Herinner je de dagen dat je niet kon wachten om uit bed te springen, een kom ontbijtgranen te schenken en de tv aan te zetten om tekenfilms te kijken? Het maakt niet uit in welk decennium je bent geboren, zaterdagochtend tekenfilms waren een nietje van de kindertijd van elk kind. Er was geen school om naar toe te rennen, alleen de boob tube om je bezig te houden voordat je onvermijdelijk gedwongen werd naar buiten te gaan of wat klusjes in huis te doen.
Tegenwoordig is de nostalgie in de jaren 90 in volle gang, omdat degenen onder ons die het geluk hadden om die tijd te overleven, zich nog steeds de tekenfilms herinneren die onze hersenen doordrongen. Bepaalde shows blijven gewoon bij je, of het nu is vanwege een aanstekelijk themalied, gekke scenario's of hilarisch stemtalent. Als eerbetoon aan deze geanimeerde overblijfselen uit het verleden hebben we een lijst samengesteld met de 15 beste zaterdagochtend-cartoons uit de jaren 90. Dus pak je schaal met Fruit Loops en kijk of je akkoord gaat met onze topkeuzes.
15 Goof Troop
Goof Troop was een van die shows die je als kind liefhad of haatte. Als je een hardcore Goofy-fan was, leek het misschien een beschamende poging om het personage relevant te houden, maar voor iedereen was het gewoon weer een Disney-show met zijn eigen sterke en zwakke punten. De voorstedelijke setting van de serie gaf het ook meer een sitcom-sfeer dan zijn voorgangers, terwijl Goofy kon schitteren in zijn alleenstaande ouderrol. Hoewel hij zeker niet de perfecte vader was, werd hij tenminste welwillend en liefdevol jegens zijn zoon getoond.
De show concentreerde zich vooral op de relaties van de hoofdpersonen, namelijk de relatie van Goofy met zijn zoon Max en zijn buurman Pete (die een deel van zijn schurk verliest in ruil voor het bieden van contrast in de opvoedingsstijlen van Goofy). Het toonde ook de talenten van enkele zeer productieve stemacteurs zoals Rob Paulsen, Jim Cummings en Nancy Cartwright. Ondanks het feit dat het begin jaren '90 slechts één seizoen duurde, inspireerden de komische scenario's van de show en een goede vader-zoonbinding uiteindelijk twee spin-off films, A Goofy Movie en An Extremely Goofy Movie , die ook algemeen werden beschouwd.
14 Marsupilami
Gebaseerd op een Frans-Belgisch stripboekpersonage, ontwikkelde Disney hun eigen iteratie van Marsupilami , die oorspronkelijk werd uitgezonden tijdens Disney's Raw Toonage- segmenten. Na zijn populariteit, verscheen het personage in zijn eigen cartoon op zaterdagochtend op CBS tijdens het herfst- tot lenteseizoen 1993-1994. In elke aflevering waren Marsupilami en zijn vriend Maurice de gorilla te slim af van een duister mens die Norman heette of Eduardo de luipaard ontwijkde, die altijd probeerde het titulaire karakter te eten.
Oorspronkelijk sprak Marsupilami slechts één woord op een Hodor-achtige manier - zijn slogan "houba" - en besteedde meer tijd aan het redden van andere wezens in plaats van problemen te veroorzaken. Hij werd echter veranderd in een veel spraakzamer, slimmerik-personage, dat later een nietje van zaterdagochtend stripfiguren zoals de Warner-broers en zussen op Animaniacs was (vrees niet, we komen er binnenkort op terug). Hoewel Marsupilami een van die leuke cartoons was die veel educatieve waarde ontbrak, maakte het het goed met slapstickhumor in de geest van Laurel and Hardy en vroege Looney Tunes-cartoons.
