Waarom Aquaman en Wonder Woman goede recensies krijgen, maar geen Batman en Superman

Aquaman en Wonder Woman zijn de enige DC-films in de afgelopen jaren die goede recensies hebben ontvangen, en het lijkt erop dat, naast behoorlijke films op zichzelf, een van de belangrijkste redenen is dat ze goed werden ontvangen, terwijl andere films dat niet waren, was omdat er niets was om de aanpassingen mee te vergelijken (tenminste buiten het bronmateriaal).

Een van de meest opwindende aspecten van het officieuze DC Extended Universe is dat het WB de mogelijkheid biedt om voor het eerst op het grote scherm populaire (en misschien zelfs relatief onbekende) stripboekpersonages te verkennen. Het helpt zeker om die personages te verbinden met een overkoepelend gedeeld universum, maar DC superhelden aan het publiek te laten kijken behalve Batman en Superman, die Hollywood al jaren domineren, is de juiste richting die ze moeten inslaan. En het werkt!

Tot nu toe hebben Aquaman van James Wan en Wonder Woman van Patty Jenkins het uitzonderlijk goed gedaan, zowel kritisch als commercieel, en er zijn verschillende redenen voor hun succes. Maar wat interessant is, is dat de laatste twee Batman- en Superman-centrische films - Zack Snyder's Man of Steel en Batman v Superman: Dawn of Justice, en niet te vergeten de Superman Returns van Bryan Singer - niet dezelfde acceptatie hebben gekregen. Waarom?

• Deze pagina: Batman & Superman's films & het verleden loslaten

• Volgende pagina: Waarom Marvel dit probleem niet heeft & de toekomst van DC

Batman en Superman hebben in het verleden films goed ontvangen

Batman en Superman zijn twee van de oudste superhelden in de geschiedenis van stripboeken, dus het is geen wonder dat ze tot de eerste personages behoorden die werden aangepast voor de kleine en grote schermen. Om alles in perspectief te plaatsen, debuteerde Superman in 1938 en ontving zijn eerste aanpassing van de actiefilm in 1948, slechts 10 jaar later. Batman debuteerde daarentegen in 1939 en ontving zijn eerste aanpassing van de actiefilm in 1943, slechts een paar jaar na zijn eerste stripverhaal.

Sindsdien zijn Batman en Superman continu verschenen in allerlei mediavormen, van televisie en films tot videogames en attractieparken. Ze zijn de go-to-personages geworden wanneer mensen aan superhelden over de hele wereld denken, dat is waarom ze in de loop der jaren zoveel aanpassingen hebben ontvangen, en een flink aantal daarvan zijn fantastisch geweest. Voor Superman is de algemeen aanvaarde definitieve versie de Superman van Christopher Reeve. Zelfs Clark Clark van Tom Welling op Smallville won zowel critici als publiek.

Voor Batman betekent de definitieve versie voor elke generatie iets anders: Michael Keaton in Batman van Tim Burton en Christian Bale in The Dark Knight-trilogie van Christopher Nolan. En hoewel Ben Afflecks versie van Batman zeker wordt geprezen, werd zijn weergave duidelijk onder de loep genomen en vergeleken met wat mensen beschouwen als "betere" en "meer accurate" versies van het personage; helaas gold hetzelfde ook voor Superman van Henry Cavill. En daarin ligt het probleem.

Mensen kunnen eerdere interpretaties niet loslaten

Het is normaal dat mensen dingen met het verleden vergelijken, maar als er niets is om een ​​film mee te vergelijken, dan kan dat project op zichzelf staan. Voor Batman en Superman was dat gewoon geen optie. Zoals eerder vermeld, wordt Reeves 'Superman nog steeds over het algemeen beschouwd als de definitieve versie van de Last Son of Krypton. Terwijl Snyder's Man of Steel een modern en meer gegrond verhaal wilde vertellen, een verhaal dat niet alleen deconstrueerde wie Clark Kent / Kal-El was als een alien die een menselijk leven leidt, maar ook waarom Clark ervoor koos het familiewapen te dragen en de wereld te beschermen als Superman. Het raakte aspecten aan die nog niet eerder op film waren onderzocht.

Helaas was de "grimmiger" versie van Superman voor veel mensen een afknapper, en dat is wat uiteindelijk leidde tot de slecht doordachte iteratie van WB als gevolg van de heropnamen van de Justice League van Joss Whedon. En toen sloot Afflecks Batman zich aan bij de ploeg in Batman V Superman, die talloze argumenten voortbracht tegen de oudere afbeelding van de Caped Crusader. Een van de grootste klachten was dat Batman van Affleck mensen heeft vermoord. Hoewel het grootste deel van die sterfgevallen plaatsvond in Snyder's Knightmare-reeks, was de kernreden achter de moorddadige Batman omdat de superheld Robin had verloren aan de Joker, en dat veranderde zijn perspectief fundamenteel.

Overweeg hoe goed Bale's Batman werd ontvangen, en hoe tegen die versie was om te doden, het algemene publiek dat de strips niet had gelezen, werd uitgeschakeld door Afflecks portret omdat het, gedeeltelijk, niet was wat ze over de superheld hadden leren kennen. Bovendien strekken deze vergelijkingen zich uit tot de ondersteunende personages van Batman en Superman en hun schurken. In de DCEU werden Cavill's Superman, Affleck's Batman, Jessie Eisenberg's Lex Luthor en Jared Leto's Joker allemaal vergeleken met eerdere versies, maar Harley Quinn van Margot Robbie niet. Een deel van de reden daarvoor is dat Robbie Harley Quinn de enige live-actieversie van het personage is; Arrow was van plan Harley Quinn op een bepaald moment te introduceren, maar wat werd neergeschoten door WB.