Review "Ender" Game

Het is een interessante en goed geacteerde weergave van een roman die de tand des tijds en veranderende paradigma's met goede reden heeft doorstaan.

In Ender's Game worden we meegenomen naar een toekomst waarin de mensheid bijna werd verwoest door een oorlog met een uitheemse soort bekend als de Formics. Ender Wiggin (Asa Butterfield) is een briljante jonge cadet in het kindsoldaatsprogramma van het leger, waarin kinderen trainen om de commandanten en soldaten te zijn die de tweede komst van de Formics zullen dwarsbomen - een evenement dat snel nadert.

Bij het betreden van zijn ruimte "Battle School", ontdekt Ender dat hij is afgetapt door de norse kolonel Graff (Harrison Ford) als de uitverkorene die de mensheid kan redden. Dit betekent natuurlijk dat het leven van Ender op school een slopende hel moet zijn - gezien worden als een verschoppeling terwijl het tegelijkertijd harder wordt geduwd dan elke andere cadet om te bereiken en boven alle maat uit te blinken. Maar hoe meer Ender leert over wat een geweldige commandant is, hoe meer hij zich realiseert dat diezelfde lessen hem in het soort persoon smijten dat hij nooit wilde worden.

Aangepast van de baanbrekende sciencefictionroman van Orson Scott Card - die alles voorspelde van moderne militaire ethiek tot iPad-technologie - Ender's Game komt de film op een tsunami van verwachtingen, na decennia van mislukte pogingen om het op het zilveren scherm te krijgen. Maar na al die pogingen en al die jaren van verwachtingen, is het feit dat het eindresultaat een goede, solide sci-fi-film is, het meest ironische van allemaal.

Zelfs voordat het werkelijkheid werd, werd de roman van Card constant verklaard een project te zijn dat ofwel echt geweldig of echt verschrikkelijk zou zijn als een film. Het boek is zo'n serieuze filosofische en psychologische karakterstudie, die zich afspeelt in een intelligent ingebeelde toekomst - met niet minder kindkarakters - dat de veronderstelling was dat het goed gedaan was, het zou ontroerend zijn; verkeerd gedaan, zou het een oppervlakkig en preekachtig voorbeeld zijn van politiek theater vermomd als sciencefiction. Nou, regisseur Gavin Hood (X-Men Origins: Wolverine) tartte beide sets van verwachtingen en creëerde in plaats daarvan iets dat precies in het midden van het zwembad valt.

Het decorontwerp, de toon en de algemene richtingvisie en uitvoering van Ender's Game is behoorlijk goed. Scott's zorgvuldig gebouwde toekomst komt intact aan, ziet er heel kleurrijk en episch uit (vooral in IMAX), en Hood slaagt erin een sfeer (geen woordspeling) te creëren waarin deze wereld van kinderen echt zo serieus en intens aanvoelt als een wereld van elite volwassen soldaten. Hoewel sommige van de achtergronden op het groene scherm en het draadwerk dat wordt gebruikt om beweging zonder zwaartekracht te simuleren een beetje gebudgetteerd lijken (moeilijk te volgen, die zwaartekrachtflick …), werken de sci-fi-elementen van de film over het algemeen goed in een meeslepende en interessante wereld creëren. Het grootste ding dat fans van het boek zich zullen afvragen zijn de beruchte Battle Room-sequenties; hoewel te weinig in aantal (in vergelijking met de roman), zijn die scènes indrukwekkende realisaties van de woorden van Card, en indrukwekkende filmsequenties op zich - net als latere sequenties die betrokken zijn bij Ender's meer geavanceerde "scholing".

Het lijkt echter verstandig om dit vroegtijdig duidelijk te maken: zonder de juiste cast en optredens van de getalenteerde cast, zou Ender's Game alleen een "prima" film zijn in termen van richting en scriptkwaliteit. Het is echt de cast die elke scène en reeks verkoopt, beginnend met nog een fantastische uitvoering van Hugo's Asa Butterfield als Ender Wiggin. Butterfield (uit zijn allereerste scène) is in staat om de complexe psychologie en emoties van Ender in zijn grote, baby-vogelogen te houden, terwijl hij de bijna scharnierachtige bochten volledig verkoopt waar Ender van kwetsbaar kind naar stoïcijnse Napoleontische strateeg naar meedogenloze soldaat gaat (en vice versa).

De rest van de kindacteurs achter Butterfield - zoals True Grit-ster Hailee Steinfeld - doen allemaal hun karakters recht en werken goed als een algeheel ensemble. Ford speelt in feite het soort vermoeide boefje dat je van Harrison Ford zou verwachten - maar in dit geval past zijn handelsmerkpersonage. Heavy-hitters Ben Kingsley en Viola Davis zijn noodzakelijke ankers, nemen enkele van de meest expositieve en hardhandige passages uit het boek en begiftigen ze met echte organische emotie, zodat wat pontificatie in een andere film zou zijn als een filosofische dialoog in deze speelt.

Neem de cast en hun goede werk weg, en het scenario van Hood is weinig meer dan een strak gecondenseerde en gehaaste samenvatting van Card's roman. Er is absoluut zorg besteed aan de selectie van de belangrijkste scènes, en kleine hommages die hier en daar zijn weggestopt voor die-hard fans van de boeken om te waarderen - maar het zelfs puur als een film bekijken (het boek even vergeten): het voelt zoals dingen zich in een te snel tempo ontwikkelen. De eerste tien minuten alleen al zijn een vervaging van wat een belangrijke oriëntatie van zowel het verhaal als het karakter zou moeten zijn, voordat we op weg zijn naar het land van decorstukken en CGI-ontzag, met enkele van de belangrijkste stukjes overgelaten aan implicatie en gevolgtrekking.

Na 114 minuten zijn er tekenen dat zelfs Hood weet dat er gelegenheid (en acteursvermogen) is om dieper in te gaan op waar Card's boek en hoofdpersonage over gaat; blockbuster-filmconventies vereisen echter dat dingen blijven bewegen. De tikkende klok is praktisch te horen aan het einde, waarin een langere epiloog van het boek is ingepakt en bijna tot verstikking is gecondenseerd. Het debat over de vraag of deze eigenschap het beste zou zijn geweest als een tv (mini-) serie of filmfranchise zal waarschijnlijk nooit eindigen - maar Hood doet zijn best om slim te trimmen (en met ruimte voor latere vermeldingen in de franchise) en de meeste van de belangrijkste plotbeats spelen goed af (nogmaals, dankzij de cast).

Uiteindelijk is Ender's Game gewoon … goed. Het is niet de meest visueel verbluffende of briljante sciencefictionfilm van het jaar (er is weer die Gravity-film …) maar het is een interessante en goed geacteerde weergave van een roman die de tand des tijds en veranderende paradigma's heeft doorstaan ​​met goede reden. Het spelen van dit spel kan enige waarde hebben.

[Poll]

_________________

Ender's Game is nu in de theaters. Het is 114 minuten lang en heeft de classificatie PG-13 voor wat geweld, scifi-actie en thematisch materiaal.

Wil je de Screen Rant Editors de film in detail horen bespreken? Bekijk onze Ender's Game-aflevering van de Screen Rant Underground Podcast.