De magie in Harry Potter zit niet alleen in de spreuken en drankjes, maar in de wereld JK Rowling gemaakt voor lezers. Er is een speciaal soort allure in deze serie die vaak is gekopieerd, maar nooit geëvenaard, en het wordt versterkt door kleurrijke personages, fantasierijke locaties en een prachtige aanraking van onschuld die fans jong en oud naadloos verbindt - ondanks hoe veel donkerder de serie eindigt worden. De acht filmaanpassingen zijn tegenwoordig net zo geliefd als de boeken.
Dat gezegd hebbende, hoewel, ondanks alle vlag en wimpel, de verschillende imperfecties van de franchise niet kunnen worden ontkend. Meer dan 10 jaar en 8 films, er is echt geen af en toe een kleine misstap te vermijden. In dit geval zijn er echter enkele scènes en momenten in de Harry Potter-aanpassingen die gewoon te schokkend zijn voor iedereen om gewoon een oogje dicht te knijpen. Ze steken eruit als zere duimen. Ze stopten de magie. Het ene moment ben je volledig ondergedompeld in het reilen en zeilen van deze jonge tovenaars, en dan buigt de onderdompeling zonder waarschuwing.
Uit het niets kunnen zelfs de meest vrome Potterheads een glitch vinden in de magische Matrix, en al de meest gedetailleerde wereldbouw die er bestaat, kon deze momenten niet beletten een anders perfecte scène te bederven.
Blijf lezen om 16 Jarring-scènes te bekijken die je uit Harry Potter-films halen.
16 De CGI van de tovenaar
Harry Potter en de Steen der Wijzen krijgen enorme punten voor het proberen. Toen Chris Columbus in de regiestoel zat, stonden kindvriendelijke elementen centraal. De eerste twee films waren veiliger, lichter en diep geïnteresseerd in het vaststellen van toon. Wat betreft films gebaseerd op elf jaar oude tovenaars en heksen, was dit prima. Dat gezegd hebbende, de eerste film droeg absoluut zijn eerstejaarsstatus op zijn mouw, vooral als het ging om speciale effecten.
Om eerlijk te zijn, het budget op The Sorcerer's Stone was $ 110 miljoen minder dan The Deathly Hallows en computer-gegenereerde effecten waren niet zo indrukwekkend in 2001 als in 2011, maar toch … om te zeggen dat een deel van de CGI in deze film is meer dan cringeworthy, licht gezegd. Het trollengevecht en de vliegende scènes zijn hier met name schuldig aan, ze lijken meer op de lijnen van een goedkope videogame-cutscene dan iets van een van de meest succesvolle franchises van Hollywood.
15 Harry Potter en de Casual Twilight Reference
Tegen het einde The Deathly Hallows: Part 2 bezoekt het trio het huis van Luna Lovegood zodat ze met haar vader kunnen praten. Ze hebben vragen met betrekking tot aanwijzingen die hun zijn nagelaten door wijlen Albus Perkamentus, en ze denken dat hij een belangrijke speler kan zijn in het aanbieden van antwoorden. Gelukkig stelt hij niet teleur, en de personages ontdekken eindelijk de ware betekenis achter de titulaire Deathly Hallows. Helaas knipogen ze tegelijkertijd terloops naar een andere populaire YA-serie.
Wanneer Hermione Het verhaal van de drie broers leest, onderbreekt Ron haar en beweert dat een deel van de formulering niet klopt. Hij legt uit dat wanneer zijn moeder hem het verhaal las, ze het woord "schemering" zou vervangen door "middernacht", maar na een vuile blik, zegt hij: "Schemering is prima. Beter eigenlijk."
Uitdaging: probeer deze scène te bekijken zonder jezelf uit het moment te halen en je de film Twilight in te beelden.
14 Cedric vertelt Harry om een bad te nemen
Over Twilight gesproken, als je eenmaal Robert Pattinson in de vampierserie van Stephenie Meyer ziet spelen, is het bijna onmogelijk om Cedric Diggory voor te stellen als iemand anders dan Edward Cullen. Dus, telkens wanneer Pattinson op het scherm verschijnt in Goblet of Fire, beschouw het standaard als een schokkend, scène-verstorend moment.
