15 geweldige regisseurs met de meeste flops

Een ongeschonden plaat is iets van een zeldzaamheid in de wereld van regisseren, met films zoals Jackie Brown van Quentin Tarantino , Dark Shadows van Tim Burton en, meer recent, The BFG van Steven Spielberg waaruit blijkt dat zelfs meesters van het vak een minder-dan-perfect kunnen hebben dag op kantoor. De vraag is, hoeveel imperfecte dagen kan een geweldige filmregisseur hebben en nog steeds als een van de beste beschouwen? Blijkbaar meer dan een paar.

De volgende regisseurs hebben op een bepaald punt in hun carrière allemaal grootheid verworven en staan ​​allemaal hoog aangeschreven, hetzij door hun eigen toegewijde fanbase, hetzij door de bredere filmgemeenschap. Het andere dat deze regisseurs gemeen hebben, is dat ze er allemaal in zijn geslaagd om die status als topregisseur te behouden, ondanks het helpen van meerdere flops.

Of dit een bewijs is van hun capaciteiten of een verkeerde voorstelling van zaken is een kwestie van mening, maar één ding is zeker - deze jongens weten de weg in een kassa-bom. Van blockbuster-specialisten tot liefhebbers van B-films, hier zijn 15 geweldige regisseurs met de meeste flops.

14 De Wachowskis

De broers en zussen die ons een van de meest invloedrijke sciencefictionfilms hebben gebracht, hebben het de laatste tijd moeilijk gehad, met een reeks grote budgetfouten die hun reputatie in de balans hebben achtergelaten, hoewel die van een bepaalde leeftijd zich zullen herinneren enorme impact die de Wachowski's hadden op Hollywood aan het begin van de eeuw. The Matrix herstelde niet alleen de broodnodige geloofwaardigheid van het science fiction-genre toen het nieuwe millennium naderde, het veranderde de manier waarop filmmakers actiereeksen voor altijd benaderden door de John Woo-stijl van kogelballet in de westerse wereld te introduceren.

Hoewel hun twee Matrix- vervolgingen winstgevend bleken aan de kassa, waren critici grotendeels over hen verdeeld, beide onderworpen aan gemengde beoordelingen. Er was weinig besluiteloosheid als het ging om hun volgende drie functies, echter, noch onder critici noch kijkers. De hoofdpijn van 2008 die puinhoop veroorzaakte Speed ​​Racer leverde minder dan $ 94 miljoen op met een budget van $ 120 miljoen, 2012 misfire Cloud Atlas wist meer dan het geschatte budget van $ 102 miljoen binnen te halen, maar verloor nog steeds tientallen miljoenen marketingkosten. Hetzelfde was het geval met Jupiter Ascending 2015 , met een kolossaal budget van $ 176 miljoen maar slechts $ 183 miljoen aan wereldwijde inkomsten.

13 Robert Rodriguez

Robert Rodriguez barstte in 1992 uit met zijn kritisch en commercieel succesvolle debuut El Mariachi, de eerste film in zijn zogenaamde "Mexico Trilogy" en nog steeds een van zijn beste films tot nu toe. Hij sneed zijn mainstream karbonades met de winstgevende Spy Kids- franchise, hoewel zijn record sindsdien wisselvallig was. Hij sprong op de 3D-bandwagon in 2005 met de zwaar misrekende The Adventures of Shark Boy en Lava Girl en pompte meer dan $ 50 miljoen in een project dat zelfs visueel niet indrukwekkend genoeg was om het ontbreken van een coherent plot goed te maken.

De release van Sin City in hetzelfde jaar betekende dat Rodriguez werd vrijgesproken van de vele filmische zonden begaan door Shark Boy en Lava Girl, hoewel zijn volgende project een geval van veel stijl en weinig inhoud was. Zijn joint venture met Quentin Tarantino Grindhouse heeft misschien wel wat kriebels in de B-film gehad, maar het brak nauwelijks de grens van $ 25 miljoen met een budget van $ 67 miljoen. Hij had enig succes op dit gebied met de 2010 Machete, die zijn budget van $ 10, 5 miljoen verviervoudigde, maar zijn volgende drie ondernemingen ( Spy Kids: All The Time in the World, Machete Kills en Sin City: A Dame To Kill For) verloren allemaal geld.

