In april 2016 bezochten we de Atlanta-productie van Edgar Wright's Baby Driver en een van onze eerste interviews van de dag was met Jon Bernthal, die een nette ondersteunende rol heeft in de stijlvolle actievideo. Bernthal speelt Griff, de spier van een van de overvalteams in Baby Driver.
Je hebt Bernthal misschien ooit in HBO's The Pacific gezien, en misschien werd hij de ster die hij nu is in de begindagen van The Walking Dead, maar nu is Bernthal overal, inclusief op Netflix als scene-stealer in seizoen 2 van Daredevil waar hij Frank Castle speelt, ook bekend als Marvel's Punisher, die later dit jaar zijn eigen serie krijgt. In ons gesprek komt dat kort aan de orde, terwijl we praten over het werken met Edgar Wright en het ingaan op de praktische effecten en stunts … misschien een beetje te veel.
Wat kun je ons over Griff vertellen? We weten eigenlijk niets over dit personage.
Jon Bernthal: Um … niet veel, niet veel. Ik weet het niet, ik heb het gevoel dat ik nu in een wereld van geheimen leef, omdat ik net al deze Marvel-pers heb gedaan. Ja, man, kijk, hij maakt deel uit van de bemanning, hij maakt deel uit van de overvalploeg. Hij is een soort terughoudend getuige van de ongelooflijke rijvaardigheden van Baby. Ik vind hem een beetje zwaar. Ik denk dat hij enige echte twijfels heeft over deze jonge jongen met een nieuw gezicht, die zoveel verantwoordelijkheid op zich heeft, en ik denk dat dat uit zal spelen naarmate we er meer van spelen.
Ik zie de traan-tatoeage.
Jon Bernthal: Uh he, uh he.
Dus we weten wat dat betekent.
Jon Bernthal: Weet je wat dat betekent? Wat betekent dat?
Je hebt iemand vermoord.
Jon Bernthal: Ik weet het niet.
[Lacht] Kun je ons vertellen over de andere tatoeages in je nek?
Jon Bernthal: Weet je, ze zijn ook aan mijn handen en zo. Vandaag draag ik handschoenen, dus we hoeven er niet doorheen te gaan. Maar ik denk dat er enige toespeling is dat hij wat tijd in de gevangenis doorbrengt, dat soort dingen.
Gerelateerd: Jon Bernthal legt uit wat Edgar Wright een unieke regisseur maakt
Veel tekens worden gedefinieerd door een bepaald kleurenschema, toch? Dus ik neem aan dat grijs jouw ding is?
Jon Bernthal: Ja, dit is de outfit voor de eerste bankoverval. Wat ik denk dat het idee is om in pak te gaan om op te gaan in, je begrijpt wat ik bedoel, met maskers en dan loopschoenen zodat we weg kunnen komen.
Wat zijn enkele van de andere outfits die je tijdens de film draagt?
Jon Bernthal: Direct na deze eerste overval is er een scène waarin we onze dagelijkse kleding aandoen. En ik denk dat met mij en de ontwerper, zoals ze er naar keek, je van douchey naar meer douchey gaat. [Journalisten lachen] Ik denk dat mijn jurk behoorlijk douchey is, dat is mijn stijl. Ik ben een behoorlijk stoere vent. Ze herinnert me daar altijd aan. Griff, niet Jon!
Kun je praten over werken met Edgar? Hoe heb je het samenwerkingsproces gevonden?
Jon Bernthal: Kijk, ik bedoel, natuurlijk, daarom teken je zoiets in om met zo iemand te werken. Hij is een visionair. Elke regisseur, elke baan is anders. Ik denk dat het met dit specifieke project zo specifiek is dat deze film al eerder in Edgar's hoofd bestond. Weet je, soms word je ergens in geroepen en zelfs met de grote regisseurs is het een beetje, je komt er allemaal en je speelt en je komt er een beetje achter, wat het is. Ik denk dat hij anders is. Ik denk dat deze films in zijn hoofd bestaan voordat je er bent. Weet je, om de verantwoordelijkheid niet van mezelf of van de andere artiesten af te nemen, ik kan alleen voor mezelf spreken, maar het neemt soort van alle druk van je af, je komt gewoon gewoon opdagen en bent een ubermarionet voor wat hij wil. Omdat zoveel van deze film op muziek is ingesteld, gaat het echt om passen in de strikte choreografie. Ik denk dat er limieten zijn. Maar denk, zoals ik al zei, de film bestaat in zijn hoofd, en het is een soort, weet je, wanneer hij spring zegt, vraag hem hoe hoog als je al in de lucht bent. Het is een long-ass antwoord op een short-ass vraag.
