Televisie is, net als alles in de wereld, een zeer omstreden onderwerp. Hoewel het op zichzelf geen bijzonder diepgaand inzicht is, is het de moeite waard om in gedachten te houden bij het overwegen van de televisiecriticus. Kritiek is essentieel voor de kunstvorm. Inderdaad, in een tijd waarin alleen maar bladeren door je Netflix-catalogus verlammende angst kan veroorzaken, zijn critici hier om het lawaai te doorbreken. Kortom, televisiekijkers hebben televisiecritici nodig.
Dat gezegd hebbende, critici kunnen natuurlijk net zo vaak fout zitten als ze gelijk hebben. Het is tenslotte geen wetenschap. Het komt in wezen neer op hoe een paar mensen op een bepaalde dag denken over wat ze op hun scherm zien knipperen. Menselijke fouten spelen inherent een rol. Om nog maar te zwijgen van achteraf is 20/20, en wat als een klassieke jaren na het feit kan worden beschouwd, kan vanaf het begin naar de hemel zijn gestoken. Televisie is een lang medium, dat meestal weken (of dagen, nu binge kijken een ding is) van kijken echt op prijs stelt.
Het zou je verbazen welke ongelooflijk populaire en geliefde shows oorspronkelijk niet goed pasten bij de critici. Of misschien zou je dat niet zijn. In elk geval zijn hier 15 enorme tv-shows die verschrikkelijke beoordelingen hebben gekregen.
15 ijzeren vuist
De recente negatieve ontvangst van de nieuwe Marvel-serie van Netflix, Iron Fist, is (in één woord) teleurstellend. Het is de eerste echte struikeling in de reeks Netflix-releases van het Marvel Cinematic Universe. De serie zal leiden tot het Avengers-lite-team van die franchise van The Defenders, en dat geldt ook voor Marvel-completisten en superfans. Na het overweldigende succes en de populariteit van Daredevil, Jessica Jones en Luke Cage, werd bijna aangenomen dat Iron Fist een winnaar zou zijn; nog een knock-out voor de machine die niet kan stoppen met het produceren van goud. En toch zit Iron Fist momenteel op een verschrikkelijke 17% op Rotten Tomatoes.
Critici hebben de show gepoogd omdat ze saai, niet origineel en, eerlijk gezegd, slecht geschreven is. Behalve voor het eerste item op die lijst, waren deze kwaliteiten niet erg ongebruikelijk voor superheldenfilms, pre-boom. Maar we leven in een uitgesproken verzadigde markt en er is weinig ruimte meer voor dit soort branden. Ik hoop dat Iron Fist het volgend seizoen omdraait.
14 Buffy the Vampire Slayer
Tegenwoordig is het bijna heiligschennis om alles te bekritiseren dat Joss Whedon produceert. Geloof het of niet, er was een tijd in de geschiedenis waarin Whedon lang niet de show business titan was die hij nu is. De beschermheilige van nerds, die onlangs werd erkend voor zijn zware hand in het Marvel Cinematic Universe, begon zijn loopbaan als showrunner toen hij Buffy the Vampire Slayer creëerde, een naam die weliswaar spotwerk uitnodigt. Toegegeven, iedereen weet nu dat de show een hit bleek te zijn. Maar toen het begon, waren critici lauw (op zijn zachtst gezegd) en niet volledig overtuigd van zijn verdienste.
Het helpt niet dat de serie op de hielen kwam van zijn filmvoorganger; een film die bijna overal door critici werd beschimpt. Kijkers die de serie ingingen met het idee dat het vergelijkbaar zou zijn met de film, waren uiteindelijk verheugd om een compleet andere toon te vinden (en niet te vergeten de cast). Maar in eerste instantie waren de critici op hun hoede en kwamen ze de serie pas echt omarmen tot later in het eerste seizoen, toen bleek dat ze een geweldige show hadden.
13 Grey's Anatomy
Net als Buffy werd Grey's Anatomy in eerste instantie afgewezen als niet-serieuze televisie. Gezien als soap-opera-aangrenzend, maakten de eerste afleveringen weinig indruk op critici. Het is de moeite waard om in het kort stil te staan bij het feit dat zowel Buffy als Grey's vrouwelijke hoofdrolspelers hebben, en dat de veronderstelling dat een van beide een niet-serieus programma is, niet in de laatste plaats te wijten is aan het feit dat veel televisiecritiek door mannen wordt behandeld.
