Filmwendingen zijn een nuttige manier voor een verhaal om een grote impact te maken. Ze zijn bedoeld om het spel te veranderen en fundamenteel alles te veranderen wat we al in een bepaalde film hebben gezien. Vaak overschaduwen ze eigenlijk alles wat eerder is gebeurd, en ze maken de rest van de film in vergelijking nogal vergeetbaar. Natuurlijk zijn er enkele films die hun wendingen in hun voordeel gebruiken en alles wat het publiek al heeft gezien verbeteren.
Helaas kwamen die films niet op deze lijst. Deze lijst is gereserveerd voor die films die niet veel indruk maken totdat ze dat geheim onthullen dat ze ons de hele tijd hebben verborgen. Deze wendingen veranderen soms onze perceptie van de rest van de film, maar dat doet er uiteindelijk niet zoveel toe, omdat we ons niet herinneren waar de rest van de film eigenlijk over ging. Met dat in gedachten, hier zijn 15 films waar je alleen de draai aan herinnert.
(Vanzelfsprekend liggen er spoilers voor de deur.)
15 Geheim venster
Een behoorlijk generieke thriller, The Secret Window wordt vooral herinnerd om zijn cop-out twist; eentje die niet bepaald nieuw is. De film volgt Johnny Depp, die Mort Rainey speelt, een schrijver die wordt geterroriseerd door een man genaamd John Sooter. Terwijl de film zich ontwikkelt, vermoordt Sooter de vrouw van Depp en pleegt hij andere gruwelijke handelingen die de geestelijke gezondheid van Rainer ondermijnen. In de laatste momenten van de film ontdekken we dat Sooter gewoon de andere persoonlijkheid van Rainey is, en de misdaden die Sooter in de hele film pleegde, werden eigenlijk begaan door deze verontruste schrijver.
Dit soort gesplitste persoonlijkheidsdraai werd natuurlijk het meest memorabel uitgevoerd in Fight Club, en elke film die erna begint te lijken op een homogene kopie-kat. The Secret Window is een vrij onopvallende film, dus de draai maakt het eigenlijk enigszins gedenkwaardig. Toch maakt het niet goed dat alles uit de film is geleend. Wendingen maken geen film, ze verbeteren het gewoon.
14 Sleepaway Camp
Sleepaway Camp heeft een wending die zeer verrassend is, vooral gezien het feit dat de film in 1983 werd uitgebracht. De film speelt in bekende tropen en volgt Angela terwijl ze op weg is naar het zomerkamp. Pijnlijk verlegen, lijkt Angela net zo geschokt te zijn als alle anderen wanneer andere kampeerders worden vermoord. Schokkend (?) Blijkt uiteindelijk dat de moordenaar Angela zelf is, maar de echte wending komt met de onthulling dat Angela als man werd geboren.
Deze draai verandert fundamenteel de dynamiek van de film die het publiek dacht te kijken, maar dient ook als een ongelooflijk vroeg voorbeeld van de manier waarop films begonnen te spelen met gender als identiteit, en de manier waarop horrorfilms in het bijzonder doen. De film wordt zo herinnerd voor deze wending dat het niet moeilijk is om de vrij conventionele horrorfilm die eraan voorafging te vergeten. Slasher-films zijn immers veel interessanter als ze met een twist komen.
13 zeven pond
Niet elke Will Smith-film klikt volledig. Ondanks een twist-einde die zowel game-veranderend als verwarrend is, is Seven Pounds behoorlijk vergeetbaar voor de rest van de looptijd. Smith speelt een man die gedreven is om goede daden te verrichten voor zeven mensen nadat hij de dood van zijn vrouw en zes anderen heeft veroorzaakt bij een auto-ongeluk. De film volgt Smith terwijl hij met verschillende patiënten op bezoek gaat, met de bedoeling zijn organen aan hen te doneren nadat hij heeft vastgesteld of zij ze verdienen.
Uiteindelijk komen we erachter dat het personage van Smith van plan is zelfmoord te plegen en zijn resterende organen doneert aan degenen die ze nodig hebben. Smith voert de act uit via kwallen, wat op zichzelf redelijk belachelijk is. Seven Pounds wordt gedeeltelijk herinnerd vanwege de verwarring en woede die veel kijkers voelden met de manier waarop de film oploste. Terwijl je de film bekijkt, begin je je te realiseren hoe misleidend het hele ding is.
