"Green Lantern" Review

Screen Rant's Kofi Outlaw beoordelingen Green Lantern

Green Lantern is een mislukking van epische proporties.

Ik schrijf dit (pijnlijk) als iemand die deze specifieke superheld echt kent en een grote fan is geweest van de moderne Green Lantern-mythos die is opgesteld door DC Comics-schrijver en hoofd-creative officer Geoff Johns (die een uitvoerend producent en consultant is in deze film). Ondanks dat er rijk bronmateriaal is om uit te putten, is er net zoveel dat regisseur Martin Campbell en de scriptschrijvers (Greg Berlanti, Michael Green, Marc Guggenheim en Michael Goldenberg) het mis hebben dat het een compliment is om Green Lantern zelfs een film te noemen, in plaats van een flauw zwart gat dat in plaats van een film over een groene superheld zit.

De eerste fout die Green Lantern maakt, is dat het geen enkele samenhangende context of mythos voor zijn titulaire superheld vestigt. De film begint met een zware expositie die wordt uitgebeten door de visman Tomar-Re (geuit door de altijd onberispelijke Geoffrey Rush) over 'smaragdgroene wilskracht', oude wezens, machtsringen, ruimtevaartsectoren, groene lantaarns en een slechterik met 'gele angst' genaamd Parallax. Geen melding gemaakt van het feit dat in dit stripboek alle emoties (wil, angst, woede, liefde, enz …) verschillende soorten "lichten" afgeven die als macht kunnen worden aangewend; de naamgeving van "groene wilskracht" en "gele angst" worden als voldoende verklaring beschouwd. Zij zijn niet.

Maar onthoud dat allemaal, terwijl we ons bezighouden met een paarse kerel (Abin Sur, als je toevallig zijn naam begrijpt) die vecht tegen een zwevende gele angst-blob (Parallax). Paarse man raakt gewond, zegt iets over een vervanger en vliegt dan weg in een ruimteschip. Cut to Earth, waar we snel kennis maken met Hal Jordan (Ryan Reynolds) - een eigenwijs, feministische testpiloot, duidelijk heldenmateriaal - en zijn (voormalige vlam? Huidige crush?) Carol Ferris (Blake Lively). Afgesneden in een vliegtuigachtervolging, spastische flashbacks naar Hal's vader die sterft in een vliegtuigongeluk, en Hal dromt rond totdat hij een superring krijgt van de stervende paarse man (die de hele dag in een moeras heeft gelegen, niet dat we hem op aarde zien crashen). Een paar scènes van Ryan Reynolds komedie later, Hal wordt naar een verre planeet gevlogen om een ​​expositiedump te horen die zijn nieuwe superring verklaart. We ontmoeten in het kort enkele van de andere lantaarns (Kilowog, Tomar-Re en Sinestro, als je hun namen toevallig tegenkomt) - maar doe geen moeite om ze leuk te vinden, want ze zijn binnen een paar minuten weer weg.

Terug op aarde heeft een dode paarse kerel wat gele blobby dingen in zich die nerdy Hector Hammond (Peter Sarsgaard) infecteren, een wetenschapper die bevriend is met Hal en Carol (of zoiets). Hammond krijgt een opgezwollen hoofd en psychische krachten van de gele klodder (op de een of andere manier) - dus dan is er plotseling een gele angst-klodder in de ruimte, een door blob aangedreven psychische op aarde, en Hal moet ze allebei verslaan met zijn nieuwe groene super ring. Alleen, Hal is niet echt zeker of hij moedig genoeg is om zijn groene superring te gebruiken, dus hij bromt nog wat rond de aarde, danst hij rond zijn gevoelens voor Carol totdat hij de (je raadt het al) wil oproepen om een ​​held te zijn.

Als de bovenstaande paragrafen je in verwarring brengen, welkom bij de ervaring om het 'verhaal' van Green Lantern te volgen. Deze film is in grote lijnen een overvolle, onsamenhangende puinhoop waarvan ik niet zeker weet of regisseur Martin Campbell (Casino Royale) ooit zijn handen, zijn hoofd of zijn hart in de buurt had. Hetzelfde geldt voor de scriptschrijvers. De film lijkt nooit zeker van zichzelf - wat te laten zien, hoe te laten zien - en het resultaat is een onsamenhangend lappendeken van scènes die variëren in effectiviteit en toon, met veel, veel gaten opengelaten tussen de naden. Belangrijke momenten in beweging, ontwikkeling of actie worden over het hoofd gezien, waardoor wij, de kijkers, de spaties kunnen invullen met ofwel onze verbeelding, veronderstellingen of ergernis (voor mij was dit het laatste).

