We Are Your Friends is een prachtig absurde millenniale angstfantasie, zo oppervlakkig maar aanstekelijk aanstekelijk als een EDM-nummer.
We Are Your Friends volgt een twintigtal aspirant-EDM DJ Cole Carter (Zac Effron), die Hollywood en de San Fernando Valley ronddwaalt op een beat-lus van cluboptredens, feesten en strip-sushi-gezamenlijke feestfeesten met zijn drie jongens, Mason (Jonny Weston), Ollie (Shiloh Fernandez) en Squirrel (Alex Shaffer). Dat ritme verandert wanneer Cole de wereldberoemde EDM DJ James (Wes Bentley) tegenkomt; na een aantal goede hartelijke feesten, krijgen de twee een vriendelijke mentorschapsband, terwijl James Cole probeert te sturen naar de geluiden die zijn eigen unieke stem als muzikant zullen creëren.
Cole's sfeer is echter niet alleen met James - het is aantoonbaar sterker met het meisje van James, Sophie (Emily Ratajkowski), een verwante geest die alleen maar probeert haar weg in het leven te vinden. Terwijl een groot EDM-festival nadert (en een grote doorbraakkans erbij), hebben de banden die Cole heeft met zijn vrienden, mentor, en dat verboden meisje dreigen hem uit elkaar te trekken - net wanneer hij alles nodig heeft om harmonieus samen te stromen in die ene zieke verslaan dat zal zijn leven veranderen.
De debuutfilm van Max Joseph, We Are Your Friends is een prachtig absurde millenniale angstfantasie, zo oppervlakkig maar aanstekelijk aanstekelijk als een EDM-nummer.
Zelfs met twee extra schrijvers die Joseph helpen met het script, blijkt We Are Your Friends een narratieve puinhoop te zijn die, ironisch genoeg, verloren gaat in de zoektocht naar zijn eigen stem, toon en algemene identiteit, zonder het ooit te vinden. De hele wereld van de film is absurd afgestemd op het punt van hyperrealiteit, met de dichtstbijzijnde ouderfiguur zonder gezicht net buiten beeld, en de wereld van Los Angeles is in principe geknipt in een bijziend beeld van … nou ja, eigenlijk het soort van het publiek dat je zou verwachten op een EDM-festival.
Wat de film verlost van zijn puinhoop van een scenario (en totaalconcept, eigenlijk) is het pure gevoel van plezier en verbeeldingskracht dat Joseph toont in zijn regie en het charisma van de cast. Op het vlak van regie heeft Joseph een handvol visuele trucs (veel van hen gerecycled uit de jaren '80, toegegeven) om sequenties te creëren die concepten van elektronische muziek, dansfeesten of door drugs veroorzaakte wonderen bevatten en ze presenteren in zeer creatieve en leuke manieren op het scherm. Anders toont hij een goed gevoel wanneer hij moet wisselen tussen grootblokkering en kadrering en handheld filmen in guerrillastijl, de kinderen volgen door hun hectische wereld en levensstijl. Feest- of grote concertscènes zijn ook bedwelmend levendig; maar cinematograaf Brett Pawlak (korte termijn 12) houdt een arbeidersklasse zo hard dat zweet bijna voelbaar is.
Als deze film van enige waarde is, is Joseph een veel geavanceerdere filmverteller dan hij is een verhalende film, omdat het episodische en doelloze gevoel van het verhaal desalniettemin leidt tot gedenkwaardige individuele scènes en sequenties, hoewel het bindweefsel ertussen vrij mooi is vaag. Toch worden de hilarisch belachelijke gemeenplaatsen die aankomen tegen de tijd van Cole's voice-over vertelling enigszins in evenwicht gehouden door een paar sporadische juweeltjes van dialoog of scherts die zeker in het oog zullen springen.
Zac Efron is een charmante en sympathieke leidende man - wat gelukkig is, omdat Cole op zijn best een vaag gevormd personage is, en in het slechtste geval een grof niet gaar hoofdrolspeler. Er is veel implicatie rondom Cole (uit de hand verwijzingen naar hem als wees, een drop-out, enz … # NBD), maar heel weinig uitleg die bijdraagt aan de ontwikkeling van het verhaal of de thema's ervan. Cole is in wezen een lege lei van existentieel dilemma (als een leven van het achtervolgen van DJ-dromen in de buitenwijken van de arbeidersklasse zo kan worden genoemd), en in plaats van een zinvolle vulling toe te voegen, presenteert de film lachwekkende ideeën zoals de sleutel tot het bereiken van levensveranderend succes is net zo triviaal als je batterij op een belangrijk moment leeg raakt.
De jongens in de bemanning van Cole zijn eigenlijk aanvaardbare "bro" archetypen, met Jonny Weston's Mason als een opvallende scène. Ondertussen bezit Wes Bentley's cynische zuipende veteraan DJ alles behalve zijn deel, waarmee hij waarschijnlijk het meest genuanceerde en interessante personage in de film creëert. Model-gedraaid-actrice Emily Ratajkowski krijgt de taak om opnieuw de rol "verboden fruitliefhebber" te spelen (zie ook: Gone Girl, Entourage), maar deze keer is ze gedwongen om het te spelen als een personage dat absurd is voor zowat elke hoek die niet op haar prachtige gezicht staat. Het kijken naar scènes van haar en Efron die proberen te hechten over hun zogenaamde ontberingen in het leven en millenniale angst is hilarisch meta, maar is filmisch te betreuren als een poging tot serieus drama.
Net als dat jochie bij de rave die veel te veel molly heeft gehad tegen de tijd dat zijn favoriete beat opkwam, gaat We Are Your Friends er gewoon voor - met hart en ziel - volledig onbewust (of onbewust) over hoe belachelijk het eruit kan zien. En zoals het kijken naar diezelfde dappere, maar met drugs verslaafde ziel naar beneden komt, ziet het er allemaal vermakelijk uit tot je een stapje terug doet om te onderzoeken wat je echt ziet; dan lijkt het gewoon een beetje rommelig en dom en zelfs een beetje triest. Maar verdomme als je je niet kunt afwenden, totdat de wilde dans eindelijk wegfladdert in een eenvoudige ploeterige beat, die snel wordt vergeten. (Er is ergens een EDM-grap voor iedereen die er naar wil graven …)
We Are Your Friends is 96 minuten lang en heeft de classificatie R voor taalgebruik, drugsgebruik, seksuele inhoud en wat naaktheid.
Ben je het eens / oneens met de review? Voel je vrij om ons je mening te laten weten in het commentaargedeelte.