12 Wees
Orphan lijkt in eerste instantie een vrij standaardversie van het horrorverhaal 'bezeten kind' dat populair is sinds de oprichting van het genre. Deze film volgt een echtpaar dat besluit om een kind genaamd Esther te adopteren. Na de adoptie van Esther beginnen er vreemde dingen te gebeuren die duidelijk verband houden met het kind in het centrum van de film, hoewel weinig kijkers voorspelden dat de vreemde onthulling zou komen. Het blijkt dat Esther eigenlijk 33 jaar oud is en dat ze een vorm van proportionele dwerggroei heeft waardoor ze op een kind lijkt.
Dit is absoluut anders dan de typische horrorfilmwending, en het helpt eigenlijk om veel van de vreemde dingen die in de film gebeuren te verklaren. Sommige groepen protesteerden tegen de onthulling na de release van de film en voerden aan dat het in feite een evenredige weergave was van proportioneel dwerggroei. De draai van Orphan is zo vreemd en onverwacht dat het de rest van de film ondermijnt. Volwassenen zijn niet zo eng. Enge kinderen zijn.
11 oerangst
De twist van Primal Fear is zo bevredigend vreemd dat het eigenlijk veel van wat eraan voorafging ondermijnt. Voor het grootste deel van de film lijkt het erop dat Primal Fear gaat over het oplossen van de moord op een bisschop. Edward Norton speelt een alter boy die is beschuldigd van de misdaad, en Richard Gere speelt zijn angstaanjagende advocaat, een personage dat vastbesloten is om de onschuld van Norton te bewijzen.
De zaak wordt gecompliceerder wanneer Norton onthult dat er een derde persoon in de kamer bij hen was op het moment van de moord, iemand anders die de misdaad heeft begaan. Het wordt langzaam aan het licht gebracht dat het karakter van Norton een gespleten persoonlijkheid heeft ontwikkeld als gevolg van seksueel misbruik, en de splitsing doodde de bisschop, wat Gere alleen maar motiveert om zijn cliënt te verdedigen.
Uiteindelijk blijkt dat Norton deze alternatieve persoonlijkheid volledig heeft uitgevonden om zichzelf vrijgesproken te krijgen. Wanneer de advocaat van Gere dit beseft, zegt hij eenvoudig: "Goed voor u". Norton was altijd de moordenaar en hij liep weg omdat hij iedereen voor de gek kon houden door te geloven dat hij niet verantwoordelijk was. Dat is een wending.
10 Het dorp
M. Night Shyamalan is misschien het best bekend om zijn wendingen, en daar is een goede reden voor. Zijn films zijn vaak afhankelijk van een naderende verrassing en die formule was aanvankelijk vrij effectief voor hem in het begin van zijn carrière. Helaas waren sommigen snel moe van zijn afhankelijkheid van dit soort verrassingen, en velen besloten dat hij zijn voorsprong had verloren na het zien van The Village.
The Village speelt zich af in een geïsoleerde 19e - eeuwse gemeenschap die bang is voor wezens die aan de rand van hun stad wonen. De hele film gaat over de angst van de dorpsbewoners voor de wezens die aan de rand van de stad wonen, maar uiteindelijk wordt onthuld dat dit dorp eigenlijk in de huidige tijd is, en de gemeenschap werd opgericht door de rouwende "stadsoudsten" die de wrede moderne wereld. Deze draai is zowel voor de hand liggend als een beetje uitgespeeld, en het is ook alles dat iemand kan bedenken wanneer iemand The Village ter sprake brengt.
9 Shutter Island
Shutter Island is een van de meest commerciële inspanningen van Martin Scorsese tot nu toe en speelt Leonard DiCaprio als een detective die naar een afgelegen eiland komt waar een psychiatrisch ziekenhuis is gevestigd en de mysteries van het eiland begint te ontrafelen. Terwijl de film zich ontvouwt, wordt het duidelijk dat er iets op het eiland niet klopt, en we leren uiteindelijk dat het karakter van DiCaprio eigenlijk een patiënt op het eiland is, en de film vertegenwoordigt een laatste poging om hem van zijn wanen te genezen.
