Zoals we in het verleden hebben onderzocht, is het aantal bioscoopbezoekers in 2016 gedaald. Mensen houden er gewoon niet meer van om films in een theater te zien, behalve een groot epos dat screening op een groot scherm vereist, mogelijk in IMAX met 3 -D bril om op te starten. De opkomst van on demand en thuismedia in combinatie met de twijfelachtige kwaliteit van sommige recente releases van Hollywood houden mensen thuisblijven om te voorkomen dat ze de steeds hogere prijzen van een bioscoopkaartje betalen.
Zelfs als het aantal bezoekers van de film is afgenomen, blijven filmliefhebbers het medium verslinden. De hoge ticketprijzen en het gebrek aan heruitgaven verhinderen dat cinefielen sommige van de geweldige films zien zoals hun makers het bedoeld hadden - op een groot scherm! Net zoals niets ooit live theater kan vervangen, kan geen enkele high-def tv en streaming titels ooit het vervangen van een film in een bioscoop vervangen. Overigens kunnen bepaalde films alleen hun volledige impact bereiken wanneer ze op een groot scherm worden bekeken. Hier zijn 15 geweldige films die op het grote scherm moeten worden gezien.
15 Star Wars
Star Wars is een soort film als geen ander - een film die speelt op de onschuld van de kindertijd, dromen van de toekomst, Jungiaanse archetypen en de liefde voor vriendschap. Zelden of nooit heeft een film zo veel plezier en plezier in elk frame. Die vreugde komt ook door op thuismedia - hoe anders het blijvende fenomeen van Jedi Knights en droids te verklaren? Toch kan geen enkel startscherm recht doen aan de film die de kaskraker heeft uitgevonden, die personages als Darth Vader aan de tijdgeest heeft toegevoegd of woorden als lichtzwaard aan de volkstaal. Star Wars hoort op het grote scherm.
Probeer het gewoon: zie A New Hope, in een theater vol fans. Terwijl de Millennium Falcon in hyperspace schiet, zul je merken dat je schreeuwt als een maniak. Zelfs als je de film - en die scène - honderd keer eerder hebt gezien, zie je hem voor het eerst op een heel reële manier - op het grote scherm, waar het hoort.
14 2001: A Space Odyssey
Stanley Kubrick vond de moderne sciencefictionfilm uit met zijn olifantenproductie uit 2001: A Space Odyssey. Met baanbrekende speciale effecten (waarmee Kubrick zijn enige Oscar won) samen met de minutieuze en steriele shotcompositie van de regisseur, legde 2001 de lat hoger op het gebied van doordachte sci-fi en op het idee van het epische ruimtevaart.
Kubrick filmde de film in het formaat van Cinerama, waarbij de film op drie projectoren werd geprojecteerd om een ultragroot beeld te vormen. Hij filmde ook op 70 mm-film en creëerde beelden met ongelooflijke details en reikwijdte. Lang voordat IMAX voer voor Hollywood-kaskrakers werd, zouden IMAX-schermen 2001 tonen, als een van de weinige films die Tinseltown ooit had geproduceerd die het formaat kon waarmaken.
Publiek dat 2001 als een saaie, stijve en saaie zaak beschouwt, heeft het niet op het grote scherm gezien. In een theater bruist de film van leven en diepte. Het publiek kan plotseling technische uitlezingen lezen die bijna onzichtbaar op een tv-scherm verschijnen. Kubrick's shotcomposities krijgen een griezelige, symbolische betekenis en de opnamen van de Discovery die door de ruimte vliegen, ademen nog steeds de adem van het publiek uit.
13 Lawrence of Arabia
Regisseur David Lean bouwde een carrière op op basis van goed geproduceerde, magnifieke grootscherm-epics, variërend van oorlogsfilms als Bridge on the River Kwai tot melodrama's zoals Dr. Zhivago. Zonder twijfel, in een carrière van monumentale films, kwam Lean's grootste prestatie in 1962 toen hij Lawrence of Arabia regisseerde.
