[Dit is een recensie van Bloodline seizoen 1, aflevering 1. Er zullen SPOILERS zijn.]
-
Al heel vroeg roept Bloodline een sterke vergelijking op met de vorige serie Schade van zijn makers. Beide series vertellen immers het verhaal van moreel gecompromitteerde mensen, die keuzes hebben gemaakt (of zullen hebben) die ze niet ongedaan kunnen maken, en die keuzes hebben ze (of zullen hebben) hen in een neerwaartse spiraal naar een zeer donkere plaats gestuurd.
Dat is niet helemaal waarom de nieuwe serie van Glenn en Todd Kessler en Daniel Zelman zo doet denken aan de eerder genoemde inspanning van het trio. In feite, tussen de overgang van een spraakmakend advocatenkantoor in New York naar het moerassige maar toch idyllische, familiebedrijf van Islamadora, Florida, en de verandering in cast van Glenn Close en Rose Byrne naar Kyle Chandler en Ben Mendelsohn, de twee konden niet meer verschillend zijn.
In plaats daarvan is het de vreemde beslissing om dezelfde flash-forward structuur te gebruiken die wordt gebruikt in Schade die in eerste instantie aanvoelt als een opgewarmde gimmick - een die, de eerste keer rond, niet noodzakelijk zo succesvol bleek te zijn als het had kunnen zijn. Als zodanig is de keuze nieuwsgierig. Aan de ene kant verandert het een whodunit in een whydunit, door niet alleen te onthullen dat het verhaal over een moord gaat, maar het onthult (of lijkt te onthullen) de identiteit van het slachtoffer en de dader. Het enige dat het publiek nog moet doen, is de narratieve wiskunde doen en uiteindelijk zullen ze dezelfde conclusie trekken.
En toch, hoewel het minder dan conventionele apparaat daadwerkelijk heel conventioneel aanvoelt in de handen van deze specifieke makers, kan het toch een noodzakelijke tactiek blijken te zijn, omdat de langzame verbranding van de serie campagne lijkt te voeren om de uitdrukking te belichamen. In feite zou het niet overdreven zijn om de seriepremière te beschrijven als in een ijzig tempo.
Hoewel het zo snel mogelijk kan zijn om zo snel mogelijk te pacen, kan het een probleem vormen voor elke andere serie, maar het werkt eigenlijk in het voordeel van Bloodline, omdat het publiek wordt aangemoedigd om de automatische afspeelfunctie van de ol zijn ding te laten doen en hen naar de volgende aflevering te leiden. In zekere zin is de serie perfect voor het Netflix-binge-watching model, en het spreekt het groeiende bewustzijn van makers aan hoe een serie anders werkt op een streamingdienst zoals Netflix of Amazon, in tegenstelling tot de meer traditionele uitzendmethode of kabelnetwerken.
Ervan uitgaande dat je publiek meteen in de volgende aflevering springt, staan bepaalde dingen wel toe - of niet, zoals het geval is - meteen. Het zorgt ervoor dat het verhaal in het begin ontspannender wordt en geleidelijk vaart opbouwt in plaats van als een renpaard het starthek uit te sprinten.
Dat is absoluut hoe Bloodline zich voelt tijdens de seriepremière - onvoorstelbaar getiteld: 'Part 1.' Er is een opzettelijke kwaliteit aan hoe het verhaal van de insulaire Rayburn-clan zich aanvankelijk ontvouwt, terwijl de verschillende leden samenkomen voor een monumentale verjaardag, en de verschillende dynamiek tussen elk van de vier broers en zussen en hun ouder wordende ouders (gespeeld door Sam Shepherd en Sissy Spacek) worden onthuld. Lang voordat patriarch Robert Rayburn zijn kinderen beschrijft met stralende (en niet zo stralende) opmerkingen voor een groep feestvierders, is er al een gevoel wie de Rayburn-kinderen echt zijn. John Rayburn van Kyle Chandler is niet ver verwijderd van de onuitwisbare Coach Taylor die hij op Friday Night Lights speelde - tot de laatste momenten van de aflevering, dat wil zeggen - terwijl Linda Cardellini's Meg en Norbert Leo Butz's Kevin in eerste instantie vriendelijk lijken te zijn (maar zeker niet perfect) leden van wat een redelijk gemiddelde, welgestelde clan van Floridians is.
Maar, voor al het gevoel voor karakter dat die openingsscènes weergeven, is er geen directer gevoel wie iemand is dan de eenvoudige introductie van Ben Mendelsohn's Danny. Zoveel als een verschijning van Kyle Chandler de neiging heeft warmte en scherpzinnigheid op te roepen, wordt de komst van Ben Mendelsohn bijna altijd met onheilspellend karakter ontmoet. Het maakt niet uit waar hij in verschijnt, het kan een donker drama zijn zoals Animal Kingdom, een superheldendrama zoals The Dark Knight Rises, of een oneerbiedige komedie zoals Girls, en de man ademt gewoon een bepaald niveau van ondergang. En tot hun eer, hebben de Kesslers en Zelman Mendelsohn's aangeboren dreiging en opvliegendheid goed gebruikt, omdat zijn aanwezigheid onmiddellijk de balans verstoort binnen de ongelooflijk hechte Rayburn-clan.
Het mysterie van de discordante familiedynamiek en de eindscène die blijkbaar de dood van Danny weergeeft - of de momenten heel snel daarna - geeft Bloodline het grootste deel van zijn energie. Natuurlijk, het is energiezuinig, maar het werkt op de een of andere manier in het voordeel van de show. Ondanks de explosieve onthulling in de laatste momenten van de première, is dit geen high-octane thriller die op explosieve onthullingen vertrouwt; het is een langzaam opbouwend suspense-drama dat je in zijn moerassige moraal wil trekken en je de onderdrukking van de hitte van Florida laat voelen.
De dialoog kan soms zo dik en benauwd zijn als de sfeer van de setting, maar het hoort bij de neo-noir-ambities van de serie. En hoewel de langzame verbranding aanvankelijk het gevoel heeft dat het gevaarlijk dicht in de buurt komt van het verliezen van zijn vonk in het eerste uur, houden de perfecte prestaties van de hele cast - vooral Chandler en Mendelsohn - de dingen lekker warm totdat de parallelle verhaallijnen kunnen samenkomen en vlam vatten.
-
Alle 13 afleveringen van Bloodline seizoen 1 zijn momenteel beschikbaar om te streamen op Netflix.
Foto's: Saeed Adyani / Netflix