12 John Carpenter

John Carpenter werd bekend als een van de meest invloedrijke filmmakers van de jaren zeventig en tachtig, gegroepeerd in dezelfde categorie als Spielberg, Lucas en Zemeckis door degenen die terugkijken op zijn werk en de waarde ervan erkennen. Carpenter kreeg de bijnaam de "Horror Master" na het succes van 1978's Halloween, 1982's The Thing en 1983 Stephen King-aanpassing Christine, hoewel de meeste van zijn films in dit vroege stadium in werkelijkheid zowel kritische als commerciële mislukkingen waren.

Hoewel veel van deze vroege bommen werden beschouwd als cultklassiekers onder genre-fans ( Big Trouble in Little China schraapte zelfs niet de helft van zijn budget van $ 25 miljoen terug, maar heeft vandaag een beoordeling van 82 procent op Rotten Tomatoes) Het zal waarschijnlijk niet gebeuren dat Timmerman later zijn inspanningen zal doen. De meester leek zijn aanraking te verliezen in de jaren '90, met Memoirs of an Invisible Man (1992), In the Mouth of Madness (1995), Village of the Damned (1995) en Vampires (1998) die allemaal plat op de doos vielen kantoor. Het werd nog erger met Ghost of Mars uit 2001 , die slechts een totaal van $ 14 miljoen wist te realiseren met een budget van $ 28 miljoen.

11 Spike Lee

De genomineerde Academy Award Spike Lee heeft in zijn loopbaan tot nu toe verschillende politieke kwesties onderzocht, van raciale relaties tot misdaad en armoede. Hij kondigde zichzelf aan als een opwindende regisseur met een unieke stem in 1986 met She's Gotta Have It en is ook bekend geworden als een van de groten, hoewel de Georgia-inwoner zo nu en dan zijn doel volledig mist. Voor elk succes dat Lee aan de kassa heeft gehad, is er een flop die bij hem past, of dat nu commercieel, kritisch of beide is.

In 1996 werd Lee bijvoorbeeld geprezen voor zijn Million Man March-verhaal Get on the Bus, maar datzelfde jaar zat hij achter box office flop Girl 6, een film van $ 12 miljoen die minder dan $ 5 miljoen verdiende . Hij is erin geslaagd zijn reputatie te behouden door routinematig terug te keren naar zijn roots, hoewel een paar hoge budgetflops in de afgelopen jaren ( Miracle at St. Anna en Oldboy respectievelijk $ 35 miljoen en $ 25 miljoen verloren) ertoe hebben geleid dat velen vroegen of Spike Lee gewoon een geweldige regisseur van indiefilms en niets meer.

10 Ridley Scott

De Britse regisseur Ridley Scott werd beschouwd als een van de meest veelbelovende talenten van het Verenigd Koninkrijk in de jaren nadat hij voor het eerst op het toneel verscheen als een buitenaards wezen door een borstholte in 1979, meesterlijk elementen van sci-fi en horror mengde in zijn tweede langspeelfilm Alien. In de decennia daarna heeft Scott enkele van de meest memorabele blockbusters in de geschiedenis van Hollywood afgeleverd, hoewel het record van de Engelsman verre van brandschoon is. GI Jane (1997), Matchstick Men (2003) en A Good Year (2006) zijn allemaal financieel teleurgesteld, en de omvang van de verliezen die de films van Scott hebben geleden is in de loop der jaren exponentieel toegenomen.

Robin Hood uit 2010 had een verbluffend budget van $ 200 miljoen en boekte slechts $ 105 miljoen in eigen land, en 2014 Exodus: Gods and Kings had een budget van $ 140 miljoen en keerde slechts $ 65 miljoen terug bij de Amerikaanse kassa. Hoewel beide films succesvoller waren op internationale markten, vertegenwoordigden ze nog steeds enorme financiële verliezen waarbij rekening werd gehouden met de kosten van hun spraakmakende marketingcampagnes, hoewel er een argument is dat de 20th Century Fox en Universal net zo aansprakelijk zijn als de regisseur voor uitgaven meer geld dan nodig tijdens de productie.

Als een van de oprichters van de New Hollywood-beweging is Brian De Palma altijd goed gerespecteerd in filmische kringen. De Palma werd een populaire naam in Tinseltown na de release van zijn Stephen King-aanpassing Carrie, de eerste smaak van de regisseur van het succes van de kassa en een pronkstuk voor zijn potentieel als directeur met een groot budget. Sindsdien heeft hij heen en weer geslingerd tussen reguliere en onafhankelijke projecten, altijd net genoeg doen om zijn reputatie als een meesterlijke regisseur van een bepaald merk thriller te behouden.