De productie duurde meer dan een jaar om te filmen en bevatte een groot aantal gekoesterde acteurs, waaronder Alec Guinness, Omar Sharif, Claude Rains en, in zijn filmdebuut, Peter O'Toole. Op papier leest Lawrence of Arabia als een koortsige droom van een gek: een 3 uur durend epos over de eenwording van verschillende Arabische stammen door een Engelsman - zonder liefdesverhaal. Inderdaad, geen enkele vrouw heeft zelfs een sprekende rol in de film. Lean maakt dit ongebruikelijke materiaal echter tot een van de meest verbluffende daden van filmische vastberadenheid in de geschiedenis. Gefilmd op 70 mm, maakte Lean enkele van de meest verbazingwekkende beelden ooit gemaakt: Lawrence ijsberen over de horizon in een zee van zandduinen. Verkenners turen over rotsachtige woestijnkliffen om een bedoeïenenkamp te vinden. Een inval op kameel en te paard met honderden extra's.
David Lean maakte films die volledig zouden profiteren van de technische en esthetische elementen van een bioscoop. Lawrence of Arabia is een voorbeeld van dat principe - om de epische glorie van de film te begrijpen, moeten kijkers het alleen in een theater zien. Het ergens anders bekijken zou een misdaad moeten zijn!
12 Mad Max: Fury Road
Mad Max: Fury Road, de meest glorieuze film van 2015, vond de regisseur George Miller op het hoogtepunt van zijn macht. De vierde film in de cult-serie Mad Max, de film vertegenwoordigt niet alleen het hoogtepunt van de franchise, maar een nieuw hoogtepunt voor alle actiefilms. Miller lanceert in essentie een muur-tot-muur actiesequentie die de hele looptijd van de film doorloopt, terwijl hij er op de een of andere manier toch in slaagt zijn verhaal en personages diepte te geven.
Miller filmde Fury Road in high-definition digitale fotografie waarmee hij 3D-effecten in post-productie kon toevoegen. In elk formaat belichaamt Fury Road echter de redenen waarom iemand überhaupt een film zou doornemen - met name in een theater. De ongelooflijke woestijn- en berggezichten - Miller geschoten op locatie in Namibië - zandstormen en oogstrelend productieontwerp dompelen de kijker onder in een surrealistisch en vaak hilarisch universum. Ook Miller weet momenten van opmerkelijke subtiliteit af te leveren. Let op de manier waarop hij het vermoeide gezicht van Tom Hardy vasthoudt, of de doordringende blauwe ogen van Charlize Theron. Dit soort karakterfoto's berusten volledig op het charisma van de acteurs, en een publiek kon de kracht van hen op een groot scherm alleen waarderen. In filmische termen is Mad Max: Fury Road een bijna heilig object. Daarom moeten kijkers het met heiligheid behandelen en het bekijken in de kerk van een bioscoop.
11 Gumkop
David Lynch arriveerde als dynamische en unieke filmmaker met zijn surrealistische nachtmerrie Eraserhead. Lynch aanschouwt zichzelf met de mystiek van cinema, en Eraserhead speelt op elk technisch en theatraal element dat een filmhuis kan gebruiken. Gefilmd in zwart-wit met hoog contrast, maakt de film volledig gebruik van licht, schaduw en het mysterie van dit alles. Lynch bracht een jaar door met het bewerken van de 89 minuten durende film om ook speciale nadruk op geluid te leggen: Eraserhead heeft een van de meest gelaagde en unieke soundtracks ooit geproduceerd, met witte ruis als een middel om het publiek subliminaal op scherp te zetten.
Eraserhead hielp bij het creëren van het milieu van de middernachtfilm - het soort film dat het best kon worden bekeken in een theatrale setting onder het mysterie van de nacht. De nachtelijke instelling voegt nog een sfeerlaag toe aan de film. Wanneer ze 's nachts worden gezien - en, laten we eerlijk zijn, vaak onder invloed - overspoelen middernachtfilms zoals Eraserhead de zintuigen en raken het publiek op een bijna spiritueel niveau.
10 Alien
Ridley Scott legde de lat voor science fiction en horrorfilms hoger met de screamer Alien uit 1979, een film die de actieheldin aller tijden introduceerde, Ellen Ripley. Zoals gespeeld door Sigourney Weaver (in haar filmdebuut), staat Ripley hoog temidden van dood en vernietiging als een pijler van menselijk uithoudingsvermogen. Alleen al om die reden zal de film altijd een baanbrekende klassieker blijven.
