Hoewel het lijkt op een bijtende satire / biopic, voelt Vice zich meer een ruwe versie van een betere film dan een volledig gerealiseerde visie.
Nadat filmmaker Adam McKay de financiële crisis van 2007-08 heeft aangepakt in de Oscarwinnende The Big Short van 2015, is hij terug en richtte hij zijn blik op de Amerikaanse vice-president die ten tijde van de crisis aan de macht was, Dick Cheney, met de biografische film Vice. Als de volgende stap in de evolutie van McKay van een regisseur die vooral bekend is om zijn komedies van Will Ferrell tot een verteller die gespecialiseerd is in meer geaarde satire, volgt Vice in de voetsporen van de BlacKkKlansman van dit jaar en trekt een directe lijn tussen de gebeurtenissen uit het verleden en de politieke status quo in de VS vandaag. De resulterende film is een vurige aanklacht tegen de presidentiële administratie van Cheney en George W. Bush (en iedereen daar tussenin), maar ook een film die wat extra verfijning had kunnen gebruiken. Hoewel het lijkt op een bijtende satire / biopic, voelt Vice zich meer een ruwe versie van een betere film dan een volledig gerealiseerde visie.
Vice begint in de vroege jaren zestig, toen Dick Cheney (Christian Bale) een jonge man was die de universiteit van Yale had verlaten en twee jaar lang werd gearresteerd wegens rijden onder invloed (DWI). Wanneer zijn middelbare schoolliefde, Lynne Vincent (Amy Adams), hem feitelijk vertelt dat hij ofwel vorm moet geven of dat ze klaar zijn, komt Dick samen en wordt uiteindelijk een politieke stagiair onder het bestuur van Richard Nixon, beginnend in de eind jaren '60. Niet lang daarna treedt Dick toe tot de staf van de toenmalige directeur van het Office of Economic Opportunity, Donald Rumsfield (Steve Carell), en blijft in de loop van de daaropvolgende jaren stijgen in de rijen van het Witte Huis.
Ondanks het voortdurende succes van Dick in zowel de Amerikaanse publieke als de private sector in de daaropvolgende jaren, is hij echter niet in staat zijn grootste ambitie te realiseren: (wat anders?) President van de Verenigde Staten worden. Een gelegenheid doet zich dan voor in de late jaren '90, wanneer Dick door George W. Bush (Sam Rockwell) wordt benaderd om te dienen als zijn vice-president - een figuur die traditioneel zeer weinig echte macht of invloed heeft uitgeoefend. Dick realiseert zich dat hij de taak kan gebruiken om de poppenspeler te worden die echt de leiding heeft over de administratie van Bush, en aanvaardt vervolgens hoe krachtig (en gevaarlijk) een 'vice' echt kan zijn.
McKay's Vice-script lijkt op The Big Short in de manier waarop het gebruik maakt van framing-apparaten zoals gesproken commentaar - hier geleverd door Jesse Plemons als een personage wiens identiteit voor een groot deel van de film geheim wordt gehouden - en komische aspecten om het publiek te helpen navigeren door zijn politieke jargon en de enorme hoeveelheid geschiedenis die het behandelt. Helaas levert zijn aanpak deze keer veel meer omslachtige resultaten op. De film begint behoorlijk ongelijk (de opening voelt aan als verschillende prologes die samen worden gepropt) en de VO van Plemons lijkt onnodig voor een groot deel van de eerste act. Na verloop van tijd begint Vice echter meer een verhalend ritme te vinden en de verteller efficiënter te gebruiken - namelijk door hem uit te leggen wie iedereen is en wat er zelfs gebeurt tijdens een bepaalde scène. McKay en zijn redacteur Hank Corwin (die eerder samenwerkten aan The Big Short) hadden hier blijkbaar veel beeldmateriaal om in te korten, wat kan verklaren waarom de film als geheel enigszins schokkerig aanvoelt. Toch slaagt het tweetal erin om een aantal effectieve juxtaposities te creëren tussen verschillende grote gebeurtenissen in het leven van Cheney - de 11 september Amerikaanse terroristische aanslagen zijn het meest voor de hand liggende voorbeeld - door op tijd heen en weer te springen.