De meeste schrijven de levensduur van De Palma toe aan het feit dat sommige van zijn fijnere films (in het bijzonder Scarface ) volledig ingebakken zijn geraakt in de popcultuur, hoewel zijn werksnelheid ook in aanmerking moet worden genomen. Met 40 credits op zijn naam, heeft De Palma zichzelf altijd bezig gehouden, hoewel iedereen die zoveel films helpt, altijd een paar flops zal hebben. In het geval van De Palma zijn er meer dan een paar.

Snake Eyes (1998), Mission to Mars (2000), Femme Fatale (2002), The Black Dahlia (2006), Redacted (2007) en, meest recent, Passion (2012) slaagden er niet in om financiële doelstellingen te halen. Zijn grootste kassa-ramp van allemaal was echter The Bonfire of the Vanities uit 1990 , een komisch drama dat $ 47 miljoen kostte om te maken en slechts een totaal van $ 15 miljoen mee naar huis nam.

9 Wes Craven

Net als John Carpenter is Wes Craven een van de weinige regisseurs die ooit de Master of Horror zijn genoemd, hoewel misschien een meer accurate beschrijving de Master of Slashers zou zijn. De late horror-veteraan gaf ons een van de meest iconische snijders van het genre in Freddie Kruger toen hij cultklassieker A Nightmare On Elm Street in 1984 liet vallen, en hij verhoogde onze wariness van keukenmessen vertienvoudigd in de late jaren 90 en vroege 00's met de zeer winstgevende Scream- franchise. Verspreid over enkele echt geweldige films, zijn er echter een aantal vaak vergeten teleurstellingen.

Het jaar voordat Scream het verrassingskassucces van 1996 werd, wou Craven vragen afweren over de slechte prestaties van Vampire In Brooklyn (1995), die moeite had om het geschatte budget van $ 20 miljoen terug te verdienen. Wenkbrauwen werden ook opgetrokken bij de bonnen voor Craven's enige uitstapje naar drama; Music of the Heart (1999), weerwolf horror-komedie Cursed (2005) en bovennatuurlijke 3D-chiller My Soul To Take (2010), die tussen hen meer dan $ 20 miljoen verloor. Terugkijkend op zijn hele carrière, is er geen twijfel over de invloed van Craven op het genre. Hoewel hij ontegenzeggelijk een geweldige regisseur was, had hij zeker wat misvuren.

8 Oliver Stone

Oliver Stone was een macht om rekening mee te houden in de late jaren 1980, het winnen van twee Academy Awards voor beste regisseur voor zijn werk op Platoon en Born op 4 juli, de eerste twee films in zijn Vietnam War-trilogie. De derde film, 1993's Heaven and Earth , voltooide geen hattrick van Oscars voor de regisseur zoals hij misschien had gehoopt, ontvangen beoordelingen die op zijn best gemengd waren en bombardeerden aan de kassa. Het beëindigde zijn run met iets minder dan $ 6 miljoen op een budget van $ 33 miljoen.

Van daaruit heeft Stone een reputatie opgebouwd als een geweldige, maar niet noodzakelijkerwijs winstgevende directeur. Hoewel hij heeft aangetoond dat hij in staat is om een ​​solide ROI te behalen met films zoals het World Trade Center van 2006 , verbleken die cijfers in vergelijking met verliezen die zijn gepost in films zoals megaflop 2004 van Alexander, waardoor de Ierse ster Colin Farrell bijna stopte met acteren. Terwijl zijn politieke biopatische JFK zowel bij het publiek als bij critici goed presteerde, bombardeerden W. en Nixon beiden, waarbij de laatste een teleurstellende $ 13, 5 miljoen terugkeerde met een budget van $ 44 miljoen.

7 Michael Mann

Michael Mann is nooit een bijzonder modieuze regisseur geweest, ondanks klassiekers als The Last of the Mohicans, Heat en The Insider. Deze films waren de enige drie waaraan Mann in de jaren negentig werkte, ongetwijfeld zijn meest succesvolle decennium als regisseur wat critici betreft. Mann bevestigde zijn positie als blockbuster-level director in 2004 bij Collateral , dat een bedrag verdiende in de regio van $ 215 miljoen.