Naast Weaver's prestaties injecteert Scott Alien echter met een stijlvolle en viscerale kracht die alleen op het grote scherm volledig wordt gewaardeerd. De film verbeeldt een ongewone cast van personages - soort vrachtwagenchauffeurs in de ruimte, ruwe arbeiders om te contrasteren met de eindeloze gelederen van wetenschappers die gewoonlijk ruimtefilms bevolken. Scott tikte ook op twee opmerkelijke visuele kunstenaars - Chris Foss en HR Giger - om de film te ontwerpen, wat resulteerde in een van de meest esthetisch aantrekkelijke films ooit.
De kracht van Alien komt deels uit de stilte van een filmhuis. Net als de andere titels hier is het een meeslepende ervaring. Terwijl afbeeldingen van Ripley en het sensuele buitenaardse beest elkaar afwisselen op het scherm, neemt de film de kijker mee op een oefening in angst met weinig gelijken. De film verdient de duisternis van een theater, als om geen andere reden, maar dat op aarde, in een bioscoop, iedereen een schreeuw kan horen.
9 Titanic
Critici en kijkers zien vaak een van de grote deugden van de Titanic van James Cameron over het hoofd. Te midden van de reputatie, de kassa, de houten dialoog, de opkomst van Winslet en DiCaprio, het croonen van Celine Dion en het enorme prijskaartje op de productie, hoe gemakkelijk mensen vaak vergeten dat Cameron een eerbetoon heeft gebracht aan de Hollywood-epics van weleer. Titanic speelt hetzelfde pantheon van grootse producties als The Sound of Music, The Ten Commandments of, nou ja, A Night to Remember. Het koestert de weelderige schaal van films maken, en de mogelijkheid om een publiek adembenemende weelde te bieden.
De erfenis van Titanic als een juggernaut van een bespreekbureau laat gewoon zien hoe goed Cameron het medium beheerst. In dit hedendaagse tijdperk zou de enige manier om de deugden van de film daadwerkelijk te waarderen, zijn om hem in een bioscoop te zien. Hoe anders kan een kijker het extravagante productieontwerp, de geluidsbewerking of visuele effecten waarderen? Meer dan wat dan ook maakt de mensheid van Titanic het tot een duurzame klassieker. De film beschouwt zichzelf niet zozeer voor het spektakel, of zelfs voor het voorspelbare liefdesverhaal, maar wel voor de menselijke kosten van het zinken van het schip. De dood van Jack symboliseert de dood van zoveel anderen die van hun leven zijn beroofd door hoogmoed en elitarisme. Terwijl het geluid van het zinkende schip verdwijnt en plaatsmaakt voor jankende snikken, beseft alleen een toeschouwer in een theater: de meeste van die snikken komen niet van het scherm.
8 De Christopher Nolan-filmografie
Weinig regisseurs hebben het gebruik van IMAX-fotografie zoals Christopher Nolan uitgebreid. Naast het beheersen van drama, spanning en actie, weet Nolan, samen met de frequente cinematograaf Wally Pfister, hoe ze een beeld kunnen vastleggen, of het nu een torenhoge wolkenkrabber is, een intergalactisch sterrenveld of een droomlandschap dat de natuurwetten tart. Nolan begrijpt de kracht van een enkele afbeelding en gebruikt de theatrale en vooral IMAX-formaten voor maximale impact. De openingen van The Dark Knight en The Dark Knight Rises spelen beide als beloftes. Als twee van de beste reeksen die ooit zijn geopend, wijzen ze op de glorieuze films die volgen. Evenzo is het beeld van Joseph-Gordon Levitt op en neer muren in Inception het soort juweel dat alleen de films kunnen bieden.
Zelfs de meer intieme films van Nolan weten hoe ze de filmervaring maximaal kunnen benutten. Memento speelt als een doordacht filmexperiment op het kleine scherm, maar op het grote scherm wordt het een strakke spannende thriller. Een veld met gloeilampen die een Colorado-veld in The Prestige belichten, maakt unieke en surrealistische beelden die overeenkomen met het verhaal van rivaliserende magiërs. Misschien meer dan elke andere regisseur vandaag, blijft Nolan de theatrale ervaring innoveren. Filmmultiplexen kunnen een bedreigde diersoort zijn in het tijdperk van on-demand en BluRay, maar dat betekent niet dat meesters van het medium de theatrale ervaring gemakkelijk zullen laten sterven.
