Fans van stripboeken zijn een wispelturige groep. Ze kunnen vaak niet wachten om hun favoriete personages op het grote scherm tot leven te zien komen en de aankondiging van een aanpassing met veel vreugde en verwachting vieren. Als dingen echter niet precies zijn zoals ze zouden moeten zijn, kunnen dingen snel lelijk worden. Alles, van de castingkeuzes tot het kostuumontwerp tot de behandeling van het bronmateriaal wordt intensief bekeken - met één kleine fout die opschudding veroorzaakt.
Het genre heeft geen tekort aan uitstekende aanbiedingen, vooral omdat ze in het nieuwe millennium vaker voorkomen. Maar om het allemaal in evenwicht te brengen, zijn er tal van superheldenfilms die meningen in het midden splitsen. Controversiële projecten in overvloed in Screen Rant's 10 Comic Book Movies That Enraged Fans.
Man van staal
Superman reboot van Zack Snyder is de basis waarop het DC Extended Universe is gebouwd, maar er zijn er veel die niet blij zijn met dat idee. De film was extreem polariserend bij de release en zijn reputatie is sinds drie jaar niet verbeterd. De donkere toon en het gegronde realiteitsgevoel kwamen onder vuur te liggen, met veel gevoel dat in contrast stond met de typische hoop en het optimisme waarmee het personage wordt geassocieerd. Om nog maar te zwijgen, de Battle of Metropolis-finale is nog steeds iets dat een gepassioneerd debat kan veroorzaken.
Tegelijkertijd zijn er velen die de bijgewerkte versie van Snyder over de mythos op prijs stelden, waardoor het materiaal een moderne draai kreeg om Superman menselijker en betrouwbaarder dan ooit te maken. Hij werd een symbool voor mensen zonder rechten overal en een gezicht voor mensen die 'anders' zijn. Snyder heeft geprobeerd zijn beslissingen te rechtvaardigen en uit te leggen, maar hij heeft nog niet iedereen gewonnen. Belangrijker nog, hij is onder de indruk van Warner Bros. met zijn visie, maar het valt nog te bezien hoe succesvol Batman V Superman kan zijn.
Watchmen
Snyder heeft carrière gemaakt door meningen te verdelen. Toen hij de klassieke grafische roman Watchmen van Alan Moore op het grote scherm bracht, waren de resultaten beslist een allegaartje. Velen loofden de verbluffende visuals en loyaliteit van de film aan het bronmateriaal en zeiden dat de film de kijker volledig in beslag nam in de wereld van de wachters en de panelen van de strip tot leven bracht. Het was ook een ander soort superheldenfilm, waardoor het zich onderscheidde van de rest en uniek leek.
Aan de andere kant vonden verschillende bioscoopbezoekers dat de film geen kaars kon vasthouden aan het bronmateriaal; velen beschouwden de strip om te beginnen als niet-filmbaar, en dit was slechts een bewijs. En terwijl Snyder op een bepaald punt trouw bleef aan de grafische roman (toegeven dat hij de taak aannam zodat een andere regisseur de onvermijdelijke aanpassing niet kon vernietigen), veranderde hij bepaalde aspecten - met name het einde. Dit wreef een aantal oude fans op de verkeerde manier, wat leidde tot Watchmen die worstelden aan de kassa.
The Dark Knight Rises
The Dark Knight van Christopher Nolan herdefinieerde stripboekfilms zodanig dat het de Academie dwong om te wijzigen hoe zij op de beste genomineerden stemden. Iedereen kon niet wachten om te zien wat de regisseur had gepland voor een vervolg, dat beloofde de legende van Bruce Wayne te beëindigen. Hoewel het veel goede recensies kreeg (en zelfs door het American Film Institute werd erkend als een van de beste films van 2012), was The Dark Knight Rises niet zo geprezen als zijn voorganger. Velen wezen op plotgaten en hiaten van logica, die een rommelig verhaal creëerden - een schril contrast met de strakke uitvoering van de eerste twee delen in de trilogie. Het gebrek aan daadwerkelijke Batman-actie in een Batman-film werd ook bekritiseerd; de Caped Crusader zelden gezien.
Sommige fans konden echter voorbij de fouten kijken en de seriesfinale waarderen als een opwindende, emotionele cap voor een van de beste filmfranchises van de 21ste eeuw. Wat Nolan ook deed, de kans dat hij eigenlijk The Dark Knight versloeg, was klein. Zolang hij de bal niet volledig liet vallen, zouden kijkers tevreden zijn. Als onderdeel van de cursus in de trilogie waren de uitvoeringen geweldig en de algehele film was opwindend en boeiend. Wratten en al, The Dark Knight Rises maakte een einde aan de tijd van Nolan zo goed mogelijk.