Dat gezegd hebbende, het echte probleem hier is de scène tussen Cedric en Harry wanneer Cedric zijn Triwizard Tournament-concurrent wat advies geeft, wat suggereert dat hij een bad gaat nemen in de badkamer van de prefect. Zelfs met context (de enige manier waarop Harry de nieuwste aanwijzing van het toernooi kan ontgrendelen is om een gouden ei onder water te openen), kan Cedric Harry adviseren om "dingen in het hete water te overdenken" eng of schattig zijn, afhankelijk van hoe je het bekijkt, maar perspectieven opzij, het is nog steeds onhandig genoeg om iemand uit het moment te halen.
13 Niet-magische make-over van Hogwarts
Toen Alfonso Cuaron Chris Columbus verving als regisseur van The Prisoner of Azkaban, bracht hij enkele niet zo subtiele wijzigingen aan in het materiaal. Toegegeven, hij had geen andere keuze dan Richard Harris te vervangen door een andere acteur, aangezien Harris was overleden voordat hij fotografeerde, maar als het ging om de werkelijke blauwdrukken voor Hogwarts, nam hij volledige artistieke vrijheden en veranderde hij bijna elke vierkante centimeter.
In de eerste twee films is het terrein van Hogwarts volledig gevestigd met een zeer specifieke identiteit. In PoA gaat het allemaal uit het raam en het is ongelooflijk moeilijk te missen. Het maakt niet uit hoe vaak je een Harry Potter- marathon houdt, van deel 2 naar 3 gaan is het verst van een soepele vaart
12 De kus van Harry en Cho
Harry Potter is geen Don Juan en bij uitbreiding Daniel Radcliffe ook niet. Probeer het maar, Radcliffe heeft de romantiek nooit echt in Harry Potter beland. Hij perfectioneerde zijn vermogen om ongemakkelijk te zijn in Goblet of Fire (en misschien was dat waar zijn karakter had moeten blijven), maar toen Order of the Phoenix eenmaal rond rolde, werden de dingen ernstiger.
Harry landt eindelijk zijn eerste kus, alleen de scène zou echt niet in de eerste plaats moeten bestaan. Het heeft niet alleen weinig nut voor de samenzwering (hij vermoedt dat Cho bereidwillig het leger van Dumbledore heeft uitverkocht, maar niemand in het publiek geeft er echt om), maar het is pijnlijk om te zien.
Nadat Harry een of andere flauwe pseudo-vertederende regel over Nargles heeft laten vallen, delen de twee een emotieloze kus (momenten nadat Cho rouwt om haar overleden vriend, Cedric, let wel). Als ze deze scène uit de film zouden halen, zou niemand ooit in de gaten houden.
11 De ridderbus
De scène van de Knight Bus uit Prisoner of Azkaban is niets meer dan een beetje luchtig, expositieplezier. We leren over Sirius Black, we ontmoeten een toekomstige Death Eater en we leren alles over de zeer handige taxi-service op de late nacht van de Wizarding World.
Het verdient ook een rang als een van de meer tonaal ongemakkelijke scènes in de geschiedenis van Harry Potter. Het is een soort slapstick-zware achtervolging doorspekt met het afgehakte hoofd van een gekrompen Jamaicaanse man, evenals wat twijfelachtige auto-magie. De toonverschuivingen en raciale karikatuur hebben ongelooflijk geen contact met de rest van Prisoner of Azkaban.
Tegen de tijd dat de bus door onnatuurlijk hoge snelheden door Londen begint te rippen, worden humor en chaos tot abnormale grenzen verheven, waardoor het voor een Potterhead moeilijk wordt om zich (althans tijdelijk) niet te voelen verwijderd van wat gewoonlijk een vertrouwde algemene sfeer is.
10 Harry's Last Line in The Order of the Phoenix
Het is niet eenvoudig om een film te verdedigen die een ongezonde voorraad kaas serveert, en dat is precies waarom Order of the Phoenix zich in het hondenhok bevindt. Hoewel de toon van de film vooral donker is (geef de schuld aan Voldemort, maar ook de puberteit), maakte nieuwkomerregisseur David Yates de fout om dingen te beëindigen op een pijnlijk ongeïnspireerd moment van pure, ongesneden twee.
