Wanneer lezers en publiek een Harry Potter- boek of -film induiken, begraven ze zichzelf vaak voorbij het punt van ontsnappen. JK Rowling heeft echte magie in haar serie vervaardigd, en de titulaire jongenswizard heeft zich in de popcultuur gemanifesteerd. In feite gaat het net zo goed over magie als over het perfectioneren van een soort verhalende wetenschap.
Harry is een icoon. In The Sorcerer's Stone legt McGonagall uit dat 'elk kind in onze wereld zijn naam zal kennen', en dat is net zo waar in de boeken als daarbuiten.
Met dat alles (voor fans, zowel obsessief als casual), is de magie niet gemakkelijk van binnenuit door te dringen. Zodra Rowling's proza of die John Williams-score je in zijn greep heeft, is er geen ontsnapping. - vooral in de wereld van Harry Potter - is niets onmogelijk.
Bij het maken van een film komt de opschorting van ongeloof pas echt tot leven in de bewerkingscabine. Daarvoor is een glimp opvangen van de productie van een film het equivalent van gluren achter het gordijn van de tovenaar in Emerald City. Zodra je ziet dat de magie niets meer is dan het product van tandwielen en katrollen, trekt de magie weg.
Blijf lezen om 15 foto's achter de schermen te bekijken die de Harry Potter-films verpesten.
15 De twee pottenbakkers
Hoe graag Potterheads ook graag geloven dat Daniel Radcliffe in feite dezelfde fysieke belasting doorstaat als Harry Potter zelf, de productie zou dat nooit toelaten. Niet alleen zou verzekering een nachtmerrie zijn, maar het risico lopen om je hoofdster te beschadigen is niet bijzonder wijs.
Om iedereen gelukkig te houden, is hij uitgerust met een stuntdubbel om mogelijk gewond te raken, zodat hij dat niet hoeft te doen.
Hoewel dit de norm is bij het maken van films, is het een beetje ontmoedigend om The Boy Who Lived te zien - de tovenaar die zo buitengewoon bedoeld is dat hij alleen de machtigste schurk kan verslaan - met een menselijke airbag naast zich neem de slagen voor hem. Het wekt niet echt veel vertrouwen in zijn capaciteiten om de enige overwinnaar van Lord Voldemort te zijn.
14 De basilisk verliest zijn kop
Het maakt niet uit hoe eng een beest - echt of fictief - lijkt, het is niets zonder een goed functionerend lichaam. Ja, het zou angstaanjagend zijn om vast te zitten in het gezelschap van een wild dier, maar een wild dier zonder de middelen om aan te vallen, verwijdert elk spoor van gevaar. Als het je niet kan pakken, kan het je geen pijn doen.
In The Chamber of Secrets heeft de Basilisk zijn schaarsheid meer dan bewezen. Een gigantische slang die je kan doden met weinig meer dan een blik? Nee, dank u wel.
Maar toch, op het moment dat je uit de scene wordt gehaald en ziet dat dit wezen niets meer is dan een gigantische prop die aan een aantal gecompliceerde machines is bevestigd. Wat nog meer verwarrend is, is dat het slechts een hoofd is. Als je het niet in jezelf kunt vinden om te ontsnappen aan de koppelingen van een gemechaniseerde schroefkop die wordt geleverd met een aan / uit-schakelaar, wil je misschien je eigen persoonlijke demonen opnieuw evalueren …
13 Draco en Harry worden vriendelijk in de Fiendfyre
Hoe vreselijk Draco Malfidus ook is voor Harry Potter (evenals voor iedereen anders, wat dat betreft), hij is geen monster. Zelfs als hij de taak heeft Albus Perkamentus te vermoorden, kan hij het niet in zichzelf vinden om ermee door te gaan.
Natuurlijk, hij heeft een van de meest slappe gezichten die ooit op celluloid zijn gedrukt, maar aan het einde van de dag is er een twinkeling van goedheid in zijn kern. Hoewel hij bijna iedereen, inclusief zichzelf, in de Room of Requirements doodt nadat hij een oncontroleerbaar duiveltje heeft afgezet, redt Harry hem, schept hem op zijn bezem en vliegt weg naar veiligheid.
Voor de camera was dit moment episch. Tijdens de productie was dit moment echter pijnlijk ongemakkelijk. Beide acteurs proberen het moment absoluut te verkopen, maar elk gevoel van reëel gevaar verdwijnt vrij snel zodra je je realiseert dat deze twee gewoon bovenop een stuk onhandige machines tegen een lege achtergrond waren gestut.
12 handsfree Hermione
Een van de meest bevredigende aspecten van magie in de Potterverse is hoe vereenvoudigd het lijkt. Tussen de geautomatiseerde naainaalden van Molly Weasley en de zelfschrijfveer van Rita Skeeter, maakt het gemak van leven dat magie brengt het publiek net zo jaloers als gefascineerd. Zodra ze echter een glimp van het leven achter de schermen krijgen, kan die fascinatie aanzienlijk afnemen.
