Acteur David Harbor heeft gesproken over zijn vroege angst dat vreemdere dingen jammerlijk zouden mislukken. Met fans die vol spanning wachten op de derde reis naar Hawkins die momenteel voor 2019 is gepland, is het veilig om te zeggen dat Stranger Things niets minder is geworden dan een wereldwijd fenomeen voor Netflix. Geprezen om zijn Spielberg-achtige sfeer, indrukwekkende jonge cast en een vermogen om fans te laten investeren in zelfs minder belangrijke personages, heeft Stranger Things bewezen dat streamingdiensten kunnen concurreren met de belangrijkste netwerken als het gaat om televisie-uitvoer.
Een belangrijke factor in het succes van Stranger Things is de lieve Sheriff van David Harbour, Jim Hopper. Als het leidende volwassen personage in de show, is het personage van Hopper vaak door critici uitgekozen omdat het uiterst meeslepend is, terwijl ook de jongere gezichten centraal staan. In de afgelopen twee seizoenen hebben kijkers Hopper zien evolueren van een worstelende kluizenaar die herstelde van de dood van zijn kind tot een nobele held die bereid was zijn leven op het spel te zetten om anderen te helpen en fascinerende relaties met Eleven en Joyce Byers te ontwikkelen de weg.
Gerelateerd: Dead Stranger Things-personages herenigen in hilarische video
Maar zo onwaarschijnlijk als het vandaag lijkt, was David Harbour aanvankelijk bezorgd dat Stranger Things een enorme mislukking zou zijn, zonder vertrouwen in zowel zijn eigen prestaties als het project als geheel. Sprekend op de WTF Podcast (via ComicBook) onthult Harbour:
"Toen we het opnamen, ongeveer vier afleveringen in, dacht ik:" Ja, niemand gaat dit bekijken. " Ik dacht, weet je, 'ik ben niet goed, en het is niet goed.' En dat hielp niet, we werkten allemaal hard, maar we zaten in een bubbel. Ik dacht gewoon dat het leek op, in een lange rij mislukkingen … Ik was erg cynisch geworden. Maar dit was een van die kansen waar mijn verwachtingen erg laag waren … En dus voordat het uitkwam, was ik bang.
En toen speelde ik eigenlijk een toneelstuk met een man die een zeer succesvol tv-programma speelde. En voordat het uitkwam, zoals drie weken voordat het uitkwam, waren er geen advertenties in New York. Geen advertenties op bussen, niets. En dan een week voordat het uitkwam, nergens advertenties. Ik sprak met [de acteur] en zei: 'Er zijn geen advertenties. Is dat een slecht teken? ' En hij zei: 'Ze begraven het. Ze proberen het te begraven. ' En ik had zoiets van 'Oh mijn god. Mijn one f ** king shot, en ze begraven mijn show. ' En toen kwam het tevoorschijn en het was als een tijdsgeest. Ze beweren nu dat ze het expres hebben gedaan, waar mensen het eigendom claimen omdat ze het ontdekken en dan vertellen ze het aan hun vrienden. En het is een beetje briljant, als je erover nadenkt, als dat het geval is."
De angsten van Harbour zouden natuurlijk volledig ongegrond blijken te zijn, aangezien Stranger Things werd vrijgegeven voor enorm kritisch en commercieel succes, maar zijn angsten zijn een verder bewijs van het vaak genoemde probleem met creatieven die te dicht bij hun werk staan om het potentieel goed te beoordelen. Er zijn veel voorbeelden van tv-shows en films die door de betrokken mensen geen hoop op succes kregen en die uiteindelijk enorm populair zouden worden. Omgekeerd worden projecten die door hun acteurs of regisseurs sterk worden gehypnot, vaak pijnlijk gemiddeld.
Misschien nog interessanter is de suggestie van Harbour dat het gevoel dat kijkers hadden dat Stranger Things 'hun' show was, een opzettelijke tactiek was namens het Netflix-marketingteam. Vaak kunnen dergelijke gevoelens - en de mond-tot-mond reclame die daaruit voortvloeit - alleen op natuurlijke wijze worden bereikt en daarom moet Netflix worden geprezen voor het succesvol cultiveren van een gevoel van geheimhouding en eigendom over Stranger Things, als dat inderdaad hun bedoeling was. Slimme marketing is echter niet de echte reden waarom de faalangst van David Harbour ongegrond bleek; dat kan alleen worden toegeschreven aan de kwaliteit van de serie en het briljante werk van de betrokkenen.