13 Taz-Mania
Net als Goof Troop had Taz-Mania een personage waar we al bekend mee waren, de Tasmaanse Duivel, en bouwde hij zijn achtergrondverhaal op met een gezin en ondersteunende personages. Terwijl Taz nog steeds zijn gekke, manische zelf was, zagen we hem alledaagse dingen doen zoals praten aan de telefoon en proberen te naaien. In tegenstelling tot de Looney Tunes-versie van het personage dat alleen zijn prooi achtervolgde in een vraatzuchtige tornado, heeft Taz ook te maken met de frustraties van ouders, broers en zussen en het leiden van een gedomesticeerd leven.
Taz-Mania brak vaak de vierde muur en had een aantal slimme culturele referenties die over het hoofd van kinderen gingen. Taz's Dad en Uncle waren met name parodieën op Bing Crosby en Bob Hope, die in de jaren veertig samen in een aantal films speelden. Veel scènes vonden ook plaats in een hotel, waar Taz werkte als een piccolo, die bedoeld was om de Fawlty Towers- sitcom van John Cleese te vervalsen. De show speelde ook hilarisch met het idee dat Taz prima kon praten, vooral als hij iets wilde, maar ervoor koos dat niet te doen. Hoewel het vaak over het hoofd wordt gezien ten gunste van andere geanimeerde WB-shows uit dezelfde periode, was Taz-Mania een legitiem grappig stukje satire.
12 Tiny Toon Adventures
In dezelfde geest als Muppet Babies en A Pup genaamd Scooby-Doo ervoor, gebruikte Tiny Toon Adventures jongere versies van bestaande geanimeerde personages. Hoewel Tiny Toons eruit zag als de leukere versies van hun tegenhangers in Looney Tunes , waren ze niet echt aan hen gerelateerd (of aan elkaar, zoals Babs en Buster ons voortdurend herinnerden). In plaats daarvan verschenen de oudere incarnaties als leraren aan de Acme Looniversity, waar de jongere personages leerlingen waren.
Tiny Toons was de eerste in een reeks geanimeerde shows geboren uit de samenwerking van Warner Brother met Steven Spielberg, en wordt vaak gezien als een proeftuin voor Animaniacs . In feite werd het uiteindelijk geannuleerd om plaats te maken voor die serie, die een vergelijkbare intro had en veel van dezelfde stemacteurs.
Hoewel het een inherent leuke show is, vooral voor kinderen, mengde Tiny Toons zich voortdurend met actuele gebeurtenissen uit de jaren '90, waardoor het er veel meer gedateerd uitziet in een moderne rewatch. Als gevolg hiervan inspireert het een meer specifiek type nostalgie in vergelijking met sommige van de andere shows op deze lijst. Waar anders zag je Batman zichzelf volledig openritsen om Michael Keaton van binnen te onthullen?
11 Freakazoid!
Freakazoid! werd een cultfavoriet vanwege zijn frequente popcultuurreferenties, vooral die met betrekking tot andere superhelden. De show sloeg in het bijzonder op Batman en noemde het hoofdkwartier van Freakazoid de Freakalair (met een butler genaamd Ingmar) en zijn primaire vervoermiddel stond bekend als de Freakmobile. Elke superheld en superschurk in de show was absurder dan de vorige, inclusief een personage genaamd Hand Man, dat eigenlijk gewoon Freakazoid's rechterhand was (die uiteindelijk met zijn linker trouwde). Zelfs zijn methoden om zijn vijanden te verslaan waren volledig krankzinnig en kwamen soms als een complete verrassing voor Freakazoid zelf.
Het originele concept van de show was het geesteskind van DC-striplegende Bruce Timm, die van plan was om een eenvoudiger stripreeks te worden totdat Steven Spielberg betrokken raakte en veranderde in de gekke komedie uit de jaren 90 waar kinderen van gingen houden. Freakazoid was het alter ego van Dexter Douglas, een tiener die een computercode tegenkwam die hem in zijn computer zoog en hem weer uitspuwde met een reeks onvoorspelbare superkrachten. In wezen was Freakazoid de heer Hyde voor Dr. Jekyll van Dexter, hoewel hij een stuk minder snode en veel krankzinniger was. Wat is er niet dol op een superheld die zijn superkrachten heeft verkregen van internet?
