Twee afleveringen in, American Gods heeft bewezen dat één ding zeker waar is: hoewel hij in wezen een ondankbare taak heeft, doet Ricky Whittle wat hij kan om Shadow Moon zo interessant mogelijk te maken. Shadow is gepositioneerd als de ogen van het publiek en heeft nergens de leiding over; hij mag de voorwaarden van de serie niet dicteren of beslissingen nemen die de show op een zinvolle manier beïnvloeden. Schaduw is bedoeld om te reageren op situaties, meestal met ongeloof als hij en Mr. Wednesday door Amerika trekken op zoek naar de vrienden van de oude oplichter voor de oorlog die in aantocht is. Het is een zware klus.
Whittle stuitert tussen verward, boos en verbijsterd gedurende het tweede uur van de serie, en zet in wezen grote optredens op van Ian McShane, Peter Stormare, en, in een geweldige verschijning in een grote box store van HD-tv-schermen, Gillian Anderson als de interpretatie van de show van de nieuwe god Media. Het is allemaal een stuk zo vroeg in de serie, aangezien Bryan Fuller en Michael Green het publiek langzaam het verhaal in laten gaan door de verbijsterende ervaringen en ontdekkingen van Shadow, maar terwijl 'The Secret of Spoons' bouwt, laat het zien wat een belangrijk onderdeel Whittle is speelt terwijl hij ook onthult hoe moeilijk het al is om zijn personage meer te maken dan een lege lei die bedoeld is om de reeks van meer dan levensgrote uitvoeringen om hem heen te vergemakkelijken.
Er zijn een handvol van dergelijke uitvoeringen gedurende wat nog een stijlvol uur van televisie is dat soms het gevoel heeft dat het twee shows samen één zijn. In tegenstelling tot de première van vorige week, waarin degelijk gebruik werd gemaakt van droomlogica om van en naar scènes te komen en het plot te verbeteren, is 'The Secret of Spoons' een veel eenvoudiger uurwerk, dat desalniettemin afdwaalt naar verre, woordloze scènes met minder succes dan het uur dat kwam eerder. De aflevering was waarschijnlijk prima geweest zonder de lange stille opeenvolging van Shadow die het huis inpakte en schoonmaakte dat hij met zijn vrouw deelde totdat zijn vingers bloedden. De opname van Robbie's penis - zowel op Laura's telefoon als in de denkbeeldige ingelijste foto op het dressoir - onderstreept humoristisch de tegenstrijdige emoties die Shadow momenteel voor Laura heeft, maar het is moeilijk om niet te denken dat de hele reeks allemaal met weinig kon worden samengevat meer dan een foto van Robbie's maanlander, de rijdende vrachtwagen en het harde maar wijze advies van Mr. Wednesday. Uiteindelijk hebben American Gods, net als de première, nog een paar dingen om uit te werken met betrekking tot pacing en het vinden van de juiste balans tussen visuele beelden en plot, maar naarmate het tweede uur vordert, zijn er aanwijzingen dat het er komt.
Op dit moment bevindt American Gods zich nog steeds in de inleidende fase, wat prima is zolang het tijd blijft maken voor het soort openingssequenties dat kijkers deze eerste twee weken hebben getrakteerd. Overgang van Viking-bloedvergieten naar Orlando Jones als de scherpgeklede Mr. Nancy (of Anansi), die een groep gevangenen uit de late 17e eeuw toesprak die bestemd waren voor de slavernij in Amerika, de zwarte ervaring voor de komende honderden jaren afbrekend en een korte aanzet tot -leefde maar opruiende rebellie die de aankomst van de god op Amerikaanse bodem uitsluit. Deze openingen zijn de ideale tijd voor zulke krachtige inleidende momenten, en Jones levert een geweldige prestatie die wordt benadrukt door de manier waarop het onmiddellijk het zeer verontrustende beeld van Shadow's lynchen volgt door toedoen van de gezichtsloze volgelingen van Technical Boy aan het einde van de première.
