Blade Runner: elke versie van het origineel, gerangschikt

Blade Runner van Ridley Scott wordt door veel fans beschouwd als een van de beste sciencefictionfilms ooit gemaakt. De cultklassieker uit 1982 is gebaseerd op de toonaangevende sci-fi-roman van Philip K. Dick "Do Androids Dream of Electric Sheep", en wordt beschouwd als een tot nadenken stemmend en suggestief stuk filmische geschiedenis. De plot richt zich op politie-detective Rick Deckard die op synthetische mensen, bekend als Replicanten, jaagt in een futuristische wereld die de al te menselijke androïden wantrouwt. Door het omgaan met mensachtige machines confronteert hij zijn eigen menselijkheid.

Sinds het debuut in 1982 is Blade Runner op zeven verschillende manieren uitgebracht; de sneak peak van San Diego in 1982, de Amerikaanse theatrale snit in 1982, de internationale theatrale snit in 1982, de werkprint in 1982, de Amerikaanse uitzendversie voor televisie in 1986, de Director's Cut goedgekeurd door Ridley Scott in 1992, en de ultieme realisatie van zijn visie, The Final Cut uitgebracht in 2007. We hebben ze hier gerangschikt, op basis van verschillen in vertelling, welke scènes werden toegevoegd en afgetrokken, en de algehele samenhang van het verhaal.

7 US BROADCAST VERSIE (1986)

Gestroomlijnd tot een koele 114 minuten, deze versie uitgezonden in de VS door CBS heeft alle sporen van naaktheid, godslastering en grafisch geweld verwijderd. Als dat vies klinkt, stel je dan voor dat er ook een "CBS Saturday Night Movie Teaser" is met een schokkerig gezicht dat elk aspect van de film aan je uitlegt, anders kunnen je hersenen de filmische complexiteit niet aan. Hij zorgt ervoor dat je zeker weet dat Deckard absoluut GEEN Replicant is.

De tekstscrawl in de Amerikaanse uitzendversie is ook anders en wordt verteld door iemand die niet Harrison Ford is. Het is opnieuw ontworpen om het publiek te verslaan met informatie voor het geval ze te verdwalen. Je kunt deze versie nergens vinden, tenzij iemand deze heeft opgenomen, maar waarom zouden ze dat doen?

6 SAN DIEGO SNEAK PEAK VERSION (1982)

Iets van een "eenhoorn" die tegenwoordig te vinden is, de San Diego Sneak-piek van Blade Runner is in wezen hetzelfde als de Amerikaanse theatrale release van de film in 1982, met toegevoegde bonusscènes. Dit betekent dat het de studio-mandated voice heeft -over door een bedrieglijke Harrison Ford in het begin, evenals het "gelukkige einde" dat Deckard en Rachael de Replicant laat zien wegrijden in de zonsondergang.

Aangezien de San Diego-versie slechts één keer werd getoond op een speciaal preview-evenement met strakke beveiliging, lijkt het erop dat we deze misschien nooit echt te zien krijgen, dus er is geen manier om te staven voor de echtheid ervan. We weten wel dat de drie extra scènes een intro voor Roy Batty in een VidPhon Booth bevatten, Deckard zijn pistool herlaadde nadat Batty zijn vingers kon breken, en extra beelden voor Deckard en Rachael's "rit naar de zonsondergang".

5 US THEATRISCHE RELEASE (1982)

Het is ironisch dat de daadwerkelijke theatrale release van deze film door de meeste Blade Runner-fans niet als beter wordt beschouwd, maar het is logisch als je bedenkt dat het de versie is die regisseur Ridley Scott het meest heeft gepand. Hij heeft het vurig afgedaan als een verraad aan zijn artistieke visie. Toen Scott tijdens het filmen zijn budget verdubbelde, kregen de producenten die hij aan boord had een groter deel van de invloed en wilden ze dat de film hun weg vond.

Voorbij was de dubbelzinnigheid dat Deckard misschien niet menselijk was, terwijl de indringende voice-over van Harrison Ford werd toegevoegd omdat producenten vonden dat het verhaal van de film te verwarrend was voor het publiek na testvertoningen. Er is ook ongebruikt beeldmateriaal van The Shining toegevoegd terwijl Deckard en Rachael Los Angeles verlaten om hun nieuwe leven in de bergen te beginnen, omdat het publiek een "gelukkig einde" wilde.