10 Darkwing Duck
In wezen een parodie op superhelden zoals The Shadow en Batman, was Darkwing Duck gevuld met verwijzingen naar de Gouden Eeuw van strips, voornamelijk de jaren 1940, met een beetje film noir en pulpnieuws erin gegooid voor een goede maatregel. Drake Mallard, een alleenstaande vader overdag, worstelde met zijn verlangen naar roem als Darkwing Duck, het alter ego dat hij veronderstelde 's nachts misdaad te bestrijden.
Er werden geen bestaande Disney-personages gebruikt in de show met uitzondering van Darkwing's sidekick, Launchpad McQuack, die in DuckTales was verschenen als Scrooge's piloot. Ondanks de karaktercrossover heeft maker Tad Stones gezegd dat Darkwing Duck eigenlijk een alternatief universum was van het universum in DuckTales (zie figuur).
Afgezien van de vele avonturen van Darkwing en Launchpad, was de serie vooral gedenkwaardig vanwege de consistente catchphrases van Darkwing (Let's get dangerous!), Die hij vaak aanpaste aan de situatie. En laten we de super-verbluffende hiphop-themalied uit de jaren 90 niet vergeten, uitgevoerd door Jeff Pescetto, die ook de DuckTales en Rescue Rangers- intro's deed.
9 Bobby's World
Voordat Howie Mandel mensen “deal of geen deal?” Vroeg, was hij een stand-upcomedian en maker van een langlevende geanimeerde show voor Fox Kids. Bobby's World liep acht jaar lang met Mandel om het titelpersonage tot leven te brengen, wiens stem hij naar verluidt ontdekte terwijl hij als kind op een fluitje van een cent stikte.
Bobby's World verkende de overactieve verbeelding van Bobby Generic in scenario's geïnspireerd op Mandel's werkelijke jeugd. Voor en na elke aflevering verscheen Mandel samen met Bobby en besprak kort wat het publiek te zien kreeg, of maakte een soort commentaar met betrekking tot de aflevering. Af en toe vertelde Mandel zelfs een anekdote die verband hield met de gebeurtenissen in de aflevering om het een echte context te geven.
Afgezien van Bobby, speelde Mandel ook Bobby's vader, Howard, met zijn normale stem. Je herinnert je misschien ook het duidelijke Minnesota-accent van Bobby en haar frequente spreektaal zoals 'weet het niet'. Ze werd geuit door SNL aluin Gail Matthius, die een groot aantal voice-over werk deed voor animatie uit de jaren 90, net als andere castleden zoals Edie McClurg (tante Ruth) en Frank Welker (Roger de hond).
8 Pinky and the Brain
Oorspronkelijk verschenen als onderdeel van Animaniacs , kregen Pinky en The Brain zijn eigen spin-off-serie in 1995 en werd later gevolgd door een andere versie genaamd Pinky, Elmyra en de Brain, waar de twee muizen per ongeluk geadopteerd worden door Elmyra van Tiny Toons.
Elke aflevering bevatte dezelfde uitwisseling tussen Pinky en the Brain: "Wat wil je vanavond doen, Brain?" 'Hetzelfde als wat we elke avond doen, Pinky. Probeer de wereld over te nemen! ' Terwijl Pinky een gelukkige, plezierige idioot was die een Tourettes-achtige tic had, was Brain een megalomane genius die in de hel was gericht op wereldheerschappij. Ironisch genoeg redde Pinky vaak de dag of wees hij op de tekortkomingen in de plannen van Brain, ondanks zijn vermeende gebrek aan intellect.
