[Dit is een recensie van Game of Thrones seizoen 4, aflevering 9. Er zullen SPOILERS zijn.]
-
Met 'The Watchers on the Wall' zet Game of Thrones zijn tweejaarlijkse traditie van het opslaan van de negende aflevering van het seizoen voort voor een zeer filmisch gebaar dat zich uitsluitend richt op een enkele locatie en een kleinere, selecte groep personages, om er een af te beelden ongelooflijk dramatische gebeurtenis zoals deze zich in zijn geheel ontvouwt. Natuurlijk, seizoen 2 kenmerkte de visueel indrukwekkende strijd van Blackwater, waarin Tyrion en zijn strategisch gebruik van natuurbrand instrumenteel waren in het redden van King's Landing van de binnenvallende troepen van Stannis Baratheon. Die aflevering, geholpen door Neil Marshall, toonde aan waar de serie toe in staat was om grootschalige actie te leveren in een lineair verhaal - en dus is het passend dat de inval van de wildlings op Castle Black de regisseur terug zou brengen om een stilistisch vergelijkbaar evenement.
De slag om Blackwater en de aanval op Castle Black zijn vergelijkbaar vanuit tenminste een militaristisch oogpunt. Hoewel Marshall in elke aflevering de taak had om de opkomst van een personage (die waarschijnlijk van korte duur zal zijn) te illustreren, worden de thematische verschillen zo belangrijk dat ze de sterke punten van elke aflevering op een andere manier benadrukken. In dat opzicht ging 'Blackwater' heel erg over het feit dat Tyrion het beste van zichzelf kreeg en de enorme kansen tegen hem overwon, niet alleen in termen van het overtreffen van Stannis, maar ook in het aantonen van zijn waarde als Lannister. Tuurlijk, hij eindigde met een smerig gezichtslitteken voor zijn problemen, en zijn pad is sindsdien niets anders dan een steile druppel helemaal naar de bodem geweest, maar hij zal altijd Blackwater hebben.
Ter vergelijking: 'The Watchers on the Wall' had ook dat 'ik vertelde het je'-moment voor Jon Snow, maar thematisch gezien was de inval van de wildlings op Castle Black zo zeldzaam op Game of Thrones als een bruiloft zonder slachtoffers. Dat wil zeggen: het idee van werkelijke romantische liefde, weet je, het soort dat een paar voortbrengt dat uit iets anders is geboren dan hebzucht of politieke noodzaak of incestueuze lust. Nu is het veilig om te zeggen dat de romantiek tussen Jon Snow en Ygritte een bepaalde sprookjesachtige vonk miste, maar de voortdurende behoefte aan het verhaal om fantasieconventies om te draaien is wat het verhaal de meest onderscheidende kwaliteit geeft. Hier werd het prototypische prinselijke karakter achtervolgd en verleid door zijn vermeende vijand - en hun relatie diende, als niets anders, als een krachtige demonstratie van de inefficiëntie van traditie, eer en levenslange verklaringen in een wereld die precies het tegenovergestelde lijkt te waarderen. En dus zou het geen verrassing zijn dat de hereniging van Jon Snow en Ygritte gekenmerkt zou worden door de voortdurende inspanningen van het verhaal om uit de buurt van standaardconventies te blijven - wat op dit moment betekent dat het verhaal halsoverkop in de nihilistische richting stuurt conventies van het George RR Martin-model voor verhalen vertellen.
Dat creëert iets van een interessante uitdaging voor 'The Watchers on the Wall', omdat de aflevering de taak heeft om een even treffende high als 'Blackwater' te bereiken, maar dit moet doen zonder de hulp van het emotionele anker dat Tyrion is (of, meer om het punt, Peter Dinklage). Dat is misschien de reden waarom de aflevering wijselijk Samwell Tarly gebruikt als proxy voor het publiek, terwijl Jon Snow de volgende stap zet in het vervullen van zijn bestemming om een leider van mannen te worden. En toch is het in zekere zin Sam die tot op zekere hoogte een meer bevredigende groei ervaart, omdat hij in Gilly een reden vindt om een meer beslissende rol in zijn plichten te nemen, die hem ironisch genoeg naar een plaats brengt waar hij ook een taak krijgt met anderen inspireren om wapens op te nemen en Castle Black te verdedigen. Het verschil dat Sam ten laste is, is een weeskind dat Ygritte vermoordt - de trend van het seizoen doorzet waarin kinderen wraak nemen op degenen die hun geliefden hebben vermoord. Maar het elimineert ook de noodzaak voor Ygritte of Jon om een dramatische keuze te maken in het omgaan met hun concurrerende ideologieën en het conflict van hun complexe gevoelens voor elkaar.
Uiteindelijk is de strijd gewonnen en heeft Marshall, met zijn lange, meerlagige volgopnamen van mannen in nauwe kwartgevechten, zeker een hoogtepunt bereikt op het gebied van visuele bloei en het gebruik van speciale effecten in de serie. Maar het was ook een uur dat werd gedomineerd door momenten die zo ver werden uitgezonden dat misschien het verrassingselement onvermijdelijk plaats maakte voor een gevoel van onvermijdelijkheid. En hoewel 'The Watchers on the Wall' misschien niet zo emotioneel opwindend was als 'Blackwater', slaagde het er zeker in om het belang van Jon's gebrek aan keuze te onderstrepen, wat verder het idee bevestigt dat hij aan de zoektocht van de archetypische held begint, of dat zijn boog op weg is naar een groter lot.
En dus, met Jon Snow die de wildernis van het Noorden inloopt om zijn bestemming onder ogen te zien (of op zijn minst een deel ervan), bevindt Game of Thrones zich op een ander kruispunt - een waar een primair personage zal worden getest tegen de conventies van fantasie en de conventies van een serie die zich verheugt in het gooien van constructies zoals de reis van de held in dezelfde heerlijk nihilistische wanorde als al het andere.
__________________________________________________
Game of Thrones zal aanstaande zondag 4 finale 'The Children' op HBO uitgezonden worden. Bekijk hieronder een voorbeeld:
www.youtube.com/watch?v=ioejPzebqNc
Foto's: Helen Sloan / HBO