Mann had gedurende de jaren 00 het bevel over budgetten van rond de $ 100 miljoen, hoewel het rendement niet altijd zo hoog was als bij die gelegenheid. Hij begon het decennium met Ali van 2001 , maar het boksen biopic beheerde slechts $ 87 miljoen bij het wereldwijde bespreekbureau, en de Miami Vice reboot van 2006, waaraan een te royaal budget van $ 135 miljoen was toegewezen, bracht in eigen land slechts $ 63, 5 miljoen naar huis. Mann's meest voor de hand liggende flop tot nu toe kwam vrij recent in de vorm van cybercrime misfire Blackhat, beschouwd als een van de grootste bommen van 2015 na het binnenhalen van minder dan $ 20 miljoen wereldwijd met een budget van $ 70 miljoen.

6 Terry Gilliam

Terry Gilliam is een ongewone zaak - een directeur die door velen wordt beschouwd als een van de groten, maar die zelden winstgevend is geweest, buiten zijn tijd als onderdeel van Monty Python. Zijn vroegste kassucces was Monty Python en de Heilige Graal uit 1975 , hoewel dit samen met Terry Jones werd geregisseerd. Terwijl hij in de jaren tachtig kritieke lof verdiende als solo-act met toekomstige cultklassiekers Time Bandits, Brazilië en The Adventures of Baron Munchausen, verdiende alleen de eerste geld, waarbij de laatste twee tientallen miljoenen verloren.

Sommige opvallende flops zijn sindsdien geholpen door Gilliam, meest memorabel zijn aanpassing uit 2005 van de sprookjes van The Brothers Grimm , die $ 88 miljoen kostte om te maken, maar de Noord-Amerikaanse run eindigde met slechts $ 38 miljoen om ervoor te laten zien. Zelfs de films waar hij het meest bekend om is, waren financiële teleurstellingen, met de Twaalf Monkeys uit 1995 nauwelijks winstgevend en 1998 Fear and Loathing in Las Vegas die iets meer dan de helft van zijn budget terugverdienden.

Deze verliezen bleken echter in vergelijking met sommige van zijn meer obscure flops, zoals zijn fantasy sci-fi 2013 The Zero Theorem (die $ 219.438 verdiende met een budget van $ 8, 5 miljoen) of zijn fantasy-horror Tideland uit 2005 (die een buitengewoon slechte $ 61.238 opleverde van een budget van $ 19, 5 miljoen).

5 Sam Raimi

Sam Raimi staat bij de casual filmfan bekend als de man die Evil Dead deed en de Toby Maguire Spider-Man- films regisseerde, hoewel de inheemse Michigan eigenlijk in totaal 16 speelfilms heeft geregisseerd. Misschien is de reden dat hij niet echt wordt erkend voor veel anders, omdat geen van zijn andere projecten de cultstatus van zijn Evil Dead- films heeft bereikt of in de buurt van zijn Spider-Man-trilogie komt in termen van mainstream-succes, met veel van hen eigenlijk grote sommen geld verliezen.

De jaren 90 begonnen goed genoeg voor Raimi, die, nadat hij de rechten op zowel The Shadow als Batman niet had verworven, zijn eigen superheld creëerde in Darkman (1990) , zijn eerste echte Hollywood-film. Zowel deze als zijn volgende film (1992's Army of Darkness ) verdubbelden hun budget aan de kassa, hoewel The Quick and the Dead (1995), A Simple Plan (1998) en For Love of the Game (1999) allemaal verlies maakten, de laatste bombardeert hard met een totaal van $ 35 miljoen met een budget van $ 80 miljoen.

Raimi's volgende project is er een dat hij al enkele jaren nastreeft, een film gebaseerd op The Next 100 Years: A Forecast of The 21st Century van de politieke filosoof en geopolitieke voorspeller George Friedman. De film, die onder de naam World War 3 gaat, is de kans van Raimi om iedereen eraan te herinneren dat hij veel geld verdient, nadat Oz The Great and Powerful zijn enorme budget niet kon benutten.

4 Guillermo Del Toro

Toen 2015 zwaar verstopt Crimson Peak hard bombardeerde aan de kassa, begon een gesprek over de waargenomen grootheid van Guillermo Del Toro. De gothic-romantiek verdiende slechts $ 31 miljoen van de Noord-Amerikaanse markt, ondanks een gezond productiebudget van $ 55 miljoen. Zoals het geval was met zijn vorige uitje Pacific Rim, werd de schade verminderd door inkomsten uit buitenlandse markten, waar de Mexicaanse regisseur traditioneel veel populairder is geweest dan in de Verenigde Staten.

