[Dit artikel bevat SPOILERS voor Mr. Robot seizoen 1.]
Walter White, Don Draper en Tony Soprano. Alle drie waren op een gegeven moment het centrum van de beste televisie ooit. Deze karakters waren diep gebrekkig, moreel complex, en vaak op gespannen voet met niet alleen degenen die gevangen zaten in de baan van hun planeet-sized persoonlijkheden, maar ook met zichzelf. Ondanks het gevoel van innerlijk conflict deelden Don, Walter en Tony nog een bijzonder interessante eigenschap: ze geloofden zichzelf de held van hun eigen verhaal te zijn.
In veel opzichten beschrijven die kenmerken ook Elliot Alderson (Rami Malek), de centrale hoofdrolspeler van Mr. Robot, de zomerse series uit het niets van maker Sam Esmail. Maar terwijl de computerhack, antisociale, anti-bedrijfs Elliot veel voor de hand liggende attributen deelt met de grote drie van TV, is er een kleine rimpel in zijn karakter-DNA die hem onderscheidt van de rest. In de geest van Elliot is hij niet alleen de held van zijn eigen verhaal; hij is de held in ieders verhaal.
Het valt niet te ontkennen dat Elliot een fascinerend karakter is. Veel van dat heeft te maken met de manier waarop Esmail het schip door de maalstroom heeft gestuurd, dat was de wending achter Elliot's gebroken geest en zijn relatie met de titulaire Mr. Robot (Christian Slater). Nog belangrijker dan de manier waarop de serie zijn zeer weloverwogen Fight Club-achtige onthulling heeft afgehandeld, is hoe Elliot's weergave op het scherm ervoor zorgt dat het personage alles is: hacker, morfineverslaafde, eenling, monster en held. De elektrische uitvoering van Malek maakt langdurig, afstandelijk staren naar de middellange afstand een geldige en volledig noodzakelijke acteerkeuze, maar het is de afgemeten manier waarop de acteur zich van scène naar scène gedraagt die Elliot zo grenst dat hij aantrekkelijker is voor het publiek voor meer dan zijn gebroken psyche.
Na de voorlaatste aflevering van het seizoen trok 'eps1.8_m1rr0r1ing.qt' (ugh, deze titels, amirite?) Het gordijn terug voor Elliot's arcade-huisfantasie van het vormen van een anti-bedrijfsutopie van het smeulende economische wrak van een van de grootste bedrijven in de wereld, heel veel dingen klikten op hun plaats. Niet in de laatste plaats was het besef dat het meest interessante aan Mr. Robot niet is dat het titelpersonage een verzinsel is van het geheugen / de verbeelding van de hoofdpersonen; het is de dwingende zaak die de show maakt om Elliot's zoektocht als een van een held in twijfel te trekken.
Esmail heeft een serie gemaakt waarin personages niet alleen rondspatten in de grijze wateren van morele dubbelzinnigheid; ze hebben zich aangepast om te overleven en gedijen in de brakke uitsparingen van hebzucht, corruptie en bedrijfsmisdaad. Neem Martin Wallströms intens fascinerende Tryell Wellick - een man wiens schijnbaar eindspel CTO van Evil Corp. moest worden en hij was bereid om heel veel dingen te doen, tot en met moord, om daar te komen. En laten we Tyrell's vrouw Joanna (Stephanie Corneliussen) niet vergeten, wiens door augurken veroorzaakte arbeid en lange lezingen in haar eigen Scandinavische taal haar in de unieke positie plaatsen om het meest interessante personage in de show te zijn.
De collusie van Tyrell en Joanna om de voormalige klauw zijn weg naar het middenmanagement te zien - hoewel hun echte eindspel waarschijnlijk nog zal worden onthuld - is een druppel in de emmer in vergelijking met wat Scotch-swilling Terry Colby (Bruce Altman) tijdens zijn tijd heeft begaan bovenaan de bedrijfsladder. De scène waarin hij Angela bekent (Portia Doubleday) over de dinsdag dat hij en een stel leidinggevenden een beslissing namen die resulteerde in de dood van talloze mensen (inclusief de moeder van Angela) is angstaanjagend niet vanwege het eeltige, levensverwoestende akkoord van de pakken had bereikt, maar vanwege de banale details die in hem opkomen wanneer hij wordt gevraagd zich die dag te herinneren. Er is een gevoel van real-world kwaad in een man wiens markers voor een middag waarin ontelbare levens onderhevig waren aan zijn gril het weer was en welke snacks werden geserveerd. Wat natuurlijk de vraag stelt: is garnalencocktail echt het beste voorgerecht voor een samenzwering om een hele stad te vergiftigen?
Maar wat Colby nog erger maakt, is dat hij de notie begrijpt en onderschrijft dat dit zaken zijn, dit is de wereld waarin we leven. Later benadert Colby Angela met een baanaanbieding, waardoor de kijker in eerste instantie denkt hoe, net als het land dat hij vergiftigd, misschien zit er iets diep in deze jonge vrouw dat misschien een krachtige partner in de zakenwereld oplevert. Om dit duidelijk te maken, kwaad is een man die weemoedig aperitieven en moord met een van de kinderen van zijn slachtoffer herkauwt en vervolgens haar werk aanbiedt bij het bedrijf dat het niet alleen mogelijk, maar ook winstgevend maakte.