Hoewel de show slechts vier seizoenen duurde, heeft het een stempel gedrukt op zijn constante inventiviteit en intelligentie. Veel grappen voor volwassenen vonden ook hun weg naar Pinky and the Brain , want woorden op SAT-niveau verschenen samen met hun definities in de eindcredits. Het was absoluut een van de weinige zaterdagochtend tekenfilms die zijn tijd ver vooruit waren.
7 uitsparing
Nog een langlopende animatieserie die tot het einde van de jaren '90 speelde, verkende Recess schoolpleinpolitiek onder een groep basisschoolkinderen op Third Street School. TJ en zijn vriendenbende navigeren voortdurend door de lastige regels en tradities van King Bob en zijn voorgangers, die werden afgedwongen door zijn talloze volgelingen en assistenten.
Elk lid van de Recess-bende vertegenwoordigde een "type", niet alleen op school, maar ook in het dagelijks leven. Een leider komt altijd naar voren in een groep (TJ), er is de stoere (Spinelli), de egoïst (Vince), het genie (Gretchen), de grote teddybeer (Mikey) en de onzekere (Gus). Reces ging ook over veelvoorkomende problemen die kinderen tegenkwamen tijdens het opgroeien, zoals pesten, kliekjes en moraal.
De show was een microkosmos van de samenleving, die de diversiteit van de menselijke natuur en de voordelen van werken door conflicten voor de verbetering van iedereen toont. Kortom, reces moet verplicht worden bekeken voor HR-afdelingen en politieke leiders overal.
6 Het vinkje
Er waren zeker veel geanimeerde superheldenshows in de jaren '90. Zoals Freakazoid! , The Tick parodieerde de typische, rechttoe rechtaan superheld die kinderen gewend waren te zien in de strips DC en Marvel. Oorspronkelijk begon het als zijn eigen absurdistische stripreeks voor New England Comics, totdat de maker, Ben Edlund, werd benaderd over het doen van een animatieserie. Christopher McCulloch sprong aan boord om de show te schrijven en bracht later Edlund naar zijn eigen project, The Venture Bros.
The Tick hielp het zaterdagochtendblok van Fox Kids in te vullen, maar het sprak over het algemeen een meer volwassen publiek aan dan de andere shows vanwege de reeds gevestigde cult-aanhang van het stripboek. Met een accountant voor een sidekick en schurken met namen als Chairface Chippendale, is het een wonder dat de show drie seizoenen duurde op een gewoon netwerk, maar ze slaagden er altijd in om genoeg komedie te gooien waar zowel kinderen als volwassenen van konden genieten. De teek blonk uit in het uitlachen van zichzelf en verlegde voortdurend de grenzen van wat een cartoon zou kunnen zijn, en vooral wat een superheld-cartoon zou kunnen zijn.
5 Hallo Arnold!
Hallo Arnold! is een van die Nickelodeon-shows die zelfs tot in de volwassenheid bij je blijft. De buurt van Arnold had in elke grote Noord-Amerikaanse stad kunnen zijn, wat het gemakkelijk maakte om jezelf in de schoenen van Arnold en zijn vrienden te plaatsen. Samen met zijn eigen persoonlijke dilemma's hielp Arnold ook bij het oplossen van de problemen van anderen, waaronder veel volwassenen, iets waar veel kinderen uit de jaren 90 mee te maken kunnen hebben.
Het was vooral verfrissend om een show te zien met zoveel emotionele nuances erin, vooral als het ging om Helga's gevoelens voor Arnold. Hoeveel van ons hadden een jeugdpestkop waarvan we later ontdekten dat ze serieus verliefd op ons was? HeyArnold! was geweldig in het binnengaan van een kind en de wereld door zijn reeks avonturen navigeren.
Na vijf seizoenen en talloze herhalingen, Hey Arnold! fans zullen blij zijn om te horen dat een lange film wordt uitgezonden op Nickelodeon in november. Uiteindelijk zullen we ontdekken wat er met de ouders van Arnold is gebeurd en of Arnold de gevoelens van Helga zal beantwoorden bij het ingaan van het zesde leerjaar. Of we hopen het tenminste.