4 INTERNATIONALE THEATRISCHE RELEASE (1982)

De internationale theatrale release van Blade Runner bijna identiek aan de Amerikaanse theatrale release, het is gewoon gewelddadiger en verontrustend., Waardoor het een R-rating heeft. Het bevat dezelfde voice-over vertelling door Harrison Ford en hetzelfde "happy end" dat in de Amerikaanse theatrale versie werd gedwongen, maar bevat grafische scènes die de verhaallijn op sommige manieren aantrekkelijker maken met meer op het spel.

Deze versie werd in het begin van de jaren 90 in de VS uitgebracht als onderdeel van de "Criterion Collection", als onderdeel van een speciale "10th Anniversary Edition", en deze was al in 2015 te zien op HBO. De scènes die producenten dachten dat ze te schokkend waren voor het Amerikaanse publiek en kwamen in de "The Final Cut" -versie, de meest gruwelijke daarvan was waar Roy Batty zichzelf stigmata geeft.

3 THE WORKPRINT (1982)

De workprint-versie van de film werd voorafgaand aan de bioscooprelease getoond op speciale vertoningen in Denver en Dallas in 1982 en werd uitgebracht als de enige regisseur van de film in 1992 zonder toestemming van Ridley Scott. Waar het publiek in 1982 over in de war was geraakt, leken ze dankbaar te zijn in 1990, toen de film opnieuw werd vertoond en studio's inspireerde om de nieuwe release van de film goed te keuren.

Deze versie heeft het verhaal van Harrison Ford niet, noch de openingstitels die het achtergrondverhaal van de Replicanten verklaren, en het definieert ze als "synthetische mens met parafysische mogelijkheden, met huid / vleescultuur". Er is geen "eenhoorn-droomreeks" zoals in de door Ridley Scott goedgekeurde Director's Cut, Deckard geeft zijn eigen verhaal en kijkt naar Batty sterven, en Deckard en Rachael rijden niet weg naar de zonsondergang.

2 THE DIRECTOR'S CUT (1992)

Deze release van 1992 van de film is goedgekeurd door Ridley Scott, hoewel hij zelf niet toezicht hield op de bewerking. Dat gaf hij door aan conservator Bioscoop Arick, die werkte met de aantekeningen van Scott en een afdruk van 70 mm van de film uit 1982. Het komt zo dicht in de buurt van Scott's visie als toen mogelijk was, en het combineerde elementen van de workprint-versie met elementen van de Amerikaanse theatrale versie.

Hoewel het leuk is om Harrison Ford's vreemd geforceerde vertelling te laten verdwijnen, koos Scott ervoor om de beruchte reeks op te nemen waarin Deckard in slaap valt aan de piano en een droom heeft van een eenhoorn die door een bos rent, wat impliceert dat hij in feite een Replicant is, en maakt de film meer over zijn vraagtekens bij zijn identiteit in plaats van een detectiveverhaal. Dit is de versie waarin Gaff hem aan het eind een origami-eenhoorn achterlaat, wat suggereert dat Deckards dromen hem bekend zijn, waardoor zijn herinneringen kunstmatig zijn, net als die van Rachael. Het "gelukkige einde" met hem en Rachael wordt ook uitgegeven.

1 THE FINAL CUT (2007)

Uiteindelijk bracht Ridley Scott in 2007 "The Final Cut" uit, de gelijknamige versie van zijn sciencefiction-meesterwerk op zijn 25e verjaardag. Het is de best uitziende versie van de film, op enkele manieren verbeterd door moderne speciale effecten en door het verwijderen van onnodige rommel in het algemene verhaal. Het is de versie die de meeste fans vandaag bekijken, en met goede reden; het is de film van Scott zoals hij het altijd had bedoeld.

Het verhaal van Harrison Ford is verdwenen, evenals de cliché 'happy end', maar Deckard's eenhoorn-droomreeks wordt behouden, zelfs iets langer gemaakt. Het bevat ook de meer brutaal gewelddadige scènes uit de internationale snit, waaronder Batty die zichzelf stigmata geeft, en bevat de prachtige volledig gerestaureerde versie van de score van Vangelis. Of je gelooft dat Deckard al dan niet een Replicant is, het valt niet te ontkennen dat deze versie een tot nadenken stemmend meesterwerk is.