7 kaken
Samen met Star Wars creëerde Jaws het concept van de moderne kaskraker, die Hollywood voor altijd verandert. Regisseur Steven Spielberg, een oefening in terreur en spanning, leent van Alfred Hitchcock en David Lean om van een schock-premisse een geïnspireerde horror-thriller te maken.
Net als Lean begrijpt Spielberg de kracht van een uitgestrekt beeld - een subliminale herinnering aan kijkers van de onbeduidendheid van een individuele persoon in het grote geheel van het universum. Spielberg houdt zich ook aan de Hitchcockiaanse suspense-principes: het publiek de bom (of in dit geval de haai) voor de personages laten zien. Deze machinaties van spanning spelen het beste in de gecontroleerde omgeving van een bioscoop. Dat geldt ook voor de gruwel in een film als Jaws: de gemeenschappelijke ervaring van het zien van een film wordt nooit duidelijker dan op momenten van totale angst. De niet aflatende spanning van Jaws neemt af wanneer deze op een tv-scherm wordt gezien, wanneer onderbrekingen door reclamespots, mobiele telefoons of alleen de pauzeknop de stemming kunnen laten leeglopen. Maar in een bioscoop zet Jaws de kijker door de beltoon - het is een totaal meedogenloze film.
6 verdwenen met de wind
Critici noemen Gone with the Wind vaak het grote filmische epos. Producent David O. Selznick heeft kosten noch moeite gespaard bij het aanpassen van de populaire Civil War-roman aan het scherm, met massieve sets en een cast van duizenden om de kijker in een vervlogen tijdperk onder te dompelen.
Grappig, dat woord is er weer: onderdompeling. Selznick wilde samen met regisseur Victor Fleming de beste film aller tijden maken. In werkelijkheid kwamen ze verdomd dichtbij. Gone with the Wind is niet zomaar een film
het is een van de films, een die het publiek voor altijd zal bekijken en ernaar verwijzen en er verliefd op zal worden. Clark Gable en Vivian Leigh geven twee van de geweldige uitvoeringen van het scherm. Gruwelijk, romantisch en met beelden die niet minder dan spectaculair zijn, heeft Gone with the Wind iets te bieden aan zowat elk publiekslid, en net als Lawrence of Arabia, is het iets van een heilig overblijfsel van film. Het hoort thuis op heilige grond: thuis in een filmhuis.
5 Avatar
In de afgelopen jaren zijn bioscoopcritici - waaronder een aantal hier op Screen Rant - de waarde en impact van James Camerons Avatar in twijfel getrokken. De film zorgde voor opschudding bij de release en werd uiteindelijk de meest winstgevende film in de geschiedenis. Maar vandaag kijkt de filmcultuur naar de film en vraagt zich af waar al die ophef over was. Avatar had spectaculaire beelden, maar het verhaal genereerde niet het soort fans dat zelfs een bescheiden hit als Deadpool heeft gewonnen. De film had geen blijvend effect op de popcultuur en krijgt inderdaad meer kritiek op een moe verhaal en platte karakters dan het soort lof dat een film die negen Oscar-nominaties haalde.
De opkomst en ondergang van Avatar komt neer op een simpel feit: mensen zien de film niet meer in een theater. In 2009 stroomden mensen naar de multiplex om een film van ongelooflijke visuele bloei te zien, aangevuld met IMAX en baanbrekende 3D-technologie. In een bioscoop speelt Avatar - in sommige opzichten - meer als een rit in een themapark dan als een film. De vreugde van de film komt niet van het verhaal, maar van de ervaring om deel te nemen aan een buitenaardse wereld die van het scherm lijkt te vallen. In dat opzicht kwalificeert Avatar niet als een geweldige film - gewoon een geweldige tijd in de films.
