Als een van de hoogste drama's van de moderne tijd van televisie, veranderde de Westvleugel de reikwijdte van het televisielandschap en stelde het geheel nieuwe normen voor elk politiek drama dat zou komen. Gedurende zeven seizoenen en meer dan 150 afleveringen uitgezonden tussen 1999 en 2006, schreef de NBC-dramaserie het presidentschap van Martin Sheen's president Josiah Edward "Jed" Bartlet en het leven van al zijn vele stafleden.
Relaties ontwikkeld en afgebrokkeld. Vriendschappen worstelden en groeiden. Schandalen ontstonden en tragische verliezen deden zich voor. En al die tijd bleef de serie consequent ernstig, vaak hoopvol, en geworteld in een ware toewijding aan drama als een kunstvorm. Met een van de sterkste ensemble-casts in het recente televisiegeheugen, kan The West Wing zelfs de zwakste verhaallijnen in hoge kunst veranderen. Maar sommige afleveringen waren gewoon niet te vergelijken in termen van de kwaliteit waarvoor de show was erkend.
10 Best: Shibboleth
De Westvleugel is vaak op zijn best in zijn vakantie-afleveringen. De tweede seizoenaflevering "Shibboleth" is geen uitzondering op die regel. In deze aflevering van Thanksgiving ontvouwt zich familiedrama tussen Leo en zijn zus, en CJ is belast met het kiezen van de kalkoen Jed moet gratie verlenen. Maar er zijn twee belangrijke plots in deze aflevering die het naar een nieuw niveau tillen.
In de eerste van deze samenzweringen wordt president Bartlet geconfronteerd met een groep vluchtelingen die religieus asiel uit China zoeken. Een echt ontroerende slotscène tussen Bartlet en Jhin Wei, de leider van de vluchtelingen, biedt zinvol commentaar op de aard van geloof en menselijkheid. In de andere belangrijke plot wijst Jed Charlie op hem een ​​vleesmes voor de grote dag te vinden, omdat, zoals Jed snel onthult, hij zijn historische Paul Revere-mes geeft aan Charlie zelf, zijn quasi-zoon.
9 Het ergste: toegang
Het is meestal niet het beste idee voor een serie om iets experimenteels en nieuws uit te proberen, als ze al bewezen hebben behoorlijk goed te zijn in een bepaalde vorm van verhalen vertellen. De aflevering "Access" van het vijfde seizoen is daar een duidelijk bewijs van. Het is niet het feit dat de aflevering volledig is gericht op CJ Cregg van Allison Janney. Sommige van de sterkste afleveringen van de serie bevatten CJ-centrische verhalen.
Maar de serie probeert zijn hand op de mockumentary-stijl, die uiteindelijk populair zou worden in de wereld van sitcoms. Hier voelt het misplaatst en vermindert paradoxaal genoeg de urgentie van de centrale verhaallijn van de aflevering over een terroristische daad in de staat Washington.
8 Best: In Excelsis Deo
De Westvleugel sloeg opnieuw precies de juiste tonen met een van zijn eerste afleveringen met vakantiethema, de kerstaflevering "In Excelsis Deo", seizoen Ă©Ă©n. De aflevering bevat een aantal prachtige lichtere momenten van humor, zoals CJ die leert dat haar geheime dienst codenaam Flamingo is en Sam die leert dat zijn codenaam Princeton is. Het bevat ook een prachtig avontuur waarin president Bartlet op weg is naar een kerstinkopenreis.
Maar het echte hart van de aflevering draait om Toby's zoektocht naar een goede begrafenisdienst voor een dakloze veteraan die stierf in een jas die Toby ooit had gehad en later had gedoneerd. Het geeft echt inzicht in het stoere karakter van Toby rond de randen, evenals de tragische onthulling van het verlies van mevrouw Landingham van haar zonen in Vietnam. De afsluitende momenten van de aflevering vallen op als een van de meest memorabele in de hele serie.
7 Worst: Dogs of War
Het was zeker een ambitieuze beslissing toen The West Wing een verhaallijn ondernam met First Daughter Zoey Bartlet. Jed zelf had vooraf al zoiets in de eerste afleveringen van de serie aangekondigd, en het feit dat het bijna beat by beat gebeurde zoals hij het had beschreven, maakte de verhaallijn al een beetje te moeilijk om mee om te gaan.
Het kostte ook een paar afleveringen te veel om volledig af te ronden, en merkte dat Jed gedwongen werd om even afstand te nemen van het presidentschap vanwege zijn status als een emotioneel gecompromitteerde vader. Tegen de tijd dat de verhaallijn was afgerond en Zoey veilig thuiskwam, was er in de vijfde seizoenaflevering "Dogs of War" geen sterk schrijven of dramatische betekenis meer te waarderen. Het enige dat overbleef was opluchting dat deze rommelige verhaallijn eindelijk voorbij was.
