Als het moeilijk wordt, moeten de films ook zwaar worden. Het afgelopen decennium heeft een aantal briljante overlevingsfilms, groot en klein, de hoogste hoogten van de box office bereikt en de meest begeerde prijzen in de industrie behaald.
Het lijkt misschien een vreemd genre om zoveel menigten te plezieren in een tijd waarin het meeste van wat mensen uit de films willen, luchtig escapisme is. Maar als je een aantal van deze films hebt neergeschoten, zul je merken dat je geesten hebt en harten op de meest verrassende manieren opwekt. Dit zijn onze tien keuzes voor de beste survivalfilms van de jaren 2010.
10 Tunnel (2016)
Het schijnbaar eenvoudige verhaal van Kim Seong-hun, over een man die gevangen zit in een ingestorte bergtunnel met alleen een stervende mobiele telefoon en een paar dagen aan eten en water, breidt zich uit van een overlevingsstrijd naar een drama van institutionele incompetentie en een debat over de gewicht van het leven van een man.
Het idee van een man die net buiten bereik gevangen zit, zonder echte urgentie buiten zijn behoefte aan voedsel en water, schetst een uniek grimmig en fundamenteel beperkt beeld, maar Tunnel vindt voortdurend manieren om zijn drama uit te breiden en de spanning te laten escaleren. Uiteindelijk het bereiken van een klassiek gevoel door de toepassing van een aantal eenvoudige, maar echte, lacht en tranen.
9 The Revenant (2015)
Meest herinnerd voor alle gruwelijke dingen die Leonardo DiCaprio moest doen om eindelijk te winnen dat Oscar, Alejandro González Iñárritu's epische anti-western, door de jaren heen vrijwel zeker zal voortleven dankzij de opvallende, natuurlijk verlichte, cinematografie van Emmanuel Lubezki. (Een van de andere twee Academy Awards van The Revenant verdienen.)
Hoewel bijna volledig bevolkt door opvallende Hollywood-achtige acteurs op opvallend on-Hollywood-achtige locaties, is het de natuurlijke wereld die de show steelt. Vertellen van het meer gedetailleerde verhaal en het bezitten van de meest onweerlegbare schoonheid, overschaduwt deze razende uitvoeringen van botsende persoonlijkheden. Hun speurtochten om geld en eer en wraak lijken des te meer uiteindelijk klein in het licht van de omvang van hun omgeving.
8 Gravity (2013)
Om een versleten analogie opnieuw te gebruiken, doet de orbitale rampenfilm van Alfonso Cuarón, Gravity, voor de ruimte wat Jaws deed voor de oceaan. Het belangrijkste verschil is natuurlijk dat je veel minder vaak naar de ruimte gaat dan naar een grote hoeveelheid water, dus de impact wordt een beetje verzacht. (Om nog maar te zwijgen over het feit dat de ruimte om te beginnen al behoorlijk eng is.)
Hoe dan ook, het beeld van de arme Sandra Bullock die oncontroleerbaar in een oneindige leegte van niets naar buiten snelde, was een beeld dat een tijdlang in menig angstige nachtmerrie was gebrand. De simpele handeling van vasthouden wordt zoveel gespannener wanneer de potentiële daling geen bodem heeft.
7 Arctic (2018)
Joe Penna's vakkundige interpretatie van het gestrande manverhaal is het meest bekwaam in zijn momenten van terughoudendheid. Met bijna geen dialoog, wordt het verhaal verteld door middel van belangrijke stukjes informatie die het publiek moet achterlaten voor zichzelf.
Afgezien van het aangename gevoel om behandeld te worden alsof je slim genoeg bent om zelf dingen te achterhalen uit basiscontextaanwijzingen, laat Arctic's uitgeklede verhaal het gemakkelijker afhangen van de prestaties van Mads Mikkelsen. En hij is tenslotte je enige rots in een woeste woestenij. Een slimme, en slim geacteerde overlevingsfilm verpestte slechts enigszins door zijn directe overeenkomsten met een andere film op deze lijst.
6 The Impossible (2012)
JA Bayona volgde zijn hitdebuut The Orphanage op met een geheel andere kijk op emotionele terreur. The Impossible past het verhaal van de Spaanse arts María Belón aan met betrekking tot de gebeurtenissen die zij en haar familie hebben meegemaakt tijdens en na de tsunami in de Indische Oceaan in 2004 in het resort waar ze verbleven in Khao Lak, Thailand.