De emotie en opzet van de komst van Anansi wordt dramatisch tegenovergesteld aan de ontmoeting van Shadow met Media. Anderson is geweldig ook al (of misschien vooral omdat) ze technisch het scherm niet deelt met Whittle maar op een reeks schermen verschijnt als Lucille Ball - hoewel ze de tijd neemt om erop te wijzen dat ze in dit geval eigenlijk Lucy Ricardo is, wat een hairsplitting toevoegt element aan de persoonlijkheid van de nieuwe god en haar alomtegenwoordige schermaanwezigheid. Hoe charmant de introductie van Media ook is, het is precies dat: en introductie, die weinig meer mogelijk maakt dan Shadow's korte vragen over zijn gezond verstand, en het uur terugbrengt naar McShane's Mr. Wednesday die zijn reisgenoot vertelt: "De wereld is gek of jij zijn, "en" Er zijn grotere offers die men zou kunnen brengen dan een beetje gek te worden."
De wijsheid van woensdag is het verbale equivalent van de munt die hij uit de lucht haalt: het voelt allemaal meer dan een beetje verleidelijk frauduleus, wat deel uitmaakt van de charme van het personage. Die charme speelt later een grote rol wanneer Shadow en woensdag in Chicago aankomen met cadeaus voor de Zorya-zussen - van wie er twee prachtig worden gespeeld door Chloris Leachman en het geheime wapen van manden Martha Kelly - en Peter Stormare's altijd rokende, dammende Slavische god van de duisternis.
Nogmaals, Amerikaanse goden gaan zwaar op symboliek en stijl, vaak ten koste van de voortgang van zijn plot. De hele derde act - het diner bereid door de Zorya-zussen en -spelerswedstrijd tussen Czernobog en Shadow - duurt langer dan zou moeten, en hoewel het leidt tot een soort cliffhanger met Shadow die opnieuw een weddenschap aangaat met iemand die hij waarschijnlijk niet had moeten hebben en de goden bewijzen dat ze boven alles hustlers zijn, het voelt alsof 'The Secret of Spoons' het Shadow / Czernobog-verhaal hier had kunnen verpakken, in plaats van te wachten tot volgende week om te illustreren hoe het is dat de man die de heer heeft verdiend De largesse van woensdag zal zich een weg wringen om een god de kans te geven zijn schedel in te slaan met een bloedende hamer.
Hoewel het tempo af lijkt te zijn (het doet een beetje denken aan de eerste helft van Hannibal seizoen 3), is de getoonde stijl een van de beste op televisie omdat regisseur David Slade een visueel luxueus uur levert dat, hoewel het lang niet zo ambitieus als de serie première, is nog steeds een sensatie om naar te kijken.
Extra gedachten:
(Normaal gesproken maken deze geen deel uit van onze beoordelingen, maar het voelde als een afwijzing om de scènes van Bilquis in aflevering 2 niet te vermelden, dus we kunnen deze onderdeel maken van de wekelijkse dekking van American Gods. We zullen zien hoe het gaat.)
Bilquis krijgt deze week geen dialoog, en haar scènes hebben opnieuw niets te maken met het grotere verhaal dat gaande is. Maar als ze haar een reeks erotisch beladen toegewijden ziet verslinden voordat ze ofwel droomt of daadwerkelijk naar een museum gaat om een idool te bekijken die in haar gelijkenis is gemaakt en zich in te beelden dat ze zich eenmaal in sieraden heeft gedrapeerd, voelt ze zich nog steeds gevaarlijk verbonden met alles wat er aan de hand is. Het is een fascinerende reeks, zelfs als het niet noodzakelijkerwijs rechtstreeks aansluit op de overkoepelende plot - of gewoon nog. Net als de introductie van Jones geeft dit intermezzo aan het boudoir van Bilquis vroegtijdige toegang tot een personage dat een grotere rol speelt. De economie van het gebruiken van schermtijd om van deze bijna vergeten goden een deel van het verhaal te maken, is waarschijnlijk op de lange termijn waarschijnlijk ook slim, omdat het relatief korte seizoen ervoor zorgt dat er geen infodump hoeft te worden uitgegeven zodra deze personages er toe beginnen te doen het onmiddellijke verhaal bij de hand. Hoe dan ook, twee afleveringen in en het zou al niet voelen als een aflevering van American Gods zonder een rare opzij zoals die met Bilquis.
American Gods gaat aanstaande zondag verder met 'Head Full of Snow' @ 21:00 op Starz.
Foto's: Starz