6 Best: Posse Comitatus
Seizoensfinale kan zelfs voor de sterkste series een ongelooflijk lastig ding zijn. Maar de Westvleugel sloeg hem routinematig uit het park met zijn vaak adembenemende seizoensafhankelijke afleveringen, en de derde seizoensfinale "Posse Comitatus" was misschien wel een van de beste van allemaal. Dramatische internationale relaties spelen zich af gedurende de hele aflevering, vooral over de moord op de minister van Defensie van Qumar.
Maar meer dan enige offscreen-actie, wordt de aflevering het best herinnerd voor personagegedreven verhaallijnen, zoals de tragische conclusie van de ontluikende relatie tussen CJ en haar bodyguard Simon. En vooral, de aflevering kenmerkt een klimatologische confrontatie tussen Jed en de slunzige Robert Ritchie van James Brolin, waar Jed deze absolute knock-out van een regel levert: "In de toekomst, als je je afvraagt: 'Misdaad. Jongen, ik weet het niet 'toen besloot ik je te schoppen.'
5 Het ergste: Gaza
Donna is misschien een van de meest geliefde personages in The West Wing, volgens reacties van fans tijdens de serie en in de jaren daarna. Maar de aflevering "Gaza" van seizoen vijf toonde duidelijk aan dat ze niet bedoeld is om een ​​actierijke verhaallijn of een onhandig verheven romantische verhaallijn te dragen.
De aflevering bevatte veel misstappen in de karakterisering van Donna en haar vermogen om met buitenlandse relaties om te gaan. Maar ongetwijfeld was de slechtste beslissing die het maakte de keuze om de altijd uitstekende Admiral Fitzwallace van John Amos te doden, die lang een van de sterkste troeven van de serie was geweest.
4 Best: Noel
De trend van hoogwaardige afleveringen met een vakantie-thema bereikte aantoonbaar zijn hoogtepunt met de enorm krachtige tweede aflevering van het tweede seizoen, "Noel". Tijdens deze aflevering ontmoet Josh een therapeut van Adam Arkin om zijn onderdrukte PTSS te bespreken na de schietpartij die het eerste seizoen heeft beëindigd. Het is een van de eerste keren dat de serie een echte diepe duik in de interne werking van een van de hoofdpersonages mogelijk maakt, en het vertegenwoordigt ook een echte verandering in emotie voor de altijd zelfverwijderende en snarky Josh.
Maar wat deze aflevering aantoonbaar tot een van de beste van het beste maakt, is het hoogtepunt tussen Josh en Leo, een man die zijn eerlijke aandeel in zijn eigen demonen heeft aangepakt. "Ik ben hier eerder geweest en ik weet de uitweg", vertelt Leo Josh aan het einde van een uitgebreide metafoor over twee mannen die vastzitten in een donker gat. "Zolang ik een baan kreeg, heb jij een baan." Cue alle tranen.
3 Slechtste: het debat
We hebben al gefrustreerd over de beslissingen van The West Wing om nieuwe formaten laat in de loop van de tijd uit te proberen. Maar misschien was de grootste headcratcher van allemaal de keuze om de zevende seizoenaflevering 'The Debate' te organiseren als een echt live debat tussen de uiteindelijke president van Matt Jimmy Smits en Arnold Vinnick van Alan Alda.
De aflevering steekt uit als een zere duim tijdens het overigens soepele verhaal van de serie, vooral in het laatste seizoen dat gedwongen werd om een ​​hele verkiezingscampagne met haast snelheid te doorlopen. Maar het maken van zaken des te verwarrend? Omdat de aflevering live was, werd deze tweemaal opgevoerd, eenmaal voor de oostkust en eenmaal voor de westkust.
2 Best: twee kathedralen
Het zou oneerlijk zijn om te zeggen dat de Westvleugel een hoogtepunt bereikte in zijn tweede seizoen, maar het is onmogelijk te ontkennen dat de serie tijdens dat seizoen echt op alle cilinders schoot, behendig de stereotypische tweedejaarsuitval vermijdend. In geen enkele aflevering was dit duidelijker dan de absolute knaller van een tweede seizoensfinale, "Twee kathedralen." Na de tragische en schokkende dood van zijn oude mentor, mevrouw Landingham, bevindt Jed zich op een kruispunt, vooral met de waarheid over zijn multiple sclerose die binnenkort aan het grote publiek zal worden bekendgemaakt.
De aflevering weeft naadloos in zowel flashbacks als visies op het leven van Jed, en stelt Martin Sheen in staat om een ​​absolute krachtpatser van een optreden te leveren als een boze, rouwende, vragende Jed. Maar de aflevering komt allemaal neer op zijn slotmomenten, prachtig soundtracked met "Brothers in Arms" van Dire Straits, omdat Jed trouw blijft aan de woorden van zijn mentor en besluit opnieuw te rennen voor herverkiezing, allemaal zonder een woord te zeggen.
