Master Z: Ip Man Legacy Review - So Begins the Ip Man Universe

Master Z levert een behoorlijk deel van pulpachtig entertainment en stijlvolle vechtsportengevechten zonder iets bijzonders aan het genre te brengen.

Ze zijn misschien nog geen volledig gedeeld universum, maar de films van Ip Man hebben zeker een stap in die richting gezet dankzij de door Max Zhang geleide spin-off, Master Z: Ip Man Legacy. De originele Ip Man en zijn vervolg waren kassuccessen in China die Donnie Yen naar een nieuw niveau van populariteit in zijn thuisland brachten (en uiteindelijk ertoe leidden dat hij internationale bekendheid verwierf in films zoals Rogue One: A Star Wars Story), dus het spreekt vanzelf dat een off-shoot iets soortgelijks zou kunnen doen voor Zhang. Waar de grotere Ip Man-franchise ook gaat, de eerste spin-off is succesvoller dan zijn eenvoudige, maar pretentieloze ambities. Master Z levert een behoorlijk deel van pulpachtig entertainment en stijlvolle vechtsportengevechten zonder iets bijzonders aan het genre te brengen.

Zhang, die zijn Ip Man 3-rol hier vergaat, speelt de hoofdrol als Cheung Tin-chi, een Wing Chun-meester die zijn oude leven achter zich laat (na zijn nederlaag achter gesloten deuren in handen van Ip Man), voor een rustig bestaan met een supermarkt winkel met zijn jonge zoon. Hoewel Master Z zwart-witte flashbacks bevat naar belangrijke momenten uit Ip Man 3, zijn de fijnere details van het achtergrondverhaal van Tin-chi weinig relevant voor het verhaal in kwestie. Als gevolg hiervan fungeert de spin-off als een fatsoenlijk toegangspunt voor degenen die niet bekend zijn met de eerdere films in de Ip Man-franchise, maar zorgt voor een anders onnodige uitbreiding van het pand. Niettemin geeft het Zhang de kans om zijn moed als ster (wat hij doet) verder te demonstreren in een eigen vechtsportdrama uit de 20e eeuw.

Plotsgewijs weeft het Master Z-script van Ip Man-trilogieschrijvers Edmond Wong en Chan Tai Lee samengevoegde verhalen over Britse kolonialisten en corrupte politieagenten, het hoofd van een georganiseerde misdaadbende (Michelle Yeoh) die probeert haar operatie tot een legitieme te maken business, en Tin-chi probeert - en faalt - zijn hoofd te midden van dit alles te houden, niet langer in staat om enige betekenis te vinden in zijn praktijk van Wing Chun en het gevechtsleven. Het volstaat om te zeggen, de film zit vol met melodramatische subplots en eendimensionale schurken, waaronder de opiumhandel Tso Sai Kit (Kevin Cheng, het spelen van Yeoh's broer op het scherm) en Owen Davidson (Dave Bautista), een gespierde drugssmokkelaar die betaalt de politie en gebruikt zijn chique restaurant als dekmantel voor zijn misdaden. Uiteindelijk zijn deze threads niet veel meer dan de katalysator voor de boog van Tin-chi, die vrij eenvoudig is en misschien heeft geprofiteerd van minder verhaallijnen om mee te concurreren voor screentime.

Het is duidelijk dat als het gaat om dit soort genre voor B-films, het belangrijkste verkoopargument de vechtkunst is, niet het verhaal en de karakterontwikkeling die daar tussen komt (meer daarover binnenkort). Toch slaagt Master Z er over het algemeen niet in om verwachtingen te ondermijnen of de plotdraden in onverwachte richtingen te nemen, hoewel sommige van hen (zoals die waarbij Yeoh betrokken is) misschien een hele film alleen hebben kunnen volhouden. Meer frustrerend, toegegeven, zijn de regressieve kwaliteiten van de film, zoals de manier waarop het de vrouwelijke personages (die niet door Yeoh worden gespeeld, dat wil zeggen) reduceren tot hulpeloze jonkvrouwen, slachtoffers die zijn belaagd door de slechteriken van de film, of capabele vechters die onverklaarbaar weggelaten uit de grootste veldslagen. De laatste kritiek is specifiek van toepassing op Julia (Liu Yan), een vrouw die Tin-chi helpt en hem op zijn persoonlijke reis begeleidt, maar in toenemende mate buitenspel wordt gezet ten gunste van haar broer Fu (Xing Yu), naarmate het verhaal vordert.

Gelukkig, als het gaat om de vechtsequenties, is Master Z veel succesvoller in uitvoering. De film werd geregisseerd door de gerenommeerde Hong Kong martial arts filmmaker en choreograaf Yuen Woo-ping (nog steeds het best bekend in de VS voor zijn werk over The Matrix, Crouching Tiger, Hidden Dragon en Kill Bill), en zijn bijna vijftig jaar van ervaring dient de actie hier goed. De gevechtssequenties van Master Z zijn niet zo innovatief als de beroemdste inspanningen van Woo-ping, maar hij vindt slimme manieren om de gevechten te voeren - met name tijdens een gevecht bovenop een verzameling bedrijfstekens - en schiet de actie in een visueel heldere en samenhangende mode die echt de atletiek van zijn artiesten en stuntteam toont. Het helpt dat Yeoh, Zhang en Bautista allemaal heel verschillende vechtstijlen hebben, dus de verschillende throwdowns voorkomen dat ze samen vervagen en hebben elk hun eigen aparte uiterlijk, gevoel en ritme.

Over het algemeen is Master of Z een perfect bruikbaar vechtsportaanbod, als het ontbreekt aan de rijke personagedreven verhalen die de oorspronkelijke Ip Man in de eerste plaats tot een opmerkelijke toevoeging aan het genre maakten. De film is misschien net zo cartoonachtig als de strips van de "Black Bat" waar Tin-chi's zoon geobsedeerd door is, maar het lijkt dit grotendeels te erkennen en houdt zichzelf zelden voor als een flitsende, onbeduidende stuk entertainment. Het heeft ook niet echt overvloedige productiewaarden, dus degenen die geïnteresseerd zijn, willen deze misschien thuishouden en thuis vangen (ervan uitgaande dat het zelfs zijn weg vindt naar hun lokale theater). Wat betreft degenen die liever hebben dat hun Ip Man-films daadwerkelijk over Ip Man beschikken: vrees niet, de volgende IP Man 4 komt in de pijplijn.