Beide Hellboy- films, hoewel alom geprezen, slaagden er niet in om hun budgetten in eigen land terug te verdienen, net als zijn sci-fi horror Mimic uit 1997 , die elk bijna in de buurt kwamen maar op de laatste hindernis vielen. Zelfs de film beschouwde Del Toro's enige echte Hollywood-kassucces met vraagtekens, met $ 73 miljoen aan Blade II 's wereldwijde afname van $ 155 miljoen uit het buitenland. Grappig genoeg is het enige onbetwiste succes van de regisseur op de Amerikaanse markt zijn Spaanse fantasiewereld Pan's Labyrinth, dat een relatief klein budget van $ 19 miljoen kostte en het $ 38 miljoen maakte.

3 Tarsem Singh

Een andere regisseur die herhaaldelijk op internationale markten heeft vertrouwd om winst te maken, is Tarsem, die naam maakte in de wereld van tv-commercials voordat hij begon met het maken van speelfilms. Terwijl zijn debuut The Cell (2000) zijn budget bijna verdubbelde met $ 61 miljoen aan Amerikaanse inkomsten, werd het gehamerd door critici omdat hij op stijl boven inhoud vertrouwde, waardoor Tarsem gedwongen werd om zijn volgende film radicaal anders te benaderen. Deze aanpak creëerde een van de meest omstreden bommen in de filmgeschiedenis.

Om volledige controle te krijgen over zijn follow-up, The Fall, besloot Tarsem het hele ding zelf te financieren en te filmen met het geld dat hij uit zijn commerciële werk had verzameld. Zijn rijk gestructureerde liefdeswerk verdiende iets meer dan $ 2, 5 miljoen toen het werd uitgebracht in 2008, en afgaande op het feit dat Singh beweert dat hij meer kan maken op een dag advertenties schieten dan zijn vader zou verdienen in 30 jaar als een vliegtuigingenieur in India, De herfst kostte meer dan $ 2, 5 miljoen om te maken.

Zijn geluk in Hollywood is niet veel beter geweest. Terwijl Immortals in 2011 slanke winsten boekten in Noord-Amerika (een totaal van $ 83 miljoen met een budget van $ 75 miljoen), maakten 2012 Mirror Mirror en 2015 Self / Less beide verliezen in het binnenland, waarbij de laatste net voldoende terugviel om de kosten van de wereldwijd bespreekbureau.

2 M. Night Shyamalan

Een reeks spraakmakende flops hebben de reputatie van M. Night Shyamalan de afgelopen jaren in twijfel getrokken, waarbij een eens zo opwindende en gerespecteerde filmmaker in bepaalde kringen het onderwerp van spot werd. Na het grootste deel van de jaren negentig in comedy te hebben gespeeld, besloot Shyamalan in een andere richting te gaan toen de eeuwwisseling naderde en pen op papier zette over wat uiteindelijk box office sensatie The Sixth Sense zou worden. De hoofd bovennatuurlijke thriller van Bruce Willis verdiende in 1999 een verbazingwekkende $ 673 miljoen, waarmee hij een reeks succesvolle films voor de Indiaan-Amerikaan op gang bracht.

Unbreakable (2000) , Signs (2002) en The Village (2004) verdienden allemaal elk meer dan $ 250 miljoen aan de wereldwijde box office, waardoor Shyamalan op dat moment een van de grootste slagmensen in Hollywood was, hoewel de regisseur een piek leek te hebben op de midden van het decennium. Zijn volgende film, The Lady in the Water uit 2006, was een schokflop, die slechts $ 3 miljoen meer opleverde dan het productiebudget van $ 70 miljoen en door de critici werd gehamerd.

Kritieke en commerciële teleurstelling begon een lopend thema te worden voor Shyamalan, met The Happening (2008) , The Last Airbender (2010) en After Earth (2013) allemaal bombarderen in eigen land. Aanhoudende negatieve respons dwong de regisseur terug te gaan naar wat hij vroeger zo goed deed, waardoor The Visit (2015) $ 5 miljoen kostte en zag hoe het net een tekort van $ 100 miljoen opleverde.