In plaats van de gebeurtenissen aan het einde van de film voor zichzelf te laten spreken, dwingt Harry de meest onhandige sluitingen met een schoenlepel uit die ooit een film in de Harry Potter-franchise hebben gesierd. Hij zegt: "Ik heb nagedacht over iets dat Perkamentus tegen me zei. Dat hoewel we een gevecht voor de boeg hebben, we één ding hebben dat Voldemort niet heeft. Iets dat het waard is om voor te vechten."
9 "Er zijn geen Hogwarts zonder jou, Hagrid."
The Chamber of Secrets is een andere vermelding in de Potter-serie die niet moet worden overtroffen door een van zijn opvolgers. Het schaamt zich niet om de corniness te verhogen naar DEFCON 3. Aan het einde van de film, nadat Harry en Co. een Gruzielement hebben verslagen, een basilisk, en hun leraar tegen de donkere kunsten, professor Gilderoy Lockhart, vieren studenten het einde van het jaar in de Grote Zaal. Op dat moment keert Hagrid terug naar Hogwarts vanuit Azkaban, waar hij ten onrechte was opgesloten. Harry is natuurlijk blij en knuffelt zijn half-gigantische vriend, maar om de een of andere reden is de rest van het studentenlichaam net zo opgetogen en barst in applaus uit nadat Harry tegen hem zegt: "Er zijn geen Hogwarts zonder jou, Hagrid." Het is bijna onmogelijk om de neiging om weg te kijken te weerstaan.
8 "Hij was hun vriend!"
Hoewel het niet helemaal eerlijk is om de onervarenheid van een kindacteur tegen hen te houden, kan men toch niet anders dan worden afgeleid door middelmatig handelen - dat is precies wat er gebeurt in Prisoner of Azkaban. Nadat Harry ontdekt dat Sirius Black vroeger goede vrienden was met zijn ouders, snijdt hij zijn emoties in als warme boter.
Gezien de omstandigheden is zijn reactie volkomen begrijpelijk. De manier waarop hij deze reactie geeft, kan je echter in de eerste plaats afleiden van waar hij eigenlijk overstuur over is; specifiek, de manier waarop hij schreeuwt: "Hij was hun vriend!"
Daniel Radcliffe heeft bewezen een begaafde acteur te zijn in films zoals Horns en Jungle, maar zijn door angst geteisterde optreden hier is misschien niet een van zijn beste werk, hoe hard hij het ook probeerde (en, jongen, probeerde hij het).
7 Langdurige Dressing Scene
Je kunt discussiëren over alles wat je wilt of The Deathly Hallows al dan niet in twee films moest worden opgesplitst, maar als je alle onnodige scènes bekijkt die in beide delen hebben gesneden, kun je je afvragen wat het punt van deze beslissing is (afgezien van het geld, natuurlijk). De grootste verspilling van een scène vond echter plaats in de eerste helft van Deathly Hallows: Deel 2.
Na van de bleke draak te zijn gesprongen, landt het trio in een meer, verlaat het meer en begint dan snel hun kleren uit te trekken. Uiteraard doen ze het om uit hun natte kleren te komen, maar waarom? Waarom draait de camera rond deze tieners die zich uitkleden en zich aankleden in een scène die absoluut geen zin heeft in het verhaal?
Als je jezelf niet kunt helpen af te vragen waarom je precies kijkt naar wat je kijkt wanneer je deze scène tegenkomt, ben je niet alleen.
6 The Weird Sisters
"Weet je wat deze franchise nodig heeft?" een producent van Harry Potter zei waarschijnlijk tegen een andere producent. "Wizard rock."
Hoewel The Weird Sisters in het oorspronkelijke bronmateriaal worden genoemd, is hun afbeelding in Goblet of Fire een van de vreemdere momenten in de hele serie. Deze glamrockband speelt op de Yule Ball en zingt liedjes als "Do the Hippogriff" en "Magic Works", en hoewel de scène op geen enkele manier een ramp is, stopt de hele film in zijn tracks. Gelukkig breken de andere personages niet uit in liedjes, maar dit mid-movie muzieknummer heeft de macht om elk lid van het publiek volledig uit het moment te halen.