4 X-Men
Net als de originele Mighty Morphin Power Rangers tv-serie, werd X-Men overgenomen tijdens de aanstelling van Margaret Loesch als hoofd van de kinderprogrammering voor Fox. De animatie in Zuid-Koreaanse stijl van de show maakte het opvallend uit veel van de andere animatieseries op dat moment, waardoor het meer competitief werd met geliefde zaterdagochtend hits zoals Teenage Mutant Ninja Turtles .
Het was een show van superhelden in alle betekenissen van de definitie, en een die de creatie van vele anderen in de jaren 90 en 00 inspireerde. Er was zelfs een cross-over met de Spider-Man- animatieserie, op een moment dat het niet gebruikelijk was om dat te zien gebeuren, vooral in animatie.
Fans van de X-Men- strips konden het leuk vinden om sommige van hun favoriete personages tot leven te zien komen op het kleine scherm in zowel originele verhalen als verhalen uit de Marvel-strips. De show bevatte ook een aantal bekende gebouwen die later werden aangepast in de live-actiefilmfranchise, waaronder het Sentinels-scenario van X-Men: Days of Future Past en de verhaallijn "Age of Apocalypse", een soort die te zien is in X-Men: Apocalypse .
3 Rugrats
Tot op de dag van vandaag blijft Rugrats een van Nickelodeons populairste animatieserie (en om een goede reden). De combinatie van Klasky Csupo's waanzinnig ogende animatie, uitgewerkte personages en schattige gebouwen maakte het gemakkelijk om zich te verhouden tot de baby's en hun wekelijkse escapades. Plus, hoe geweldig was Reptar, jongens?
Rugrats leerde kinderen het juiste te doen door het morele kompas van Tommy Pickles, zorgde ervoor dat het raar was door Phil en Lil en vertegenwoordigde de innerlijke zorgen van elk kind door Chuckie Finster. En ondanks haar schurkengedrag, keken we er allemaal naar uit om te zien wat voor soort problemen Angelica kon koken (zelfs als ze een verwend nest was).
Rugrats won meerdere Emmy Awards voor Outstanding Animated Children's Program, en het was ook een van de weinige kinderprogramma's met Joodse karakters. Het had zelfs twee joodse feestspecials - een voor Chanoeka en een voor Pascha. De show gaf kijkers de kans om hun wereld opnieuw te verkennen met frisse ogen en te onthouden hoe het was om gewoon te spelen en plezier te hebben.
2 animaniacs
Over het algemeen beschouwd als de beste animatieserie geproduceerd door Warner Brothers in coördinatie met Steven Spielberg, blijft Animaniacs tot op de dag van vandaag favoriet bij de fans. Het werd zelfs zo goed ontvangen dat de show acht Emmy-prijzen (en zelfs een Peabody Award) in zijn debuutseizoen mee naar huis nam.
Yakko, Wakko en Dot drongen ons leven binnen als een tornado met ADD en leerden ons via liedjes de Amerikaanse staten, presidenten en naties van de wereld. Een variëteit aan shows, met een flinke dosis leuke maar leerzame nummers, Animaniacs had ook een aantal korte segmenten met andere hoofdpersonen zoals Pinky and the Brain, The Goodfeathers en Slappy Squirrel.
Naast alle gekke capriolen en gekke slogan, werkte Animaniacs omdat het zich in risicovolle gebieden durfde te wagen. Niets was veilig voor hun schrijvers, inclusief concurrerende shows zoals Mighty Morphin Power Rangers , Disney-films, beroemdheden en sitcom-shows voor volwassenen zoals Seinfeld . Het brak effectief de vierde muur keer op keer, combineerde slapstick-humor met parodie en veroverde de harten van zowel kinderen als volwassenen.
