5 beste en slechtste Twilight Zone-afleveringen, volgens IMDb

De Twilight Zone is een van de meest duurzame, tot nadenken stemmende, creatieve stukjes fictie ooit gemaakt. Rod Serling, de maker en charismatische verteller van de serie, was diep inzichtelijk in de samenleving en de menselijke conditie. Daarom koos Serling ervoor om morele ambiguïteit, inherente gebreken van de geest en meer te onderzoeken. Het opnemen van creatieve, gemakkelijk verteerbare science-fiction maakte dergelijke thema's geschikt voor het programmeren van de tijd.

Het verwelkomde de massa om kritisch te denken en tegelijkertijd te worden vermaakt. Serling schreef veel van de afleveringen zelf - wat nog steeds een van de beste scenario's is die ooit zijn bereikt. Elke nieuwe incarnatie van The Twilight Zone bewijst de superioriteit van het origineel. Laten we eens kijken hoe IMDb-gebruikers de beste en slechtste van die iconische, fantasierijke en onthullende show waren.

10 Slechtste: zwarte leren jassen

Het is heel begrijpelijk dat deze aflevering resulteerde in zo'n lage IMDb-rating, gezien de dwaze toon en het concept. Het verhaal gaat over buitenaardse wezens in leren jassen, die plotten om de aarde binnen te vallen, met behulp van dodelijke bacteriën. Een van hen valt zelfs voor een lokaal meisje. In wezen is deze plot precies het soort schlock dat science-fiction een slechte reputatie opleverde. Het is onnodig smakeloos om toevlucht te nemen tot een archetype zoals met leer beklede jonge mannen, die destijds bedreigend waren. Het is zeker slecht gedateerd. De aflevering is echter vooral een grote teleurstelling voor fans vanwege de vooraf vastgestelde kwaliteit die we van ons gingen verwachten. Dit is het geval voor elke lagere rangorde. Zwakkere verhalen spreken de overigens consequent superieure toon en intelligent schrijven tegen.

9 Best: The Monsters Are Due op Maple Street

Dit is waarschijnlijk de definitieve aflevering van de serie, met alles wat fans koesteren in één opgeruimd pakket. Gebruikmakend van elementen van sciencefiction en horror, brengen geweldige acteurs een vlekkeloos script tot leven dat onze behoefte aan zondebokken onderzoekt. Scholen spelen deze aflevering vaak om een ​​goede reden. In het verhaal hebben buitenaardse wezens ontdekt dat het gemakkelijker is om mensen zichzelf te laten vernietigen.

Ze ontkiemen niet onze achterdocht of angst, maar zetten het gewoon aan de oppervlakte. De ironie van onze zelfvernietigende gewoonten wordt tragisch alomtegenwoordig begrepen. En toch verandert het niet. Maar met verhalen zoals deze klassieke aflevering was het publiek ook bedoeld om te leren hoe de kosten te herkennen.

8 Worst: The Mighty Casey

Fans reageerden niet noodzakelijkerwijs goed op de meer luchtige afleveringen van deze show. Dit verhaal ging over een robot-honkbalspeler en de inzet is dus erg laag. De toon is echter volledig opzettelijk. Dientengevolge onderzoekt het geen kunstmatige intelligentie, atletiek of ontwikkelt het zelfs geen daadwerkelijk punt. De kenmerkende ironische draai wordt gewoon gespeeld om te lachen, zoals met al het andere. Uiteindelijk voelt deze aflevering gewoon niet on-brand. Vooral wanneer de show waarschijnlijk het uitgangspunt voor meer intrigerende inhoud had kunnen minen. Het is echter een voor de honkbalfans die er zijn, en een intrigerend experiment in luchthartigheid.

7 Best: eindelijk genoeg tijd

Dit is een van de meest hartverscheurende afleveringen van allemaal. Het verhaal ontwikkelt een dergelijke sympathieke, herkenbare, volgzame hoofdpersoon en verplettert hem vervolgens volkomen. In deze aflevering overleeft een man aan wie een passie voor lezen wordt ontzegd per ongeluk een nucleaire oorlog. Eindelijk alleen met zijn boeken, breekt zijn bril van meedogenloze ironie. Misschien is het een studie over het nastreven van onze dromen en hoe dagelijkse verantwoordelijkheden of relaties onderdrukkend kunnen aanvoelen. En mogelijk, hoe we niet meer waarde moeten hechten aan fantasie dan aan de echte wereld. Of misschien gaat het letterlijk over hoe een woeste realiteit met zo'n oorlog consequent onze onschuld en ons vermogen om te leren vernietigt. Hoe dan ook, we hebben allemaal dromen en het verhaal is absoluut gevuld met tot nadenken stemmend materiaal.

6 Slechtste: de bard

Nogmaals, comedy betovert doom voor de serie. Dit uitgangspunt betreft een vreselijke schrijver, die zwarte magie gebruikt om Shakespeare op te roepen. Uiteindelijk roept hij veel beroemde historische figuren op. Maar het was nooit de bedoeling dat The Twilight Zone dezelfde ideeën of toon zou hebben als het uitstekende avontuur van Bill & Ted.