Maar hey, in ieder geval lijkt Jarvis Cocker het naar zijn zin te hebben.
5 Grawp
Het personage Grawp in Order of the Phoenix ziet eruit als een onafgewerkt stuk CGI-werk. Ondanks de enorme prestaties in visuele effecten in de Harry Potter-serie, ging er iets mis met de vijfde film. De rest van de film doet het goed genoeg om digitale creaties levensecht te laten lijken, maar Hagrid's halfbroer Grawp is er niet een van.
Je kunt je best doen om ondergedompeld te blijven in de film wanneer dit wezen op het scherm is, maar veel geluk. Je zult je waarschijnlijk de tijd afvragen hoe iemand met een gezond verstand dit als een afgerond project had kunnen goedkeuren. De animators op deze films zijn ongetwijfeld getalenteerde individuen, maar het is veilig om te zeggen dat Grawp een compleet en volledig toezicht was.
4 "romantische" scènes van Ginny en Harry
In Half-Blood Prince wordt de romantische spanning tussen Harry en Ginny dik opgelegd. Helaas, ondanks het feit dat het romantische spanning tussen twee tieners is, glijdt de film in een ongelooflijk ongemakkelijke seksuele insinuatie tussen hen beiden. Nu, let wel, we hebben het niet over hardcore - alleen maar een onfatsoenlijke knipoog naar een bepaalde seksuele gunst - maar het zou nog niet flagranter kunnen zijn als het probeerde.
Tijdens een bezoek aan de Weasleys kruisen Harry en Ginny paden op de trap. In wat waarschijnlijk een schattig bijna-kusmoment is bedoeld, merkt Ginny dat Harry's schoen losgemaakt is, dus buigt ze zich voorover en bindt hem vast. Ze delen een blik terwijl ze dat doet, en alles, van de insinuatie tot het muffe acteren en gebrek aan chemie, raakt het punt thuis nog verder - de romantiek van Ginny en Harry werkt niet in de films zoals in de boeken.
3 "I Love Magic!"
Om een publiek echt in de ban te houden, kunt u het beste deze eenvoudige regel volgen: 'Tonen, niet vertellen'. Laat het publiek verdwalen in het verhaal; op die manier, wanneer het verhaal hen vraagt om te reageren, zullen ze dat zelf doen. Helaas werd dit advies in Goblet of Fire niet altijd opgevolgd.
Ondanks het feit dat Harry nu al vier jaar een praktiserende tovenaar is, is zijn reactie op een tent die aan de binnenkant groter is, van pure, kinderlijke aanbidding. Hij is gebiologeerd. Maar het feit dat hij zijn betovering moet uiten, letterlijk de woorden "ik hou van magie" zeg, maakt onnodig duidelijk wat zijn uitdrukking al zei.
Het publiek is al aan boord van de trein 'liefhebbende magie', dus laten we de hoofdpersoon dit zeggen alleen maar doen onze ogen rollen en onthouden dat de magie die we op het scherm zien niets meer is dan speciale effecten. Met andere woorden, het doodt de magie.
2 De epiloog
Er is niets subtiels aan de epiloog in Deathly Hallows: Deel 2. Na 19 jaar vooruit te zijn gespoeld, is de perfecte noot waarop deze film had kunnen eindigen met het trio naast elkaar staan nadat de Battle of Hogwarts was verwoest. Nu, om geen andere reden dan om het publiek te laten weten dat hun geliefde helden ooit een gelukkig leven leiden, ondergaan de acteurs twijfelachtige transformaties via magie van make-up voor films en het volstaat te zeggen dat het eindproduct niet mooi is.
Voordat je je zelfs weer in het verhaal kunt verdiepen, is de epiloog afgelopen, waardoor je de vraag blijft stellen waarom niemand de moeite nam om de make-up te perfectioneren voordat hij "Actie" noemde. Vooral de Weasley-broers en zussen lijken twee keer zo oud te zijn als hun respectievelijke echtgenoten en het is net zo deprimerend als storend.
