Bloodline definieerde zichzelf al vroeg met John's (Kyle Chandler) fluisterde zelfbeschuldiging: "We zijn geen slechte mensen, maar we hebben iets slechts gedaan." Vanaf dat moment zorgden de schrijvers ervoor dat het nog een leugen van Rayburn was. De waarheid van de serie zit in de confrontatie van de waarheid zelf en de erkenning van zonden. De seriefinale is het hoogtepunt van het concept van het confronteren van de waarheid en de gevolgen ervan, terwijl ook opnieuw wordt gevraagd of dit goede mensen waren die iets slechts deden.
De familie Rayburn is vervloekt en het is een vloek die zich door hun eigen beslissingen heeft ontwikkeld. De uiteindelijke beslissing is er een die we nooit zeker zullen weten. John heeft zijn broer Danny (Ben Mendelsohn) vermoord. Aan het einde van het dok staat Nolan (Owen Teague), de tienerzoon van Danny, op John te wachten. John is in conflict over het vertellen van Nolan de waarheid. Als ze elkaar ontmoeten, zijn we afgesneden in Sopranos-stijl voordat John iets kan zeggen. We kunnen deze situatie niet verklaren zonder eerst te onderzoeken wat er in de vorige aflevering is gebeurd.
John heeft mogelijk zelfmoord geprobeerd. Het is een andere vraag waarop we geen direct antwoord zullen hebben (zoals het hoort, eerlijk gezegd). Voordat hij weer bij bewustzijn kwam, hallucineerde John een andere realiteit. Uiteindelijk werd hij geconfronteerd met zijn broer (die een niet overtuigende pruik draagt). Nogmaals, als dit slechts als een illusie of een soort "oversteekmoment" moet worden beschouwd, is onduidelijk. De twee broers hebben een van de weinige eerlijke gesprekken in de serie, waarin Danny onthult dat alles wat hij ooit van de familie wilde - specifiek van John - een verontschuldiging was.
Van de familie was John de 'goede'; degene die iedereen respecteerde en naar hulp ging. Als tiener loog John voor hun vader Robert (Sam Shepard), die Danny sloeg en zijn arm brak na de toevallige verdrinking van hun zus Sarah. De implicatie is duidelijk - alle wrok die Danny jegens John had, vloeide voort uit de leugen; had John zich op enig moment in de loop van de procedure dertig jaar verontschuldigd, dan zou het heel goed hebben kunnen voorkomen dat de dingen escaleerden zoals het deed. Technisch gezien deed hij dat tijdens seizoen 1, maar Danny accepteerde het niet echt omdat John het alleen onder druk gaf. Het was latent schuldgevoel in plaats van iets volledig ernstig. Johns acties om Danny door de jaren heen te helpen, waren op zichzelf excuses, maar nooit een erkenning van wangedrag. Dus in plaats daarvan nam Danny's woede en wrok af.
John wordt ook geconfronteerd met de waarheid van zijn moeder Sally (Sissy Spacek): dat toen ze aan de naam Rayburn dacht - toen ze aan de familie-erfenis dacht - ze aan de herberg dacht, niet aan haar kinderen. Ze had een hekel aan hen - met name aan haar zonen - vanwege de problemen die ze haar bezorgden. "Je weet niet wat familie is, " zegt John. "Dat heb je nooit gedaan." Bij het uitspreken van dat antwoord aan zijn moeder houdt John ook rekening met familie. Hij herinnert zich een gesprek dat hij met Danny had toen ze tieners waren. Danny gaf hem advies en deelde een broederlijk moment. In de herinnering herinnerde hij zich door een visioen van oudere Danny dat hij niet altijd een slecht kind was. Hier wordt John geconfronteerd met waarheid en consequenties. Door zijn broer te vermoorden, vermoordde John ook de goede persoon die daar vroeger was. Hij vermoordde de relatie die ze hadden en welke positieve herinneringen hij ook aan hem had. Het besef is dat hij door de dood is belast en de enige manier om zichzelf te ontzorgen is om de waarheid te vertellen.
Volgende pagina: De Rayburns zijn slechte mensen
1 2 3