Het zou waarschijnlijk hebben geholpen als McKay meer bereid was geweest om zijn lievelingen op Vice te vermoorden, vooral als het gaat om de meest heerlijke komische kanten van de film en raaklijnen aan het verhaal. Toch doet hij vanuit directief oogpunt een lovenswaardige taak om hier duistere komische elementen op te nemen om de gruwelen uit de echte wereld tegen te gaan die de rest van de film behandelt (zij het de moordende aard van de Amerikaanse politiek en / of de invasies van Afghanistan en Irak in de jaren 2000). McKay en Zero Dark Thirty DP Greg Fraser putten verder uit een opvallend ingetogen kleurenpalet, om Cheney's wereld te schilderen als een (enigszins letterlijk) schaduwrijk rijk waar hij en degenen die het dichtst bij hem staan plannen en hun duivelse plannen achter gesloten deuren in kaart brengen (of buiten gehoorsafstand van welke bewuste president Cheney op dat moment ook werkt). Vooral Vice's knappe personages voelen zich des te authentieker tegenover hun echte collega's dankzij het over het algemeen geweldige werk van de make-upafdeling van de film … hoewel toegegeven, de neus van Rockwell als George W. Bush een beetje een zwakke plek is.
Over fysieke transformaties gesproken: het zou geen verrassing moeten zijn om te horen dat Bale (hereniging met McKay hier na The Big Short) verdwijnt in de rol van Cheney, zowel wat betreft zijn uiterlijk als zijn grommende zang. Zijn berekenende persoonlijkheid en het gebruik van woorden wordt versterkt door Bale's schermaanwezigheid en, passend, geëvenaard door Adams 'weergave van Lynne als de Lady Macbeth aan de machtshongerige Cheney. Samen zorgen ze voor een perfecte set van Shakespearese schurken … een idee dat, ja, de film publiek over de hoofden raakt met, tijdens een van zijn komische kantjes. De rest van de cast om hen heen is even stevig, met Carell schijnt als de weaselly Rumsfield en Rockwell de juiste toon van domme in de rol van GW Bush raken. Andere ondersteunende spelers (zoals Tyler Perry als Colin Powell) laten hier ondanks een beperkte schermtijd ook een goede indruk achter, net als Allison Pill en Lily Rabe als Cheney's dochters Mary en Liz. Het enige grote probleem met het ondersteunende ensemble van Vice is, nou ja, ze zijn gewoon niet veel in de film en voelen zich er uiteindelijk te weinig voor gebruikt.
In veel opzichten is McKay zijn eigen ergste vijand in Vice. Hij en zijn creatieve team nemen vaak hun toevlucht tot ham-vuist expository dialoog (of voice-over) en onnodige komische visuele punchlines om hun punten naar huis te drijven, in plaats van erop te vertrouwen dat hun publiek slim genoeg is om de belangrijke, maar vaak onwetende ideeën die ze proberen te begrijpen oversteken. Evenzo zijn veel van de argumenten die Vice presenteert over de Amerikaanse geschiedenis van de afgelopen decennia (en hoe dit tot de politieke onrust in de huidige tijd heeft geleid) dwingend en zeker de moeite waard om te horen, maar komen onvolledig aan de orde, zoals gepresenteerd in de film. Vice levert een respectabele inspanning om zowel Amerikaanse republikeinen als democraten verantwoordelijk te houden voor de vele vreselijke dingen die hun administraties in de loop van de jaren hebben gedaan … en toch, buiten de politieke arena, is het schuldig aan het maken van luie potshots op onverdiende doelen en (tijdens een bijzonder egregious moment) afhankelijk van borderline seksistische humor om zijn punten te maken. Kortom, voor alles wat Vice goed doet, ondermijnt het zichzelf met een misstap.
Het eindresultaat: Vice is een film met veel veelbelovende elementen; toch voelt het in zijn geheel als minder dan de som van zijn afzonderlijke delen. Hoewel Bale en zijn costars vrijwel zeker - en terecht - wat tractie zullen krijgen dit awardsseizoen voor hun uitvoeringen, is de eigenlijke film niet zo innovatief als het werk van McKay op The Big Short en kan het moeilijk zijn om vergelijkbare erkenning te krijgen (afhankelijk van de grotere film van de film) receptie natuurlijk). Filmliefhebbers en politieke enthousiastelingen willen deze misschien allemaal wel eens bekijken, en misschien zelfs meer vergevingsgezind over de fouten van de film, gezien zijn ambitie. Wat betreft alle anderen: beschouw deze als uw feel-bad kijkoptie voor de wintervakantie.
TRAILER
Vice speelt nu landelijk in Amerikaanse theaters. Het is 132 minuten lang en heeft de classificatie R voor taal en sommige gewelddadige afbeeldingen.
Laat ons weten wat je van de film vond in de comments!