[Lacht] Hoe uitdagend was dat voor jou, om op de maat te blijven en altijd alles in het teken van de muziek te doen?
Jon Bernthal: Het is cool. Kijk, man, volledige openbaring, dit is niet enorm - voor mij ben ik hier niet zoveel, weet je wat ik zeg? Ik denk niet dat hij iemand vraagt om een danser te worden. We maken geen muziekvideo. Ik denk dat zoals ik al eerder zei, weet je, het misschien beperkend voelt: "Oké, we moeten deze scène opnemen en het moet allemaal passen in zowel ritmisch als in termen van hoe lang het is in de tijd van een bepaald nummer" - Daar zit een vrijheid in. Er is een vrijheid om te spelen. En er is een vrijheid, denk ik, om een beetje te verkennen, omdat het in feite op muziek is ingesteld. Mij is niet gevraagd om gekke dansbewegingen te trekken, zo is het helemaal niet, maar het zijn welbepaalde karaktermomenten, binnen de muziek. En zoals ik vaak zei, bedoel ik, als je door de geschiedenis kijkt, niet om je als een kunstzinnige douche te gedragen, maar je kijkt in de geschiedenis van kunst, techniek en dergelijke beperkingen kunnen ook gelegenheid bieden voor grote vrijheid.
Waar zou je zeggen dat Griff in deze bemanning past? We weten dat Baby een soort ontsnappingsjongen is, hoe zit het met Griff? Is hij de spier, de menigte controle?
Jon Bernthal: Ja, ik denk dat hij meer spiermassa heeft. Hij is een beetje zoals de laatste man die je wilt, maar je bent blij dat hij in je team zit, niet in de anderen ', begrijp je wat ik bedoel? Ik denk dat in deze situatie, ik denk dat het idee achter hem is, hij is een soort van de kerel die goed is om in een snuifje te hebben, maar zoals, hij kan irritant zijn, weet je wat ik bedoel? Ik denk dat hij luid en onbezonnen is en zijn meningen niet voor zichzelf houdt.
Is er een specifiek karakter waarmee je in gesprek gaat, zoals uitwisselingen?
Jon Bernthal: Weet je, het is echt een groep. Maar ik denk dat hij al heel vroeg Baby inschakelt, en ik denk dat er iets is dat gewoon niet klopt, zoals: "Deze kerel past niet bij de rest van ons", ja.
We hebben gehoord dat er een ander team van stuntmannen is die net als de auto crashen, andere mensen achtervolgen, zijn er stunts die je zelf kunt doen?
Jon Bernthal: Ja, ik bedoel, ik denk niet dat ze hier veel om me geven. [Journalisten lachen] Ze gooien me zoiets in de auto. Ik heb een paar keer gemerkt dat ik het was en alle stuntjongens in de auto, en ik heb zoiets van 'oké', weet je wat ik bedoel? En ik heb ook een dubbel, en ik ben net als: 'Weet je, hij zou kunnen …' Maar het is heel leuk, het autospul, rondvliegen in de auto's. Gedurende mijn carrière, in staat zijn om in contact te komen met de stuntcommunity en te zien hoe getalenteerd deze artiesten zijn en hoe ze elk jaar beter en beter worden en zichzelf uitdagen om steeds verder te gaan, vind ik het gewoon het meest onbezongen talent van het bedrijf. Ik denk dat ze zoveel meer lof verdienen dan ze krijgen, wat deze jongens kunnen doen met auto's, met vechten, met wapens. Ik bedoel, het is ongelooflijk en ik ben gezegend om zoveel van hen zo goed te leren kennen. Maar ik heb nog nooit echt op deze manier met stuntdrivers gewerkt, en man oh man, om te kunnen doen wat ze doen en om het veilig te doen, en de choreografie die daarvoor nodig is. Je speelt echt met leven en dood daar, en ze zijn fenomenaal.
Is er veel overtuigend voor nodig als ze zeggen: "Oh, ga in de auto"?
Jon Bernthal: Nee, nee, nee, ik bedoel, het is gek op camera's. Ik was een atleet en ik was een bokser en ik zal bepaalde dingen doen, maar ik ben vol angsten, net als iemand anders. Ik heb kinderen, ik wil naar huis. Maar er is iets, voor mij, als iemand een camera op mij richt, geloof ik gewoon in de bemanning en iedereen. Er is letterlijk niets dat ik niet zou doen als je me zou vertellen om van dit gebouw af te springen: "Alles komt goed", er is zoveel vertrouwen in de filmploeg, en daar geloof ik van ganser harte in. En die camera, het geeft je grote gigantische ballen, weet je wat ik zeg? Excuseer mijn uitdrukking hier.
