Met de eerste twee afleveringen van regisseur Paul WS Anderson, is sci-fi drama Origin van YouTube Premium grotendeels een pastiche van een handvol populaire en invloedrijke genrefilms en tv-shows van de afgelopen vier decennia. De serie komt ongegeneerd van Blade Runner, Alien , The Thing, Passengers, en zelfs Anderson's eigen sci-fi-horror ravotten 1997, Event Horizon , die elk stuk verzenden via een verhalend voertuig dat lijkt op dat van Lost . En toch, ondanks dit alles, slaagt de serie erin om gemakkelijk consumeerbaar te zijn, alsof de bekendheid van de meest prominente delen het toelaat om het deel over te slaan waar het het publiek leert hoe het moet kijken. In plaats daarvan gaat Origin gewoon een beetje, waardoor de enigszins door elkaar geharde imitaties van streamingprogramma's eerder een voordeel zijn dan een nadeel.
Het doet ook geen pijn dat Origin een gevarieerde, mooi ogende cast heeft, een met Harry Potter- alums Natalia Tena en Tom Felton als twee van zijn sterren. De grootste verrassing in de eerste twee afleveringen is echter de mate waarin de serie ernaar streeft om elk van zijn personages gelijke tijd te geven, wat het doet door een individueel flashback-verhaal (vandaar de verloren vergelijking) te verweven in het primaire verhaal van een groep ruimtereizigers vertrokken om voor zichzelf te zorgen op een schijnbaar verlaten ruimteschip (een echt groot en griezelig ruimteschip) dat bedoeld is om hen nieuwe levens te bezorgen op een planeet die wordt gekoloniseerd door een bedrijf genaamd Sirene.
Meer: Patriot Seizoen 2 recensie: Een excentriek spionnenverhaal combineert op briljante wijze melancholie en humor
De serie begint zoals zoveel verhalen in de verre ruimte in de afgelopen jaren. Deze keer ontwaakt een jonge man, Shun (Sen Mitsuji), voordat hij werd verondersteld en bevindt zich aan boord van een schijnbaar leeg schip. Al snel wordt hij vergezeld door Tena's Lana, en de rest van de primaire cast wordt kort daarna geïntroduceerd. Het schip waar ze op zitten, zit echter vol met meer vragen dan antwoorden, omdat het mysterie waarom deze groep reizigers werd achtergelaten deel wordt van de grotere vraag waarom het schip überhaupt werd verlaten. Die vragen beginnen zwaarder te wegen naarmate duidelijk wordt dat er een inloop was met een object dat mogelijk een vreemde oorsprong heeft, en misschien een aantal niet-zo-geweldige ontwerpen heeft op de menselijke levensvormen achtergelaten op het schip.
Het hoofdverhaal speelt zich af in het stuurhuis van Anderson, omdat het voornamelijk wordt aangedreven door een verscheidenheid aan jump-scares, groeiende paranoia en een behoefte om snel van het ene uiteinde van wat een echt massale en indrukwekkende set naar het andere lijkt te zijn. De eerste twee afleveringen houden zich grotendeels bezig met het bouwen van een wereld en het blussen van kleine maar betekenisvolle vuren om elk personage te introduceren en een consistente toon te creëren. Die toon is vrij donker en serieus, wat niet zo verrassend mag zijn. Elke nieuwe ontmoeting voelt onheilspellend aan als de volgende, omdat de reizigers elkaar leren vertrouwen (of wantrouwen), omdat de eigenaardigheden van de oppervlakte gedwongen worden op te treden als een stand-in voor werkelijke persoonlijkheden totdat het hun beurt is slingeren voor de flashback-hekken.
Afleveringen 1 en 2 zijn gewijd aan Mitsuji's Shun en Tena's Lana, omdat ze snel tevoorschijn komen als de waarschijnlijke hoofdrolspelers in de expansieve cast. Shun's achtergrondverhaal vestigt hem als een lid van de Yakuza, een moordenaar die zijn eigen familie heeft verraden - zijn broer, Takeshi (Cole Horibe) - voordat hij de reis van vijf jaar maakte om zijn onrustige verleden achter zich te laten. De eerste aflevering gebruikt de flashbacks om de indrukwekkende (maar bekende) visuals die de serie te bieden heeft verder te demonstreren. De esthetiek van het ontwerp zal onmiddellijk herkenbaar zijn voor iedereen die de bovengenoemde Blade Runner heeft bekeken - of een toekomstig noir-achtig verhaal in de afgelopen 20 jaar of zo. Het is de verdienste van Origin dat zijn hypergeavanceerde stadsgezichten net zo indrukwekkend zijn als die van Netflix's dure Altered Carbon , hoewel deze serie wint door fysieke sets te leveren die, hoewel ze soms een beetje te overdreven zijn, de opschorting van ongeloof.
De achtergrondverhalen van Shun en Lana helpen bij het kleuren van de beslissingen die ze nemen in het primaire verhaal, vooral als het tijd is voor hen om beslissingen van een seconde te nemen in situaties van leven of dood. Dat wordt steeds gevaarlijker omdat Origin een biologische dreiging introduceert die het verhaal opnieuw naar een aantal bekende plaatsen brengt, terwijl het ook een solide body-horror-draai aanricht om de dingen nog ingewikkelder te maken.
Zoals meestal het geval is in scenario's zoals deze, slagen karakters er vaak niet in om belangrijke informatie aan elkaar door te geven - over zichzelf of over de situatie in kwestie - wat onvermijdelijk tot gevolg heeft dat levens in gevaar worden gebracht en uiteindelijk verloren gaan. In dit verband roept de heethoofdige, zelfingenomen Baum (Philipp Christopher) een lift wanneer Lana, Shun en een derde lid van de schipbreukelingen een intrekbare ladder claimen in wat de belangrijkste liftschacht van het schip is. Vanwege het vreemd vijandige ontwerp van het schip, claimt de show zijn eerste slachtoffer vanwege menselijke fouten. Het is een element-maker en schrijver waar Mika Watkins steeds weer naar terugkeert, vooral omdat de achtergrondverhalen van de personages en hun redenen om een lege lei (of tabula rasa) te zoeken, beginnen te ontvouwen.
Of dat al dan niet zal voldoen aan een bevredigende, 10-aflevering binge nog te bezien. Hoewel Origin misschien niet de volgende Lost is (of een willekeurig aantal andere films waarop het lijkt), zou het een publiek moeten trekken op zoek naar een goede sci-fi-oplossing en willen zien wat YouTube Premium kan doen met een genreserie wanneer het een overeenkomend blockbuster-formaat heeft.