Dit gezegd zijnde, werd Grey's zeker later geprezen en, zoals iedereen met een televisie (en pols) kan bevestigen, is dit een van de langstlopende en meest populaire shows in de geschiedenis. Het succes zag de snelle opkomst van Shonda Rhimes en sindsdien vele shows. Toch werd het eerste seizoen bekritiseerd vanwege zijn oubollige en, om het subtiel te zeggen, misschien een beetje te ernstige toon. Niettemin bevindt Grey's Anatomy zich momenteel in het 13e seizoen, en vernieuwd voor een 14e seizoen, dus duidelijk werkte de cornball-aanpak.
12 Family Guy
Zelfs de meest fervente fans van Family Guy zullen toegeven dat er veel te bekritiseren is. Ongetwijfeld is de show opgezet op een manier die heel nadrukkelijk vraagt om kritiek te krijgen, en doet wat hij kan om de grens te overschrijden waar mogelijk in een poging om de critici op een rij te zetten en zichzelf de meest controversiële show op televisie te bewijzen. Maar het heeft ook bewezen een krachtpatser te zijn van televisiekomedie, spin-offs voortbrengend en grapvoer voor dronken fratjongens in het hele land. Het is geen wonder dat Seth MacFarlane, de man achter de man als het ware, bijna net zo beroemd is geworden als de show zelf.
Hoe dan ook, toen het voor het eerst op het toneel verscheen, werd Family Guy niet verwelkomd met open armen. Critici verachtten de show en de uitgesproken ruwe humor. Gedurende zijn ambtstermijn is de kritiek tamelijk consistent gebleven en is de publieke opinie over de show verschoven in de afgelopen jaren omdat de aanstootgevende thema's van de show niet resoneren zoals ze ooit deden. Voor nu is de serie tenminste sterk en er is geen einde in zicht.
11 Seinfeld
Seinfeld komt ongeveer zo dicht in de buurt van televisierechten als een komedie kan krijgen. De populariteit was zo groot dat het vanaf het moment dat het eindigde een schijnbaar eindeloze hoeveelheid copycats en wannabes voortbracht, allemaal strijdend om de volgende koning van situationele komedie te worden. Maar vóór de lofbetuigingen en lof, viel Seinfeld onder zorgvuldig toezicht van de critici. Ze waren karakteristiek niet vriendelijk. Toegegeven, niet elke criticus haatte het (de bandwagon begon vroeg), maar er waren sommigen die de inhoud van de show verachtten omdat deze verouderd en irrelevant was, een bewering die zowel hilarisch als ironisch is gezien de decennia van mimiek die in plaats daarvan zijn gevolgd.
Uiteindelijk werd het thema "niets" van de show omarmd door het publiek en werd het de eerder genoemde culturele krachtpatser waar we vandaag allemaal naar verwijzen. De vele (vele) knock-offs hebben een vergelijkbaar pad gevolgd, met critici die pannen en vervolgens accepteren. Het lijkt een overgangsritueel voor de sitcom in New York.
10 Hoe ik je moeder heb ontmoet
Over Seinfeld knock-offs gesproken, How I Met Your Mother (HIMYM) was de tweede generatie, technisch gezien afzetterij van Friends (en Seinfeld, bij volmacht). Hoewel de show een van de meest populaire sitcoms op televisie is geworden, kende het een ruwe start en werd het beschuldigd van het standaardtarief van vroege sitcom-problemen. Corny verhaallijnen, ondermaats acteren en langzaam schrijven plaagden de show, en brachten de critici ertoe aan te schrijven hoeveel ze niet van deze nieuwe groep narcisten in New York hielden, een trope die (na twee iteraties) uitputtend begon te voelen.
HIMYM is een raar voorbeeld van een sandwich met slechte recensies. Omdat, na een ruwe start, de show beter werd en critici hem jarenlang prezen, met slechts een paar merkbare struikelingen. Toen vond het laatste seizoen, vol met controverse en twijfelachtige beslissingen, de critici hun pitchforks afstoffen voor een laatste spies. De show eindigde veel hoe het begon: slecht.
9 The Office (VK)
Ricky Gervais is verantwoordelijk voor de populariteit van een volledig format van situationele komedie. De vierde muurbrekende sitcoms in interviewstijl met Parken en Recreatie, Modern Family, Veep en de Amerikaanse versie van The Office kunnen allemaal hun oorsprong vinden in de originele Britse versie van The Office, een show waar critici en fans dol op zijn. Vreemd genoeg was dit niet altijd zo.
