of Bum-Bo-puzzelgame kan de Candy Crush-minachting lokken (of niet-berouwvolle fans van tegel-bijpassende spellen belonen), en de melange van gameplay-stijlen is met zorg gemengd. Toch maakt de vermijding van twitch-reflexen de ervaring enigszins kalm. Er is hier geen equivalent om Brimstone en Tammy's Head voor het eerst in Isaac te vinden en kamer na kamer op te ruimen met vrolijkheid.
Ridiculon keert terug om de muziek te besturen, een reeks loopende macabere instrumentale tracks die uiteindelijk beginnen te raspen - het is minder de schuld van de componist, meer slechts een kwestie van tientallen uren met dezelfde tracks zitten. Er zijn ook overvloedige scheten en kreunen geluidseffecten die overeenkomen met het karakter van het spel, maar ze kunnen even vermoeiend groeien. Geen van de audio lijkt cruciaal voor effectief spelen, maar het hangt dicht genoeg bij Isaac om warm nostalgisch te voelen, en bepaalde motieven van Rebirth komen ook terug.
Zoals het er nu uitziet, lijkt het tweemansteam van Bum-Bo zich te engageren voor de lange termijn en belooft het de komende weken en maanden inhoud (en bugfixes) aan te passen en toe te voegen, en het lage prijskaartje van $ 15 kan leiden tot een stretchier en vreemder ervaring uiteindelijk, net als Isaac. Zelfs in de dagen in het wilde westen was dat een spel dat het landschap zichtbaar veranderde voor actie-roguelikes, terwijl de doelen van The Legend of Bum-Bo veel bescheidener lijken. Het is niet de Isaac-follow-up die we wilden of verdienden, maar het voelt zeker aan als wat Ed en James wilden maken, met een minimaal compromis. Het is een intrigerende en leuke puzzelgame met paaseieren en callbacks om de horde Isaac-fans te dienen die enthousiast zijn over de tribunes, en misschien is dat genoeg.
The Legend of Bum-Bo is nu beschikbaar op Steam voor pc. Een digitaal exemplaar werd ter beoordeling aan Screen Rant verstrekt.