Het is een gemakkelijk concept om uit de hand te doen omdat je een Eerste Wereld bent die een Derde Wereld-ervaring op zich neemt, zoals veel critici deden. Maar buiten de indrukwekkend gerealiseerde scope en de beste carrièreprestaties, is de drijvende kracht achter Bayona's visie het heersende idee van elementair menselijk fatsoen tegenover elke tragedie.
5 The Martian (2015)
Ridley Scott keert de polariteit van Prometheus volledig om, terwijl veel van zijn kernontwerpelementen hetzelfde blijven, om een volledig unieke science-fiction overlevingskomedie te creëren. De aanpassing van de bestverkopende roman van Andy Weir verbeeldt de tropen van de opzwepende astronautenfilm in een 'What If'-verhaal van wetenschappelijke superhelden. Het vertrouwde beeld van een niet al te verre toekomst lijkt voor de eerste keer niet zo slecht.
Wat zo gemakkelijk een langgerekt, somber drama kon zijn, voelt meer als een brullend literair avontuur in de geest van The Swiss Family Robinson. De woestijn van Mars wordt een oceaan en Matt Damons innemende nerdy botanicus een veroverende schipbreukeling. Een film die zo opgewekt is dat zelfs het personage van Sean Bean niet sterft.
4 127 uur (2010)
De aanpassing van Danny Boyle van het memoires van Aron Ralston is misschien het beste voorbeeld van het afgelopen decennium van een film waarin je het einde al kent. De emotionaliteit en sensatie die de film uit die opstelling kan halen, is het meest getuige van Boyle's vindingrijkheid als regisseur en Franco's capaciteiten als acteur. Beide worden genomineerd voor de Academy Awards van het volgende jaar samen met verschillende andere collega's.
Zo grimmig als het lijkt - een verhaal over een man die alleen in een woestijnkloof gevangen zit zonder hoop op redding - het is een verhaal dat alle betrokkenen als triomfantelijk en levensbevestigend beschouwden.
3 Theeb (2014)
Theeb speelt zich af in de uitgestrekte Wadi Rum-woestijn van Jordanië tijdens de Eerste Wereldoorlog en volgt zijn titelpersonage, een jonge bedoeïenenjongen, terwijl hij zich op een missie begeeft met zijn oudere broer en een bezoekende Britse soldaat. De jeugd en onervarenheid van Theeb veroorzaken problemen op het pad, maar ze worden snel overschaduwd door de ernst van andere gebeurtenissen, waardoor hij een onwaarschijnlijke alliantie moet aangaan om in leven te blijven.
Theeb deelt dezelfde tijdsperiode en locaties die worden gebruikt door David Lean's klassieker Lawrence of Arabia en streeft merkbaar naar een epische kwaliteit en wat het mist door de afwezigheid van grote studiobackers en professionele acteurs die het goedmaakt in authenticiteit en pure originaliteit.
2 All Is Lost (2013)
Het minimalistische verhaal van JC Chandor over een oude man die op zee verloren was, was een belangrijke verandering van tempo voor de Baja-studio's die werden gedoopt door de reis van James Camerons monsterzeeboot Titanic zestien jaar eerder. De twee films konden blijkbaar nog niet verder uit elkaar liggen, met vrijwel geen dialoog en een ingetogen score, voelt All is Lost op zijn minst even opwindend en groots in omvang. Het enige optreden van Robert Redford omhult iedereen die in zijn kielzog zit.
Hoewel het steeds indringender is, voelt de natuur niet zozeer als een personage in de voortdurende strijd van de hoofdrolspeler om te overleven. Zeker geen antagonist, zoals in veel overlevingsfilms. De strijd is tegen de tijd en dat is herkenbaar voor landrotten en zeilers.
1 The Gray (2011)
Geen film die liefde heeft in de gemeenschap van mensen die nauwkeurige afbeeldingen van wolven op het scherm waarderen, maar The Gray heeft niettemin een uniek evenwicht tussen explosief en nadenkend. De metaforische wolven van de dood vallen op een groep Alaska-oliearbeiders na een gruwelijke vliegtuigcrash. Gestrand in de ijzige uitgestrektheid, worden de moeilijkste mannen geconfronteerd met een onoverkomelijke uitdaging tegen het meedogenloze landschap en zelfs wredere wendingen van het lot.
De cinematografie van Masonobu Takayanagi is prachtig glad en het perfect gevormde ensemble biedt geen tekort aan onorthodox hardgekookte dialoog, maar het is de centrale uitvoering van Liam Neeson die de film doet stijgen.
