“Ik ben de Lorax. Ik spreek voor de bomen. Ik spreek voor de bomen, want de bomen hebben geen tongen. '
- Dr. Seuss, The Lorax
Het was bijna dertig jaar geleden toen de auteur van het verhaal van de geliefde kinderen, Theodor Seuss Geisel, ook bekend als de meester van het grillige rijm, Dr. Seuss, publiceerde wat een van zijn meest geliefde en duurzame werken zou worden: The Lorax - the tale of the Lorax die voor de bomen spreekt, en de Once-ler de belichaming van hebzucht. Een allegorie die de strijd weergeeft tussen ongecontroleerde industrie, zoals vertegenwoordigd door de Once-ler (een gezichtsloze figuur), en een omgeving die moet worden verdedigd, zoals vertegenwoordigd door de Lorax.
Universal Pictures en Illumination Entertainment brengen nu de fabel naar het grote scherm als het geanimeerde avontuur Dr. Seuss 'The Lorax met een stemcast met: Danny DeVito als Lorax, Ed Helms als de Once-ler, Zac Efron als Ted (de idealistische jeugd die op zoek is naar de Lorax), Taylor Swift als Audrey (het meisje van Ted's dromen), Rob Riggle als financiële koning O'Hare en Betty White als Teds Grammy Norma.
We hadden de gelegenheid om met de filmproducent Christopher Meledandri (Horton Hears a Who!) Te gaan zitten tijdens een bezoek aan de bewerkingsbaai terwijl hij de postproductie op de film afrondde om te praten over zijn aanpak bij het aanpassen van Geisel's blijvende archetypische verhaal. De filmversie volgt de reis van Ted terwijl hij op zoek is naar datgene waarmee hij de genegenheid van Audrey kan winnen: een echte boom (want ze zijn een legende geworden in de stad waar de kinderen opgroeiden). Om het te vinden moet hij de mysterieuze Once-ler (die verantwoordelijk is voor het verlies van de bomen) benaderen en het verhaal ontdekken van de Lorax, het knorrige (maar knuffelige) wezen dat vecht om de natuurlijke wereld te beschermen.
"De uitdaging is dat de verhalen meestal kort zijn, " legt Meledandri uit. "Dus we hebben gekeken naar wat er vóór pagina één is gebeurd en wat er tussen de pagina's gebeurt. Als je bijvoorbeeld naar de allereerste pagina van het boek kijkt, zie je de stad waar de jongen woont. Dus dat voor ons werd een soort aanwijzing, dat wil zeggen, we vroegen ons af: "hoe ziet die stad eruit? Wat was de ervaring van deze jongen voordat hij besloot op zoek te gaan naar de Once-ler en de Lorax?" Dus we beginnen de film eerder dan het boek begint, en onderzoeken hoe deze stad eruitziet en wat deze reis heeft veroorzaakt. Dus bedenken we, maar we bedenken het verhaal in het middelpunt."
Tijdens onze tijd bij de producent waren we in staat om delen van de film te screenen die rechtstreeks uit het bronmateriaal waren genomen en anderen die buiten de prozalijnen waren gemaakt van de ingebeelde versie van de wereld. Het kernidee van het uitdrukken van de tragische gevolgen van hebzucht blijft intact, met de toevoeging van enkele personages en plotpunten die zullen dienen om het verhaal te contempleren. Zonder te veel weg te geven - er wordt een bedrijf in de film gepresenteerd dat resoneert met een publiek uit 2012 en toch in overeenstemming is met de oorspronkelijke waarschuwingsboodschap van Seuss.
Meledandri's passie voor het werk van Geisel, evenals zijn toewijding om de essentie ervan te communiceren, komt terug in zijn toespraak en de items die zijn werkruimte vullen: het originele boek versierd met kleurgecodeerde tabbladen voor zijn herhaalde referentie, het 3D-geprinte beeldje van de Lorax zelf die de producent herinnert aan de met de hand getekende illustraties van Seuss en het kleurrijke kunstwerk dat de toon zet voor het esthetische gedeelte van dit filmische streven.
Een van de inherente uitdagingen van The Lorax was het creëren van een samenhangende film uit twee parallelle verhaallijnen: een in het verleden en een in het heden.