Hermione die boeken in de bibliotheek stapelt door weinig meer te doen dan een boek op zijn plek in de plank te richten en het in de lucht los te laten, lijkt een droom om op te ruimen, maar de realiteit is veel griezeliger dan het laat doorgaan. Tijdens de productie staken mensen die groene handschoenen droegen alleen hun handen uit de planken en namen de boeken van haar af, maar verdwenen alleen door een aantal touch-ups. In werkelijkheid is dit meer Labyrint dan leviosa.
11 The Goblet of Giggles
Met of zonder de Harry Potter-franchise, was wijlen Alan Rickman synoniem met klassieke filmschurken - zelfs Sneep is technisch gezien geen slechterik, maar hij rockt zeker een of andere slechterik. Hij was Hans Gruber in Die Hard, de sheriff van Nottingham in Robin Hood: Prince of Thieves en rechter Turpin in Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street; dus ja, de man wist hoe hij een frons moest rocken. En als Severus Sneep is het niet anders.
Wanneer je een glimp van Rickman achter de schermen ziet, betaal je echter de prijs voor het weggooien van je opschorting van ongeloof - weet je, aangezien Rickman eigenlijk geen monster was toen de camera stopte met rollen. In The Goblet of Fire lijkt de aanblik van hem die lacht met mede-ster Daniel Radcliffe en Rupert Grint vertederend, maar het verpest ook de jaren van vijandigheid die zich tussen hen hebben gebrouwen.
10 The Goblins Facing Off
Hoewel de kobolden in Harry Potter soms onaangenaam lijken en een beetje griezelig zijn, wil dat niet zeggen dat ze het verdienen om hun gezichten over mannequins op planken te laten draperen. Helaas was dat hun lot toen het maken van Harry Potter Warner Bros. Studio Tours uitkwam. Er was eens een angst voor jonge kijkers tijdens het werken bij Gringotts Wizarding Bank op Diagon Alley; nu zijn ze te zien voor gapende ogen.
Eerlijk gezegd, de Studio Tours als geheel verpesten alle magie in de Harry Potter- films. Spannend, hoewel het misschien voor fans is om een glimp van de magie van de serie achter de schermen te krijgen, die ironie maakt ironisch genoeg geen kans op overleven als het eenmaal is gezien.
9 Daniel and the Dolly
Tegen de tijd dat Harry, Ron en Hermione hun 7e jaar op Hogwarts halen, krijgen ze zelfs de kans niet om deel te nemen. Tussen Voldemort die de controle over de school overneemt en het trio op jacht naar de resterende Gruzielementen, lijken gewone schoolstudies irrelevant. Ook het feit dat ze de trawanten van Voldemort ontwijken, is ook reden genoeg om klassen te dumpen.
In The Deathly Hallows ziet het publiek het trio opschalen naar het Verenigd Koninkrijk om de vangst te ontwijken; en om de zoveel tijd komen ze in de problemen, snatchers overtreffen.
Wanneer je een glimp van deze achtervolgingssequenties vanuit een "achter de schermen" invalshoek opvangt, is er echter geen spoor van spanning verdwenen. Je ziet Harry Potter Death Eaters niet overtreffen, maar een cameraploeg die Daniel Radcliffe op een dolly probeert bij te houden. Is hij nog steeds buiten adem? Ja. Is het nog steeds spannend? Niet echt.
8 Harry Potter en de tijdelijke wapenstilstand
Het duel tussen Albus Perkamentus en Lord Voldemort in Orde van de Feniks was lang te laat. Ze kenden elkaar al tientallen jaren - toen Voldemort nog maar een jongen was die Tom heette en voordat Perkamentus nog geen baardlengte in Gandalf-stijl had bereikt - hun relatie had niets anders gedaan dan de chaos vernietigen. Wanneer ze eindelijk hun toverstok naar elkaar toe trekken, is 'episch' het lichtjes. Als Voldemort niet was uitgeroeid, was het misschien een strijd tot de dood geweest, maar helaas is dat de MO van de meeste slechteriken.
Als je de twee acteurs ziet die beide personages terloops spelen terwijl ze tussendoor praten, gaan al die jaren van ontluikende chaos de spreekwoordelijke afvoer in. Nu zijn ze, in plaats van twee krachtige vijanden, respectievelijk doorgewinterde acteurs Ralph Fiennes en Michael Gambon, in volle kledingkast aan het chatten en lijken ze erg van elkaars gezelschap te genieten.
7 Hermione's Doppelgänger Posse
Hermione Granger kan alles. Dat is de belangrijkste afhaalmaaltijden uit de Harry Potter-serie. Ze is inherent intelligent, maar ook altijd bereid om extra uren te studeren om meer te leren over een onderwerp waarin ze al goed thuis is. In feite houdt haar doorzettingsvermogen haar zelfs voor op de curve als het gaat om zelfverdediging, aangezien ze eigenlijk het huiswerk heeft gedaan om haar vaardigheid met een toverstok te perfectioneren.
