Elke regisseur die hun zout waard is, heeft een handelsmerk dat het publiek vertelt dat ze een van hun films bekijken. Wes Anderson heeft symmetrische kadrering, Martin Scorsese heeft lange volgopnames en Quentin Tarantino heeft te veel handelsmerken om te noemen (verhalen over wraak, close-ups van blote voeten, klassiekers uit de jaren 70 op de soundtrack enz.).
Het handelsmerk van M. Night Shyamalan is iets meer op de neus - hij gebruikt plotwendingen om zijn verhalen te vertellen. Sommige zijn goed, sommige zijn slecht en sommige zijn verschrikkelijk. Sommigen van hen hebben zelfs geen zin in de wereld van het verhaal (of de echte wereld). Toch zijn ze vaak volledig onverwacht en eisen ze een nieuwe kijk op de film in kwestie met deze nieuwe informatie in gedachten. Laten we eens kijken naar al zijn grote plotwendingen, gerangschikt van beste naar slechtste. Onnodig te zeggen, pas op voor spoilers!
9 The Happening: De apocalyps stopte vlak voordat Mark Wahlberg naar buiten ging
De eerste grote plotwending in The Happening is dat planten degenen zijn die ervoor zorgen dat mensen zichzelf schade toebrengen, om wraak te nemen op hoe mensen het milieu hebben behandeld. In theorie is dat een goede boodschap om met een film te peddelen, maar in uitvoering is het volledig misleidend.
Omdat dat echter meer een premisse dan een twist is en het al vroeg komt, telt het niet echt. De echte wending is dat wanneer Mark Wahlberg en Zooey Deschanel besluiten zich over te geven aan de planten en naar buiten te gaan, het titulaire "gebeuren" gemakkelijk is gestopt tegen de tijd dat ze daar weggaan. Besloten de planten dat de mensheid zijn les had geleerd?
8 tekenen: de zwakte van de aliens is water
Voor zijn eerste twee acts is Signs een krachtige thriller over de mogelijkheid van buitenaards leven. De dreiging is niet wereldwijd; het is beperkt tot de boerderij van een bittere prediker die zijn geloof in twijfel trekt na de vroegtijdige dood van zijn vrouw. Thematisch was het de perfecte opstelling voor een kleinschalige buitenaardse invasiekoeler.
Maar dan komt de derde handeling en ontdekken de personages dat de zwakte van de aliens water is. Dit is om twee redenen twijfelachtig: 1) het zorgt voor een nogal saaie finale, en 2) het slaat nergens op dat aliens die allergisch zijn voor water ervoor kiezen om een planeet te bezoeken die voor 80% uit water bestaat.
7 Lady in the Water: M. Night Shyamalan's schrijven redt de dag!
Wat gebouwen betreft, is Lady in the Water net zo irritant dom als ze komen. Paul Giamatti speelt een huisbaas die een nimf vindt, die M. Night Shyamalan een 'Narf' noemt, in het zwembad van zijn gebouw, en haar redt van een met gras bedekte wolf, die Shyamalan een 'Scrunt' noemt.
Aan het einde van de film wordt onthuld dat de Narf uit haar fantasiewereld is ontsnapt en naar de menselijke wereld is gekomen om een auteur (gespeeld door een opgewekte zelfingenomen M. Night Shyamalan zelf) een betere toekomst te laten informeren met zijn geschrift.
6 Split: Het is een onbreekbare spin-off
Het ergste van deze draai is dat het een marketingtruc is. M. Night Shyamalan misleidde je om te denken dat je een origineel verhaal aan het kijken was, maar je werd eigenlijk meegesleurd in nog een poging tot een filmisch universum.
Toen het nieuws van Kevin Wendell Crumb's rampage aan het einde van Split op de tv in een restaurant werd gemeld, merkte iemand de gelijkenis op met de zaak van Mr. Glass (hoewel de twee zaken totaal verschillend zijn, en dit diende alleen om vast te stellen dat Split en Unbreakable werden ingesteld in hetzelfde universum). Pan naar Bruce Willis terwijl David Dunn tv kijkt. Dus dit was het onbreekbare vervolg waar we al zoveel jaren op hadden gewacht.