Aanvankelijk haatten critici The Office absoluut. Eerlijk gezegd is het niet verwonderlijk, gezien hoeveel conventies het heeft overtreden. Het werd bekritiseerd omdat het saai en moeizaam was, een realtime observatie van de typische werkdag die, volgens minstens één criticus, de verveling iets te perfect wist te vangen. Naarmate critici en publiek meer tijd met de show doorbrachten, begon het scherpe, verwrongen gevoel van ineenkrimpende humor op hen te groeien, wat ertoe leidde dat het Amerikaanse netwerk NBC een eigen versie maakte.
In ieder geval is de hilariteit dat een show die zo universeel geliefd was ooit beschimpt, niet verloren op Gervais, die af en toe zijn vroege slechte recensies op Twitter heeft gedeeld.
8 Ghost Whisperer
Om eerlijk te zijn, is het moeilijk om GhostWhisperer niet uit te lachen. Van de naam tot het uitgangspunt tot het acteren van Jennifer Love Hewitt, het is niet bepaald het serieuze drama dat het probeert te zijn. En toch gaat televisie (zoals overeengekomen door het kijkende publiek) over opschorting van ongeloof. Een beetje schmaltz en een beetje melodrama doen nooit iemand pijn. Helaas heeft het critici in het begin afgeslagen. Hun kritiek? Nou, dat het schmaltzy en melodramatisch was. Eerlijke punten voor iemand wiens taak het is om dit soort dingen te onderzoeken.
De jury is uit of de meer melodramatische aspecten ooit volledig zijn afgeschaft, maar ze werden duidelijk minder een probleem naarmate de tijd verstreek en wat de show oorspronkelijk als een negatief punt plaagde, werd wat mensen leuk vonden aan de serie.
We kunnen niet genoeg uitdrukken hoeveel critici deze show haatten. Kijk maar eens naar de seizoen One Rotten Tomatoes-pagina en die 9% vertelt je alles wat je moet weten.
7 Fuller House
Voor elke über-populaire show die uit de lucht is gegaan, is er nu een hondsdolle fanbase die erom vraagt terug te komen. Men veronderstelt dat het sentiment onschuldig genoeg is; een verlangen en heimwee naar hun favoriete show. Maar het werkt niet altijd zoals iedereen denkt dat het zal doen. Jaren van uit de lucht zijn kan immers veel veranderen, vooral wanneer (in zijn glorietijd) een show een hechte schrijverskamer had die consequent goud blies. Iets terugbrengen uit het graf kan, zoals Stephen King zou kunnen zeggen, dingen veranderen. Dat was het geval voor Fuller House, de herstart van Full House waar blijkbaar iemand om vroeg.
Aan de ene kant werd de show geprezen als een geweldige kick in de heimwee naar fans. Aan de andere kant was het ook een onnodige herhaling van een show die iets te lang is verdwenen om het terug te baggeren te rechtvaardigen. De New York Times haatte het zo erg dat het een "zelfbewuste, gedateerde en maudlin herinnering werd genoemd van de onophoudelijke mars van tijd en je onvermijdelijke ondergang. " Ouch.
6 Twee en een half mannen
Het is moeilijk om Two and a Half Men te beschouwen buiten de context van de grootste ineenstorting van de grootste ster en uiteindelijk vertrek uit de show. Maar het is nodig om dat uit je hoofd te zetten om te zien wat er nog meer mis ging. Namelijk, de ploeterende mars van sombere en verouderde humor van de show - zo zeiden de critici. Net als bij elke sitcom kwamen de grappen aanvankelijk maar zelden terecht en misschien werd het acteren zwaar bekritiseerd omdat het onvoldoende was. De show zal de fans ook niet veel verdedigen, omdat velen van hen boos waren over de late reeksverandering in sterren van Charlie Sheen naar de beslist minder charismatische Ashton Kutcher.
Nadat Charlie Sheen was ontslagen, duurde de serie nog vier seizoenen voordat ze uiteindelijk uit de lucht werd gehaald, bruisend in een vreemde seriefinale die de werkelijke eigenaardigheid weerspiegelde rond zijn cast en crew.