Hoewel de richting in de film feitelijk griezelig is, is de wending aan het einde zeker de reden waarom velen zich überhaupt aangetrokken voelden tot Shutter Island, ook al slaat het niet op. De aard van deze draai is zodanig dat het gemakkelijk wordt om te vergeten wat er in de rest van de film gebeurt, omdat alles zich afspeelt binnen de gedraaide verbeelding van DiCaprio. Shutter Island is solide, maar de meeste weten het alleen vanwege de klimatologische onthulling.
8 The Mist
De draai van The Mist is verschrikkelijk en hartverscheurend. De film volgt een groep mensen die samen optrekken nadat de stroom uitvalt in hun stad. Uiteindelijk komt er een gevaarlijke mist en daarin zitten gevaarlijke monsters. De groep is nu gedwongen om samen te binden om te overleven, en de film volgt van daaruit typische horror / genre-conventies. De wending komt pas in de laatste minuten van The Mist, wanneer de overlevende leden van de groep worden omringd door de mist en er zeker van zijn dat hun dood op handen is. In plaats van hen gruwelijk te laten sterven, besluit een van de leden van de groep de andere vier barmhartig te doden.
Dit personage ontdekt vervolgens dat de wezens die uit de mist tevoorschijn komen, eigenlijk leden van het Amerikaanse leger zijn die de apocalyptische monsters hebben overleefd en binnen kwamen om overlevenden te redden. De draai van The Mist brengt de rest van de film op zijn kop en zorgt voor een onderbuik voor publieksleden die zich bewust zijn van de gruwel van wat er net is gebeurd. Het is een briljante onthulling, die vragen oproept over wat iemand van ons zou doen onder vergelijkbare omstandigheden.
7 Het spel
De game volgt Michael Douglas als een succesvolle zakenman die op zijn 48e verjaardag een game van zijn broer ontvangt. Het spel stuurt Douglas in een reeks gevaarlijke en dodelijke situaties en eindigt uiteindelijk met zelfmoordpogingen door van een hoog gebouw af te springen. Wanneer hij landt, ontdekt hij dat alles wat hij tijdens de hele film heeft gedaan, inclusief het verlies van zijn familie en zijn financiën, deel uitmaakte van de game. Zijn broer heeft het zo ontworpen dat hij het leven zou omhelzen en hem niet gewoon zou laten passeren.
Hoewel het misschien effectief was, is dit soort spel ongetwijfeld meedogenloos. Het leven is geweldig, zeker, maar het karakter van Douglas heeft behoorlijk wat pijn en trauma te verwerken om die waardevolle levensles te leren. De onthulling dat het hele ding deel uitmaakte van het spel van zijn broer, maakt de rest van de film zelfs goedkoper en maakt opnieuw kijken moeilijk. De draai maakt al het andere gek, in plaats van verschrikkelijk.
6 Het huilspel
The Crying Game wil een massaal bedrieglijke film zijn, en het slaagt daar grotendeels in. De film volgt een Britse soldaat die gevangen is genomen door Ierse terroristen en een band vormt met een van zijn ontvoerders. Nadat de soldaat is gedood, begint de gevangene zich te bemoeien met de wereld van zijn gevangene en raakt hij betrokken bij de vriendin van de gevangene.
De twist van deze film is eigenlijk vrij eenvoudig. Het blijkt dat de vrouw waarvoor deze IRA-opstandeling valt, eigenlijk transgender is, en we realiseren ons uiteindelijk dat deze informatie er niet toe doet voor Fergus. Hoewel deze ideeën vandaag misschien voetgangers lijken, waren ze destijds revolutionair. The Crying Game is een verhaal over de vloeibaarheid van het geslacht en de manier waarop het in wisselwerking staat met de nationale identiteit. De wending in het midden van de film wordt niet alleen herinnerd aan de manier waarop het de film als geheel heeft veranderd, maar ook aan zijn krachtige politieke impact.
5 De Prestige
Christopher Nolan vertrouwt niet op de wending zoals Shyamalan vaak lijkt, maar verschillende van zijn films hebben gebruik gemaakt van een dramatische onthulling die het verhaalpubliek dat ze dachten fundamenteel verandert. Misschien wel de meest beruchte poging van een Nolan-film komt in The Prestige, die het verhaal vertelt van twee rivaliserende magiërs in de 19e eeuw.
