Review "47 Ronin"

47 Ronin is, uiteindelijk, een onschadelijk stuk actiefilm pluis getrouwd met een episch tijdperk.

47 Ronin is de Hollywood-kaskraker van een oude Japanse legende. Wanneer Lord Asano (Min Tanaka) Shogun Tsunayoshi (Cary-Hiroyuki Tagawa) verwelkomt in zijn huis, zou dit een vreugdevolle gelegenheid moeten zijn. Het gaat vreselijk mis wanneer Shifty Lord Kira (Tadanobu Asano) en zijn heksenconcubine (Rinko Kikuchi) een plan bedenken om Lord Asano in te kaderen en zijn eer te vernietigen.

Midden in het schema zitten Lord Asano's belangrijkste samurai, Oishi (Hiroyuki Sanada), Asano's dochter Mika (Ko Shibasaki) en een halfbloed-dienaar genaamd Kai (Keanu Reeves), wiens mysterieuze verleden de sleutel zou kunnen zijn om Oishi te helpen en zijn ploeg van zevenenveertig geslagen samurai bestormt het bolwerk van Heer Kira, versla de kwade krachten daarin en wreken het verraad tegen Heer Asano.

Als de aanpassing van een legendarisch verhaal en de debuutfilm van Ridley Scott die Carl Rinsch beschermt, is 47 Ronin (op beide punten) een verwarrende aangelegenheid. Dat betekent niet dat de film volledig zonder verdienste is; het is gewoon duidelijk dat Rinsch nog steeds oefening nodig heeft met betrekking tot zijn techniek voor het maken van films, en dat zijn bereik zijn begrip ver overtrof met betrekking tot deze specifieke film.

Rinsch verdiende zijn regeringskracht door tv-commercials te regisseren die zich vooral onderscheidden door hun strakke en unieke toekomstvisies. Met een niet-geteste regisseur die werkt in een genre (periodestuk) dat zo ver verwijderd is van zijn gevestigde comfortzone (sci-fi), is het eindresultaat een film die bestaat uit botsende stijlen, die afwisselend grootse authenticiteit en fantastische fantasie in een manier die lastig is en - uiteindelijk - afleidend.

Het productieontwerp van Jan Roelfs (Fast & Furious 6), het kostuumontwerp van Penny Rose (Pirates of the Caribbean) en decorversiering door Elli Griff (Hellboy II) geven alle de grandeur, de reikwijdte en de fijnere details van het feodale Japan weer. Zelfs X-Men: First Class-cinematograaf John Mathieson kan echter geen lijn van consistentie handhaven wanneer zijn gruizige, maar levendige periodestuk wordt onderbroken door de introductie van elementen zoals mystieke CGI-beesten. Het is geen inhoudelijk probleem, maar eerder toon; Rinsch slaagt er niet in een gevoel voor zijn wereld te vestigen waardoor het historische en buitengewone in harmonie kunnen bestaan. Ja, de 47 Ronin-legende is gevuld met elementen van het mystieke en / of bovennatuurlijke - maar waar een personage als de heks van Rinko Kikuchi vrij goed past binnen het periodekader van de film, voelt vrijwel elk ander fantastisch element op zijn plaats - ondanks dat het katalysatoren is voor de meeste grote actiemomenten.

Hoewel 47 Ronin inderdaad een behoorlijke hoeveelheid actie bevat, is het tempo van het verhaal uitgeschakeld en creëert het niet het meest opwindende verhaal om te volgen. Schrijvers Hossein Amini (Drive) en Chris Morgan (Fast & Furious 6) besteden te veel tijd aan de opbouw van de eerste actie; verspreid de focus van het verhaal te dun (is dit het verhaal van Kai of Oishi?); en raak verhalende draden aan die niet genoeg uitleg of ontwikkeling krijgen om ze logisch of samenhangend te laten voelen (bijv. Kai's 'demonische' erfgoed). Een culturele opmerking: het Amerikaanse publiek dat niet bekend is met Japans gebruik, wordt mogelijk niet verkocht op enkele van de meer belangrijke momenten in de film, omdat het idee dat zelfmoord een middel is voor een 'eervolle beloning' volledig vreemd is aan de westerse cultuur. Niettemin zijn er op deze ongemakkelijke reis genoeg solide verhalende beats om dingen bij elkaar te houden en de interesse van de kijker te behouden - zelfs als het daarna niet zo memorabel zal zijn. Met andere woorden: een adequaat maar niet indrukwekkend stuk van het maken van genre "B" films.

De Japanse cast is over de hele linie solide - hoewel het heksenkarakter van Kikuchi gevaarlijk dicht in de buurt van dom / hammy-gebied zweeft. Hiroyuki Sanada loopt bijna weg met de hele film in zijn zak, veel beter dan de kenmerkende houten levering van Keanu Reeves die (ondanks zijn real-life gemengd erfgoed) zich volkomen misplaatst voelt in deze film, elke keer als hij zijn mond opendoet. Met een zwaard in de hand en frons op zijn gezicht, is Reeves solide; maar in dramatische scènes, waar hij wordt opgeroepen om te 'emote' in dialoog - laten we zeggen met zijn verboden liefde, Mika - wordt Reeves 'uitvoering al snel het voorwerp van ironische humor en spot, omdat het ongeveer even onwaarachtig is als Brad Pitt's Lt. Aldo Raine probeert een Italiaanse identiteit te vervalsen in Inglourious Basterds.

Hoewel niet overeenkomend met het niveau van de aanpassing van de Samurai-legende van Takashi 2010, 13 Assassins (en nooit, ooit genoemd te worden in dezelfde adem als Kurosawa's Seven Samurai), is 47 Ronin uiteindelijk een onschadelijk stuk actiefilm pluis getrouwd met een periode episch. In zijn onhandige maar geïnspireerde opstelling ligt het bewijs van een regisseur die goede ideeën en visie heeft, maar nog niet op het niveau van kaskraker is dat een film als deze (met zijn contrasterende elementen) eist.

Toch moet Rinsch worden geprezen voor het proberen van een moeilijke duik in het diepe gedeelte van het zwembad tijdens zijn eerste time-out, en met wat serieuze poetsbeurt (en verdere ervaring), staat er misschien een betere toekomst voor hem in het verschiet.

Bekijk hieronder een trailer voor de film (Ad Blocker moet UITGESCHAKELD zijn om de trailer te bekijken):

[Poll]

___________________________________________________________

47 Ronin is nu in theaters. Het is 119 minuten lang en heeft de classificatie PG-13 voor intense opeenvolgingen van geweld en actie, enkele verontrustende beelden en thematische elementen.