Iron Man 3
Shane Black nam het over van Jon Favreau voor Iron Man 3 en wilde de serie weer in het zonnetje zetten na de teleurgestelde Iron Man 2-fans van 2010. Helaas kon Black de magie van het origineel uit 2008 niet volledig heroveren. De wending met de Mandarin woedende oude lezers van de strip, omdat het werd gezien als een complete mishandeling van de grootste vijand van Iron Man. Velen waren ook geen fans van het onthullen van een heel Iron Legion alleen om de pakken aan het einde te laten ontploffen, en het verwijderen van de granaatscherven uit Tony's borst werd gezien als een grote nee-nee.
Toch was Iron Man 3 toch een vermakelijke Marvel-film, met Robert Downey, Jr. in topvorm, de snarky miljardair, geniaal, playboy-filantroop. Sommige kijkers verwijzen liefdevol naar deze film als Kiss Kiss, Clank Clank, een verwijzing naar Black's eigen Kiss Kiss, Bang Bang om de toon en het gevoel te beschrijven. Hoewel hij in de Marvel-machine werkte, was Black in staat om iets met zijn eigen persoonlijke stempel af te leveren, en het was leuk om het te zien ontvouwen.
De geweldige Spider Man
Het opnieuw opstarten van de franchise slechts vijf jaar nadat Sam Raimi's Spider-Man 3 een ontmoedigende taak was, maar de film van Marc Webb beloofde zich te onderscheiden van wat eerder kwam door fans het "onvertelde verhaal" van Peter Parker te vertellen. Wat bioscoopbezoekers kregen was min of meer een remake van Sam Raimi's originele film uit 2002, waarbij veel van dezelfde verhaalbeats werden gekopieerd als de jonge Peter de iconische wall-crawler werd. Dat viel bij velen niet goed, en The Amazing Spider-Man kreeg de schuld omdat hij een goedkope cashgreep was, zodat Sony de filmrechten op het personage kon behouden.
Maar niet iedereen was ertegen. Sommige bioscoopbezoekers gingen in de richting van Andrew Garfield's weergave van Spider-Man, in de overtuiging dat hij beter geschikt was voor de rol dan zijn voorganger Tobey Maguire. De snelle quips en mechanische webshoots van deze versie werden gezien als meer loyaal aan het bronmateriaal, en Garfield's sterke prestaties leken hem in te stellen als een webhoofd voor een nieuwe generatie. Welke intriges de franchise ook had, het werd vermoord met zijn overweldigende vervolg, en de studio is nu in een andere richting gegaan en heeft de wereld van Spider-Man in de MCU gebracht.
De veelvraat
Na de verschrikkelijke X-Men Origins van 2009: Wolverine, zou het moeilijk zijn geweest voor The Wolverine in 2013 om erger te zijn. Gelukkig voor fans was het tweede solo-uitje van Logan veel competenter dan het eerste. Veel kijkers prezen de eerste twee acts van het Japan-ingestelde verhaal en zagen Hugh Jackman een van zijn betere uitvoeringen leveren als de titulaire mutant. Het is altijd leuk om de acteur in zijn iconische rol te zien, en regisseur James Mangold gaf een boeiend verhaal. Het feit dat het werd neergeschoten voor een mogelijke R-rating was ook reden tot opwinding; hoewel de theatrale snit PG-13 was, was er nog steeds een harde actie.
Hoe iemand van de laatste film geniet, hangt echter af van hoe ze de derde handeling waarnemen. Het laatste setstuk van Wolverine dat een versie van de Silver Samurai overnam, en het kwam meer uit als goofy dan dwingend. Sommigen beschouwden het als een generieke stripfinale en voelden dat het de hele film dreigde te ontsporen. Het was uiteindelijk niet zo slecht, maar het was zeker geen sterk einde. Hopelijk kan Wolverine's derde (en laatste?) Zelfstandige avontuur meer consistent zijn.
The Incredible Hulk
Zoals fans van de groene reus teleurstellend hebben geleerd, zijn solo Hulk-films moeilijk te doen. Nadat de poging van Ang Lee in 2003 niet veel interesse had gewekt, werd het personage opnieuw opgestart om binnen de nieuwe MCU-continuïteit te passen. The Incredible Hulk, uitgebracht in 2008, werd op zijn best gezien als een marginale verbetering. In termen van positieve resultaten leverde ster Edward Norton een typisch geweldige prestatie als Bruce Banner, en het was geweldig om Hulk dingen op het scherm te zien smashen. Toch was het geen complete overwinning voor Marvel.