"We ontdekten dat wanneer je vastloopt, veel van de antwoorden op de problemen waarmee je te maken hebt in het boek staan", zegt Meledandri. "Of het nu in het boek zelf is of in de geschriften die beschrijven waar Geisel aan dacht toen hij het boek aan het schrijven was, er zijn veel antwoorden die hij je geeft. Ik weet dat het heel voor de hand liggend klinkt, maar we vinden onszelf vaak dat vergeten en vervolgens vijf weken lang over een probleem worstelen, alleen om terug te keren naar het materiaal zelf en het antwoord te vinden."
Meledandri voegt eraan toe dat Audrey Geisel (de weduwe van Theodor Seuss Geisel) naast de tekst gedurende de hele productie als een waardevolle hulpbron diende. De producent herinnert eraan dat uiteindelijk het handhaven van de basisprincipes van het werk van Geisel de sleutel was tot het effectief vertellen van het verhaal van de Lorax.
"Er is een prachtige balans tussen karakter en thema", zegt hij. "En uiteindelijk, hoewel we te maken hebben met onderwerpen die verdrietig kunnen worden, en soms wordt de film verdrietig, wordt de persoonlijkheid de bron van de komedie. Omdat het erg veel op karakter gebaseerde komedie is in tegenstelling tot op situaties gebaseerde komedie."
"Ik denk dat een van de plaatsen waar we de meeste vrijheid hebben genomen, was met het idee van wat dit hele verhaal in gang zet, " legt Meledandri uit. "En een van de dingen die we hebben gedaan om naar deze stad te kijken, is dat we een stad en een wereld hebben gecreëerd waarvan we dachten dat er een gevoel van relevantie maar ook van plezier was. Omdat er niets natuurlijks is in die wereld. Ted komt van een wereld waar mensen buitengewoon gelukkig zijn en leven in wat bijna lijkt op een bestaan in Las Vegas, en de mensen die in die stad wonen, zijn zich er eigenlijk niet van bewust dat ze zich hebben afgesloten van de verwoesting om hen heen."
Verwoesting veroorzaakt door de ambitie van de eens menselijke loper. In zijn pogingen om een succesvol product te creëren laat hij hem overvallen en uiteindelijk vernietigt hij precies datgene wat hem voedde - het bos. Door dit te doen wordt hij een wezen wiens liefste wens is om te boeten voor zijn verleden - via de lessen die hij de jonge Ted moet leren.
De film is afgedwaald van het originele boek en de eerdere iteraties van The Lorax met de creatie van een gepersonifieerde Once-ler (die in het verhaal van Seuss alleen wordt gezien als armen en ogen). Met de toevoeging van zijn achtergrondverhaal, dat een kijkje in de familie omvat waaruit hij is voortgekomen, wordt Dr. Seuss 'The Lorax iets meer gecentreerd op het verhaal van de Once-ler als een personage dan als een archetype dat een onevenwichtig vertegenwoordigt industriële mentaliteit.
"Door het karakter als armen en ogen in het huidige gedeelte te behouden, beschermt het de originele afbeelding, maar binnen de film wordt het personage meer aanwezig", zegt de producent. "Je besteedt vijfentachtig minuten met hem in een primaire rol. Maar we eren de kern van wat Geisel bedoelde. De boog van het verhaal is dat hij het verhaal ingaat met vrij eenvoudige bedoelingen, hij wil dit bedrijf opzetten. En als het succes begint, transformeert hij en verliest hij het contact met de persoon die hij was en uiteindelijk belandt hij op de plaats waar we hem vinden in het begin van de film. Dat is een personage dat het zelf misschien niet eens kent, maar wil duidelijk sanering."
Het ontwerpteam vond dat ze een licentie hadden om de standaard visuele sjabloon die zo vaak bij een afbeelding van Dr. Seuss hoort, opnieuw te interpreteren, omdat het boek zelf een frisse visuele taal gebruikte - een die een uniek kleurenpalet en menselijke karakters bevatte die minder uitgesproken "Seussiaans waren"." Die vrijheid leende zich voor de introductie van personages die alleen bestaan in het universum van de film - personages waarvan de productie hoopt dat ze net zo gekoesterd zullen worden als de fantastische gelijkenis zelf.
Neem een kijkje in de uitgestrekte wereld van Dr. Seuss 'The Lorax met de volgende featurette:
Dr. Seuss 'The Lorax opent op 2 maart in de theaters.
Je kunt The Lorax leuk vinden op Facebook en de officiële website bezoeken voor meer van de snor, avonturen en beren, oh mijn!
Volg mij op Twitter @JrothC