Gerelateerd: Jon Bernthal Reveals The Punisher 'Resonates' with Him
We hebben veel gesproken over hoe deze film vooral praktisch is, niet veel speciale visuele effecten, en je werkt aan veel projecten waar het erg praktisch is geweest. Wat voegt het vanuit het perspectief van een acteur toe?
Jon Bernthal: Veel beter. Veel beter. Ja. Ik bedoel, kijk, niet om kunstenaars van digitale effecten weg te nemen, omdat ze op zichzelf staande kunstenaars zijn, maar voor mij is er praktisch, het is praktisch, praktisch, praktisch, het is daar, je kunt het aanraken, je kunt zien het, je kunt er vanaf reageren. Weet je, daar heb ik altijd niet alleen de voorkeur aan, maar ik denk dat acteurs, je grootste hulpmiddel is je verbeelding. Er zijn dus veel dingen die je kunt doen met greenscreen en zo, maar weet je, wanneer er echt bloed is om mee te voelen en mee te spelen en om mee te spelen en je echt ziet wat er aan de hand is en je het kunt aanraken en voelen, Ik denk dat het gewoon zoveel meer mogelijkheden biedt om te verkennen, te creëren.
Hoe was het om met Edgar te werken, wat is je opgevallen dat anders is aan het samenwerken met hem dan aan de andere regisseurs waarmee je hebt samengewerkt?
Jon Bernthal: Elke regisseur is zo anders, en ik denk dat wat uniform is onder alle groten waarmee ik heb kunnen werken, passie is. En, weet je, het gevoel dat het goed met je gaat, je bent in goede handen. Dus je gaat de set niet verlaten totdat je iets hebt, totdat je iets speciaals hebt. Dus dat is goed. Ik bedoel, ik denk dat de grote angst, vooral, afkomstig van tv, is dat je weggaat met die houding van: "Oké, ja, het komt wel goed", zoals: "Oké, dat zal doen, "weet je, en" dat zal doen "doet gewoon niet echt met mij. Daar hou ik niet van. Ik moet weten dat het geen twee of drie beurten zullen zijn, dat we hier letterlijk gaan zitten totdat mijn man gelukkig is. En als mijn man gelukkig is, zijn we daarom hier, toch? Dat heb ik bij hem gemerkt. Hij laat je niet altijd weten wanneer hij gelukkig is, weet je? Hij is niet een van die jongens, hij is geen grote rah-rah-kerel. Een ander ding waarvan ik voel dat het echt uniform is, en ik heb nog nooit iemand gezien behalve Polanski en hem, is dat hij er altijd is. Hij is er altijd. Hij is altijd op de set. Hij is altijd de eerste man daar en de laatste man die weggaat en hij is er altijd, de tweede eenheid, hij is er altijd, als iedereen slaapt, is hij daar, en hij zit nooit gewoon rond en geniet van het vaste leven. Hij werkt, werkt, werkt, altijd, en ik vind dat geweldig, ik respecteer dat.
Over meerdere keren de scènes opnieuw schieten, kun je praten over die ervaring die de stunts leuk zal vinden? In vergelijking met eerder stuntwerk dat je hebt gedaan, hoe was het dan om een aantal van deze meer dynamische autoscènes te doen?
Jon Bernthal: Ik bedoel, we zitten er nog steeds in. Ik denk dat omdat zoveel van de auto-spullen we moeten afsluiten, we schieten het in het weekend, dus we schieten een klein beetje een week en dan komen we een paar weekenden later terug en dat is wat we zijn gaat dit weekend beginnen. Ik bedoel, ik snap het, het is een proces, en weet je, nogmaals, die beslissingen worden genomen in kamers waar ik niet voor ben uitgenodigd, weet je, het is een beetje boven mijn loonniveau. Dus je moet gewoon weten dat je aan het eind iets speciaals maakt, en dat je steeds weer terug moet gaan om het goed te krijgen, en dat hoort erbij.
Meer: Edgar Wright legt de oorsprong van babyrijders uit
Een getalenteerde, jonge ontsnappingsbestuurder (Ansel Elgort) vertrouwt op het ritme van zijn persoonlijke soundtrack om de beste in de game te zijn. Wanneer hij het meisje van zijn dromen (Lily James) ontmoet, ziet Baby een kans om zijn criminele leven achter zich te laten en een schoon uitje te maken. Maar nadat hij gedwongen werd om voor een misdaadbaas (Kevin Spacey) te werken, moet hij de muziek onder ogen zien wanneer een gedoemde overval zijn leven, liefde en vrijheid bedreigt.