Sommigen bekritiseerden de reboot omdat ze te veel afhankelijk waren van actiestukken en vonden dat het niet voldoende in de diepte duiken. Dat was mogelijk een manier om de klachten van de film uit 2003 te vermijden, maar het deed The Incredible Hulk meer als een eenvoudige superheldenfilm voelen in plaats van iets speciaals. Als gevolg hiervan was mond-tot-mondreclame gemengd gedurende de hele theatervoorstelling en maakte het slechts iets meer dan de eerste Hulk-film. Tegelijkertijd faalde deze film niet helemaal, omdat het personage en de mythos in de MCU waren opgenomen.
Batman keert terug
Tim Burton en Michael Keaton hebben in 1989 geholpen bij het introduceren van stripboekfilms bij een nieuwe generatie met Batman, waaruit blijkt dat ze serieus kunnen worden gedaan. Fans waren dol op het vervolg, dat verdubbelde op Burton's kenmerkende donkere en rare gevoeligheden. Vanuit die invalshoek kwamen velen onder de indruk van de verfijning en de prestaties van de leads. In het bijzonder, Michelle Pfeiffer elektrificeerde publiek als Catwoman, en Keaton versterkte zijn status als de definitieve Dark Knight.
Maar DC veroorzaakte controverse met donkere films lang voordat Zack Snyder de strijd betrad. Ouders werden afgeschrikt door het niveau van geweld en seksuele verwijzingen, omdat ze vonden dat de inhoud niet geschikt was voor jongeren. Dit zorgde ervoor dat McDonald's hun Happy Meal-speelgoedpromotie stopte en Batman Returns maakte minder dan het origineel aan de kassa. Als een middel om natuurlijk te corrigeren, probeerde WB de Caped Crusader gezinsvriendelijker te maken, waardoor het personage een angstaanjagend pad aflegde waar het jaren over deed om te herstellen.
Mierenman
Ant-Man, een solide, maar onopvallende toegang tot de MCU, werd door velen gezien als een vermakelijke overvalfilm, voortgestuwd door een opvallende uitvoering van Paul Rudd. Velen waardeerden ook de kleinere inzet, nadat de laatste handvol Marvel-films de hele planeet op het spel hadden gezet; Ant-Man was een geweldige smaakreiniger en een kans om te verkleinen. Het werd gezien als iets van een gok, maar de film bleek succesvol genoeg te zijn om meer dan $ 500 miljoen te verdienen aan de wereldwijde kassa en een vervolg te rechtvaardigen, dat deel zal uitmaken van Fase 3 van Marvel.
De film zal echter nooit kunnen ontsnappen aan de aanhoudende vraag hoe het zou zijn gekomen als Edgar Wright direct was gebleven. Wright ontwikkelde het project jarenlang en vertrok na creatieve meningsverschillen met de studio. Peyton Reed deed in zijn plaats een bewonderenswaardig werk (vooral omdat hij laat in het spel aan boord kwam), maar er zijn mensen die graag hadden willen zien wat de Cornetto trilogie stuurman zou hebben bedacht, die met zo'n eigenzinnige en vreemde zou werken premisse. Het is misschien iets uniekers en creatiever geweest, maar het uiteindelijke product was in ieder geval verre van een ramp.
Fantastic Four: Rise of the Silver Surfer
We zullen toegeven dat er niet veel fans van deze film zijn, en niet zonder reden. De Fantastic Four-film uit 2005 viel erg tegen, en deze is mogelijk nog erger. In een tijdperk waarin Bryan Singer en Sam Raimi presenteerden wat mogelijk was toen superhelden met liefde en zorg werden behandeld, omarmden deze films het Joel Schumacher-kamp ongezien. Rise of the Silver Surfer werd kritisch gepaneerd en presteerde ondermaats aan de kassa, waardoor de franchise in één snelle slag werd gedood. Niemand wilde deze helden weer zien.
Maar hetzelfde kan niet gezegd worden voor de tegenstander. De weergave van Silver Surfer werd gezien als een van de positieve punten van de film, en er waren mensen die hoopten dat hij in zijn eigen film kon worden afgespoeld en hem verder uitwerkte. Helaas sloeg de lauwe reactie van Rise of the Silver Surfer alle hoop daarop weg. En omdat de herlancering van 2015 net zo succesvol was als de eerste pogingen om een franchise te lanceren, zal het waarschijnlijk een tijdje duren voordat de Silver Surfer een kans krijgt op filmische verlossing.