5 Seks en de stad
Lang voordat HBO een beroemde leverancier van kwaliteitstelevisie werd, werd het uitgezonden Sex and the City, een show die veel spot van zowel New Yorkers als niet-New Yorkers uitnodigt. De voormalige menigte minachtte de serie vanwege de gentrified en fantastische weergave van de stad, terwijl de laatste gewoonweg niet van de hoofdcast van de show hield en een andere groep van zelfgerichte WASP's zag die weinig empathie nodig had.
Hoe dan ook, de show werd een favoriet bij fans en bracht zelfs twee films voort. Het ontving zelfs een beetje liefde van de critici nadat ze er warm voor hadden gekregen. De eerste paar afleveringen waren echter geen sterk startpunt. Slecht schrijven, mislukte pogingen tot erotica en onwaarschijnlijke personages gaven deze show een rotsachtige start.
Seizoen 2 zag een duidelijke verbetering van de kwaliteit en critici waren er snel bij om de nieuwe basis van het schrijfpersoneel te prijzen, iets dat zou gelden voor een goed stuk van de serie. De films natuurlijk niettegenstaande.
4 The Office (VS)
Houd er rekening mee dat toen The Office voor het eerst bij een Amerikaans publiek kwam, het formaat nog (vrij letterlijk) vreemd was. Britse humor speelt niet altijd goed in de Verenigde Staten en hoewel de show op maat was gemaakt voor een Amerikaans publiek, werd deze in eerste instantie nog steeds met een zijoog ontvangen. Hoewel, vreemd genoeg, een van de belangrijkste klachten was niet dat de show nieuw en verwarrend was, maar dat de inhoud moe en sober was. Weer een comedy op de werkplek? Het was halverwege de jaren 2000 en de relatieve moeizaamheid van het werk was al lang vastgesteld door de strip, Dilbert, en vrijwel elke bestaande sitcom. Om nog maar te zwijgen over wat The Office probeerde aan te bieden, was al succesvol in het Verenigd Koninkrijk, waardoor velen zich afvroegen waarom het nodig was om het over de Atlantische Oceaan te sturen.
Blijkbaar bleef de humor uiteindelijk echter hangen, en toen The Office eindelijk uit de lucht ging, werd het zwaar geroerd door zijn fans.
3 De oerknaltheorie
De oerknaltheorie is echt een anomalie van televisie. Misschien wel de meest populaire sitcom op televisie op dit moment, deze show is een kolos en de salarissen van de sterren weerspiegelen dat. Het is ook een van de meest bekritiseerde en gepaneerde shows in de moderne geschiedenis. Zelfbenoemde nerds en linkse hersentypes haten de domheid en pandering van de grappen. Ze bekritiseren de show omdat ze een oppervlakkige benadering van de wetenschap hebben en het spelen voor de lach in plaats van diepere humor te vinden in de complexiteit. Om nog maar te zwijgen over het absoluut verouderde lachnummer dat laat zien hoe belachelijk sommige grappen in de show zijn.
Naar alle waarschijnlijkheid is The Big Bang Theory de laatste in zijn soort en, wanneer het eindelijk omslaat en sterft, zal het hopelijk dood blijven, anders krijgen we een Fuller House-achtige reboot. Anders, wie weet hoe lang dit lang-dood paard zal blijven worden geslagen?
2 parken en recreatie
Misschien nog geliefder dan The Office, Parks and Recreation was de tweede Amerikaanse iteratie van zijn specifieke komische formaat. Wat iedereen zich nu herinnert als een ernstige en hilarische show was ooit bijna universeel gehaat. Kortom, critici vonden het ongemakkelijk, en dat was het ongetwijfeld ook. Na de opening van The Office zaten Parks en Rec ergens tussen een knock-off en een eerbetoon, waardoor het moeilijk was om een eigen identiteit te ontwikkelen. Dat en een paar gietfouten (sorry Mark / Paul) maakten het eerste seizoen van deze overigens stellaire serie een beetje een stinker.
Om de eer te geven waar het recht op heeft, namen de schrijvers en showrunners deze kritiek zeer serieus en kwamen uiteindelijk terug met een show die heel goed wist wat het was en vonden uiteindelijk een stem die uniek zijn eigen stem werd. Parks en Rec zouden uiteindelijk vereerde gaststerren hebben als Joe Biden en Michelle Obama. Niet slecht voor een show die begon als een goedkope The Office knock-off!
