[Dit is een recensie van The Brink seizoen 1, aflevering 10. Er zullen SPOILERS zijn.]
-
Je zou niet verwachten dat een serie die zo verliefd is op zijn eigen lauwe gevoel voor brinkmanship weer een ander voorbeeld van blue-sky-televisie wordt, maar dat is precies wat de teleurstellende geopolitieke satire van HBO The Brink blijkt te zijn, zoals seizoen 1 wordt afgesloten met een aflevering met de titel 'There Will Be Consequences' is de enige echte reden om te lachen.
Gedurende 10 weken speelde de show met het idee van een nucleaire oorlog, in afwachting van de breed gedragen macht-is-juiste politiek van verschillende landen over de hele wereld. De serie worstelde week in week uit om zijn dun getekende personages te dwingen tot de voorspelbare machinaties van een plot dat zich meer bezighield met het bereiken van een onvermijdelijke conclusie dan met het creëren van een voelbaar gevoel van druk of urgentie - die zelfs binnen de structuur van een komedie zou aanwezig moeten zijn wanneer het onderwerp in kwestie zoiets verschrikkelijks is als de complete en volkomen nucleaire vernietiging van de wereld.
In plaats daarvan maakt The Brink - die zo duidelijk Dr. Strangelove wilde zijn, of op zijn minst, In the Loop - verschillende cruciale fouten. De eerste is dat het onderwerp niet serieus genoeg is genomen om het wat nuance en spanning te geven, terwijl het ook grappig is. Weet je, net als Dr. Strangelove. De tweede is dat de serie er duidelijk van overtuigd is dat twee van zijn meer irritante personages (dat wil zeggen Alex Talbot en Walter Larson) moedige helden van het verhaal zijn, het mist een cruciale kans om iets (alles) te zeggen over de slordige staat van de politiek en de wereld zaken, in plaats daarvan ervoor kiezen om zich te concentreren op de meest voor de hand liggende grap over seks, drugs of lichaamsfuncties.
Deze behoefte om personages als de oversexed Walter Larson van Tim Robbins of de genadeloze Alex Talbot van Jack Black te verheerlijken, maakte ze alleen het hele seizoen plat. De plot dwong routinematig Larson en Talbot om de ene steeds gruwelijkere en toch gemakkelijk opgeloste hindernis na de andere te navigeren, in plaats van te pauzeren om ze op een manier af te ronden die hen iets anders had kunnen maken dan de zelfvoldane karikaturen waarin ze werden gepresenteerd. Het eindresultaat van deze doordringende eendimensionaliteit is een vlotte, perfunctorily cynische toon die zou hebben kunnen werken als de schrijvers iets meeslepend te zeggen hadden, of als het voelde alsof er ooit iets op het spel stond.
En na zoveel weken manoeuvreren, wordt het complot ingekookt zodat Zeke (Pablo Schreiber) en Glenn (Eric Laden) dronken een Pakistaanse straaljager kunnen inschakelen, Larson de verschillende landen van de wereld via teleconferentie kan beheren, en Talbot en Rafiq (Mandvi) kan de sociopathische generaal Zaman (Iqbal Theba) overhalen om de piloot (en) die worden achtervolgd terug te roepen. Tot zijn eer is er een kort moment waarop de finale het publiek toestaat te denken dat het verhaal zich niet op de meest conventionele manier mogelijk zal ontvouwen - wanneer Zaman zichzelf doodt met het pistool van Talbot en de straaljager wordt onthuld als een lokvogel. Het is dan dat The Brink wankelt aan de vooravond van een echte verrassing, een die de ontmoedigende afkeer van de serie tegen risico en onzekerheid zou weerleggen, maar die wendingen blijken twee meer laag stijgende obstakels te zijn voor de helden om terloops over te stappen.
Het eindresultaat is een middling half uur dat een middling seizoen afsluit door Zeke en Glenn met succes beide vliegtuigen uit de lucht te laten halen, daarbij hun vliegtuigen opofferend, terwijl Larson een getalenteerde multitasker blijkt te zijn, waardoor een kettingreactie van vergeldingsreacties wordt voorkomen slaat toe en krijgt druk met zijn vrouw (de crimineel onderbenutte Carla Gugino). Talbot en Rafiq doen in wezen niets, maar helpen Larson onbedoeld te achterhalen dat er twee vliegtuigen op weg zijn naar Tel Aviv en schreeuwen vervolgens waarschuwingen in het Engels via een drukke markt in Islamabad. Maar ze mogen wel hun vriendschap voor elkaar afkondigen, dus uiteindelijk lijkt het erop dat de echte rand de rand van de liefde was.
Pas als de coda van de aflevering een jonge jongen laat zien die het wrak van het Pakistaanse vliegtuig tegenkomt, doet The Brink een poging om iets constructiefs en analytischs te zeggen over de onvermijdelijke kosten van nucleaire bewapening en geopolitieke eenmanszaken. En vreemd genoeg doet het dit effectief zonder dat de primaire cast op het scherm verschijnt. Maar zelfs dan, op het moment dat een kernkop op de achterkant van een vrachtwagen wordt geladen en naar een onbekende locatie in Eritrea wordt gebracht, voelt het minder alsof de schrijvers een verklaring afleggen over de cyclische aard van macht en de altijd aanwezige oorlogsdreiging, dan zetten ze gewoon een deur open voor seizoen 2.
Misschien zal het volgende seizoen een manier vinden om die dreiging op een meer dwingende en humoristische manier te gebruiken, een die meer discipline toont als het gaat om het inpassen van een satirische komische toon door een nogal grimmig onderwerp. Goede satire geeft kritiek op het onderwerp, of het nu een persoon, een plaats of een situatie is. De Brink gaat slechts zo ver dat hij zijn publiek de persoon, de plaats en de situatie verschaft en op zijn kosten een handjevol grappen over het oppervlak maakt. Maar uiteindelijk is het te timide om de grootse verklaring af te leggen die het denkt te kunnen.
-
The Brink seizoen 2 gaat in 2016 in première op HBO.