In de loop van de eerste negen weken werd het duidelijk dat de show tijd vrijmaakt om zich te concentreren op Tyrell, Joanna en Colby, niet alleen omdat het fascinerende, rijk ontwikkelde personages zijn waar je niets aan kunt doen, maar nieuwsgierig bent naar, maar ook omdat, ter vergelijking helpen hun acties de conflicterende aard van het gedrag van Elliot te temperen.
Laten we duidelijk zijn: Elliot is een monster. Ik denk niet dat de show anders zinspelingen heeft. Elliot's relatie met Gloria Reuben's hof-geordende therapeut Krista Gordon is "tentoonstelling A." Het feit dat hij in de eerste plaats in een gerechtelijke therapie verkeerde, is een indicatie dat Elliot moeite heeft om binnen de meest stilzwijgende richtlijnen van een samenleving te werken. Maar zijn gedrag - de constante hacking, spionage, interferentie en het verzamelen van gegevens over de mensen die in en uit zijn invloedssfeer filteren - is waar Esmail en de serie aantonen dat deze anti-zakelijke toetsenbordcowboy niet de witte hoed-dragende held kan zijn van het verhaal dat hij vertelt aan het gevangen publiek in zijn hoofd zonder dat Stetson af en toe een paar tinten donkerder in te ruilen.
Elliot is een product van de culturele kenmerken van het decennium waarin hij opgroeide - of op zijn minst het defecte deel van zijn hersenen. En dat maakt hem iets van een tegenstelling. Elliot is onderdeel Back to the Future II, Pulp Fiction, en, voor zover iedereen weet door de Pixie's-score (in Elliot's hoofd?), Stapte Tyrell voet binnen in de Fun Society-arcade, Fight Club. Maar hij is ook gedeeltelijk koperachtige vernietiger van de mainstream. Het is dus logisch dat hij zich over het hek zou uitstrekken als het gaat om de ethische zorgen van het lanceren van een revolutie.
Kijk maar naar de naam van zijn clandestiene organisatie die al dan niet uitsluitend uit Elliot en zijn zus Darlene (Carly Chaikin) bestaat. De naam "F Society" verwijst naar een nogal somber wereldbeeld, een beeld dat zich niet bezighoudt met de onmiddellijke gevolgen van het vernietigen van een gigantische onderneming die misschien slecht is, maar die toch diep geworteld is in de wereldeconomie. Er is bijziendheid in zijn plan, niet te ver verwijderd van Evil Corp's winst-eerste bijziendheid die leidt tot zijn betreurenswaardige minachting voor het menselijk leven.
En toch, Elliot is iemand waar het publiek naar op zoek is. Maar waarom willen we hem zien slagen? Een deel daarvan is gebaseerd op nieuwsgierigheid naar wat de val van Evil Corp. zou kunnen betekenen in termen van het verhaal als het seizoen 2 ingaat. Maar een deel ervan is omdat Mr. Robot zijn publiek heeft getraind om Elliot te zien als de overwinnende held. Was er iemand die de heimelijke inval van F Society op Steel Mountain in 'eps1.4_3xpl0its.wmv' niet heeft bekeken en niet denkt: "dit is een verhaallijn waar ik wekelijks achter zou kunnen komen"?
Maar dat is het juist, Elliot pleegt een misdaad, een die uiteindelijk zou kunnen leiden tot cataclysmische economische gevolgen en een enorm machtsvacuüm dat wacht op iets dat zo slecht, zo niet erger is dan Evil Corp. Maar omdat de show zijn publiek heeft geconditioneerd om dezelfde dingen te verwerpen die Elliot verwerpt, is de misdaad niet alleen acceptabel, het is ronduit cruciaal.
In die zin voelt de verhaallijn van Elliot alsof het precies op het juiste moment is gekomen, niet alleen omdat hackers tegenwoordig vaak in het nieuws zijn (en ze niet door Manhattan skaten met namen als 'Crash Override' en 'Acid Burn' "), maar ook omdat de show een groeiend sentiment heeft aangeboord dat voelt dat de maatschappij op een plaats is gekomen waar, om goed te doen, ook iets verkeerd moet worden gedaan.
Dat plaatst Colby's voorstel aan Angela in een nieuw licht en zou het publiek het eindresultaat van Elliot's inspanningen in twijfel moeten trekken. Colby zegt: "Als je dingen wilt veranderen, moet je het misschien van binnenuit proberen." Als we voorbij de dubbele betekenis van 'proberen van binnenuit' kijken, is er teleurstellende logica in wat Colby zegt. Het mist het drama en de catharsis van het plan van de F Society, maar moet Angela hem opnemen - en in wezen verkeerd doen (lid worden van Evil Corp.) om een groter goed te doen (het bedrijf veranderen zonder een economische ineenstorting te veroorzaken) - dan is de vraag misschien: Wie is de echte held?
Mr. Robot sluit seizoen 1 woensdag 26 augustus om 22.00 uur af op de VS.