Je kunt er bijna een spelletje van maken: bekijk de film en kies alle tijden uit waar personages naar plaatsen gaan (zoals snelle reizen naar de diepe ruimte) of dingen doen (zoals opdagen om schurken te bestrijden), zonder een vaste redenering of motivatie. (Ik zou nog steeds graag willen weten hoe Hal Jordan, zichzelf twijfelend als een lantaarn, weet te verschijnen voor zijn eerste grote gevecht met Hector Hammond. Plots is hij gewoon daar in Hammond's lab, geen uitleg waarom of hoe.)

Zonder een goed script als vangnet en een competente regisseur die de touwtjes in handen heeft, duiken de uitvoeringen van de acteurs in de doelloze en campy diepten van een Joel Schumacher Batman-film. (Ik durf de naam van Batman & Robin op te roepen, want dat was de enige andere keer dat ik de impuls kreeg om een ​​stripboekfilm te verlaten.) Voor alle debatten over casten worden Ryan Reynolds en Blake Lively nooit echt gegeven de gelegenheid of het materiaal dat nodig is om hun personages te ontwikkelen - scène voor scène wisselen Hal en Carol elkaar af van warme naar koude naar vrienden in het middensegment, en een goed stuk van de dialoog die ze spreken is hardop lachen slecht.

Mark Strong probeert de procedure op te voeren als Sinestro, de militante folie van Hal binnen het Lantern Corps. De scenarioschrijvers laten deze bal echter ook vallen, waardoor Sinestro's aanwezigheid wordt gemarginaliseerd tot een overwegend willekeurig assortiment scènes verspreid over de film. Erger nog, de schrijvers gooien in een totaal willekeurig plotapparaat bedoeld om een ​​Green Lantern-vervolg op te zetten, waardoor alle hoopfans van de strips worden vernietigd om de prachtige karakterontwikkeling te zien die door de jaren heen voor Sinestro is geschreven. Deze film spaart niets.

De effecten (voor alle controverse en geld rondom hen) zijn gewoon … oké. Er zijn enkele leuke momenten (de psychische krachten van Hector Hammond zijn verrassend leuk), maar ze zijn vrij snel voorbij. Parallax ziet eruit als een dwaze cartoon (maar pleegt een paar bizarre griezelige handelingen) en slechts enkele van de CGI-aliens werken als geloofwaardige personages (Tomar-Re), terwijl anderen dat niet doen (Kilowog, The Guardians). Het Green Lantern-kostuum Reynolds draagt ​​soms werken en ziet er op andere momenten cartoonachtig uit, en hoewel de powerring-constructies goed zijn gedaan, worden ze vaak gebruikt op overdreven manieren die bedoeld zijn om het effect te fetisjen in plaats van de film te verbeteren.

Wat betreft de 3D? Het is een totale gimmick, betaal er niet voor. Ik heb een geweldig gezichtsvermogen en zelfs mijn ogen begonnen pijn te doen tijdens het kijken naar deze film. Toen nam ik de 3D-bril af en begreep ik waarom: het grootste deel van de film is niet in 3D. Het grootste deel van de tijd droeg ik helemaal geen 3D-bril; andere keren waren scènes ietwat wazig (half weergegeven in 3D) of hadden een of twee objecten in de opname met het 3D-effect. De scènes in de ruimte, het Green Lantern-kostuum en de krachten waren allemaal 3D, maar zelfs toen zag het effect er goedkoop uit in vergelijking met andere films die daadwerkelijk in 3D werden opgenomen, in plaats van achteraf te worden omgezet.

Kan Green Lantern ondanks alle bovengenoemde problemen nog steeds als een beetje hersenloos zomerfilmplezier worden beschouwd? Natuurlijk, als je 10 jaar of jonger bent. Maar als je te oud bent om op te raken en door een Green Lantern-actiefiguur zodra de film klaar is, dan ben je waarschijnlijk te oud om niet op te merken dat je een echt, echt, slecht geconstrueerde film kijkt. De grootste teleurstelling van de zomer voor mij.

Als je Green Lantern al hebt gezien, ga dan naar onze Green Lantern spoilers-discussie - om te praten over alles wat de ervaring voor anderen zou kunnen bederven.

Als je echter nog steeds op het hek bent om de film te zien, bekijk dan de trailer hieronder:

[Poll]