Helaas, wanneer je haar rond drie van haar stuntdubbels op de set ziet zitten, lijken die vaardigheden iets minder krachtig. Het publiek stelt zich voor dat Hermione alles aankan, maar wanneer blijkt dat ze eigenlijk dubbel werk overneemt voor al haar vuile werk, lijken haar vaardigheden iets minder indrukwekkend. Haar veerkracht voelt aanzienlijk meer afgezwakt.
6 Daniel in the Deep
Wanneer Harry de taak krijgt om Ron te redden van de bodem van het Grote Meer, is de reis gevaarlijk. Natuurlijk, Perkamentus zou zijn studenten geen schade toebrengen (de dood van Cedric Diggory was een toevalstreffer), maar vechten tegen een zwerm Grindylow in de duistere diepten van een door gevaren besmet meer is niet zonder bepaalde gevaren.
In The Goblet of Fire zit Harry tijdens zijn duik geïsoleerd en doet hij er alles aan om niet alleen de taak te voltooien en Ron te redden, maar zich ook te beschermen tegen schade.
Het blijkt echter dat het Great Lake helemaal geen meer is, maar een zwembad met een blauwe chroma key achtergrond. Hij wordt niet omringd door Grindylow, maar door een cameraploeg met SCUBA-uitrusting. Daniel Radcliffe moest nog steeds zijn adem inhouden, maar hij liep nauwelijks het risico werkelijk schade te lijden.
5 Hogwarts-studenten zien er ruw uit
Wanneer Albus Perkamentus zijn jaarlijkse aankondiging doet aan de studenten aan het begin van de termijn in de Grote Zaal van Hogwarts, is het een lust voor het oog. De oude tovenaar heeft het allemaal gezien, dus het feit dat hij zoveel tijd besteedt aan het opleiden van ontluikende tovenaars op schoolprotocol, maakt zo'n eenvoudige taak nogal episch. Hij is een held in de tovenaarswereld. Hij is een beroemdheid. Zelfs als lid van het publiek is de aanblik aantrekkelijk.
Aangezien Perkamentus de studenten eigenlijk helemaal niet aanspreekt, maar de filmploeg, voelt het moment saaier, minder intiem en absoluut minder magisch. Er is iets droogs en teleurstellends als hij een goede toespraak verspilt aan een stel vermoeide bemanningsleden - hoewel ze misschien een solide toespraak verdienen.
4 Nep Harry. Stunt Hagrid. Zo veel vragen.
De meeste mensen zijn zich er goed van bewust dat Robbie Coltrane eigenlijk niet zo lang is als Rubeus Hagrid. Hij speelt een personage en met wat eenvoudige filmmagie kan het publiek ertoe worden gebracht te geloven dat Coltrane eigenlijk een half-gigantische tovenaar is zonder een enkele snipper Maar als je hem uit kostuum ziet zitten naast een stuntdubbel in een halfgigant Hagrid-pak, voelt dat niet goed. Wat erger is, is dat de dubbele een pop van Harry Potter vasthoudt en Coltrane zachtjes wrijft kin.
Hagrid is mogelijk meerdere keren ten onrechte beschuldigd (de ene keer leidde tot zijn uitzetting uit Hogwarts en de andere stuurde hem naar de gevangenis van Azkaban), maar dit is echt de enige keer dat hij onbetwist schuldig kan worden bevonden. Dat wil zeggen, schuldig aan het veroorzaken van gelaagde griezeligheid.
3 Headbanger
Voldemort wordt verondersteld niets anders dan kwaad te vertegenwoordigen in de Harry Potter-serie. Hij werd gefokt uit het kwaad, groeide op gefascineerd door het kwaad en bracht de volwassenheid door met het perfectioneren van zijn kwaad. In de films wordt hij gespeeld door Ralph Fiennes met uiterste perfectie. Hoewel hij misschien niet zo luid of manisch is als iemand als Jack Torrance of Freddy Krueger, is hij nog steeds net zo bedreigend.
Op de set neemt de dreiging echter een achterbank in.
Fiennes is een charmante thespian, die ronddobbert met leden van de bemanning om de tijd tussen de takes door te brengen, dus als je ooit dat gevoel van angst wilde behouden, kun je beter achter de schermen foto's uit deze serie helemaal vermijden. Bovendien maakt het feit dat je zijn neus kunt zien Voldemort veel minder legitiem.
2 Kunstmatige verzending
De meeste mensen zouden graag een dode spin zien. Arachnofobie is even reëel als elke andere angst, dus de aanwezigheid van levende wezens met acht poten is reden genoeg voor paniek. Maar gezien het feit dat Hagrid's vriend Aragog toevallig een spin was, zorgt zijn dood voor een echt somber moment in de serie. Harry, Hagrid en Slakhoorn staan naast het gigantische wezen, terwijl Slakhoorn een korte lofzang reciteert en tranen worden vergoten.
Neem echter de digitale effecten weg, en het enige dat je hebt is een griezelige prop, enkele acteurs en een blauw scherm.
Er is niets bijzonder meer aan deze dode spin meer. De set berooft het van elke authenticiteit, en de opname van een nep-achtergrond en camera neemt elke schijn van magie weg.