Deze aflevering heeft gekke uitvoeringen en muziek. Als het met een meer Wilde-gevoeligheid werd gespeeld, had het uitgangspunt misschien enkele meta-grappen over de relatie van Serling met het netwerk kunnen bieden. Het kan zelfs een minder gereisd parcours zijn. De iconische originaliteit van deze show is hier vrijwel afwezig en fans zouden niet tevreden zijn. Zeker niet na vier seizoenen, die enkele van de grootste juweeltjes opleverde die de televisie te bieden had.

5 Beste: de mens dienen

Gezien de grote hoeveelheid speciale effecten, zou deze aflevering gemakkelijk een plaag kunnen zijn voor de show. Het visueel realiseren van een buitenaards wezen resulteerde toen voornamelijk in dwaasheid. Er was geen Stan Winston-tovenarij om de dag te redden. De plot is echter inderdaad heel slim. Een groep buitenaardse wezens bezoekt de aarde en veins wereldwijde vriendelijkheid. Helaas beperkt de arrogantie van de mensheid ons om de waarheid van de verraderlijke bedoeling van de aliens te zien. De hoogmoed van mensen is laaghangend fruit. Maar met slechts een simpel woordspel, bewees deze aflevering hoe geestig en angstaanjagend The Twilight Zone echt zou kunnen zijn.

4 Worst: Sounds and Silences

Richard Donner is een zeer getalenteerde regisseur, bekend als beste van The Omen, Superman en Lethal Weapon. Maar lang voor deze wilde successen regisseerde hij eigenlijk zes afleveringen van de iconische serie van Serling. Wat fascinerend is, is dat Donner zowel de best beoordeelde aflevering van de serie als een van de minst gewaardeerde verhalen regisseerde. Deze vreemde aflevering gaat over een man die van luidheid geniet, zelfs ten koste van anderen. Het is gewoon een enorm belachelijk uitgangspunt. Deze show geniet vaak van lessen die op de harde manier zijn geleerd, en onwaarschijnlijk maar bevredigend komen. De aflevering heeft hoogwaardige uitvoeringen en design, maar het kan de zwakke, compromitterende plot niet overwinnen.

3 Best: Eye of the Beholder

Het is echt ongelooflijk hoeveel inhoud er in deze aflevering zit. Het is zeker een duidelijke allegorie voor de verwrongen vooroordelen van de samenleving over schoonheid. De wending van deze aflevering, die een conventioneel aantrekkelijke vrouw onthult, is precies het soort botte staking dat het publiek nodig had.

En tegelijkertijd heeft het nauwgezette, effectieve camerawerk overal een surrealistische aura van mysterie. Maar de thema's van een verhaal kunnen het best met nuance worden verteerd. Aspecten hier of daar graven ook in de negatieve effecten van segregatie en overheidsonderdrukking. Deze aflevering combineert perfect entertainmentwaarde en informatieve, actuele verhalen die voor altijd tijdloos zullen zijn.

2 Worst: Cavender komt eraan

Misschien kunnen we de schuld voor deze aflevering op zijn bedoeling leggen. Het was eigenlijk bedoeld als piloot voor een volledig nieuwe show. Het is heel moeilijk om je voor te stellen dat The Twilight Zone een agent is voor een afzonderlijke serie. Maar de komische toon is uniek onbetamelijk, gezien het andere werk van Serling. Het verhaal gaat over een engel die probeert zijn vleugels te verdienen door een stuntelige vrouw te helpen gelukkig te worden. Het heeft niets te zeggen en biedt geen lach. Dus het schiet tekort als een goede toevoeging aan de serie of het beginnen van een nieuwe. De aflevering is eigenlijk een gerecycled verhaal uit seizoen één. Dit suggereert dat Serling in het begin niet eens geïnteresseerd was om het te schrijven.

1 Best: Nachtmerrie op 20.000 voet

Was Superman maar in de buurt geweest om de Gremlin op die vleugel te stoppen, in deze klassieke aflevering van Richard Donner. Het is geschreven door de beroemde auteur Richard Matheson, die zijn hoofdpersoon feilloos isoleert en martelt. Het is horror van de hoogste orde. Een man die recent is hersteld van een zenuwinzinking zit vast in een vliegtuig met een monster buiten. Het is echt een nachtmerrieachtige situatie omdat we al die tijd op de hoogte zijn van de naderende ondergang. En toch kunnen we niet anders dan de betrouwbaarheid van de hoofdpersoon in twijfel trekken. Het is onze aard om aan dergelijke dingen te twijfelen, want zelfgenoegzaamheid en nietsdoen zijn zoveel gemakkelijker. En het onderhouden van het onmogelijke zou ongemakkelijke twijfel op onszelf en onze overtuigingen werpen. Het verhaal onderzoekt vakkundig paranoia, blind scepticisme, gezond verstand en paranormale fenomenen.