Jack the Giant Slayer is een nieuw sprookje dat opnieuw wordt verbeeld onder regie van Bryan Singer (The Usual Suspects, X-Men 1 & 2, Superman Returns), met Nicholas Hoult als zijn naamgenoot: de bescheiden boerenjongen die een enorme bonenstalk opschaalt, om te redden een prinses en bescherm het koninkrijk tegen een wraakzuchtig leger van reuzen.
In Jack the Giant Slayer review van Screen Rant, breekt onze Ben Kendrick de sterke en zwakke punten van het CGI-zware verhalenboekavontuur uit, waarin hij uitlegt hoe Singer en zijn schrijfpersoneel (inclusief Oscar-winnaar Christopher McQuarrie) thematische diepte en inhoud opofferen ten gunste van entertainment dat is "hersenloos maar aantrekkelijk."
Wat interessanter is aan Jack (voor onze doeleinden hier) is dat deze tekortkomingen een groeiende trend weerspiegelen in hedendaagse filmische revisies van sprookjes, omdat dezelfde problemen steeds maar weer opduiken. Jack's opening van $ 28 miljoen met een budget van $ 195 miljoen opzij, deze films hebben meestal winst en ervaren regisseurs blijven zich aanmelden; om nog maar te zwijgen, deze volksverhalen hebben eeuwenlang geduurd, dus het is niet alsof een paar flauwe hervertellingen toekomstige herinterpretaties zullen ontmoedigen. Dus heb ik besloten om drie kuilen te schetsen waarin de sprookjes van de 21ste eeuw steeds opnieuw binnenkomen, als een vriendelijke waarschuwing voor andere films die volgen.
-
1. Niet genoeg focus
Grimm Brother-sprookjes en legendes stellen ons in staat onze collectieve angsten en verbeelding over de mysteries van het universum (en onszelf) te verkennen door middel van fantasie. Ze hebben flinterdunne (re: tweedimensionale) helden en schurken die dienen als de allegorische belichamingen van emoties, onderdrukte verlangens en persoonlijke waarden, zowel bewonderenswaardig als immoreel. Dit vormt echter een dilemma voor filmmakers: hoe put je de rijke inhoud uit deze eenvoudige fantasiemelodrama's en dien je nog steeds multi-facted representaties van personages en verhalen op die eigenlijk alleen bedoeld zijn om te werken als verheerlijkte metaforen?
Welnu, het antwoord omvat meestal het samenvoegen van verschillende invloeden en ideeën, wat resulteert in een film die veel grond probeert te bestrijken maar uiteindelijk nergens veel krijgt. Denk bijvoorbeeld aan het Red Riding Hood-script van David Leslie Johnson, dat het bovennatuurlijke romantische plot van Twilight aanpast en dit vervolgens combineert met het moordmysterieuze verhaal van de herhaling van Tim Burton's Sleepy Hollow (of, als je dat liever hebt, de Hammer Horror-films die het hebben geïnspireerd). Helaas is het resultaat een verwaterde verkenning van de seksuele volwassenheid van een jonge vrouw, die vervolgens wordt gewikkeld rond een solide, maar voorspelbaar, onderzoek naar angst en paranoia die zich verspreiden in een gated community.
Snow White and the Huntsman heeft vergelijkbare problemen, omdat het vaak voelt alsof het verhaal in verschillende richtingen wordt getrokken door de drie gecrediteerde scenarioschrijvers. Het ene moment zien we Sneeuwwitje opnieuw vertellen door Game of Thrones-stijl hofintrigatie - het volgende moment zijn we Lord of the Rings fantasy epische territorium binnengegaan dat zich meer bezighoudt met het bouwen van de wereld voor vervolg. Zoals mijn broer het zei (na de film met mij te hebben gezien), is het bijna alsof het hele ding elke 30 minuten of zo blijft rebooten, in de hoop een eenvoudige fabel te veranderen in de basis voor een kaskraker.
Ter vergelijking: Jack is meer zelf ingesloten. Wat even frustrerend is, is dat de film van Singer vaak diepere betekenis begint te raken die inherent is aan zijn verhaal; dat wil zeggen, voordat we haastig vooruit gaan of de ideeën halfhartig ontwikkelen. Het verspilt potentiële thema's zoals het belang van het doorgeven van principes via verhalen en legendes aan de volgende generatie (of het idee van reuzen als metaforen voor anti-geloofsopvattingen), door ze te beperken tot wegwerplijnen of scènes die nergens heen gaan. Misschien is dit een ander voorbeeld van te veel koks in de keuken, omdat vier verschillende mensen verhaal en scripttitel kregen voor de film.
Hoe dan ook, Jack probeert nog steeds meer af te bijten dan hij kan kauwen. Het verschil hier is dat het steeds weer spuugt, alleen om verder te gaan en hetzelfde te doen met nog een ander gerecht. Met andere woorden: een stel monsters komt niet uit op een complete maaltijd.
1 2