Gedurende de film doen de twee goochelaars verschillende pogingen om elkaar op te volgen, te beginnen wanneer een goochelaar een teleportatietruc onthult die onmogelijk lijkt zonder het gebruik van een dubbele body. Aangezien dat soort dubbele body onwaarschijnlijk lijkt (niemand meldt ooit twee van Christian Bale's personage te zien), besteedt de andere goochelaar (gespeeld door Hugh Jackman) de hele film aan het uitzoeken hoe hij het doet. Het blijkt dat Bale in de hele film twee mensen speelde die om de beurt de tovenaar zouden afbeelden. Het was altijd lichaamsdubbels!
Bovendien heeft Jackman's personage zichzelf elke avond gekloond voor zijn show en heeft hij vervolgens een van de klonen gedood. Een draai binnen in een draai. Het is twist-ception!
4 De anderen
De Anderen waren eigenlijk behoorlijk geprezen bij de release, maar er zijn velen die het zich alleen maar herinneren vanwege de late onthulling. Gevestigd in een Victoriaans huis waar het moederlijke karakter van Nicole Kidman met twee kinderen woont, volgt de film het gezin terwijl ze in hun verduisterde huis wonen en beginnen te vermoeden dat het huis kan worden achtervolgd. Op een manier die erg lijkt op The Sixth Sense, beginnen we te begrijpen dat de personages in het centrum van de film niet echt degene zijn die worden achtervolgd. Het blijkt dat Kidman's familie de hele tijd dood was.
Hoewel deze onthulling minder schokkend is voor die kijkers die The Sixth Sense al hebben gezien, is het nog steeds een krachtige onthulling, deels omdat de film die ervoor kwam zo anders is dan de film van Shyamalan. Een deel van de gruwel van The Others komt van de ontkenning die het karakter van Kidman doormaakt nadat ze de waarheid ontdekt. Ontkenning is de eerste fase van verdriet, zelfs als jij degene bent die stierf.
3 Soylent Green
"Soylent Green is mensen!" Dat geldt ook voor de iconische lijn van Soylent Green, maar de meeste popcultuurjunkies zouden het moeilijk hebben om iets anders te noemen wat er in die film gebeurt. Dit is natuurlijk de wending. Soylent Green speelt zich af in een wereld die zo overbevolkt is dat het grootste deel van de bevolking ervoor kiest om Soylent te eten, dat in fabrieken wordt vervaardigd. Wanneer een rechercheur naar een van deze fabrieken wordt gestuurd na de moord op een krachtige manager, ontdekt hij uiteindelijk dat het voedsel uit mensen bestaat.
Deze wending is zo ijzig effectief wanneer het aanvankelijk wordt onthuld dat het eigenlijk moeilijk wordt om te onthouden wat er in de rest van de film gebeurt. De kennis dat mensen in het geheim andere mensen hebben gegeten, is zo verwrongen als het wordt, en de implicaties zijn zo enorm en interessant dat de rest van de film bijna volledig vervaagt. Soylent Green heeft een geweldige draai. Het kan zelfs te goed werken.
2 De gebruikelijke verdachten
Een verhaal over de rij criminelen van een moordenaar die zijn ingehuurd om een gevaarlijke overval te plegen, The Usual Suspects zet het hele verhaal dat de film aanvankelijk op zijn hoofd presenteerde met een laatste onthulling. Verbal Kint, de zachtaardige crimineel die de enige overlever van de overval was, heeft het verhaal van de overval aan de politie verteld in de film. Kint beschrijft een figuur genaamd Keyser Soze, een vreselijke schurk die de criminele onderwereld terroriseert.
Aan het einde van de film ontdekken we dat Kint eigenlijk Keyser Soze is en dat een groot deel van het verhaal dat hij zojuist vertelde aan de politie waarmee hij sprak waarschijnlijk een leugen was. De wending doet de rest van de film volledig omhoog en wordt meesterlijk afgetrokken. Helaas is de rest van de film vrij moeilijk te onthouden. Het wordt overschaduwd door de opmerkelijke behendigheid van het einde, die vreemd genoeg de vrij conventionele misdaadthriller ondermijnt waarvan het publiek dacht dat ze tot dat punt keken.