5 The Village: het was de hele dag door
M. Night Shyamalan verscheen zelf aan het einde van The Village om zijn kijkers in het gezicht te slaan. Na twee uur overtuigd te zijn dat een ouderwets dorp werd achtervolgd door monsters, komen we erachter dat de oudsten van het dorp de bewoners hebben gedupeerd in een afgezet modern park in een poging om historische waarden te behouden.
Het was op zijn minst een verrassende wending van gebeurtenissen. Dat alleen is echter niet voldoende om het in stand te houden als het einde van het verhaal.
4 Glas: Dr. Staple vermoord superhelden
Deze wending zou veel effectiever zijn geweest als Dr. Staple van Sarah Paulson ons een indicatie had gegeven dat ze niet te vertrouwen was. Zoals het er nu uitziet, lijkt het gewoon lukraak in het scenario te zijn gegooid, zodat Shyamalan de standaard plotwending van zijn lijst met vereiste scriptelementen kon aanvinken.
Dr. Staple wordt aan ons voorgesteld als een psychiater wiens specialiteit het behandelen van patiënten is die geloven dat ze in stripboeken zitten (hoeveel patiënten kan ze mogelijk hebben met die zeer obscure specialiteit?), Maar ze blijkt lid te zijn van een geheime organisatie gewijd aan het bevrijden van de wereld van individuen met superkrachten.
3 The Visit: Het oude echtpaar is niet echt de grootouder van Becca en Tyler
Het bezoek van 2015 was een terugkeer naar vorm voor M. Night Shyamalan. Hij financierde de film uit eigen zak als een horror-film met een laag budget. Het is beslist komischer dan het meeste andere werk van de regisseur, maar het heeft nog steeds een schokkende plotwending.
Het gaat over twee kinderen, Becca en Tyler, die op reis gaan om bij hun grootouders te blijven, die ze nog nooit hebben ontmoet. Op een dag chatten ze met hun moeder en richten ze de camera op het oude echtpaar bij wie ze verblijven, wanneer hun moeder zegt dat ze niet hun grootouders zijn. Het blijkt dat het gevaarlijke, ontsnapte schurken zijn die hun grootouders hebben vermoord.
2 Unbreakable: Mr. Glass was de hele tijd de schurk
Ze zeggen dat elke goede schurk het tegenovergestelde is van hun held. Dit is waar in Unbreakable, hoewel het hebben van een held die praktisch onverwoestbaar is en een schurk die elk bot in zijn lichaam zal breken als hij struikelt, niet bepaald een spannende vechtscène opzet.
Dat is de reden waarom Unbreakable niet eindigt met een vechtscène - het eindigt met de wending dat Mr. Glass alle vreselijke incidenten organiseerde waarmee David Dunn te maken kreeg, waarbij honderden mensen onderweg werden gedood, in een poging om Davids krachten te testen. Met de resolutie uitgelegd via tekst op het scherm, is het een beetje anticlimactisch - maar het is een geweldige draai.
1 The Sixth Sense: Bruce Willis was de hele tijd een geest
Deze plotwending is eigenlijk niet logisch. Als Bruce Willis de hele tijd een geest was, wie heeft hem dan aangenomen om de therapeut van Haley Joel Osment te worden? Waarom besefte hij niet dat hij in maanden geen deur hoefde te openen of naar de badkamer te gaan? Toen hij ging zitten om met zijn vrouw te dineren, kon hij zich dan niet realiseren dat ze hem niet kon zien?
Dat doet er echter niet echt toe, omdat niemand daar aan denkt als ze naar de film kijken. Waar het om gaat is dat dit gemakkelijk de meest schokkende en iconische plotwending van M. Night Shyamalan is.