4 Zwaartekracht
Regisseur Alfonso Cuaron wilde net als Avatar nieuwe wegen inslaan met zijn film Gravity. In tegenstelling tot Avatar, die alleen impact heeft in een theater, innoveert Gravity nieuwe verhaaltechnieken samen met zijn spectaculaire beelden. Cuaron schoot zwaartekracht specifiek voor het IMAX-formaat om de grootte van de ruimte beter te simuleren. Hij gebruikte verder digitale technologie om sneden van shot tot shot te elimineren, waardoor de film een meer documentair-achtig gevoel kreeg. In plaats van te vertrouwen op goedkope 'gimmick'-opnamen, gebruikte Cuaron het 3D-proces verder om een enorme scherptediepte in de cinematografie te creëren.
Gravity volgt het verhaal van een vrouw die alleen in de ruimte gevangen zit. Maar voor een korte scène van een collega-astronaut en een droomsequentie, geeft de film de vrouw weer als volledig alleen. Sandra Bullock nam de moeilijke leiding op zich, waardoor ze in bijna elk beeld van de film zou verschijnen. Hers is de grootste eenmansshow in de filmgeschiedenis: Bullock slaagt erin om het gamma in haar uitvoering uit te voeren, vaak zonder iemand (of iets, dankzij de speciale effecten) om op te reageren. Haar uitvoering heeft des te meer impact wanneer ze wordt bekeken op een gigantisch IMAX-scherm, wat, samen met de IMAX-cinematografie en het gebruik van 3-D, Gravity een must-see in een theater maakt.
3 The Godfather
The Godfather is een baanbrekende klassieker geworden. Vandaag, meer dan 40 jaar na de release, blijft de film het publiek betoveren met zijn kracht en opwinding. Dus waarom vraagt de film dan om een bioscoop voor volledige impact? Eenvoudig: het was een van de laatste films die zonder nadenken over thuismedia is gemaakt.
De Godfather en zijn eerste vervolg gebruikten beiden een proces dat bekend staat als IB Technicolor. De techniek liet film toe om kleuren in prachtige details super te absorberen, waardoor een rijk, gestructureerd beeld werd geproduceerd dat meer op één lijn stond met een Rembrandt-schilderij dan andere films van zijn tijd. IB Technicolor werd buiten gebruik na voltooiing van The Godfather Part II, en geen enkele film of digitale techniek heeft zijn weelderige kleuren nog geëvenaard. Alleen al om die reden verdient The Godfather het om in een theater te worden gezien.
De film is ook een geweldige film, vol gelaagde, intrigerende personages, spannende plotten, geweldige actie en enkele van de beste uitvoeringen ooit gefilmd. Een advies om The Godfather op het grote scherm te zien: neem eten. Het aantal scènes van personages die heerlijk uitziende Italiaanse gerechten eten zou iedereen hongerig maken!
2 Apocalyps nu
Francis Ford Coppola stak zijn persoonlijke fortuin en zijn verstand op het maken van Apocalypse Now, zijn epos over de oorlog in Vietnam. Het schieten duurde meer dan een jaar en werd geconfronteerd met de obstakels van tyfoons, politieke revoluties, echte oorlogen, uitgedroogde acteurs, de hartaanval van Martin Sheen en de steeds ontwrichtende methode van Marlon Brando en het ballonvaren. Coppola zelf overwoog routinematig zelfmoord, en volgens zijn beste vrienden gooide hij een deel van zijn gezond verstand in de jungle weg tijdens het fotograferen.
Ondanks de helse productie werd Apocalypse Now een baanbrekende klassieker, een bewijs van de kracht en waanzin van de cinema, en van de mannen en vrouwen die het maken. Coppola heeft de film gemixt en bewerkt met de bedoeling een theater te bouwen met extra 'interactieve' effecten die overeenkomen met de film, zoals een attractie in een Disney-themapark. Hij heeft het nooit gebouwd, maar juist het idee dat hij de film als zodanig heeft ontworpen, vraagt het publiek om het in de bioscoop te zien. Geladen met beklijvende beelden, briljante uitvoeringen en filosofische vragen, verdient Apocalypse Now de vereiste kijkstatus in Amerikaanse geschiedenisklassen. Zei dat proviso ook zou moeten eisen dat het publiek het in een theater ziet!
