De foto-realistische animatie van de Lion King- remake is alom geprezen, maar de mondbeweging ziet er nog steeds vreemd uit. Een van de meest opvallende keuzes die worden gemaakt in bijna alle Disney-remakes met live-actie is hun stilistische toewijding aan hyperrealisme. De studio, en inderdaad de Hollywood-bioscoop in het algemeen, heeft het afgelopen decennium gigantische technologische sprongen gemaakt en ze willen het graag laten zien. Hoewel het goed werkte voor The Jungle Book, dat zijn CGI naadloos mengde met zijn menselijke hoofdrolspeler, vielen andere voorbeelden zoals Beauty and the Beast plat.
Met The Lion King, een film die nog steeds wordt gecategoriseerd als een remake van live-actie ondanks dat hij volledig door de computer wordt geanimeerd, zijn de effecten bewust geworteld in dat realisme in wat het tegenovergestelde van de stijl van de originele film blijkt te zijn. Er zijn zeker gevallen te maken voor dergelijke beslissingen, maar het is niet moeilijk om in te zien waarom er ook zoveel kritiek op is. De onthulling van de meest recente posters leidde tot veel grappen over hoe ze minder op personages leken en meer op uitsnijdingen van National Geographic. Maar nergens komt dit probleem vaker voor dan in de vreemde mondbewegingen van de personages.
Blijf scrollen om te blijven lezen Klik op de onderstaande knop om dit artikel in een snel overzicht te starten.
Begin nu
In de nieuwe tv-spot voor The Lion King komt Nala's mond niet overeen met ster Beyoncé Knowles-Carter die zegt: "Simba." Dit is niet het enige voorbeeld van dit probleem in de trailers van de film - er waren vergelijkbare zorgen over Chiwetel Ejiofor's Scar - of inderdaad in de live-remakes van Disney, maar het is een die bijzonder moeilijk te negeren bleek. Het onderstreept alleen maar de griezelige vallei van Disney's stilistische benadering van deze projecten. Het samengaan van hyperrealisme met iets waarvan onze hersenen instinctief weten dat het niet echt is, blijkt schokkend te zijn. Het is ook een heel moeilijk probleem voor animators om op te lossen. Hoe maak je een proces zoals het praten van dieren naadloos en "trouw aan het leven" terwijl het in werkelijkheid het tegenovergestelde is van dat?
De Lion King probeert mondbewegingen in menselijke stijl af te stemmen op dieren, dus er zal natuurlijk onvermijdelijk een ontkoppeling zijn tussen realiteit en verwachtingen. Anders zijn de dieren totaal verstoken van menselijke elementen. Dit staat in tegenstelling tot Mowgli, de Andy Serkis regisseerde Netflix-aanpassing van The Jungle Book, dat met zijn acteurs motion-capture-technologie gebruikte voor zeer vreemde resultaten. Het was moeilijk om te ontsnappen aan de nerveuze ervaring van het kijken naar de dieren van Mowgli die zich op menselijke manieren uitdrukken met gezichten die opvallende gelijkenissen vertoonden met de acteurs die ze speelden. In dat opzicht doet The Lion King waarschijnlijk een slimmere zet om dat niveau van publieksongemak te voorkomen, maar de optie van hyperrealisme levert nog steeds logistieke problemen op die de uitvoeringen en visuele intriges uit balans brengen.
Het grootste probleem met dit tijdperk van Disney-hyperrealisme in hun remakes is dat het de eindeloze creatieve mogelijkheden van animatie vervangt voor iets dat kan worden omschreven als realistisch. Animatie bood Disney mogelijkheden om het fantastische te verkennen met behoud van een echte emotionele waarheid. De animatie in The Lion King bijvoorbeeld, streeft nooit naar realisme, maar het publiek wordt consequent betrokken door hun behendig geportretteerde emoties en uitstekende komische timing. Er zijn dingen die de kijker gewoon meer in animatie koopt dan met hyperrealistische CGI. Het verlegt de technologische grenzen van wat cinema kan doen, maar pogingen tot zulk "realisme" zullen altijd een worsteling zijn, al was het maar omdat het voor onze hersenen moeilijk is om het idee te kopen van een griezelig realistische CGI-leeuw die praat als Beyoncé en de lipbewegingen heeft overeenkomen.
De Lion King is zeker een enorme hit voor Disney en een die een grote doorbraak zal zijn in dit soort speciale effecten die op grote schaal worden toegepast, maar zoals die mondbewegingen bewijzen, is er nog een lange weg te gaan voor de droom van volledig naadloos fotorealisme wordt realiteit.
